Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Drohiczyn, pow. sokołowski
28.09.2012 17:38
Przekraczając za Liwem granicę między historycznym Mazowszem i Podlasiem wkraczamy na tereny, które stanowiły obszar działalności Cerkwi prawosławnej. Jej struktury funkcjonowały tu obok organizacji Kościoła katolickiego. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy w Węgrowie istniała świątynia obrządku wschodniego. Mogłaby na to wskazywać informacja przekazana nam przez źródła historyczne o funkcjonowaniu w Węgrowie Miasta Ruskiego. Jednak inne dokumenty milczą na ten temat. Więcej informacji zachowało się o strukturze prawosławnej w bardziej na wschód położonych miejscowościach tego regionu:
Drohiczyn (cerkiew św. Spasa) data fundacji: 1509 roku – wzmianka o cerkwi 1532 roku – potwierdzenie uposażenia książęta litewscy, fundator: Iwan Aleksandrowicz solatn,Sołtan
Drohiczyn (cerkiew św. Spasa) data fundacji: 1509 roku – wzmianka o cerkwi 1532 roku – potwierdzenie uposażenia książęta litewscy, fundator: Iwan Aleksandrowicz solatn,Sołtan
Bibliografia
sok.sokolowpodl.pl
Odpowiedzi (1)
12.12.2013 07:22
Drohiczyn nad Bugiem
Drohiczyn, D.-podlaski, osada, przedtem mko nad Bugiem, właściwie przedmieście mia sta D., położonego z przeciwnej strony na prawym brzegu Bugu; pow. sokołowski, gm. Korczew, par. Knychówek. Liczy obecnie 26 dm., 243 mk. i 192 m. obszaru, posiada szkołę początkową. Był on niegdyś stolicą Jadźwingów i stanowił całość z drugiem miastem na prawym brzegu Bugu mieszczącem się; podług kronik ruskich miał być założony w r. 1061. Naruszewicz utrzymuje, iż część Jadźwingów, szukając sobie u" dolnego Bugu^ bezpiecznej siedziby, na pamiątkę dawnego JL>. inną tegoż imienia stolicę tutaj założyła. W XII w. na leżała do książąt mazowieckich, z których Kon rad w r. 1237, gdy część braci dobrzyńskich wzbraniała się połączyć z krzyżakami, nadał im zamek tutejszy ze znaczną przestrzenią zie mi między Bugiem i Nurem, aż ku granicom Rusi, z obowiązkiem bronienia Mazowsza od napadów nieprzyjacielskich. Tu szczątki tego zakonu zaginęły" najpodobniej około r. 1240, kiedy Tatarzy zniszczyli D. z całą okolicą. Korzystając z powszechnej klęski zagarnął je Mendog, książę litewski; odbudował miasto i odtąd należało do Litwy. Niesnaski między książętami litewskimi podały Janowi księcia mazowieckiemu sposobność opanowania w r. 1382 D. wraz z przyległą ziemią. W r. 1443 podstąpili Litwini w znacznej sile pod miasto. które nie mogąc go obronić, książę Bolesław mazowiecki sprzedał Kazimierzowi, w. ks. litewskiemu, wraz z całą ziemią za 6*000 kóp szerokich groszy praskich. Nowy władca osobnym przywilejem 1444 r. policzył B. do liczby piętnastu celniejszych miast Litwy, dozwolił wolnego handlu i udzielił różnych swobód, a następnie w. książę Aleksander fw 1498 r. obdarzył obie strony miasta, po obu brzegach rzeki, prawem magdeburskiem, na-: dał jarmarki i t. p. Po zapadłej unii Litwy z Koroną, D. był ustanowiony starostwem, i zostawał przez długi czas w ręku rodziny Kiszków. Dobry byt miasta trwał do roku 11657, kiedy Szwedzi z Rakoczym, księciem siedmiogrodzkim, w gruzy i popiół zamienili ID. wraz z zamkiem. D. teraźniejszy, Ruską stroną zwany, na lewym brzegu Bugu, był dawniej od początku założenia swego przed mieściem miasta Drohiczyn Lackiego, położonego na prawym brzegu tejże rzeki. Składa się z trzech oddzielnych części, z tych Ruska strona pierwsza, najdawniejsza; przedmieście Bużyska, druga część dawniejsza; i Góry, trzecia część, od r. 1843 powstała. Rozłączenie 'obu tych miast nastąpiło dopiero po r. 1815, to jest za ustaleniem królestwa. Część w cesarstwie, będąc właściwem miastem, została zawsze zamożniejszą i iudniejszą; kiedy przeciwnie w królestwie, z położenia swego pomiędzy wodami, dołami i przerwami na niskich gruntach, które corocznie rujnuje wylew wo dy Bugu, doszła do takiego upadku, iż na mo cy postanowienia rady administracyjnej, D., Ruską stroną zwany, od 1 stycznia 1863 za mieniony został na osadę wiejską. Część ta w 1861 r. posiadała ogólnej ludności 315, pomiędzy któremi katolików 182, prawosławnych 88, starozakonnych 45, żyjących z rolnictwa oraz z prostego wyrobku.
[SGKP]
Drohiczyn, D.-podlaski, osada, przedtem mko nad Bugiem, właściwie przedmieście mia sta D., położonego z przeciwnej strony na prawym brzegu Bugu; pow. sokołowski, gm. Korczew, par. Knychówek. Liczy obecnie 26 dm., 243 mk. i 192 m. obszaru, posiada szkołę początkową. Był on niegdyś stolicą Jadźwingów i stanowił całość z drugiem miastem na prawym brzegu Bugu mieszczącem się; podług kronik ruskich miał być założony w r. 1061. Naruszewicz utrzymuje, iż część Jadźwingów, szukając sobie u" dolnego Bugu^ bezpiecznej siedziby, na pamiątkę dawnego JL>. inną tegoż imienia stolicę tutaj założyła. W XII w. na leżała do książąt mazowieckich, z których Kon rad w r. 1237, gdy część braci dobrzyńskich wzbraniała się połączyć z krzyżakami, nadał im zamek tutejszy ze znaczną przestrzenią zie mi między Bugiem i Nurem, aż ku granicom Rusi, z obowiązkiem bronienia Mazowsza od napadów nieprzyjacielskich. Tu szczątki tego zakonu zaginęły" najpodobniej około r. 1240, kiedy Tatarzy zniszczyli D. z całą okolicą. Korzystając z powszechnej klęski zagarnął je Mendog, książę litewski; odbudował miasto i odtąd należało do Litwy. Niesnaski między książętami litewskimi podały Janowi księcia mazowieckiemu sposobność opanowania w r. 1382 D. wraz z przyległą ziemią. W r. 1443 podstąpili Litwini w znacznej sile pod miasto. które nie mogąc go obronić, książę Bolesław mazowiecki sprzedał Kazimierzowi, w. ks. litewskiemu, wraz z całą ziemią za 6*000 kóp szerokich groszy praskich. Nowy władca osobnym przywilejem 1444 r. policzył B. do liczby piętnastu celniejszych miast Litwy, dozwolił wolnego handlu i udzielił różnych swobód, a następnie w. książę Aleksander fw 1498 r. obdarzył obie strony miasta, po obu brzegach rzeki, prawem magdeburskiem, na-: dał jarmarki i t. p. Po zapadłej unii Litwy z Koroną, D. był ustanowiony starostwem, i zostawał przez długi czas w ręku rodziny Kiszków. Dobry byt miasta trwał do roku 11657, kiedy Szwedzi z Rakoczym, księciem siedmiogrodzkim, w gruzy i popiół zamienili ID. wraz z zamkiem. D. teraźniejszy, Ruską stroną zwany, na lewym brzegu Bugu, był dawniej od początku założenia swego przed mieściem miasta Drohiczyn Lackiego, położonego na prawym brzegu tejże rzeki. Składa się z trzech oddzielnych części, z tych Ruska strona pierwsza, najdawniejsza; przedmieście Bużyska, druga część dawniejsza; i Góry, trzecia część, od r. 1843 powstała. Rozłączenie 'obu tych miast nastąpiło dopiero po r. 1815, to jest za ustaleniem królestwa. Część w cesarstwie, będąc właściwem miastem, została zawsze zamożniejszą i iudniejszą; kiedy przeciwnie w królestwie, z położenia swego pomiędzy wodami, dołami i przerwami na niskich gruntach, które corocznie rujnuje wylew wo dy Bugu, doszła do takiego upadku, iż na mo cy postanowienia rady administracyjnej, D., Ruską stroną zwany, od 1 stycznia 1863 za mieniony został na osadę wiejską. Część ta w 1861 r. posiadała ogólnej ludności 315, pomiędzy któremi katolików 182, prawosławnych 88, starozakonnych 45, żyjących z rolnictwa oraz z prostego wyrobku.
[SGKP]