Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Piechowiak Edwin
19.12.2013 17:57
Piechowiak Edwin (1918-1996)
Urodził się 20 czerwca 1918 roku w Duisburgu w Westfalii w Niemczech. Rodzice, ojciec Franciszek i matka Stanisława zaangażowani byli w polonijnych zespołach kulturalnych i z chwilą powstania wolnej Polski powrócili do kraju. Zamieszkali w Bydgoszczy, gdzie uczęszczał do Szkoły Powszechnej. Następnie w 1934 roku ukończył Szkołę Handlową. W 16 roku życia wstąpił ochotniczo do trzyletniej Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich w Koninie. Po jej ukończeniu, we wrześniu 1937 roku został przydzielony do 3 kompanii karabinów maszynowych w 33 Pułku Piechoty w Łomży, na stanowisko zastępcy dowódcy plutonu w stopniu kaprala. Z pułkiem tym we wrześniu 1939 roku brał udział w wojnie obronnej z przydziałem na stanowisko dowódcy punktu amunicyjnego. Uczestniczył m.in. w walkach nad Narwią i pod Nowogrodem. W końcu września dostał się do niewoli radzieckiej, z której po dwóch dniach zbiegł. Próba przejścia granicy litewskiej zakończyła się ponownym uwięzieniem go przez Sowietów. W czasie transportu na Wschód, wyskoczył z pociągu i po wielu trudnościach dotarł do Łodzi, nowego miejsca zamieszkania rodziny. Po krótkim pobycie w Łodzi, w styczniu 1940 roku, przedostał się przez zieloną granicę pod Koluszkami do Generalnej Guberni. Tam na terenie województwa kieleckiego włączył się do pracy konspiracyjnej w ZWZ-AK. W kwietniu 1940 roku złożył przysięgę jako żołnierz podziemia (ps. „Jurand”). Wraz z Franciszkiem Palusem (ps. „Bałtycki”) był organizatorem placówki „Kasztan”, tj. Kazimiery Wielkiej w ramach Inspektoratu „Maria”. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji, m.in. instruktora wojskowego, a następnie wykładowcy na kursach podoficerskich. Był żołnierzem 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W grudniu 1943 roku został zdekonspirowany i ścigany listami gończymi Gestapo. Organizacyjnie przeniesiony zostaje na obwód Kościelec. Ukrywał się pod nazwiskiem Edwarda Piątkowskiego (ps. „Suchy”, „Wujek”, „Jurand”, „Heniek”) i zamieszkał początkowo u dowódcy kompanii Mieczysława Zawartki (ps. Woźny”), a następnie w szkole w Kościelcu u państwa Molągów. Nadal kontynuował pracę wykładowcy na kursach podoficerskich i podchorążych. Brał udział w zabezpieczaniu zrzutów broni oraz w walkach z oddziałami SS i żandarmerii. W lipcu 1944 roku w ramach akcji „Burza” brał udział w zgrupowaniu partyzanckim „Zagraja” w Lasach Chrobarzewskich. 27 lipca 1944 roku uczestniczył w bitwie pod wsią Sielec, jako zastępca dowódcy oddziału szturmowego. 5 sierpnia 1944 roku brał udział w walkach pod Skalbmierzem, w ramach Pińczowskiej Republiki Partyzanckiej. Do godzin południowych organizował przerzuty ludzi i broni pod Skalbmierz, a następnie na czele ochotników przez niego przeszkolonych, wkroczył bezpośrednio do walki biorąc udział w oswobodzeniu miasta pod dowództwem „Wojniłowicza”. W końcowej fazie bitwy został ranny. Po wyzwoleniu tych terenów przez Armię Czerwoną, chcąc uniknąć represji NKWD i UB, przeniósł się do Łodzi i ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego. 18 kwietnia 1945 roku wcielony został do 21 Pułku Zapasowego Artylerii w Tomaszowie Mazowieckim z przydziałem do Dowództwa Pułku, na stanowisko zastępcy szefa kancelarii. 8 września 1945 roku zweryfikowany do stopnia ogniomistrza, a 13 września chorążego. Początkowo pełnił funkcję instruktora w-f w Szkole Pułkowej, a następnie adiutanta komendanta szkoły. Po ujawnieniu jego udziału w walkach podziemnych AK cofnięto mu zweryfikowany stopień (chorążego) oraz zwolniono go 6 lutego 1946 roku z wojska w stopniu sierżanta. Jego przyjazd do Gostynia był przypadkowy. Uciekając przed represjami NKWD i UB w mieście ukrywało się kilku jego kolegów – oficerów ze 106 Dywizji Armii Krajowej, do których dołączył. Na ulicy Kolejowej nr 19 zorganizowano skrzynkę kontaktową, udzielając kolegom akowcom pomocy. Z czasem jego współtowarzysze walki wyjechali z Gostynia, a on sam pozostał i związał swój los z ziemią gostyńską. 14 września 1946 roku zawarł związek małżeński z córką rozstrzelanego na Rynku Gostyńskim (21.10.1939), powstańca wielkopolskiego, Antoniego Gościniaka – Aleksandrą Gościniak, która będąc wysiedloną do G.G. wraz z matką i młodszą siostrą kilka miesięcy wcześniej powróciła do rodzinnego miasta. W pierwszych latach powojennych pracował na stanowisku kierownika Składnicy „Społem” w Gostyniu. W latach 1954-1955 był wiceprezesem Zarządu Powiatowego PZGS w Lesznie, a w latach 1956-1972 w Gostyniu. 1 kwietnia 1961 roku ukończył dwuletnie Studium Spółdzielcze przy Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. W 1972 roku przeszedł na emeryturę. Działał w Polskim Stronnictwie Ludowym i w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Był prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZBoWiD w Gostyniu oraz członkiem Zarządu Wojewódzkiego w Poznaniu. Należał do Światowego Związku Żołnierzy AK. Decyzją Ministerstwa Obrony Narodowej z 3 czerwca 1989 roku został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem od 11 listopada 1944 roku, a 13 sierpnia 1992 roku porucznikiem w stanie spoczynku. Zmarł 10 września 1996 roku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Gostyniu. Posiadał odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (17.01.1972), Krzyż Walecznych (10. 12.1964), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (10.12.1964), Krzyż Partyzancki (11.09.1961), Krzyż Armii Krajowej (Londyn, 5.09.1978), Brązowy Krzyż Zasługi (22.07.1956), Medal Wojska Polskiego – cztery razy (Londyn, 15.08.1948), Medal za Warszawę (25.07.1947), Medal Zwycięstwa i Wolności (18.03.1947), Medal „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 roku” (25.05.1983), Odznakę Grunwaldzką (18.03.1947), Odznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego, Odznakę „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” (7.07.1957) oraz Odznakę Pamiątkową AK „Burza”. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 20 czerwca 1918 roku w Duisburgu w Westfalii w Niemczech. Rodzice, ojciec Franciszek i matka Stanisława zaangażowani byli w polonijnych zespołach kulturalnych i z chwilą powstania wolnej Polski powrócili do kraju. Zamieszkali w Bydgoszczy, gdzie uczęszczał do Szkoły Powszechnej. Następnie w 1934 roku ukończył Szkołę Handlową. W 16 roku życia wstąpił ochotniczo do trzyletniej Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich w Koninie. Po jej ukończeniu, we wrześniu 1937 roku został przydzielony do 3 kompanii karabinów maszynowych w 33 Pułku Piechoty w Łomży, na stanowisko zastępcy dowódcy plutonu w stopniu kaprala. Z pułkiem tym we wrześniu 1939 roku brał udział w wojnie obronnej z przydziałem na stanowisko dowódcy punktu amunicyjnego. Uczestniczył m.in. w walkach nad Narwią i pod Nowogrodem. W końcu września dostał się do niewoli radzieckiej, z której po dwóch dniach zbiegł. Próba przejścia granicy litewskiej zakończyła się ponownym uwięzieniem go przez Sowietów. W czasie transportu na Wschód, wyskoczył z pociągu i po wielu trudnościach dotarł do Łodzi, nowego miejsca zamieszkania rodziny. Po krótkim pobycie w Łodzi, w styczniu 1940 roku, przedostał się przez zieloną granicę pod Koluszkami do Generalnej Guberni. Tam na terenie województwa kieleckiego włączył się do pracy konspiracyjnej w ZWZ-AK. W kwietniu 1940 roku złożył przysięgę jako żołnierz podziemia (ps. „Jurand”). Wraz z Franciszkiem Palusem (ps. „Bałtycki”) był organizatorem placówki „Kasztan”, tj. Kazimiery Wielkiej w ramach Inspektoratu „Maria”. Pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji, m.in. instruktora wojskowego, a następnie wykładowcy na kursach podoficerskich. Był żołnierzem 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. W grudniu 1943 roku został zdekonspirowany i ścigany listami gończymi Gestapo. Organizacyjnie przeniesiony zostaje na obwód Kościelec. Ukrywał się pod nazwiskiem Edwarda Piątkowskiego (ps. „Suchy”, „Wujek”, „Jurand”, „Heniek”) i zamieszkał początkowo u dowódcy kompanii Mieczysława Zawartki (ps. Woźny”), a następnie w szkole w Kościelcu u państwa Molągów. Nadal kontynuował pracę wykładowcy na kursach podoficerskich i podchorążych. Brał udział w zabezpieczaniu zrzutów broni oraz w walkach z oddziałami SS i żandarmerii. W lipcu 1944 roku w ramach akcji „Burza” brał udział w zgrupowaniu partyzanckim „Zagraja” w Lasach Chrobarzewskich. 27 lipca 1944 roku uczestniczył w bitwie pod wsią Sielec, jako zastępca dowódcy oddziału szturmowego. 5 sierpnia 1944 roku brał udział w walkach pod Skalbmierzem, w ramach Pińczowskiej Republiki Partyzanckiej. Do godzin południowych organizował przerzuty ludzi i broni pod Skalbmierz, a następnie na czele ochotników przez niego przeszkolonych, wkroczył bezpośrednio do walki biorąc udział w oswobodzeniu miasta pod dowództwem „Wojniłowicza”. W końcowej fazie bitwy został ranny. Po wyzwoleniu tych terenów przez Armię Czerwoną, chcąc uniknąć represji NKWD i UB, przeniósł się do Łodzi i ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego. 18 kwietnia 1945 roku wcielony został do 21 Pułku Zapasowego Artylerii w Tomaszowie Mazowieckim z przydziałem do Dowództwa Pułku, na stanowisko zastępcy szefa kancelarii. 8 września 1945 roku zweryfikowany do stopnia ogniomistrza, a 13 września chorążego. Początkowo pełnił funkcję instruktora w-f w Szkole Pułkowej, a następnie adiutanta komendanta szkoły. Po ujawnieniu jego udziału w walkach podziemnych AK cofnięto mu zweryfikowany stopień (chorążego) oraz zwolniono go 6 lutego 1946 roku z wojska w stopniu sierżanta. Jego przyjazd do Gostynia był przypadkowy. Uciekając przed represjami NKWD i UB w mieście ukrywało się kilku jego kolegów – oficerów ze 106 Dywizji Armii Krajowej, do których dołączył. Na ulicy Kolejowej nr 19 zorganizowano skrzynkę kontaktową, udzielając kolegom akowcom pomocy. Z czasem jego współtowarzysze walki wyjechali z Gostynia, a on sam pozostał i związał swój los z ziemią gostyńską. 14 września 1946 roku zawarł związek małżeński z córką rozstrzelanego na Rynku Gostyńskim (21.10.1939), powstańca wielkopolskiego, Antoniego Gościniaka – Aleksandrą Gościniak, która będąc wysiedloną do G.G. wraz z matką i młodszą siostrą kilka miesięcy wcześniej powróciła do rodzinnego miasta. W pierwszych latach powojennych pracował na stanowisku kierownika Składnicy „Społem” w Gostyniu. W latach 1954-1955 był wiceprezesem Zarządu Powiatowego PZGS w Lesznie, a w latach 1956-1972 w Gostyniu. 1 kwietnia 1961 roku ukończył dwuletnie Studium Spółdzielcze przy Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu. W 1972 roku przeszedł na emeryturę. Działał w Polskim Stronnictwie Ludowym i w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Był prezesem Zarządu Oddziału Powiatowego ZBoWiD w Gostyniu oraz członkiem Zarządu Wojewódzkiego w Poznaniu. Należał do Światowego Związku Żołnierzy AK. Decyzją Ministerstwa Obrony Narodowej z 3 czerwca 1989 roku został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem od 11 listopada 1944 roku, a 13 sierpnia 1992 roku porucznikiem w stanie spoczynku. Zmarł 10 września 1996 roku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Gostyniu. Posiadał odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (17.01.1972), Krzyż Walecznych (10. 12.1964), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (10.12.1964), Krzyż Partyzancki (11.09.1961), Krzyż Armii Krajowej (Londyn, 5.09.1978), Brązowy Krzyż Zasługi (22.07.1956), Medal Wojska Polskiego – cztery razy (Londyn, 15.08.1948), Medal za Warszawę (25.07.1947), Medal Zwycięstwa i Wolności (18.03.1947), Medal „Za Udział w Wojnie Obronnej 1939 roku” (25.05.1983), Odznakę Grunwaldzką (18.03.1947), Odznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego, Odznakę „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego” (7.07.1957) oraz Odznakę Pamiątkową AK „Burza”. http://www.muzeum.gostyn.pl/