Kopystyński Tadeusz Leliwa

Tadeusz Leliwa-Kopystyński (znany za granicą jako Enzo Leliva) urodził się 19 lipca 1875 roku w Tepliku na Ukrainie. [blok]Studiował medycynę i prawo na Uniwersytecie w Kijowie, a jednocześnie kształcił swój głos pod kierunkiem pani Massini (niegdyś pierwszej włoskiej odtwórczyni partii Małgorzaty w „Fauście”). W 1902 roku po raz pierwszy wystąpił publicznie w Saratowie, po czym jeszcze studiował przez pewien czas u Jana Reszkego. Podczas jednego z występów w Kijowie usłyszał go słynny skrzypek Stanisław Barcewicz i zaangażował do Opery Warszawskiej, której był wówczas dyrektorem. Stąd z kolei Ruggiero Leoncavallo, zachwycony kreacją młodego artysty w roli Chopina w cieszącej się naówczas znaczną popularnością operze Giacomo Oreficego, zabiera go do mediolańskiej La Scali. Na tej słynnej scenie śpiewał Leliwa Radamesa (a według nie sprawdzonych wiadomości, również Raula w „Hugenotach” i Fausta); następnie wyjechał do Ameryki i odnosił sukcesy na scenach Bostonu, Chicago (m.in. jako Pinkerton w „Madame Butterfly”) i Buenos Aires, gdzie podziwiano zarówno jego piękny głos, jak i mistrzowską technikę wokalną. W repertuarze miał około 50 różnych partii. Po kilku latach Tadeusz Leliwa pojawił się znowu we Włoszech, i tu w roku 1914 zastał go wybuch I wojny światowej. Proszony o objęcie dyrekcji Opery Warszawskiej, okrężną drogą przez Turcję przybył do Warszawy, lecz gdy później pod wpływem przebiegu działań wojennych sprawy ułożyły się inaczej, artysta wyjechał do Kijowa. Rozwijająca się stopniowo głuchota zmusiła go przedwcześnie do zaprzestania występów. Po raz ostatni śpiewał publicznie na uroczystym przedstawieniu „Halki” w Kijowie w 1919 roku. W trzy lata później powrócił do Warszawy i poświęcił się pracy pedagogicznej. Pod jego kierunkiem zdobyli mistrzowski szlif tacy artyści, jak Jan Kiepura, Lucyna Messal, Aleksander Michałowski, Zofia Cywińska i Zofia Terenkoczy. Zmarł na atak serca w Warszawie 19 listopada 1929 roku.

Krukowski

na podst. http://www.teatrwielki.pl, materiały wł.