Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Romocki Ludwik
9.11.2013 17:04
Ś. P. Ludwik Romocki
(Wspomnienie pozgonne).
Zmarły d. 16 sierpnia r. b. sędzia Sądu Najwyższego, Ludwik Romocki urodził się d. 18 lutego 1872 r. w Dreźnie, jako syn emigranta z 1863
r. Józefa i Julji z Cyprysińskich. Wychowany w Poznańskiem, ukończył wydział prawny uniwersytetu w Getyndze. Po złożeniu pierwszego egzaminu, pełnił od 1897 do 1902 r. przygotowawczą służbę sędziowską, jako referendarz, przy różnych sądach w głębi Niemiec. W 1903 г., zło- żywszy t. zw. wielki egzamin państwowy przed Komisją Ministerjalną w Berlinie, osiadł w Poznaniu, jako adwokat przy sądzie Apelacyjnym. Z tych czasów pamiętne są jego śmiałe wystąpienia, jako obrońcy w procesach politycznych, w szczególności w procesie Komitetu Wrzesińskiego. W 1908 г., wskutek szykan ze strony niemców, przeniósł się do Warszawy, gdzie poświęcił się publicystyce, jako członek redakcji „Kurjera Warszawskiego". W tym czasie napisał też kilka powieści. Wywieziony z Warszawy, tuż po wybuchu wojny światowej, był internowany najpierw w Orenburgu, później w Moskwie. Wspomnienia ówczesne wydał p. t.: „Wśród dzikich zwierząt*. W Moskwie był członkiem Rady międzypartyjnej, następnie, do końca 1918 Г., sekretarzem wydziału prawnego Centralnego Urzędu Refemigracyjnego. Po powrocie do kraju pełnił od 16 maja 1919 r. do 7 października 1920 r. funkcje Komisarza Cywilnego przy Dowództwie Frontu i Dowództwie IV Armji. Od 17 listopada 1920 r. do 31 stycznia 1921 r. jest radcą Urzędu Patentowego w Warszawie, od 1. lutego 1921 r. podprokuratorem, a od 21 kwietnia 1923 r. sędzią Sądu Najwyższego w Izbie V, orzekającej w sprawach z b. zaboru {-ruskiego. (fragment)
Gazeta Sądowa Warszawska 1927 r.
(Wspomnienie pozgonne).
Zmarły d. 16 sierpnia r. b. sędzia Sądu Najwyższego, Ludwik Romocki urodził się d. 18 lutego 1872 r. w Dreźnie, jako syn emigranta z 1863
r. Józefa i Julji z Cyprysińskich. Wychowany w Poznańskiem, ukończył wydział prawny uniwersytetu w Getyndze. Po złożeniu pierwszego egzaminu, pełnił od 1897 do 1902 r. przygotowawczą służbę sędziowską, jako referendarz, przy różnych sądach w głębi Niemiec. W 1903 г., zło- żywszy t. zw. wielki egzamin państwowy przed Komisją Ministerjalną w Berlinie, osiadł w Poznaniu, jako adwokat przy sądzie Apelacyjnym. Z tych czasów pamiętne są jego śmiałe wystąpienia, jako obrońcy w procesach politycznych, w szczególności w procesie Komitetu Wrzesińskiego. W 1908 г., wskutek szykan ze strony niemców, przeniósł się do Warszawy, gdzie poświęcił się publicystyce, jako członek redakcji „Kurjera Warszawskiego". W tym czasie napisał też kilka powieści. Wywieziony z Warszawy, tuż po wybuchu wojny światowej, był internowany najpierw w Orenburgu, później w Moskwie. Wspomnienia ówczesne wydał p. t.: „Wśród dzikich zwierząt*. W Moskwie był członkiem Rady międzypartyjnej, następnie, do końca 1918 Г., sekretarzem wydziału prawnego Centralnego Urzędu Refemigracyjnego. Po powrocie do kraju pełnił od 16 maja 1919 r. do 7 października 1920 r. funkcje Komisarza Cywilnego przy Dowództwie Frontu i Dowództwie IV Armji. Od 17 listopada 1920 r. do 31 stycznia 1921 r. jest radcą Urzędu Patentowego w Warszawie, od 1. lutego 1921 r. podprokuratorem, a od 21 kwietnia 1923 r. sędzią Sądu Najwyższego w Izbie V, orzekającej w sprawach z b. zaboru {-ruskiego. (fragment)
Gazeta Sądowa Warszawska 1927 r.