Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Danielewski Ignacy
9.12.2013 12:27
Danielewski Ignacy (1829-1907)
Urodził się 29 listopada 1829 roku w Borku Wielkopolskim jako syn Konstantego i Bibianny z Drewiszewskich. Seminarium nauczycielskie ukończył w Paradyżu. W tym też czasie zaczął pisywać artykuły do „Kościoła i Szkoły”. Był nauczycielem w Trzemesznie i Bydgoszczy, gdzie również w roku 1855 wydał swój pierwszy tomik poezji. Jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Chełmna, zostając współpracownikiem, a następnie redaktorem „Nadwiślanina”. W 1856 roku poślubił córkę wydawcy Józefa Gółkowskiego – Alodię. Z czasem przejął drukarnię teścia (w roku 1863), którą sprzedał jednak dziewięć lat później J. Fr. Tomaszewskiemu. Odtąd, aż do śmierci mieszkał w Toruniu. Rozwinął tu owocną i intensywną działalność. Do „Nadwiślanina”, który szeroko rozpowszechniony, zamieszczał liczne korespondencje, także z Wielkiego Księstwa Poznańskiego podawał szczegółowe informacje o ogólnej polityce narodu, dołączał dodatek humorystyczno-satyryczny „Stańczyk” (1857). Wzorem dodatku do „Czasu” wydawał sześciotygodniowy „Dodatek do Nadwiślanina”, a od 1860 roku „Przyjaciela Ludu”, który w rok później się usamodzielnił. „Nadwiślanina” zastąpiła od roku 1867 „Gazeta Toruńska” (pod inną redakcją), zaś „Przyjaciela Ludu”, który od 1868 roku dołączał „Niańkę dla dzieci”, przejął w 1872 r. J. Fr. Tomaszewski. W duchu „Przyjaciela Ludu” wydawał w Toruniu poczytnego „Przyjaciela” z dodatkiem „Gazeta dla dzieci” (od roku 1883). Zastępczo sprawował też obowiązki redaktora „Gazety Toruńskiej”. Dużą popularnością cieszyły się jego „Kalendarze” (1832-1897), „Nauki o wyborach” (1867, 1876), powiastki i opowiadania (1865 i później). Rocznice narodowe były okazją do wydawania broszur patriotycznych. W roku 1868 ukazał się „Król Kazimierz Wielki po pięciu wiekach do nas przemawiający”, rok później „Unia Lubelska”, a w 1883 roku klejnot literatury okolicznościowej „Król polski ratuje Wiedeń i chrześcijaństwo”. Poza tym Danielewski był autorem trzech pieśni o Janie III Sobieskim. W 1862 roku został skazany za przestępstwo prasowe i osadzony w twierdzy „Wisłoujście”. Tutaj ułożył znaną pieśń „Wisło moja”. Posłował jeden raz do sejmu pruskiego w latach 1863-1866. Znany był z doskonałej oracji, co dawało się zauważyć na wiecach przedwyborczych i szkolnych. W roku 1869 był jednym z głównych mówców na generalnym wiecu katolików niemieckich we Wrocławiu. Na sejmiku gospodarczym w Toruniu tegoż roku mówił o zadaniach i potrzebach szkół ludowych. W 1885 roku przewodniczył wiecom szkolnym w Olsztynie i Wartemborku na polskiej Warmii. Wybrany w 1872 roku przez Centralne Towarzystwo Gospodarcze w Poznaniu nauczycielem oświatowym dla włościańskich Kółek Rolniczych, jedynie z powodu braku dostatecznych funduszy w Towarzystwie obowiązków tych nie mógł pełnić. Był jednym z najczynniejszych członków komitetu organizującego wiec katolicki w Toruniu w 1891 roku dla polskiej katolickiej ludności w zaborze pruskim. Jeszcze w roku 1900 był zagranicznym korespondentem warszawskiego „Słowa”. Zmarł 23 grudnia 1907 roku w Toruniu i tam też został pochowany. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 29 listopada 1829 roku w Borku Wielkopolskim jako syn Konstantego i Bibianny z Drewiszewskich. Seminarium nauczycielskie ukończył w Paradyżu. W tym też czasie zaczął pisywać artykuły do „Kościoła i Szkoły”. Był nauczycielem w Trzemesznie i Bydgoszczy, gdzie również w roku 1855 wydał swój pierwszy tomik poezji. Jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Chełmna, zostając współpracownikiem, a następnie redaktorem „Nadwiślanina”. W 1856 roku poślubił córkę wydawcy Józefa Gółkowskiego – Alodię. Z czasem przejął drukarnię teścia (w roku 1863), którą sprzedał jednak dziewięć lat później J. Fr. Tomaszewskiemu. Odtąd, aż do śmierci mieszkał w Toruniu. Rozwinął tu owocną i intensywną działalność. Do „Nadwiślanina”, który szeroko rozpowszechniony, zamieszczał liczne korespondencje, także z Wielkiego Księstwa Poznańskiego podawał szczegółowe informacje o ogólnej polityce narodu, dołączał dodatek humorystyczno-satyryczny „Stańczyk” (1857). Wzorem dodatku do „Czasu” wydawał sześciotygodniowy „Dodatek do Nadwiślanina”, a od 1860 roku „Przyjaciela Ludu”, który w rok później się usamodzielnił. „Nadwiślanina” zastąpiła od roku 1867 „Gazeta Toruńska” (pod inną redakcją), zaś „Przyjaciela Ludu”, który od 1868 roku dołączał „Niańkę dla dzieci”, przejął w 1872 r. J. Fr. Tomaszewski. W duchu „Przyjaciela Ludu” wydawał w Toruniu poczytnego „Przyjaciela” z dodatkiem „Gazeta dla dzieci” (od roku 1883). Zastępczo sprawował też obowiązki redaktora „Gazety Toruńskiej”. Dużą popularnością cieszyły się jego „Kalendarze” (1832-1897), „Nauki o wyborach” (1867, 1876), powiastki i opowiadania (1865 i później). Rocznice narodowe były okazją do wydawania broszur patriotycznych. W roku 1868 ukazał się „Król Kazimierz Wielki po pięciu wiekach do nas przemawiający”, rok później „Unia Lubelska”, a w 1883 roku klejnot literatury okolicznościowej „Król polski ratuje Wiedeń i chrześcijaństwo”. Poza tym Danielewski był autorem trzech pieśni o Janie III Sobieskim. W 1862 roku został skazany za przestępstwo prasowe i osadzony w twierdzy „Wisłoujście”. Tutaj ułożył znaną pieśń „Wisło moja”. Posłował jeden raz do sejmu pruskiego w latach 1863-1866. Znany był z doskonałej oracji, co dawało się zauważyć na wiecach przedwyborczych i szkolnych. W roku 1869 był jednym z głównych mówców na generalnym wiecu katolików niemieckich we Wrocławiu. Na sejmiku gospodarczym w Toruniu tegoż roku mówił o zadaniach i potrzebach szkół ludowych. W 1885 roku przewodniczył wiecom szkolnym w Olsztynie i Wartemborku na polskiej Warmii. Wybrany w 1872 roku przez Centralne Towarzystwo Gospodarcze w Poznaniu nauczycielem oświatowym dla włościańskich Kółek Rolniczych, jedynie z powodu braku dostatecznych funduszy w Towarzystwie obowiązków tych nie mógł pełnić. Był jednym z najczynniejszych członków komitetu organizującego wiec katolicki w Toruniu w 1891 roku dla polskiej katolickiej ludności w zaborze pruskim. Jeszcze w roku 1900 był zagranicznym korespondentem warszawskiego „Słowa”. Zmarł 23 grudnia 1907 roku w Toruniu i tam też został pochowany. http://www.muzeum.gostyn.pl/