Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Wozignój Wawrzyniec
11.12.2013 02:56
Wozignój Wawrzyniec (Wozimirski) (1892-1967)
Urodził się w Łęce Wielkiej w powiecie gostyńskim 6 sierpnia 1892 roku, jako syn Jana i Katarzyny. W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. uzyskał awans na stopień plutonowego. W pierwszych dniach stycznia 1919 roku wstąpił do powstańczego batalionu gostyńskiego. Mianowano go dowódcą plutonu w kompanii Leona Włodarczyka na odcinku frontowym „Pawłowice” (Grupa „Leszno”). W nocy z 26 na 27 stycznia 1919 roku na czele 26-osobowego oddziału powstańczego dokonał brawurowego wypadu na pozycje niemieckie w miejscowości Przybiń, gdzie zdobył 4 karabiny maszynowe i wziął kilkunastu jeńców (kilku Niemców poległo). W lutym 1919 roku dowodził 3 kompanią batalionu „Pawłowice”. Po sformowaniu z oddziałów Grupy „Leszno” 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich został dowódcą 3 kompanii tego pułku. Dekretem Naczelnej Rady Ludowej z 28 lipca 1919 roku awansowany został na podporucznika. Wraz z 6 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej) brał udział w walkach na Froncie Zachodnim powstania. Kompanią dowodził podczas walk na Froncie Wschodnim (kwiecień-sierpień 1920). W miesiącach sierpień-wrzesień 1920 roku w zastępie dowodził I batalionem 60 Pułku Piechoty. Wsławił się szczególnie podczas wypadu na Kamieniec Litewski (4-6 września 1920), za co m.in. otrzymał Virtuti Militari 5 kl. (nr 227). Z dniem 25 listopada 1920 roku zatwierdzony został w stopniu porucznika piechoty. Po demobilizacji, od lutego 1922 roku służył w stopniu starszego przewodnika w Policji Państwowej, jako dowódca 1 plutonu 3/II kompanii (baon nadkomisarza W. Dzierzgowskiego, Grupa płk. S. Pasławskiego). Brał udział w akcjach policyjnych na Kresach Wschodnich. 10 lutego 1923 roku na czele plutonu odważnym atakiem zajął wieś Strzeleciszki, następnie 2 lutego 1923 bronił wsi Podkamień, za co otrzymał Krzyż Walecznych. W rezerwie przydzielony był do 60 Pułku Piechoty, później do 62 Pułku Piechoty. Po objęciu przez płk. Bernarda Śliwińskiego funkcji prezydenta miasta Bydgoszczy, od lipca 1923 roku podjął pracę w tamtejszej administracji miejskiej, był min. nadzorcą (inspektorem) taboru miejskiego. W 1934 roku został komendantem Państwowej Straży Pożarnej w Bydgoszczy. Aktywnie działał w związkach kombatanckich, w 1934 roku był członkiem Komisji Rewizyjnej Okręgu Pomorskiego Związku Weteranów Powstań Narodowych, w 1939 roku prezesem Koła Związku Powstańców Wielkopolskich w Bydgoszczy. . Po roku 1936 zmienił nazwisko na „Wodzimirski”. Funkcję komendanta PSP pełnił do pierwszych dni wojny 1939 roku, dowodził akcją gaszenia pożarów spowodowanych nalotami i akcjami dywersyjnymi. Ewakuowany na wschód, po 17 września znalazł się w okolicach Lwowa i dostał się do niewoli sowieckiej. W grudniu 1939 roku wywieziono go w głąb ZSRS, pracował w tajdze przy wyrębie lasów. 2 października 1941 roku wstąpił do Armii gen. Andersa w Ośrodku Organizacyjnym PSZ w Tockoje, gdzie objął dowództwo kompanii sztabowej 21 pułku piechoty. W marcu 1942 roku ewakuowany został na Środkowy, następnie Bliski Wschód. Do końca wojny służył w Armii Polskiej na Zachodzie (w stopniu porucznika, pomimo awansu z 1939 roku). 29 maja 1947 roku zwolniony został z wojska i drogą morską z Egiptu, przez Gibraltar wrócił do kraju 30 czerwca 1947 roku. Zamieszkał znów w Bydgoszczy. Pracował m.in. jako kierownik Pogotowia Ratunkowego. Zmarł w Bydgoszczy 26 maja 1967 roku i tam pochowany został na cmentarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Odznaczony był także Krzyżem Walecznych, The War Medal 1939-45, Złotym Krzyżem Zasługi (1959).
24 listopada 1923 roku w Zbąszyniu ożenił się z Weroniką Springer. Miał córki: Aleksandrę (urodzona 1930) i Marię (urodzona 1933). http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się w Łęce Wielkiej w powiecie gostyńskim 6 sierpnia 1892 roku, jako syn Jana i Katarzyny. W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. uzyskał awans na stopień plutonowego. W pierwszych dniach stycznia 1919 roku wstąpił do powstańczego batalionu gostyńskiego. Mianowano go dowódcą plutonu w kompanii Leona Włodarczyka na odcinku frontowym „Pawłowice” (Grupa „Leszno”). W nocy z 26 na 27 stycznia 1919 roku na czele 26-osobowego oddziału powstańczego dokonał brawurowego wypadu na pozycje niemieckie w miejscowości Przybiń, gdzie zdobył 4 karabiny maszynowe i wziął kilkunastu jeńców (kilku Niemców poległo). W lutym 1919 roku dowodził 3 kompanią batalionu „Pawłowice”. Po sformowaniu z oddziałów Grupy „Leszno” 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich został dowódcą 3 kompanii tego pułku. Dekretem Naczelnej Rady Ludowej z 28 lipca 1919 roku awansowany został na podporucznika. Wraz z 6 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej) brał udział w walkach na Froncie Zachodnim powstania. Kompanią dowodził podczas walk na Froncie Wschodnim (kwiecień-sierpień 1920). W miesiącach sierpień-wrzesień 1920 roku w zastępie dowodził I batalionem 60 Pułku Piechoty. Wsławił się szczególnie podczas wypadu na Kamieniec Litewski (4-6 września 1920), za co m.in. otrzymał Virtuti Militari 5 kl. (nr 227). Z dniem 25 listopada 1920 roku zatwierdzony został w stopniu porucznika piechoty. Po demobilizacji, od lutego 1922 roku służył w stopniu starszego przewodnika w Policji Państwowej, jako dowódca 1 plutonu 3/II kompanii (baon nadkomisarza W. Dzierzgowskiego, Grupa płk. S. Pasławskiego). Brał udział w akcjach policyjnych na Kresach Wschodnich. 10 lutego 1923 roku na czele plutonu odważnym atakiem zajął wieś Strzeleciszki, następnie 2 lutego 1923 bronił wsi Podkamień, za co otrzymał Krzyż Walecznych. W rezerwie przydzielony był do 60 Pułku Piechoty, później do 62 Pułku Piechoty. Po objęciu przez płk. Bernarda Śliwińskiego funkcji prezydenta miasta Bydgoszczy, od lipca 1923 roku podjął pracę w tamtejszej administracji miejskiej, był min. nadzorcą (inspektorem) taboru miejskiego. W 1934 roku został komendantem Państwowej Straży Pożarnej w Bydgoszczy. Aktywnie działał w związkach kombatanckich, w 1934 roku był członkiem Komisji Rewizyjnej Okręgu Pomorskiego Związku Weteranów Powstań Narodowych, w 1939 roku prezesem Koła Związku Powstańców Wielkopolskich w Bydgoszczy. . Po roku 1936 zmienił nazwisko na „Wodzimirski”. Funkcję komendanta PSP pełnił do pierwszych dni wojny 1939 roku, dowodził akcją gaszenia pożarów spowodowanych nalotami i akcjami dywersyjnymi. Ewakuowany na wschód, po 17 września znalazł się w okolicach Lwowa i dostał się do niewoli sowieckiej. W grudniu 1939 roku wywieziono go w głąb ZSRS, pracował w tajdze przy wyrębie lasów. 2 października 1941 roku wstąpił do Armii gen. Andersa w Ośrodku Organizacyjnym PSZ w Tockoje, gdzie objął dowództwo kompanii sztabowej 21 pułku piechoty. W marcu 1942 roku ewakuowany został na Środkowy, następnie Bliski Wschód. Do końca wojny służył w Armii Polskiej na Zachodzie (w stopniu porucznika, pomimo awansu z 1939 roku). 29 maja 1947 roku zwolniony został z wojska i drogą morską z Egiptu, przez Gibraltar wrócił do kraju 30 czerwca 1947 roku. Zamieszkał znów w Bydgoszczy. Pracował m.in. jako kierownik Pogotowia Ratunkowego. Zmarł w Bydgoszczy 26 maja 1967 roku i tam pochowany został na cmentarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Odznaczony był także Krzyżem Walecznych, The War Medal 1939-45, Złotym Krzyżem Zasługi (1959).
24 listopada 1923 roku w Zbąszyniu ożenił się z Weroniką Springer. Miał córki: Aleksandrę (urodzona 1930) i Marię (urodzona 1933). http://www.muzeum.gostyn.pl/