Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Wolfarth Stanisław
11.12.2013 02:54
Wolfarth Stanisław (1933-2007)
Urodził się 10 lutego 1933 roku w Gostyniu. Jego ojcem był Juliusz Wolfarth – starosta gostyński w latach 1932-1937 (zginął w 1942 roku w obozie koncentracyjnym Auschwitz). W czasie okupacji młody Stanisław uczył się w domu w poznaniu, pod okiem ukrywanego przez jego matkę, księdza Stefana Tabora. Po wojnie kontynuował naukę w Gimnazjum w Gostyniu, przebywając w konwikcie prowadzonym przez Księży Filipinów na Św. Górze. Tutejszej szkoły jednakże nie ukończył z przyczyn ekonomicznych. Jego matka, szykanowana przez komunistyczne władze za prywatną działalność (próbowała po 1945 roku prowadzić prywatną kawiarnię), nie była w stanie podołać obciążeniom finansowym, które wynikały z tytułu nauki syna. Zatem został zmuszony do przerwania edukacji w roku 1948 i podjęcia pracy w wieku 16 lat. Pracował początkowo jako kelner, referent, kierownik stołówki. Potem trafił do wojska. Jako „element niepewny ideowo”, przydzielony został do Batalionów Pracy w kopalni Piast. Tu spędził 2 lata. Po odbyciu służby wojskowej podjął ponownie pracę zarobkową jako elektryk, a następnie pakowacz. W roku 1956 zdał eksternistycznie egzamin dojrzałości w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. Krotko potem rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, które ukończył w roku 1963.
Po otrzymaniu tytułu lekarza rozpoczął pracę naukową, początkowo jako wolontariusz, potem doktorant w ówczesnym Zakładzie Farmakologii PAN (przekształconym później w Instytut). Tutaj przepracował ponad 40 lat, przygotowując swoją pracę doktorską (1969) i habilitacyjną.(1977). W roku 1989 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a sześć lat później zwyczajnego. W latach 1970-1971 był stypendystą Rządu Francuskiego w Paryżu w Zakładzie Neuropsychofarmakologii NSERM. W tym czasie obył też krótkie staże w specjalistycznych placówkach w Lyonie i Marsylii. Po powrocie do Polski w 1971 roku otrzymał nominację na kierownika Pracowni Neurofarmakologii. W pracowni tej, przekształconej później zakład pracował do 2003 roku, to jest do chwili przejścia na emeryturę. Pasją życiową Profesora było badanie funkcjonowania zwojów podstawy i ich roli w powstawaniu choroby Parkinsona. W latach 1975-1977 był stypendystą Towarzystwa Maksa Plancka w Instytucie Eksperymentalnej Medycyny w Getyndze.
Dorobek prof. Stanisława Wolfartha to blisko 100 prac naukowych. Uhonorowany był dwukrotnie nagrodą Sekretarza Naukowego PAN w latach 1977 i 1980 oraz dwukrotnie nagrodą VI Wydziału Nauk Medycznych PAN w roku 1997 i 1999. Był laureatem nagrody Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego Europejskiego Kolegium Neuropsychofarmakologii. Był członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Badań Układu Nerwowego, członkiem Towarzystwa Farmakologicznego, Europejskiego Towarzystwa Behawioralnej Farmakologii, wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie.
Praca naukowa nie była jednakże jedyną formą działalności Profesora. Interesował się literaturą, historią, kosmologią, polityką. Miał niezwykła łatwość nawiązywania kontaktów z ludźmi, w czym niewątpliwie pomagała mu też biegła znajomość języka angielskiego, francuskiego i niemieckiego. W latach 1980-1981 działał aktywnie w Solidarności. W okresie stanu wojennego zajmował się m.in. dystrybucją wydawnictw podziemnych. Brał udział w dystrybucji darów, jakie napływały w tym czasie z zagranicy do Kurii Biskupiej w Krakowie. Po roku 1989 nadal zajmował się aktywnością związkową i polityczną. Początkowo działał w Kole Solidarności pracowników PAN, potem był członkiem ROAD, Unii Demokratycznej i Unii Wolności, z ramienia której kandydował do Sejmu RP. Był pomysłodawcą i organizatorem sympozjum naukowego poświęconego 20-letniej współpracy polsko-niemieckiej, które odbyło się w roku 1993 w Zakopanem.
Zmarł w Krakowie 20 listopada 2007 roku. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 10 lutego 1933 roku w Gostyniu. Jego ojcem był Juliusz Wolfarth – starosta gostyński w latach 1932-1937 (zginął w 1942 roku w obozie koncentracyjnym Auschwitz). W czasie okupacji młody Stanisław uczył się w domu w poznaniu, pod okiem ukrywanego przez jego matkę, księdza Stefana Tabora. Po wojnie kontynuował naukę w Gimnazjum w Gostyniu, przebywając w konwikcie prowadzonym przez Księży Filipinów na Św. Górze. Tutejszej szkoły jednakże nie ukończył z przyczyn ekonomicznych. Jego matka, szykanowana przez komunistyczne władze za prywatną działalność (próbowała po 1945 roku prowadzić prywatną kawiarnię), nie była w stanie podołać obciążeniom finansowym, które wynikały z tytułu nauki syna. Zatem został zmuszony do przerwania edukacji w roku 1948 i podjęcia pracy w wieku 16 lat. Pracował początkowo jako kelner, referent, kierownik stołówki. Potem trafił do wojska. Jako „element niepewny ideowo”, przydzielony został do Batalionów Pracy w kopalni Piast. Tu spędził 2 lata. Po odbyciu służby wojskowej podjął ponownie pracę zarobkową jako elektryk, a następnie pakowacz. W roku 1956 zdał eksternistycznie egzamin dojrzałości w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie. Krotko potem rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, które ukończył w roku 1963.
Po otrzymaniu tytułu lekarza rozpoczął pracę naukową, początkowo jako wolontariusz, potem doktorant w ówczesnym Zakładzie Farmakologii PAN (przekształconym później w Instytut). Tutaj przepracował ponad 40 lat, przygotowując swoją pracę doktorską (1969) i habilitacyjną.(1977). W roku 1989 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a sześć lat później zwyczajnego. W latach 1970-1971 był stypendystą Rządu Francuskiego w Paryżu w Zakładzie Neuropsychofarmakologii NSERM. W tym czasie obył też krótkie staże w specjalistycznych placówkach w Lyonie i Marsylii. Po powrocie do Polski w 1971 roku otrzymał nominację na kierownika Pracowni Neurofarmakologii. W pracowni tej, przekształconej później zakład pracował do 2003 roku, to jest do chwili przejścia na emeryturę. Pasją życiową Profesora było badanie funkcjonowania zwojów podstawy i ich roli w powstawaniu choroby Parkinsona. W latach 1975-1977 był stypendystą Towarzystwa Maksa Plancka w Instytucie Eksperymentalnej Medycyny w Getyndze.
Dorobek prof. Stanisława Wolfartha to blisko 100 prac naukowych. Uhonorowany był dwukrotnie nagrodą Sekretarza Naukowego PAN w latach 1977 i 1980 oraz dwukrotnie nagrodą VI Wydziału Nauk Medycznych PAN w roku 1997 i 1999. Był laureatem nagrody Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego Europejskiego Kolegium Neuropsychofarmakologii. Był członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Badań Układu Nerwowego, członkiem Towarzystwa Farmakologicznego, Europejskiego Towarzystwa Behawioralnej Farmakologii, wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu Farmakologii PAN w Krakowie.
Praca naukowa nie była jednakże jedyną formą działalności Profesora. Interesował się literaturą, historią, kosmologią, polityką. Miał niezwykła łatwość nawiązywania kontaktów z ludźmi, w czym niewątpliwie pomagała mu też biegła znajomość języka angielskiego, francuskiego i niemieckiego. W latach 1980-1981 działał aktywnie w Solidarności. W okresie stanu wojennego zajmował się m.in. dystrybucją wydawnictw podziemnych. Brał udział w dystrybucji darów, jakie napływały w tym czasie z zagranicy do Kurii Biskupiej w Krakowie. Po roku 1989 nadal zajmował się aktywnością związkową i polityczną. Początkowo działał w Kole Solidarności pracowników PAN, potem był członkiem ROAD, Unii Demokratycznej i Unii Wolności, z ramienia której kandydował do Sejmu RP. Był pomysłodawcą i organizatorem sympozjum naukowego poświęconego 20-letniej współpracy polsko-niemieckiej, które odbyło się w roku 1993 w Zakopanem.
Zmarł w Krakowie 20 listopada 2007 roku. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim. http://www.muzeum.gostyn.pl/