Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Jelski Ludwik
16.12.2008 14:28
Ś.P. Ludwik Jelski
Prezes Banku Polskiego, działacz gospodarczy. Urodził się w 1785 roku w Massalanach. Otrzymał staranne wychowanie domowe. Dobrze przykładał się do nauk. Po uzyskaniu matury wyjechał na studia ekonomiczne nad Sekwanę. W roku 1810 wstąpił do Wojska Polskiego. Kampanię 1812 roku utrwalił w pamiętniku "Marsze i działania korpusu polskiego w kampanii moskiewskiej 1812 r. Od Mohylewa aż do końca zaczepnej wojny". Za działania militarne został odznaczony złotym krzyżem Virtuti Militari. W 1815 r. w stopniu majora podał się do dymisji.
Od 1823 r. jest urzędnikiem związanym z pracą Komisji Skarbowej w Warszawie. Zauważony i przybliżony przez Franciszka księcia Druckiego-Lubeckiego, w 1828 r. otrzymuje nominację na prezesa Banku Polskiego. Jest energiczny, pracowity i pełen inicjatywy. Tryska nowymi pomysłami, utrzymuje kontakty z warszawską burżuazją w interesach skarbu Królestwa.
Powstanie Listopadowe przyjmuje z rezerwą, tak samo, jak jego szef Drucki-Lubecki. Jednak mimo to obejmuje funkcję zastępcy ministra skarbu. Jedzie do Wiednia, aby uzyskać pożyczkę dla zbuntowanego Królestwa. Nic z tego nie wychodzi, ale ten czyn uważany jest za gest patriotyczny, jak i cała jego działalność podczas Powstania. Po upadku Powstania emigruje, osiada w Paryżu. Angażuje się w działalność obozu A. Czartoryskiego, jest współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Literackiego, staje się pierwszym jego sekretarzem. Działa również gospodarczo, jednak sukcesów nie odnosi. Kiedy były prezes Banku Polskiego i wiceminister skarbu umiera nagle latem 1843 r., w kieszeni ma tylko... 20 franków. Zostaje pochowany ze składek przyjaciół.
[]
Prezes Banku Polskiego, działacz gospodarczy. Urodził się w 1785 roku w Massalanach. Otrzymał staranne wychowanie domowe. Dobrze przykładał się do nauk. Po uzyskaniu matury wyjechał na studia ekonomiczne nad Sekwanę. W roku 1810 wstąpił do Wojska Polskiego. Kampanię 1812 roku utrwalił w pamiętniku "Marsze i działania korpusu polskiego w kampanii moskiewskiej 1812 r. Od Mohylewa aż do końca zaczepnej wojny". Za działania militarne został odznaczony złotym krzyżem Virtuti Militari. W 1815 r. w stopniu majora podał się do dymisji.
Od 1823 r. jest urzędnikiem związanym z pracą Komisji Skarbowej w Warszawie. Zauważony i przybliżony przez Franciszka księcia Druckiego-Lubeckiego, w 1828 r. otrzymuje nominację na prezesa Banku Polskiego. Jest energiczny, pracowity i pełen inicjatywy. Tryska nowymi pomysłami, utrzymuje kontakty z warszawską burżuazją w interesach skarbu Królestwa.
Powstanie Listopadowe przyjmuje z rezerwą, tak samo, jak jego szef Drucki-Lubecki. Jednak mimo to obejmuje funkcję zastępcy ministra skarbu. Jedzie do Wiednia, aby uzyskać pożyczkę dla zbuntowanego Królestwa. Nic z tego nie wychodzi, ale ten czyn uważany jest za gest patriotyczny, jak i cała jego działalność podczas Powstania. Po upadku Powstania emigruje, osiada w Paryżu. Angażuje się w działalność obozu A. Czartoryskiego, jest współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Literackiego, staje się pierwszym jego sekretarzem. Działa również gospodarczo, jednak sukcesów nie odnosi. Kiedy były prezes Banku Polskiego i wiceminister skarbu umiera nagle latem 1843 r., w kieszeni ma tylko... 20 franków. Zostaje pochowany ze składek przyjaciół.
[]