Tadeusz Romanowicz (ur. 25 października 1843 we Lwowie, zm. 29 maja 1904) – członek organizacji narodowej w Galicji, jeden z dowódców oddziałów powstania styczniowego, więzień Ołomuńca. W 1861 włączył się w działalność konspiracyjną. Brał udział w manifestacjach patriotycznych . Związał się z ruchem narodowym. Organizował struktury konspiracji w Galicji. W kwietniu 1863 r. przeszedł do powstania. Był w oddziale Leona Czachowskiego i Jana Żelpachy. 19 maja 1863 r. brał udział w bitwie pod Tuczapami. Za swą odwagę został awansowany na stopień oficerski. Po powstaniu był więziony w Ołomuńcu. Został redaktorem czasopisma Nowe reformy. Był też posłem na Sejm Galicyjski. Od 1889 zasiadał w Wydziale Krajowym, a w 1901 został członkiem Rady Państwa w Wiedniu. Opublikował prace "O stowarzyszeniach" (1867), "Środki podniesienia przemysłu w naszym kraju" (1873), "Wiadomości statystyczne o mieście Lwowie" (1874), "Sprawa polska i sprawa wschodnia" (1876), "Polityka stańczyków" (1882), "Dwie opinie" (1891), "Stronnictwo krakowskie o styczniowym powstaniu" (1891). W 2007 Ośrodek Myśli Politycznej wydał zbiór jego pism Dwie opinie Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim. Jego imieniem nazwana zostały ulice w centrum Lwowa i Krakowa, a także jedna z większych ulic w Tarnowie.[wiki]