Jozafat Ohryzko (ur. 1827 – zm. 1890 w Irkucku) – prawnik, wydawca i działacz polityczny. Pochodził ze szlachty. Ukończył gimnazjum mińskie i wydział prawny Uniwersytetu w Sankt Petersburgu. Pracował w Sankt Petersburgu – był urzędnikiem Ministerstwa Finansów. W 1838 roku zainicjował wydawanie polskojęzycznej gazety Słowo. W latach 1859-1860 podjął się reedycji Volumina Legum. Przedrukował osiem pijarskich tomów i dwa inwentarze[1]. Cieszył się dużym autorytetem w rosyjskich kręgach rewolucyjnych, blisko przyjaźnił się z Nikołajem Czernyszewskim. W lutym 1863 roku został komisarzem powstańczym na Sankt Petersburg. Aresztowany w listopadzie 1864 roku, w 1865 roku został skazany na karę śmierci, zamienioną na dwudziestoletnią katorgę. W 1866 roku za udział w buncie w Akatujsku został przesiedlony. Organizatorzy powstania zabajkalskiego planowali powołać go do władz planowanej przez siebie republiki Swobodosławia. 4 lata był przetrzymywany w samotności, pozbawiony nazwiska, jako numer 11 w specjalnie wybudowanym do tego celu ostrogu w Wilujsku. W 1871 roku został zesłany do Jakucka. Tam zyskał sobie szacunek, ucząc miejscowych kultury rolnej. Zesłany był później do Wiercholeńska i Irkucka, gdzie pracował przy wydobyciu złota, a także świadczył usługi adwokackie dla górników.[wiki]