Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Roszczak Wacław
12.12.2013 11:01
Roszczak Wacław (1890-1920)
Urodził się 11 września 1890 roku w Pogorzeli. Był synem rolnika Stanisława i Franciszki z domu Kociałkowska, a jednocześnie prawnukiem Mateusza Roszczaka z Ochli.Wiadomo, że był organistą w kościele parafialnym w Pogorzeli. Po uzyskaniu pełnoletniości odbył służbę w ówczesnej armii niemieckiej, uzyskując stopień sierżanta. W czasie I wojny światowej był żołnierzem armii pruskiej. 31 grudnia 1918 roku został wybrany przez obywateli Pogorzeli komendantem powstańców oraz przewodniczącym Rady Żołnierskiej. W ostatnich dniach grudnia 1918 roku wspólnie ze swoim kuzynem Antonim Roszczakiem objeżdżali okoliczne wioski, by zebrać jak największą liczbępowstańców. Dzięki temu już 3 stycznia 1919 roku stawiło się w Pogorzeli 90 ochotników. Zajął się organizacją oddziału powstańczego. 2 lutego w wyniku przekształcenia luźnego oddziału powstańczego w 2 kompanię 1 batalionu koźmińskiego został sierżantem sztabowym. 4 lutego kompania złożyła przysięgę i wyruszyła na front przez Kromolice, Kobylin, Dłoń do Miejskiej Górki. Uczestniczył w walkach na froncie południowym, m. in. w drugiej bitwie rawickiej. Dnia 9 kwietnia 1919 roku po śmierci dowódcy kompanii Wojciecha Kucharczyka objął dowództwo. 23 maja 1919 roku został awansowany na podporucznika. Przez następnych kilka miesięcy stacjonował ze swoją kompanią na odcinku jutrosińskim, gdzie powstańcy pełnili funkcje straży granicznej. Przebywali tam do 9 grudnia 1919 roku. Po zakończeniu służby w ramach Powstania Wielkopolskiego, wszedł w skład III batalionu 69 Pułku Piechoty, który wyruszył na front wschodni wojny polsko-bolszewickiej. Początkowo stacjonował w Borysowie nad Berezyną. Jednakże wskutek silnego naporu bolszewików jednostka musiała się cofać ku Warszawie. Toczyli heroiczne walki. 8 sierpnia 1920 roku pod Kosowem został ciężko ranny. Przetransportowano go do szpitala w Warszawie. Zmarł 11 sierpnia 1920 roku. Pochowany został na cmentarzu powązkowskim w Warszawie w stopniu podporucznika. Ku jego czci w kościele pogorzelskim odbyło się 22 sierpnia 1920 roku nabożeństwo żałobne, w którym uczestniczyli nauczyciele i uczniowie szkoły powszechnej.
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 11 września 1890 roku w Pogorzeli. Był synem rolnika Stanisława i Franciszki z domu Kociałkowska, a jednocześnie prawnukiem Mateusza Roszczaka z Ochli.Wiadomo, że był organistą w kościele parafialnym w Pogorzeli. Po uzyskaniu pełnoletniości odbył służbę w ówczesnej armii niemieckiej, uzyskując stopień sierżanta. W czasie I wojny światowej był żołnierzem armii pruskiej. 31 grudnia 1918 roku został wybrany przez obywateli Pogorzeli komendantem powstańców oraz przewodniczącym Rady Żołnierskiej. W ostatnich dniach grudnia 1918 roku wspólnie ze swoim kuzynem Antonim Roszczakiem objeżdżali okoliczne wioski, by zebrać jak największą liczbępowstańców. Dzięki temu już 3 stycznia 1919 roku stawiło się w Pogorzeli 90 ochotników. Zajął się organizacją oddziału powstańczego. 2 lutego w wyniku przekształcenia luźnego oddziału powstańczego w 2 kompanię 1 batalionu koźmińskiego został sierżantem sztabowym. 4 lutego kompania złożyła przysięgę i wyruszyła na front przez Kromolice, Kobylin, Dłoń do Miejskiej Górki. Uczestniczył w walkach na froncie południowym, m. in. w drugiej bitwie rawickiej. Dnia 9 kwietnia 1919 roku po śmierci dowódcy kompanii Wojciecha Kucharczyka objął dowództwo. 23 maja 1919 roku został awansowany na podporucznika. Przez następnych kilka miesięcy stacjonował ze swoją kompanią na odcinku jutrosińskim, gdzie powstańcy pełnili funkcje straży granicznej. Przebywali tam do 9 grudnia 1919 roku. Po zakończeniu służby w ramach Powstania Wielkopolskiego, wszedł w skład III batalionu 69 Pułku Piechoty, który wyruszył na front wschodni wojny polsko-bolszewickiej. Początkowo stacjonował w Borysowie nad Berezyną. Jednakże wskutek silnego naporu bolszewików jednostka musiała się cofać ku Warszawie. Toczyli heroiczne walki. 8 sierpnia 1920 roku pod Kosowem został ciężko ranny. Przetransportowano go do szpitala w Warszawie. Zmarł 11 sierpnia 1920 roku. Pochowany został na cmentarzu powązkowskim w Warszawie w stopniu podporucznika. Ku jego czci w kościele pogorzelskim odbyło się 22 sierpnia 1920 roku nabożeństwo żałobne, w którym uczestniczyli nauczyciele i uczniowie szkoły powszechnej.
http://www.muzeum.gostyn.pl/