Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Drews Edward
9.12.2013 12:15
Drews Edward (1844-1905) ks.
Urodził się 24 maja 1844 roku w Rogoźnie (pow. obornicki) w rodzinie kowala, Piotra Drewsa, i jego żony, Wilhelminy z domu Schoefer. Do szkoły ludowej uczęszczał w rodzinnym miasteczku, następnie naukę kontynuował w Königliches Katholisches Gymnasium w Głogowie nad Odrą. Tam też 23 lutego 1869 roku zdobył świadectwo dojrzałości. Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Poznaniu, później w Gnieźnie, gdzie 13 lipca 1873 roku uzyskał święcenia kapłańskie i został skierowany przez abpa Mieczysława Ledóchowskiego jako wikary do parafii w Nakle. Jego ówczesna duszpasterska działalność przypadająca na okres nasilającego się kulturkampfu spotykała się z szykanami i prześladowaniami ze strony policji pruskiej, uważającej jego nominację za niezgodną z ustawami majowymi. Za wykonywanie swoich obowiązków był wielokrotnie karany przez powiatowy sąd pruski w Łobżenicy i sąd apelacyjny w Bydgoszczy. 9 lutego 1874 roku skazano go na karę 100 talarów grzywny lub trzy miesiące więzienia (za czterokrotne „przekroczenia” ustaw majowych), zmniejszoną przez drugą instytucję do 80 talarów lub dwóch miesięcy więzienia. 16 marca1874 roku otrzymał wyrok na 200 talarów z zamianą na sześć miesięcy więzienia, 15 maja – na 200 talarów, ewentualnie trzy miesiące więzienia, 16 czerwca – na 100 talarów kary lub trzy miesiące pozbawienia wolności. Ostatecznie zmuszony został przez władze pruskie do opuszczenia Poznańskiego. Wyjechał do Krakowa. Pracował jako katecheta w Wyższej Szkole Panien, pełnił obowiązki kapelana biskupa Albina Dunajewskiego i był jałmużnikiem hr. Potockich z Krzeszowic. 17 lutego 1876 roku był w gronie wielkopolskich księży, witających w Krakowie zwolnionego z więzienia w Ostrowie i również skazanego na wygnanie arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego. W 1886 roku, po normalizacji stosunków w Wielkopolsce, powrócił w Poznańskie i 25 października 1886 roku otrzymał kanoniczną godność proboszcza w Jeżewie (dekanat borecki). Na tej placówce pozostał do końca życia. Po ciężkiej chorobie zmarł w Jeżewie 25 sierpnia 1905 roku. Pochowany został na przykościelnym cmentarzu. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 24 maja 1844 roku w Rogoźnie (pow. obornicki) w rodzinie kowala, Piotra Drewsa, i jego żony, Wilhelminy z domu Schoefer. Do szkoły ludowej uczęszczał w rodzinnym miasteczku, następnie naukę kontynuował w Königliches Katholisches Gymnasium w Głogowie nad Odrą. Tam też 23 lutego 1869 roku zdobył świadectwo dojrzałości. Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Poznaniu, później w Gnieźnie, gdzie 13 lipca 1873 roku uzyskał święcenia kapłańskie i został skierowany przez abpa Mieczysława Ledóchowskiego jako wikary do parafii w Nakle. Jego ówczesna duszpasterska działalność przypadająca na okres nasilającego się kulturkampfu spotykała się z szykanami i prześladowaniami ze strony policji pruskiej, uważającej jego nominację za niezgodną z ustawami majowymi. Za wykonywanie swoich obowiązków był wielokrotnie karany przez powiatowy sąd pruski w Łobżenicy i sąd apelacyjny w Bydgoszczy. 9 lutego 1874 roku skazano go na karę 100 talarów grzywny lub trzy miesiące więzienia (za czterokrotne „przekroczenia” ustaw majowych), zmniejszoną przez drugą instytucję do 80 talarów lub dwóch miesięcy więzienia. 16 marca1874 roku otrzymał wyrok na 200 talarów z zamianą na sześć miesięcy więzienia, 15 maja – na 200 talarów, ewentualnie trzy miesiące więzienia, 16 czerwca – na 100 talarów kary lub trzy miesiące pozbawienia wolności. Ostatecznie zmuszony został przez władze pruskie do opuszczenia Poznańskiego. Wyjechał do Krakowa. Pracował jako katecheta w Wyższej Szkole Panien, pełnił obowiązki kapelana biskupa Albina Dunajewskiego i był jałmużnikiem hr. Potockich z Krzeszowic. 17 lutego 1876 roku był w gronie wielkopolskich księży, witających w Krakowie zwolnionego z więzienia w Ostrowie i również skazanego na wygnanie arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego. W 1886 roku, po normalizacji stosunków w Wielkopolsce, powrócił w Poznańskie i 25 października 1886 roku otrzymał kanoniczną godność proboszcza w Jeżewie (dekanat borecki). Na tej placówce pozostał do końca życia. Po ciężkiej chorobie zmarł w Jeżewie 25 sierpnia 1905 roku. Pochowany został na przykościelnym cmentarzu. http://www.muzeum.gostyn.pl/