Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Jernaś Ignacy
9.12.2013 13:21
Jernaś Ignacy(1897-1940)
Urodził się 19 stycznia 1897 roku w Strzelcach Wielkich. Syn Jana i Magdaleny z domu Przybylak. Ukończył siedem klas szkoły realnej. Brał udział w I wojnie światowej, wstępując jako ochotnik 25 sierpnia 1914 roku do armii niemieckiej. Po przeszkoleniu rekruckim w miejscowości Goldberg na Śląsku (obecnie Złotoryja) został wcielony do 37 Pułku Piechoty i skierowany na front zachodni. W toku walk na Zachodzie był kilkakrotnie ranny, m.in. w czasie ofensywy niemieckiej 1914 roku, walk pozycyjnych wiosną 1916 roku pod Verdun i latem tego roku pod Sommą. W 1917 roku został skierowany do pułkowej szkoły podoficerskiej, a po jej ukończeniu na czteromiesięczny kurs obsługi moździerzy. Następnie wrócił do pułku na front. Do maja 1918 roku brał udział w walkach z wojskami brytyjskimi nad Sommą, podczas których znowu został ranny. Ostatnie miesiące I wojny światowej spędził na Litwie. Przydzielono go do okupacyjnego zarządu wojskowego instytucji i przedsiębiorstw cywilnych. Po zakończeniu I wojny światowej i powrocie do kraju jako ochotnik zgłosił się do wojska polskiego. 25 listopada 1918 roku został wcielony do 1 lotniczego batalionu uzupełnień na stanowisko szefa 1 kompanii, a 4 marca 1919 roku przeniesiono go do 3 kompanii na stanowisko instruktora. Kolejno pełnił służbę jako zastępca dowódcy kompanii w pułkowej szkole podchorążych i jako oficer techniczny w Centralnych Warsztatach Lotniczych na lotnisku wojskowym w Warszawie na Mokotowie. W 1919 roku został awansowany na stopień podporucznika. W październiku tego roku odkomenderowany został do szkoły podchorążych piechoty w Warszawie, od 14 marca 1920 roku był dowódcą szkoły podoficerskiej. W okresie inwazji sowieckiej na Polskę przeniesiony został do 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, na stanowisko dowódcy kompanii ckm, z którą walczył na froncie bolszewickim. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową w 1 Pułku Lotniczym jako instruktor i oficer prowiantowy. W 1921 roku został awansowany na stopień porucznika. 1 lutego 1923 roku został przeniesiony do 32 Pułku Piechoty w Modlinie na stanowisko oficera administracyjnego, a 27 dni później do rezerwy. Jako oficer rezerwy odbył ćwiczenia wojskowe w macierzystym pułku w latach 1927, 1931, 1932, a 1929 roku w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W marcu 1933 roku został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty w Równem. Prawdopodobnie w tej miejscowości 17 września 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Stąd został wywieziony (lista NKWD nr 035/1 poz. 94 z 16 kwietnia 1940 roku) i zamordowany w lesie katyńskim. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy oraz Krzyżem Walecznych.
Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolic w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 19 stycznia 1897 roku w Strzelcach Wielkich. Syn Jana i Magdaleny z domu Przybylak. Ukończył siedem klas szkoły realnej. Brał udział w I wojnie światowej, wstępując jako ochotnik 25 sierpnia 1914 roku do armii niemieckiej. Po przeszkoleniu rekruckim w miejscowości Goldberg na Śląsku (obecnie Złotoryja) został wcielony do 37 Pułku Piechoty i skierowany na front zachodni. W toku walk na Zachodzie był kilkakrotnie ranny, m.in. w czasie ofensywy niemieckiej 1914 roku, walk pozycyjnych wiosną 1916 roku pod Verdun i latem tego roku pod Sommą. W 1917 roku został skierowany do pułkowej szkoły podoficerskiej, a po jej ukończeniu na czteromiesięczny kurs obsługi moździerzy. Następnie wrócił do pułku na front. Do maja 1918 roku brał udział w walkach z wojskami brytyjskimi nad Sommą, podczas których znowu został ranny. Ostatnie miesiące I wojny światowej spędził na Litwie. Przydzielono go do okupacyjnego zarządu wojskowego instytucji i przedsiębiorstw cywilnych. Po zakończeniu I wojny światowej i powrocie do kraju jako ochotnik zgłosił się do wojska polskiego. 25 listopada 1918 roku został wcielony do 1 lotniczego batalionu uzupełnień na stanowisko szefa 1 kompanii, a 4 marca 1919 roku przeniesiono go do 3 kompanii na stanowisko instruktora. Kolejno pełnił służbę jako zastępca dowódcy kompanii w pułkowej szkole podchorążych i jako oficer techniczny w Centralnych Warsztatach Lotniczych na lotnisku wojskowym w Warszawie na Mokotowie. W 1919 roku został awansowany na stopień podporucznika. W październiku tego roku odkomenderowany został do szkoły podchorążych piechoty w Warszawie, od 14 marca 1920 roku był dowódcą szkoły podoficerskiej. W okresie inwazji sowieckiej na Polskę przeniesiony został do 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, na stanowisko dowódcy kompanii ckm, z którą walczył na froncie bolszewickim. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę wojskową w 1 Pułku Lotniczym jako instruktor i oficer prowiantowy. W 1921 roku został awansowany na stopień porucznika. 1 lutego 1923 roku został przeniesiony do 32 Pułku Piechoty w Modlinie na stanowisko oficera administracyjnego, a 27 dni później do rezerwy. Jako oficer rezerwy odbył ćwiczenia wojskowe w macierzystym pułku w latach 1927, 1931, 1932, a 1929 roku w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W marcu 1933 roku został przeniesiony do 45 Pułku Piechoty w Równem. Prawdopodobnie w tej miejscowości 17 września 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Stąd został wywieziony (lista NKWD nr 035/1 poz. 94 z 16 kwietnia 1940 roku) i zamordowany w lesie katyńskim. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy oraz Krzyżem Walecznych.
Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolic w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps
http://www.muzeum.gostyn.pl/