Sowiński Józef Longin (1777-1831)

Józef Longin Sowiński ur. 15.3.1777, syn metrykanta koronnego, zginął 5.9.1831 na wałach Warszawy. Generał, powstaniec listopadowy.

umieszczony został w szkole rycerskiej kadetów w Warszawie. W 17 roku życia wszedł do służby frontowej i pod dowództwem gen. Dąbrowskiego walczył pod Ładyżynem, Sochaczewem i Bydgoszczem. ok. 1810 podpor. 10 pułku piechoty wojsk Księstwa Warszawskiego. Po rozwiązaniu armii polskiej i rozbiorze kraju, Sowiński wszedł do artyleryi konnej pruskiej, gdzie wkrótce otrzymał stopień oficerski. Po wkroczeniu Napoleona do Polski i utworzeniu Księstwa Warszawskiego wziął dymisyę i wstąpił roku 1811 do armii narodowej w stopniu szefa szwadronu. W kampanii 1812 r. dowodził dwoma bateryami w dywizyi 1-ej piechoty gen. Zajączka. W bitwie pod Możajskiem utracił nogę i został ozdobiony krzyżem legii honorowej i virtuti militari. Ranny, złożony w Moskwie, dostał się do niewoli. Osadzony w Twerze, a następnie w Tambowie, uwolniony w roku 1813, wrócił do kraju, po utworzeniu Królestwa przyjął obowiązki dyrektora arsenału; w roku 1820 mianowany został komendantem szkoły aplikacyjnej. W kampanii 1831 r., mając sobie powierzoną obronę Woli pod Warszawą, poległ dnia 5 września między południem a godziną pierwszą przy armacie na wałach, z których aż do śmierci nie ustąpił.

Bibliografia

Gembarzewski B., Wojsko Polskie ...
PSB

Genealogia Sowińskich