Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Olejniczak Franciszek
19.12.2013 17:30
Olejniczak Franciszek, ks. (1877-1965)
Urodził się 7 października 1877 roku w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły elementarnej rozpoczął w 1892 roku naukę w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Zagrożony represjami ze strony władz pruskich za prowadzenie w murach szkoły pracy patriotycznej, opuścił Poznań, przenosząc się wpierw do Kołobrzegu, a następnie do Białogrodu. Tam w 1899 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1899-1904 w Poznaniu, a po ich ukończeniu uzyskał nominację na wikariusza w Gostyniu. Zasadniczą sferą jego działalności świeckiej była długoletnia i różnorodna praca społecznikowska. W latach 1904-1911 sprawował patronat nad miejscowym Towarzystwem Robotników. Prowadził kursy nauczania historii, geografii, literatury i ortografii polskiej. Dzięki jego energii i talentowi organizatorskiemu Towarzystwo szybko rozrosło się i powiększyło o nowy oddział pn. „Towarzystwo Młodych Robotników i Terminatorów”. Aktywnie uczestniczył w pracach Towarzystwa Przemysłowców i Rzemieślników, Czytelni dla Kobiet oraz Kółka Rolniczego. Przed wybuchem I wojny światowej przebywał w centralnych prowincjach Niemiec, pracował wśród emigracji polskiej. W odrodzonej Polsce pełnił krótko obowiązki inspektora szkolnego z ramienia Rady Ludowej. Prowadził wówczas działalność na rzecz spolszczenia gostyńskiej szkoły powszechnej. W 1921 roku wysunął projekt budowy, ze składek gostynian, nowego gmachu gimnazjalnego. W 1925 roku został mianowany dyrektorem szkoły. Wprowadził nowatorskie środki oddziaływania pedagogicznego – codzienne „apele przedlekcyjne” i „poranki szkolne”. Utworzył organizację młodzieżową „Łan”. Był wybitnym pedagogiem. W okresie kierowania gimnazjum, w latach 1925-1933, brał udział w licznych międzynarodowych kongresach oświatowych, m.in. w Niemczech, Danii, Austrii. W 1933 roku, ze względu na słabnący wzrok, odszedł ze szkoły. Nawet na emeryturze nie zaprzestał pracy pedagogicznej. W latach okupacji był dwukrotnie aresztowany przez gestapo i przez pewien czas więziony w Forcie VII w Poznaniu. Po wyzwoleniu wrócił do Gostynia i, mimo całkowitej utraty wzroku, wznowił owocną działalność społeczną. Odbudował zniszczony gmach gimnazjum oraz stworzył fundusz rozbudowy miasta. Za pieniądze uzyskane ze składek zamierzał wznieść jednorodzinne domki dla robotników. Ostatnią jego wielką inicjatywą o zasięgu ogólnopolskim była idea budowy w Warszawie domu starców. Projekt zaakceptowały władze, a miliony słuchaczy znanej audycji radiowej „Matysiakowie” hojnie go wsparły. W dniu 17 stycznia 1966 roku „Dom Rencistów im. Matysiaków” został oddany do użytku. Projektodawca nie doczekał jednakże tego dnia. Zmarł 2 października 1965 roku i został pochowany na cmentarzu w Gostyniu. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 7 października 1877 roku w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły elementarnej rozpoczął w 1892 roku naukę w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Zagrożony represjami ze strony władz pruskich za prowadzenie w murach szkoły pracy patriotycznej, opuścił Poznań, przenosząc się wpierw do Kołobrzegu, a następnie do Białogrodu. Tam w 1899 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1899-1904 w Poznaniu, a po ich ukończeniu uzyskał nominację na wikariusza w Gostyniu. Zasadniczą sferą jego działalności świeckiej była długoletnia i różnorodna praca społecznikowska. W latach 1904-1911 sprawował patronat nad miejscowym Towarzystwem Robotników. Prowadził kursy nauczania historii, geografii, literatury i ortografii polskiej. Dzięki jego energii i talentowi organizatorskiemu Towarzystwo szybko rozrosło się i powiększyło o nowy oddział pn. „Towarzystwo Młodych Robotników i Terminatorów”. Aktywnie uczestniczył w pracach Towarzystwa Przemysłowców i Rzemieślników, Czytelni dla Kobiet oraz Kółka Rolniczego. Przed wybuchem I wojny światowej przebywał w centralnych prowincjach Niemiec, pracował wśród emigracji polskiej. W odrodzonej Polsce pełnił krótko obowiązki inspektora szkolnego z ramienia Rady Ludowej. Prowadził wówczas działalność na rzecz spolszczenia gostyńskiej szkoły powszechnej. W 1921 roku wysunął projekt budowy, ze składek gostynian, nowego gmachu gimnazjalnego. W 1925 roku został mianowany dyrektorem szkoły. Wprowadził nowatorskie środki oddziaływania pedagogicznego – codzienne „apele przedlekcyjne” i „poranki szkolne”. Utworzył organizację młodzieżową „Łan”. Był wybitnym pedagogiem. W okresie kierowania gimnazjum, w latach 1925-1933, brał udział w licznych międzynarodowych kongresach oświatowych, m.in. w Niemczech, Danii, Austrii. W 1933 roku, ze względu na słabnący wzrok, odszedł ze szkoły. Nawet na emeryturze nie zaprzestał pracy pedagogicznej. W latach okupacji był dwukrotnie aresztowany przez gestapo i przez pewien czas więziony w Forcie VII w Poznaniu. Po wyzwoleniu wrócił do Gostynia i, mimo całkowitej utraty wzroku, wznowił owocną działalność społeczną. Odbudował zniszczony gmach gimnazjum oraz stworzył fundusz rozbudowy miasta. Za pieniądze uzyskane ze składek zamierzał wznieść jednorodzinne domki dla robotników. Ostatnią jego wielką inicjatywą o zasięgu ogólnopolskim była idea budowy w Warszawie domu starców. Projekt zaakceptowały władze, a miliony słuchaczy znanej audycji radiowej „Matysiakowie” hojnie go wsparły. W dniu 17 stycznia 1966 roku „Dom Rencistów im. Matysiaków” został oddany do użytku. Projektodawca nie doczekał jednakże tego dnia. Zmarł 2 października 1965 roku i został pochowany na cmentarzu w Gostyniu. http://www.muzeum.gostyn.pl/