Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Białęski Leon
9.12.2013 11:10
Białęski Leon (1896-1940)
Urodził się 26 marca 1896 roku w Mierucinie w powiecie mogileńskim. Syn Ludwika i Zuzanny z domu Mrówczyńska. Ukończył 6 klas prywatnego gimnazjum dr. Lockmanna w Poznaniu. Sposobił się do zawodu kupca. Od 1912 roku odbywał praktyki w firmach włókienniczych w Wielkopolsce i Niemczech. Brał udział w I wojnie światowej. 2 maja 1916 roku został wcielony do batalionu zapasowego 116 Pułku Piechoty. Przebywał na froncie zachodnim, m.in. w Hessel koło Darmstaadtu w Nadrenii, gdzie ukończył kurs obsługi moździerzy i miotaczy min. W końcu grudnia 1918 roku przeniósł się do Pakości, gdzie wcześniej zamieszkali jego rodzice. Od 5 stycznia 1919 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Służył w kompanii pakoskiej w stopniu kaprala, jako dowódca drużyny. Do 10 stycznia 1919 roku brał udział w walkach na froncie północnym, a następnie przeniesiony został na front zachodni, gdzie od 13 czerwca do 17 października 1919 roku uczestniczył w potyczkach pod Wolsztynem i Zbąszynem. Od kwietnia do czerwca 1920 roku służył w oddziale sztabowym DOK VII w Poznaniu. Od 12 czerwca do 18 października 1920 roku jako dowódca plutonu 157 Pułku Piechoty brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim. Następnie przeniesiony został do 7 Pułku Piechoty w Chełmie. 7 sierpnia 1920 roku awansowano go do stopnia plutonowego, a w sierpniu 1921 roku sierżanta. Wkrótce przeniesiono go do rezerwy. Ćwiczenia wojskowe jako rezerwista odbył w 1923 roku w 57 Pułku Piechoty w Poznaniu, w 1924 i 1931 roku w 55 Poznańskim Pułku Piechoty w Lesznie, w 1928 roku w Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy nr 5 w Krakowie. W 1925 roku został awansowany na podporucznika, a w 1939 roku na porucznika rezerwy. W sierpniu 1925 roku zawarł związek małżeński z Apolonią Gryczyńską. Od 1926 roku rodzina mieszkała w Koźminie. Później przeniosła się do Borku. Tutaj Leon Białęski trudnił się handlem. Należał do Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Był też wiceprezesem Okręgu VI Związku Towarzystw Wojaków. 23 września 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Początkowo osadzono go w Szepietówce, a następnie przeniesiono go do Starobielska i dalej do Kozielska. 6 kwietnia 1940 został zastrzelony w lesie katyńskim. Posiadał odznaczenia: Medal Niepodległości, Medal Dziesięciolecia, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, Odznakę Frontu Litewsko-Białoruskiego oraz Odznakę Powstańczą nadaną przez Związek Byłych Uczestników Powstań Narodowych RP.
[Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolicy w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps].
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 26 marca 1896 roku w Mierucinie w powiecie mogileńskim. Syn Ludwika i Zuzanny z domu Mrówczyńska. Ukończył 6 klas prywatnego gimnazjum dr. Lockmanna w Poznaniu. Sposobił się do zawodu kupca. Od 1912 roku odbywał praktyki w firmach włókienniczych w Wielkopolsce i Niemczech. Brał udział w I wojnie światowej. 2 maja 1916 roku został wcielony do batalionu zapasowego 116 Pułku Piechoty. Przebywał na froncie zachodnim, m.in. w Hessel koło Darmstaadtu w Nadrenii, gdzie ukończył kurs obsługi moździerzy i miotaczy min. W końcu grudnia 1918 roku przeniósł się do Pakości, gdzie wcześniej zamieszkali jego rodzice. Od 5 stycznia 1919 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Służył w kompanii pakoskiej w stopniu kaprala, jako dowódca drużyny. Do 10 stycznia 1919 roku brał udział w walkach na froncie północnym, a następnie przeniesiony został na front zachodni, gdzie od 13 czerwca do 17 października 1919 roku uczestniczył w potyczkach pod Wolsztynem i Zbąszynem. Od kwietnia do czerwca 1920 roku służył w oddziale sztabowym DOK VII w Poznaniu. Od 12 czerwca do 18 października 1920 roku jako dowódca plutonu 157 Pułku Piechoty brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim. Następnie przeniesiony został do 7 Pułku Piechoty w Chełmie. 7 sierpnia 1920 roku awansowano go do stopnia plutonowego, a w sierpniu 1921 roku sierżanta. Wkrótce przeniesiono go do rezerwy. Ćwiczenia wojskowe jako rezerwista odbył w 1923 roku w 57 Pułku Piechoty w Poznaniu, w 1924 i 1931 roku w 55 Poznańskim Pułku Piechoty w Lesznie, w 1928 roku w Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy nr 5 w Krakowie. W 1925 roku został awansowany na podporucznika, a w 1939 roku na porucznika rezerwy. W sierpniu 1925 roku zawarł związek małżeński z Apolonią Gryczyńską. Od 1926 roku rodzina mieszkała w Koźminie. Później przeniosła się do Borku. Tutaj Leon Białęski trudnił się handlem. Należał do Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Był też wiceprezesem Okręgu VI Związku Towarzystw Wojaków. 23 września 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Początkowo osadzono go w Szepietówce, a następnie przeniesiono go do Starobielska i dalej do Kozielska. 6 kwietnia 1940 został zastrzelony w lesie katyńskim. Posiadał odznaczenia: Medal Niepodległości, Medal Dziesięciolecia, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Odznakę Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich, Odznakę Frontu Litewsko-Białoruskiego oraz Odznakę Powstańczą nadaną przez Związek Byłych Uczestników Powstań Narodowych RP.
[Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolicy w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps].
http://www.muzeum.gostyn.pl/