Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Betting Juliusz
7.12.2013 19:58
BETTING Juliusz (1866-1935),
fabrykant, budowniczy fortepianów i pianin. Urodził się 21 VI we Wrocławiu, jako jedyne dziecko wytwórcy fortepianów Teodora Bettinga i jego żony Matyldy z d. Buhle. Uczył się i praktykował u ojca w Kaliszu oraz w wytwórni Bechsteina w Berlinie. Zaczynał pracę zawodową jako zwykły robotnik, by w 1902 przejąć po ojcu fabrykę w Kaliszu. Wytwarzane w Kaliszu i Lesznie fortepiany zdobywały dyplomy i medale na wystawach w Paryżu (złoty w 1905), Antwerpii (Diplome d'honneur ze złotym medalem w 1906) i w 1930 w Brukseli (złoty medal na Międzynarodowej Wystawie). Wybuch l wojny światowej i zniszczenie Kalisza oraz pożar fabryki zniweczyły dorobek W 1921 B. założył fabrykę fortepianów i pianin w Lesznie, przy ówczesnej ul. Komeńskiego, pod nazwą „Teodor Betting i Ska". Z Kalisza ściągnął fachowców, kupując na mieszkania dla nich dom przy ul. Zielonej. W Lesznie przy produkcji fortepianów pracowało 60 osób. Fabrykę opuszczało co miesiąc około 100 fortepianów. B. unowocześniał produkcję, kupował patenty, projektował nowe wzory instrumentów. Stworzył pianino gabinetowe - liliputa. Instrumenty eksportował do Niemiec, Rosji, na Litwę i Łotwę. Założył sklepy fabryczne w Poznaniu, Wilnie i Częstochowie. Kupował surowce i półfabrykaty wysokiej jakości. Specjalnie sezonowane przez 10 lat drobnosłojowe sosny sprowadzał z Rumunii i spod Zakopanego. Metalowe płyty do instrumentów odlewane były u H. Cegielskiego w Poznaniu i W. Kraupego w Lesznie. Ze znanych zakładów Remmera w Stuttgarcie pochodziły mechanizmy młotkowe i klawisze hebanowe. Koniec lat dwudziestych i lata trzydzieste to najlepszy okres wytwórni w Lesznie. Do wybuchu II wojny światowej fabryka wyprodukowała ok. 18 000 instrumentów. B. był członkiem działającym i wspierającym Towarzystwa Przyjaciół 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. B. Chrobrego w Lesznie. W 1931 przekazał fabrykę synowi, Teodorowi Bettingowi. Zmarł 17 XI 1935 w Lesznie i został pochowany 20 XI na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej. Związek małżeński zawarł 28 IV 1896 w Kaliszu, z Alicją z d. Kretschker. Małżeństwo miało dwoje dzieci: Teodora (ur. 1897), budowniczego fortepianów i Jadwigę.
B Krzyż, Betting Juliusz, w: Encyklopedia Muzyczna, Warszawa 1976 s.311; Betting Th., Legnica, katalog Legnickiej Fabryki Fortepianów i Pianin; Jakubowski A., Na początku był Teodor, „ABC". 1998 nr 103 s. 15.
Zbigniew Gryczka
fabrykant, budowniczy fortepianów i pianin. Urodził się 21 VI we Wrocławiu, jako jedyne dziecko wytwórcy fortepianów Teodora Bettinga i jego żony Matyldy z d. Buhle. Uczył się i praktykował u ojca w Kaliszu oraz w wytwórni Bechsteina w Berlinie. Zaczynał pracę zawodową jako zwykły robotnik, by w 1902 przejąć po ojcu fabrykę w Kaliszu. Wytwarzane w Kaliszu i Lesznie fortepiany zdobywały dyplomy i medale na wystawach w Paryżu (złoty w 1905), Antwerpii (Diplome d'honneur ze złotym medalem w 1906) i w 1930 w Brukseli (złoty medal na Międzynarodowej Wystawie). Wybuch l wojny światowej i zniszczenie Kalisza oraz pożar fabryki zniweczyły dorobek W 1921 B. założył fabrykę fortepianów i pianin w Lesznie, przy ówczesnej ul. Komeńskiego, pod nazwą „Teodor Betting i Ska". Z Kalisza ściągnął fachowców, kupując na mieszkania dla nich dom przy ul. Zielonej. W Lesznie przy produkcji fortepianów pracowało 60 osób. Fabrykę opuszczało co miesiąc około 100 fortepianów. B. unowocześniał produkcję, kupował patenty, projektował nowe wzory instrumentów. Stworzył pianino gabinetowe - liliputa. Instrumenty eksportował do Niemiec, Rosji, na Litwę i Łotwę. Założył sklepy fabryczne w Poznaniu, Wilnie i Częstochowie. Kupował surowce i półfabrykaty wysokiej jakości. Specjalnie sezonowane przez 10 lat drobnosłojowe sosny sprowadzał z Rumunii i spod Zakopanego. Metalowe płyty do instrumentów odlewane były u H. Cegielskiego w Poznaniu i W. Kraupego w Lesznie. Ze znanych zakładów Remmera w Stuttgarcie pochodziły mechanizmy młotkowe i klawisze hebanowe. Koniec lat dwudziestych i lata trzydzieste to najlepszy okres wytwórni w Lesznie. Do wybuchu II wojny światowej fabryka wyprodukowała ok. 18 000 instrumentów. B. był członkiem działającym i wspierającym Towarzystwa Przyjaciół 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. B. Chrobrego w Lesznie. W 1931 przekazał fabrykę synowi, Teodorowi Bettingowi. Zmarł 17 XI 1935 w Lesznie i został pochowany 20 XI na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej. Związek małżeński zawarł 28 IV 1896 w Kaliszu, z Alicją z d. Kretschker. Małżeństwo miało dwoje dzieci: Teodora (ur. 1897), budowniczego fortepianów i Jadwigę.
B Krzyż, Betting Juliusz, w: Encyklopedia Muzyczna, Warszawa 1976 s.311; Betting Th., Legnica, katalog Legnickiej Fabryki Fortepianów i Pianin; Jakubowski A., Na początku był Teodor, „ABC". 1998 nr 103 s. 15.
Zbigniew Gryczka