Lubomirski Jan Tadeusz

Jan Tadeusz Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża książę (ur. 1826 w Dubrownie na Mohylowszczyźnie, zm. 1908)

– działacz społeczny,historyk.
Syn Eugeniusza Lubomirskiego. Po stracie rodziców, z rozkazu cara Mikołaja I trafił do korpusu paziów, a następnie do Liceum Aleksandryjskiego (Царскосельский лицей) w Petersburgu. Po odbyciu służby wojskowej w Gwardii Konnej wyjechał do Francji i Anglii na dalsze studia. Po powrocie do Polski 1856 na stałe zamieszkał w Warszawie i poświęcił się działalności charytatywnej, zwłaszcza w kołach rzemieślniczych. W 1856 został naczelnikiem sekcji ochron Towarzystwa Dobroczynności, stał też na czele Towarzystwa Kredytowego Miejskiego. W 1862 mianowany został członkiem Rady Wychowania. W czasie powstania styczniowego pracował w wydziale spraw zagranicznych Rządu Narodowego. W 1865 został wybrany prezesem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Był współwydawcą Encyklopedii Wychowawczej i Encyklopedii Rolniczej.
Oddawał się również badaniom naukowym nad społeczno-gospodarczą historią Polski. Napisał: „Rolnicza ludność w Polsce od w. XVI. do XVIII.” ( 1857 — 1858 ), „Trzy rozdziały z dziejów skarbowości 1507—1532” (1868), wydał „Kodeks dyplomatyczny Księstwa Mazowieckiego” (1863), „Księgę Ziemi Czerskiej” (1879) i in.
Miał trzech synów (między innymi Zdzisława) i pięć córek

.[wikipedia.org