Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kaźmierczak Michał
21.12.2013 00:39
Kaźmierczak Michał (1884-1960)
Urodził się w miejscowości Śmiłowo pod Poniecem, w rodzinie Piotra i Agnieszki z domu Larska. Ukończył 7-klasową szkołę powszechną. W latach 1904-1906 służbę wojskową odbywał w 37 pułku piechoty w Krotoszynie. Działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” (1906-1914). Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 roku zmobilizowany został do wojska pruskiego. Skierowany na front wschodni w rejon Baranowicz. 9 sierpnia 1917 roku na polecenie swojego dowódcy kompanii ppor. Bronisława Sikorskiego uprzedzał Polaków, żołnierzy rosyjskich o planowanym ataku gazowym. Oddziały rosyjskie wycofały się w porę, nie ponosząc strat. W armii niemieckiej awansował do stopnia sierżanta. W listopadzie 1918 roku powrócił do Ponieca i natychmiast włączył się w nurt pracy niepodległościowej. Po wybuchu powstania wielkopolskiego zorganizował w Poniecu polski oddział, nad którym objął komendę. 7 stycznia 1919 roku na rozkaz por. Bernarda Śliwińskiego wyruszył z odsieczą do Pawłowic, zajmując wioskę. Po zluzowaniu w dniu następnym przez oddziały gostyńskiej, jego kompania weszła do walki m.in. o Janiszewo, Miechcin i Waszkowo. Jak wynika z wniosku o przyznanie Virtuti Militari podpisanego przez sierż. Rosika, dowódcę 5 kompani 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich: M. Kaźmierczak – sierżant, wstąpił jako ochotnik dnia 7 I 1919 w szeregi polskie. Walczył wpierw przez siebie zorganizowanym mniejszym oddziale pod Pawłowicami, wstrzymał Niemców tak długo, aż dnia 8 I zluzowany został przez inne drużyny. Powrócił tego samego dnia na swój odcinek, gdzie działał w kompanii ponieckiej, później 4 kompanii. Dnia 14 I 1919 objął kompanię pełną zaufania i z przekonania walczącą dla dobra Ojczyzny. 26 I 1919 przeprowadził atak na wioskę Miechcin, dla nas bardzo korzystny i ważny punkt, zdobywając 4 kulomioty, 2 miotacze min, wiele karabinów, amunicji i innych materiałów wojennych i biorąc 9 jeńców do niewoli. Później brał ze swoją kampanią udział w potyczkach pod Sowinami, gdzie kilkakrotnie ataki Grenzschutzu z wielkimi stratami dla nich odparł, wziąwszy w tym 2 oficerów sierżanta do niewoli oraz zdobywając liczną broń i amunicję. Dnia 25 III 1919 przerzucono jego kompanię pod Leszno, gdzie także się swą niezrównaną odwagą i walecznością odznaczył, dając swym podwładnym przykład dobrego polskiego żołnierza. W wojnie z bolszewikami w 1920 roku przeszedł cały szlak bojowy 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (6 Pułk Strzelców Wielkopolskich). W dwudziestoleciu międzywojennym pozostał w ostrowskim pułku jako podoficer zawodowy, awansując do stopnia chorążego. W latach okupacji niemieckiej poszukiwany był przez Gestapo. Ukrywał się w Ostrowie Wlkp. Aresztowany został w 1943 roku. Do końca wojny przebywał w różnych obozach koncentracyjnych. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Ponieca. W latach 1945-1956 pełnił funkcję komendanta PW oraz prezesa miejscowego Koła ZBoWiD. Zmarł 20 stycznia 1960 roku w Poniecu. Pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i wieloma innymi medalami.
Był żonaty miał troje dzieci Józefa (ur. 16 maja 1912), Jana (20 maja 1913), Zofię (1 V 1915 roku). http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się w miejscowości Śmiłowo pod Poniecem, w rodzinie Piotra i Agnieszki z domu Larska. Ukończył 7-klasową szkołę powszechną. W latach 1904-1906 służbę wojskową odbywał w 37 pułku piechoty w Krotoszynie. Działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” (1906-1914). Po wybuchu I wojny światowej, 4 września 1914 roku zmobilizowany został do wojska pruskiego. Skierowany na front wschodni w rejon Baranowicz. 9 sierpnia 1917 roku na polecenie swojego dowódcy kompanii ppor. Bronisława Sikorskiego uprzedzał Polaków, żołnierzy rosyjskich o planowanym ataku gazowym. Oddziały rosyjskie wycofały się w porę, nie ponosząc strat. W armii niemieckiej awansował do stopnia sierżanta. W listopadzie 1918 roku powrócił do Ponieca i natychmiast włączył się w nurt pracy niepodległościowej. Po wybuchu powstania wielkopolskiego zorganizował w Poniecu polski oddział, nad którym objął komendę. 7 stycznia 1919 roku na rozkaz por. Bernarda Śliwińskiego wyruszył z odsieczą do Pawłowic, zajmując wioskę. Po zluzowaniu w dniu następnym przez oddziały gostyńskiej, jego kompania weszła do walki m.in. o Janiszewo, Miechcin i Waszkowo. Jak wynika z wniosku o przyznanie Virtuti Militari podpisanego przez sierż. Rosika, dowódcę 5 kompani 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich: M. Kaźmierczak – sierżant, wstąpił jako ochotnik dnia 7 I 1919 w szeregi polskie. Walczył wpierw przez siebie zorganizowanym mniejszym oddziale pod Pawłowicami, wstrzymał Niemców tak długo, aż dnia 8 I zluzowany został przez inne drużyny. Powrócił tego samego dnia na swój odcinek, gdzie działał w kompanii ponieckiej, później 4 kompanii. Dnia 14 I 1919 objął kompanię pełną zaufania i z przekonania walczącą dla dobra Ojczyzny. 26 I 1919 przeprowadził atak na wioskę Miechcin, dla nas bardzo korzystny i ważny punkt, zdobywając 4 kulomioty, 2 miotacze min, wiele karabinów, amunicji i innych materiałów wojennych i biorąc 9 jeńców do niewoli. Później brał ze swoją kampanią udział w potyczkach pod Sowinami, gdzie kilkakrotnie ataki Grenzschutzu z wielkimi stratami dla nich odparł, wziąwszy w tym 2 oficerów sierżanta do niewoli oraz zdobywając liczną broń i amunicję. Dnia 25 III 1919 przerzucono jego kompanię pod Leszno, gdzie także się swą niezrównaną odwagą i walecznością odznaczył, dając swym podwładnym przykład dobrego polskiego żołnierza. W wojnie z bolszewikami w 1920 roku przeszedł cały szlak bojowy 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (6 Pułk Strzelców Wielkopolskich). W dwudziestoleciu międzywojennym pozostał w ostrowskim pułku jako podoficer zawodowy, awansując do stopnia chorążego. W latach okupacji niemieckiej poszukiwany był przez Gestapo. Ukrywał się w Ostrowie Wlkp. Aresztowany został w 1943 roku. Do końca wojny przebywał w różnych obozach koncentracyjnych. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Ponieca. W latach 1945-1956 pełnił funkcję komendanta PW oraz prezesa miejscowego Koła ZBoWiD. Zmarł 20 stycznia 1960 roku w Poniecu. Pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości i wieloma innymi medalami.
Był żonaty miał troje dzieci Józefa (ur. 16 maja 1912), Jana (20 maja 1913), Zofię (1 V 1915 roku). http://www.muzeum.gostyn.pl/