Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Talarczak Ludwik
11.12.2013 03:05
Talarczak Ludwik (1899-1941))
Urodził się11 lub 12 sierpnia 1899 roku (w różnych dokumentach podawane są różne daty) we Wrocławiu. Był synem Walentego i Agnieszki z domu Kuźma. Około 1910 roku rodzina przeniosła się do Piasków. Uczył się w gimnazjum realnym w Gostyniu. Nie mając jeszcze ukończonych 18 lat, 20 czerwca 1917 roku powołany został do armii niemieckiej do 155 pułku piechoty w Ostrowie Wlkp., gdzie służył do 19 września 1917 roku. Następnie do 10 grudnia 1917 roku stacjonował w Głogowie. 11 grudnia 1917 roku został przydzielony do zapasowego oddziału „ogromnych samolotów” (R.E.A. - Riesenflieger-Ersatzabteilung)w Doberitz (dzielnica Berlina), później przenoszony do kolejnych oddziałów lotniczych: R.E.A. w Köln (21.04.1918 do 20.05.1918), Rfla 500 (Riesenflugzeug-Abteilung 500) na froncie w Belgii (20.05-22.07.1918) i F.E.A. 2 (Fliegersatz-Abteilung 2) w Pile. 11 listopada 1918 roku zdezerterował wraz z 6 kolegami – Polakami. Po powrocie do Piasków włączył się w działalność niepodległościową i działał w Radzie Robotniczej i Żołnierskiej. 6 stycznia 1919 roku ochotniczo wstąpił do powstańczej kompanii piaskowskiej. Przydzielony został do plutonu Wacława Sobeckiego i wysłany na front pod Poniec. W potyczce pod Gościejewicami 19 stycznia 1919 roku został ranny w twarz i lewą rękę. Przewieziony do szpitala w Piaskach-Marysinie. Po opuszczeniu szpitala 5 lutego 1919 roku został skierowany do 2 kompanii Stacji Lotniczej Ławica pod Poznaniem. W okresie od 5 lutego do 30 lipca 1920 roku odbywał kurs w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Technicznych w Bydgoszczy. Wkrótce awansowano go do stopnia kaprala. 2 sierpnia 1920 roku mianowany został podchorążym i skierowany na front do 15 pułku piechoty. 18 sierpnia 1920 roku, po zajęciu Pułtuska, na czele plutonu dzielnie bronił się nad rzeką Narwią. 5 września, dowodząc plutonem 7 kompanii 15 pułku piechoty, odznaczył się w boju pod Stepankowicami (na pamiątkę bitwy pułk obchodził później w tym dniu święto pułkowe). 13 września 1920 roku w Uściłogu nad Bugiem, jako dowódca 1 plutonu 7 kompanii, odparł atak sowieckiej kawalerii. Dwa dni później zdobył Kolonię Helenówka k. Włodzimierza Wołyńskiego. Za wyżej opisane czyny został 4-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Po powrocie z frontu nadal pełnił funkcję dowódcy plutonu w 7 kompanii, następnie dowódcy plutonu technicznego oraz dowódcycy kompanii technicznej 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie. 15 stycznia 1921 roku mianowany podporucznikiem, a już 17 lutego 1921 roku porucznikiem, ze starszeństwem od 1 lutego 1921 roku (z 1 lokatą). Od 25 marca 1931 roku służył w 48 pułku piechoty „Strzelców Kresowych” w Stanisławowie jako oficer administracyjno-materiałowy, od 30 listopada 1937 roku jako dowódca kompanii strzeleckiej. 1 stycznia 1933 roku otrzymał awans na stopień kapitana kapitana. W 1939 roku pełnił funkcję dowódcy 4 kompanii 48 pułku piechoty. Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą I batalionu 1 pułku piechoty „Szeląg” (ppłk. Józefa Szeląga) w Grupie Operacyjnej „Stryj” gen. bryg. Stefana Dembińskiego, broniącej tzw. „Przedmościa Rumuńskiego”. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie 29 listopada 1939 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielono go do 3 kompanii 6 pułku piechoty 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Po klęsce Francji wraz z Dywizją został internowany w Szwajcarii, gdzie zmarł 4 stycznia 1941 roku. Pochowany został na cmentarzu w Interlaken. Odznaczony był: Krzyżem Walecznych (4-krotnie), Medalem Niepodległości (1933), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się11 lub 12 sierpnia 1899 roku (w różnych dokumentach podawane są różne daty) we Wrocławiu. Był synem Walentego i Agnieszki z domu Kuźma. Około 1910 roku rodzina przeniosła się do Piasków. Uczył się w gimnazjum realnym w Gostyniu. Nie mając jeszcze ukończonych 18 lat, 20 czerwca 1917 roku powołany został do armii niemieckiej do 155 pułku piechoty w Ostrowie Wlkp., gdzie służył do 19 września 1917 roku. Następnie do 10 grudnia 1917 roku stacjonował w Głogowie. 11 grudnia 1917 roku został przydzielony do zapasowego oddziału „ogromnych samolotów” (R.E.A. - Riesenflieger-Ersatzabteilung)w Doberitz (dzielnica Berlina), później przenoszony do kolejnych oddziałów lotniczych: R.E.A. w Köln (21.04.1918 do 20.05.1918), Rfla 500 (Riesenflugzeug-Abteilung 500) na froncie w Belgii (20.05-22.07.1918) i F.E.A. 2 (Fliegersatz-Abteilung 2) w Pile. 11 listopada 1918 roku zdezerterował wraz z 6 kolegami – Polakami. Po powrocie do Piasków włączył się w działalność niepodległościową i działał w Radzie Robotniczej i Żołnierskiej. 6 stycznia 1919 roku ochotniczo wstąpił do powstańczej kompanii piaskowskiej. Przydzielony został do plutonu Wacława Sobeckiego i wysłany na front pod Poniec. W potyczce pod Gościejewicami 19 stycznia 1919 roku został ranny w twarz i lewą rękę. Przewieziony do szpitala w Piaskach-Marysinie. Po opuszczeniu szpitala 5 lutego 1919 roku został skierowany do 2 kompanii Stacji Lotniczej Ławica pod Poznaniem. W okresie od 5 lutego do 30 lipca 1920 roku odbywał kurs w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Technicznych w Bydgoszczy. Wkrótce awansowano go do stopnia kaprala. 2 sierpnia 1920 roku mianowany został podchorążym i skierowany na front do 15 pułku piechoty. 18 sierpnia 1920 roku, po zajęciu Pułtuska, na czele plutonu dzielnie bronił się nad rzeką Narwią. 5 września, dowodząc plutonem 7 kompanii 15 pułku piechoty, odznaczył się w boju pod Stepankowicami (na pamiątkę bitwy pułk obchodził później w tym dniu święto pułkowe). 13 września 1920 roku w Uściłogu nad Bugiem, jako dowódca 1 plutonu 7 kompanii, odparł atak sowieckiej kawalerii. Dwa dni później zdobył Kolonię Helenówka k. Włodzimierza Wołyńskiego. Za wyżej opisane czyny został 4-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Po powrocie z frontu nadal pełnił funkcję dowódcy plutonu w 7 kompanii, następnie dowódcy plutonu technicznego oraz dowódcycy kompanii technicznej 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie. 15 stycznia 1921 roku mianowany podporucznikiem, a już 17 lutego 1921 roku porucznikiem, ze starszeństwem od 1 lutego 1921 roku (z 1 lokatą). Od 25 marca 1931 roku służył w 48 pułku piechoty „Strzelców Kresowych” w Stanisławowie jako oficer administracyjno-materiałowy, od 30 listopada 1937 roku jako dowódca kompanii strzeleckiej. 1 stycznia 1933 roku otrzymał awans na stopień kapitana kapitana. W 1939 roku pełnił funkcję dowódcy 4 kompanii 48 pułku piechoty. Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą I batalionu 1 pułku piechoty „Szeląg” (ppłk. Józefa Szeląga) w Grupie Operacyjnej „Stryj” gen. bryg. Stefana Dembińskiego, broniącej tzw. „Przedmościa Rumuńskiego”. Po klęsce wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie 29 listopada 1939 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielono go do 3 kompanii 6 pułku piechoty 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Po klęsce Francji wraz z Dywizją został internowany w Szwajcarii, gdzie zmarł 4 stycznia 1941 roku. Pochowany został na cmentarzu w Interlaken. Odznaczony był: Krzyżem Walecznych (4-krotnie), Medalem Niepodległości (1933), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921. http://www.muzeum.gostyn.pl/