Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kamiński Paweł Franciszek
7.11.2012 16:06
Paweł Franciszek Kamiński (Steinman-Kamiński), ur. 1834 Częstochowa [11], zm. 11.1907 [1,2,8, 9,10,11], ksiądz, misjonarz [2], kapelan w powstaniu 1863.[1-11] Przeszedł na staro-katolicyzm, ożenił się i zgermanizował.
Pochodzenia śląsko-żydowskiego [10] syn. Bernarda Steinmanna-Kamińskiego i Róży Wartenberger [11] Szkołę elementarną ukończył w 1851 roku i przyjął chrzest w obrządku rzymskokatolickim. Dzięki protekcji swojego opiekuna, proboszcza z Piekar Śląskich, Jana Alojzego Ficka udał się na dalsze nauki za granicę. Nowicjat u oo. zmartwychwstańców w Rzymie [10][11], skąd został wydalony. [10] Przeszedł do oo. lazarystów w Paryżu, gdzie otrzymał niższe święcenia kapłańskie i diakonatu [10][11] 6.2.1860 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Warszawie z rąk biskupa kujawsko-kaliskiego, Jana Marszewskiego.
Przed powstaniem czynny w ruchu patriotycznym [1] Misjonarz S-go Krzyża w Warszawie [3][8]. Nauczyciel filozofii oraz matematyki w seminarium lazarystów przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie.[11] Od grudnia 1859 w Warszawie, gdzie odznaczył się patriotycznymi kazaniami. [10] Został r. 1861 za czasów Suchozaneta aresztowany za kazanie wygłoszone w dzień Zielonych Świątek i zesłany do Modlina.[3] Zdołał z drogi zbiec na zachód, w końcu w 1862 zjawił się w Krakowie, [1][2] gdzie rozwinął działalność rewolucyjną. [10] Uczestnik tajnego Bractwa Rzemieślniczego w Krakowie [2]
W Powstaniu 1863 kapelan oddziału A. Kurowskiego [1] [10] w oddziale Żuawów śmierci Rochenbruna. m.in. 17.2.1863 pod Miechowem [8][9] Kapelan M. Langiewicza [1][2][8] [10][12] był generalnym kapelanem w obozie Langiewicza i odbierał 12. marca 1863 w Sosnówce, w okolicach Goszczy, przysięgę od dyktatora a także od żołnierzy na wierność Langiewiczowi.[3][12] Kandydat na kapelana pułku, niewidziany jednak w pułku. "Ten Kamiński, jakiś niespokojny człowiek, opuścił obóz Langiewicza, po ogłoszeniu dyktatury. [4][6] "Tu (w restauracji Zalewskiego w Krakowie) mi powiedzieli, nie wiem czy słusznie, że ks. Kamiński z obozu, gdzie go miano za zwolennika Langiewicza, znosił się tajemnie z Mierosławskim, ukrywającym się w Krakowie, który jak wiadomo, był wielki nieprzyjacielem młodego dyktatora" [10], uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: Chroberz 17.03.1863 [7] Aresztowany w Ołomuńcu [1] [10]
Zbiegł do Francji [1][3][9] [10] Był nauczycielem literatury oraz języków angielskiego i hiszpańskiego w Tuluzie.[11] Związał się ze staro-katolikami [2] 1866 wydał w Paryżu broszurę p. t. "Głos wymuszony na ks. Pawle Kamińskim". [3] [10] autor krytycznej broszury "Dyktator" wyd. w Paryżu 1866. [8] W 1867 na Śląsku jako ksiądz starokatolicki [1][9] [10] w Dobrej [11] Następnie przeniósł się do Niemiec gdzie zgermanizował się. [1][9] [10]
W okresie Soboru Watykańskiego I stał się krytykiem jego postanowień. Sprzeciwiał się publicznie, przede wszystkim ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieża. Dzięki wsparciu Friedricha Grundmanna i Richarda Holtze w 1871 roku rozpoczął wydawanie własnego tygodnika Prawda, w którym przedstawiał swoje racje przeciwstawne naukom soborowym. Działalność publicystyczną kontynuował do 1877 roku.
Kościół w Katowicach, przy którym istniała pierwsza na obecnym terytorium Polski parafia starokatolicka W marcu 1871 roku dzięki pomocy swoich sympatyków ksiądz Paweł Kamiński zakupił w Katowicach nieużywany i przygotowany do rozbiórki jednonawowy kościółek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przy Placu Wilhelma. Przejął również w zarząd cmentarz na Załęskim Przedmieściu przy ul. Gliwickiej. Swoim zachowaniem podjął się tym samym tworzenia w tej miejscowości parafii niezależnej. Za działania niezgodne z prawem kanonicznym, 16 kwietnia 1871 roku został suspendowany przez biskupa wrocławskiego Heinricha Förstera, a następnie za niepodporządkowanie się karom kościelnym i nieuznanie nowych dogmatów katolickich 27 maja 1872 roku ekskomunikowany. Po zerwaniu jedności z Kościołem rzymskokatolickim rozpoczął otwarcie sympatyzować z innymi dysydentami w Rzeszy Niemieckiej. Zaproszony przez innych księży i teologów o podobnych poglądach udał się na kongres do Monachium, na którym ukształtowana została doktryna starokatolicyzmu. W 1872 roku przyłączył swoją gminę wyznaniową do Biskupstwa Starokatolickiego w Rzeszy Niemieckiej. 22 lipca 1872 roku odprawił pierwsze nabożeństwo starokatolickie w języku polskim i w języku niemieckim. W latach 1871-1872 prowadził akcję misyjną w okolicach Raciborza. W 1871 roku pozyskał dla Kościoła starokatolickiego świątynię w Zawadzie Książęcej i grupę wiernych wśród mieszkańców miejscowości Zawada Książęca, Łęg oraz Ciechowice. Placówka ta jednak nie odniosła zamierzonego sukcesu i upadła w rok po powstaniu. W 1874 roku związku z przebudową Placu Wilhelma w Katowicach, Paweł Kamiński przeniósł swoją placówkę duszpasterską i kościół parafialny na ulicę Karola. 3 listopada 1874 roku uzyskał dla katowickiej gminy starokatolickiej legalizację prawną pod nazwą Eine katholische Parioche unter dem Name altkatholische Parioche in Kattowitz. Założona przez księdza Pawła Kamińskiego wspólnota starokatolicka na pruskim Górnym Śląsku liczyła około 3 tysięcy wiernych, w tym około 1,5 tysiąca w Katowicach. Istniała do lat trzydziestych XX wieku. Od 1876 roku ksiądz Paweł Kamiński pracował w parafiach starokatolickich w: Koblencji, Stühlingen, Tiengen, następnie w Hohentengen i w Baden. W 1879 roku zerwał z celibatem i ożenił się. W 1895 roku udał się w krótką, kilkumiesięczną podróż misyjną do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ostatnie lata życia spędził w Szwajcarii. [11]
Genealogia Kamińskich
Pochodzenia śląsko-żydowskiego [10] syn. Bernarda Steinmanna-Kamińskiego i Róży Wartenberger [11] Szkołę elementarną ukończył w 1851 roku i przyjął chrzest w obrządku rzymskokatolickim. Dzięki protekcji swojego opiekuna, proboszcza z Piekar Śląskich, Jana Alojzego Ficka udał się na dalsze nauki za granicę. Nowicjat u oo. zmartwychwstańców w Rzymie [10][11], skąd został wydalony. [10] Przeszedł do oo. lazarystów w Paryżu, gdzie otrzymał niższe święcenia kapłańskie i diakonatu [10][11] 6.2.1860 roku otrzymał święcenia kapłańskie w Warszawie z rąk biskupa kujawsko-kaliskiego, Jana Marszewskiego.
Przed powstaniem czynny w ruchu patriotycznym [1] Misjonarz S-go Krzyża w Warszawie [3][8]. Nauczyciel filozofii oraz matematyki w seminarium lazarystów przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie.[11] Od grudnia 1859 w Warszawie, gdzie odznaczył się patriotycznymi kazaniami. [10] Został r. 1861 za czasów Suchozaneta aresztowany za kazanie wygłoszone w dzień Zielonych Świątek i zesłany do Modlina.[3] Zdołał z drogi zbiec na zachód, w końcu w 1862 zjawił się w Krakowie, [1][2] gdzie rozwinął działalność rewolucyjną. [10] Uczestnik tajnego Bractwa Rzemieślniczego w Krakowie [2]
W Powstaniu 1863 kapelan oddziału A. Kurowskiego [1] [10] w oddziale Żuawów śmierci Rochenbruna. m.in. 17.2.1863 pod Miechowem [8][9] Kapelan M. Langiewicza [1][2][8] [10][12] był generalnym kapelanem w obozie Langiewicza i odbierał 12. marca 1863 w Sosnówce, w okolicach Goszczy, przysięgę od dyktatora a także od żołnierzy na wierność Langiewiczowi.[3][12] Kandydat na kapelana pułku, niewidziany jednak w pułku. "Ten Kamiński, jakiś niespokojny człowiek, opuścił obóz Langiewicza, po ogłoszeniu dyktatury. [4][6] "Tu (w restauracji Zalewskiego w Krakowie) mi powiedzieli, nie wiem czy słusznie, że ks. Kamiński z obozu, gdzie go miano za zwolennika Langiewicza, znosił się tajemnie z Mierosławskim, ukrywającym się w Krakowie, który jak wiadomo, był wielki nieprzyjacielem młodego dyktatora" [10], uczestnictwo w potyczkach: krakowskie: Chroberz 17.03.1863 [7] Aresztowany w Ołomuńcu [1] [10]
Zbiegł do Francji [1][3][9] [10] Był nauczycielem literatury oraz języków angielskiego i hiszpańskiego w Tuluzie.[11] Związał się ze staro-katolikami [2] 1866 wydał w Paryżu broszurę p. t. "Głos wymuszony na ks. Pawle Kamińskim". [3] [10] autor krytycznej broszury "Dyktator" wyd. w Paryżu 1866. [8] W 1867 na Śląsku jako ksiądz starokatolicki [1][9] [10] w Dobrej [11] Następnie przeniósł się do Niemiec gdzie zgermanizował się. [1][9] [10]
W okresie Soboru Watykańskiego I stał się krytykiem jego postanowień. Sprzeciwiał się publicznie, przede wszystkim ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieża. Dzięki wsparciu Friedricha Grundmanna i Richarda Holtze w 1871 roku rozpoczął wydawanie własnego tygodnika Prawda, w którym przedstawiał swoje racje przeciwstawne naukom soborowym. Działalność publicystyczną kontynuował do 1877 roku.
Kościół w Katowicach, przy którym istniała pierwsza na obecnym terytorium Polski parafia starokatolicka W marcu 1871 roku dzięki pomocy swoich sympatyków ksiądz Paweł Kamiński zakupił w Katowicach nieużywany i przygotowany do rozbiórki jednonawowy kościółek Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przy Placu Wilhelma. Przejął również w zarząd cmentarz na Załęskim Przedmieściu przy ul. Gliwickiej. Swoim zachowaniem podjął się tym samym tworzenia w tej miejscowości parafii niezależnej. Za działania niezgodne z prawem kanonicznym, 16 kwietnia 1871 roku został suspendowany przez biskupa wrocławskiego Heinricha Förstera, a następnie za niepodporządkowanie się karom kościelnym i nieuznanie nowych dogmatów katolickich 27 maja 1872 roku ekskomunikowany. Po zerwaniu jedności z Kościołem rzymskokatolickim rozpoczął otwarcie sympatyzować z innymi dysydentami w Rzeszy Niemieckiej. Zaproszony przez innych księży i teologów o podobnych poglądach udał się na kongres do Monachium, na którym ukształtowana została doktryna starokatolicyzmu. W 1872 roku przyłączył swoją gminę wyznaniową do Biskupstwa Starokatolickiego w Rzeszy Niemieckiej. 22 lipca 1872 roku odprawił pierwsze nabożeństwo starokatolickie w języku polskim i w języku niemieckim. W latach 1871-1872 prowadził akcję misyjną w okolicach Raciborza. W 1871 roku pozyskał dla Kościoła starokatolickiego świątynię w Zawadzie Książęcej i grupę wiernych wśród mieszkańców miejscowości Zawada Książęca, Łęg oraz Ciechowice. Placówka ta jednak nie odniosła zamierzonego sukcesu i upadła w rok po powstaniu. W 1874 roku związku z przebudową Placu Wilhelma w Katowicach, Paweł Kamiński przeniósł swoją placówkę duszpasterską i kościół parafialny na ulicę Karola. 3 listopada 1874 roku uzyskał dla katowickiej gminy starokatolickiej legalizację prawną pod nazwą Eine katholische Parioche unter dem Name altkatholische Parioche in Kattowitz. Założona przez księdza Pawła Kamińskiego wspólnota starokatolicka na pruskim Górnym Śląsku liczyła około 3 tysięcy wiernych, w tym około 1,5 tysiąca w Katowicach. Istniała do lat trzydziestych XX wieku. Od 1876 roku ksiądz Paweł Kamiński pracował w parafiach starokatolickich w: Koblencji, Stühlingen, Tiengen, następnie w Hohentengen i w Baden. W 1879 roku zerwał z celibatem i ożenił się. W 1895 roku udał się w krótką, kilkumiesięczną podróż misyjną do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ostatnie lata życia spędził w Szwajcarii. [11]
Genealogia Kamińskich
Bibliografia
[1] Kozłowski E., Wspomnienia chłopów powstańców 1863 roku, Wydawnictwo Literackie Kraków Wrocław 1983
[2] [Galicja w Powstaniu Styczniowym...]
[3] [Białynia-Chołodecki J., Pamiętnik powstania styczniowego...]
[4] IH PAN, za: Grzegorzewski S., Wspomnienia osobiste z powstania 1863 roku, Lwów 1903, za: BC MTG
[5] KEK, za PSB i Chołoniewski...
[6] Grzegorzewski S., Wspomnienia osobiste z powstania 1863 roku, Lwów 1903, za: BC MTG
[7] Zieliński S., Bitwy i Potyczki...
[8] IH PAN - kartoteka
[9] IH PAN, za: Dokumenty terenowych władz wojskowych powstania styczniowego
[10] Sulc Serafin (ks.) Pamiętnik Kapelana, w: Zapomniane wspomnienia, PAX 1981
[11] Wiki
[12] IH PAN, za: Jeziorański A., Pamiętniki cz. I. wyd. 1880, s. 235-7