Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Busza Ignacy
9.12.2013 11:19
Busza Ignacy
Urodził się 31 stycznia 1880 roku w Pogorzeli, w rodzinie Onufrego i Marianny z Andrzejewskich. W 1900 roku ukończył seminarium nauczycielskie w Kcyni i z dniem 1 sierpnia objął posadę nauczyciela w osadzie Głogowa. Dnia 18 czerwca 1903 roku zdał w Kcyni drugi egzamin kwalifikacyjny. W latach 1903-1904 odbył służbę wojskową w armii pruskiej. 15 lutego 1908 roku podjął pracę w Rogożewie. Powołany został do armii pruskiej 3 maja 1915 roku. W listopadzie 1918 roku został przeniesiony do rezerwy w stopniu ppor. Był członkiem POW ZP. Z I wojny światowej powrócił do Rogożowa, uczestniczył w pierwszym zebraniu organizacyjnym Powiatowej Rady Ludowej na powiat rawicki. Dnia 10 listopada 1918 roku wybrano go zastępcą komendanta Powiatowej Straży Ludowej. Pod koniec grudnia został skierowany na kurs instruktorów Straży Ludowej do Poznania, gdzie zastał go wybuch powstania wielkopolskiego. Dnia 5 stycznia 1919 roku powrócił na ziemię rawicką, gdzie rozpoczął organizację oddziałów powstańczych w Miejskiej Górce. 8 stycznia 1919 roku wybrano go jednogłośnie powiatowym komendantem Straży Ludowej. Opracowany przez niego plan zdobycia Rawicza został przez Powiatową Radę Ludową odrzucony z powodu toczących się pertraktacji z niemieckimi władzami miasta. Na czele oddziału powstańczego 9 stycznia przejściowo zdobył Sarnowę. Po przejęciu komendy odcinka rawickiego przez A. Brezę, został jego adiutantem Do 16 lutego aktywnie uczestniczył w walkach na froncie południowym. Z oddziałami Wojska Polskiego wkroczył 17 stycznia 1920 roku do Rawicza. Nie przyjął proponowanej funkcji komendanta miasta, poprosił zaś o skierowanie na front wschodni, gdzie został też przeniesiony. Po dotarciu na front otrzymał stopień kapitana i przydział do 69 pułku piechoty. W walkach pod Warszawą, koło miejscowości Wywyniec został ciężko ranny. Był wówczas dowódcą 1 batalionu. Zmarł 27 sierpnia 1920 roku w szpitalu wojskowym w Ostrołęce, został pochowany na cmentarzu w Rawiczu. Odznaczono go pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V klasy. Jego nazwiskiem nazwano pod koniec lat trzydziestych dotychczasową ulicę Kościelną w Rawiczu. Żonaty z Marią z Szulczyńskich, nie miał dzieci. Zwierzchnik kapitana Buszy, płk. Thiel, który był dowódcą 33 Brygady, tak scharakteryzował zmarłego: „Zgasł w nim Polak, patriota, jakiego drugiego trudno znaleźć, organizator powiatu rawickiego w czasie powstania wielkopolskiego i wybawiciel spod jarzma niemieckiego. Przeszło rok z nim pracowałem i poznałem patriotyzm, dzielność, a w ostatnich tygodniach walki, jego bohaterskość. Stał w pierwszej linii, nie bacząc na niebezpieczeństwo, przodował swoim żołnierzom przykładem. Gdy szedł pod Myszyńcem w pierwszej linii do ataku, trafił go granat nieprzyjacielski [...]”. Umierający Busza powiedział na łożu śmierci: „Nie mogę już walczyć, lecz wy idźcie naprzód, ku chwale Ojczyzny”.
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 31 stycznia 1880 roku w Pogorzeli, w rodzinie Onufrego i Marianny z Andrzejewskich. W 1900 roku ukończył seminarium nauczycielskie w Kcyni i z dniem 1 sierpnia objął posadę nauczyciela w osadzie Głogowa. Dnia 18 czerwca 1903 roku zdał w Kcyni drugi egzamin kwalifikacyjny. W latach 1903-1904 odbył służbę wojskową w armii pruskiej. 15 lutego 1908 roku podjął pracę w Rogożewie. Powołany został do armii pruskiej 3 maja 1915 roku. W listopadzie 1918 roku został przeniesiony do rezerwy w stopniu ppor. Był członkiem POW ZP. Z I wojny światowej powrócił do Rogożowa, uczestniczył w pierwszym zebraniu organizacyjnym Powiatowej Rady Ludowej na powiat rawicki. Dnia 10 listopada 1918 roku wybrano go zastępcą komendanta Powiatowej Straży Ludowej. Pod koniec grudnia został skierowany na kurs instruktorów Straży Ludowej do Poznania, gdzie zastał go wybuch powstania wielkopolskiego. Dnia 5 stycznia 1919 roku powrócił na ziemię rawicką, gdzie rozpoczął organizację oddziałów powstańczych w Miejskiej Górce. 8 stycznia 1919 roku wybrano go jednogłośnie powiatowym komendantem Straży Ludowej. Opracowany przez niego plan zdobycia Rawicza został przez Powiatową Radę Ludową odrzucony z powodu toczących się pertraktacji z niemieckimi władzami miasta. Na czele oddziału powstańczego 9 stycznia przejściowo zdobył Sarnowę. Po przejęciu komendy odcinka rawickiego przez A. Brezę, został jego adiutantem Do 16 lutego aktywnie uczestniczył w walkach na froncie południowym. Z oddziałami Wojska Polskiego wkroczył 17 stycznia 1920 roku do Rawicza. Nie przyjął proponowanej funkcji komendanta miasta, poprosił zaś o skierowanie na front wschodni, gdzie został też przeniesiony. Po dotarciu na front otrzymał stopień kapitana i przydział do 69 pułku piechoty. W walkach pod Warszawą, koło miejscowości Wywyniec został ciężko ranny. Był wówczas dowódcą 1 batalionu. Zmarł 27 sierpnia 1920 roku w szpitalu wojskowym w Ostrołęce, został pochowany na cmentarzu w Rawiczu. Odznaczono go pośmiertnie Orderem Virtuti Militari V klasy. Jego nazwiskiem nazwano pod koniec lat trzydziestych dotychczasową ulicę Kościelną w Rawiczu. Żonaty z Marią z Szulczyńskich, nie miał dzieci. Zwierzchnik kapitana Buszy, płk. Thiel, który był dowódcą 33 Brygady, tak scharakteryzował zmarłego: „Zgasł w nim Polak, patriota, jakiego drugiego trudno znaleźć, organizator powiatu rawickiego w czasie powstania wielkopolskiego i wybawiciel spod jarzma niemieckiego. Przeszło rok z nim pracowałem i poznałem patriotyzm, dzielność, a w ostatnich tygodniach walki, jego bohaterskość. Stał w pierwszej linii, nie bacząc na niebezpieczeństwo, przodował swoim żołnierzom przykładem. Gdy szedł pod Myszyńcem w pierwszej linii do ataku, trafił go granat nieprzyjacielski [...]”. Umierający Busza powiedział na łożu śmierci: „Nie mogę już walczyć, lecz wy idźcie naprzód, ku chwale Ojczyzny”.
http://www.muzeum.gostyn.pl/