Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kotecki Wacław
21.12.2013 00:53
Kotecki Wacław (1897-1943)
Urodził się 3 marca 1897 roku w Piaskach, w rodzinie kupca Romana i Pelagii z Sierszulskich. Tutaj uczęszczała do szkoły elementarnej. Następnie rozpoczął naukę w rzemieślniczej szkole budowlanej w Poznaniu, której nie ukończył, ponieważ po zaliczeniu jednego semestru, 24 sierpnia1914 roku został powołany do armii niemieckiej. Służył kolejno w: 37 rezerwowym pułku piechoty, w kompanii saperów 50 Dywizji Piechoty (od 18 kwietnia 1916) oraz w batalionie zapasowym 15 pułku piechoty (5-14 listopada 1918), skąd został zdemobilizowany w stopniu kaprala. Po powrocie do Piasków zajął się pracą niepodległościową. Udzielał się w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. Był też członkiem, założonej w listopadzie 1918 roku, Rady Robotniczo-Żołnierskiej oraz Powiatowej Rady Ludowej w Gostyniu. Należał do współorganizatorów kompanii powstańczej. Od 7 stycznia 1919 roku walczył na froncie południowo-zachodnim powstania wielkopolskiego w składzie baonu gostyńskiego, jako dowódca plutonu w kompanii piaskowej. 15 stycznia 1919 roku mianowano go sierżantem i tymczasowym dowódcą kompanii.
Po sformowaniu 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich był dowódcą plutonu w 2 kompanii. 28 kwietnia tego samego roku awansowano go do stopnia podporucznika. Po zakończeniu powstania służył zawodowo w swojej jednostce, z którą m.in. brał udział w 1920 roku w wyprawie na Kijów. Ukończywszy kurs aplikacyjny w Rembertowie, otrzymał awans do stopnia porucznika (25 listopada 1920), a w grudniu 1924 roku do stopnia kapitana. Aż do marca 1926 roku pełnił służbę w 60 pułku piechoty, następnie przeniesiono go do doświadczalnego batalionu karabinów maszynowych przeciwlotniczych, skąd w lipcu 1926 roku odszedł na urlop zdrowotny. W lutym 1929 roku przeniesiono go w stan spoczynku. Zamieszkał wtedy w Gnieźnie i tam prowadził wraz z bratem Janem Browar Gnieźnieński aż do wybuchu II wojny światowej. Pełnił tez przez jakiś czas funkcję wiceprezesa Związku Obrony Przemysłu Polskiego. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany i objął dowództwo Batalionu Obrony Narodowej „Gniezno”. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ranny w bitwie pod Piątkiem umieszczony został w szpitalu w Łodzi, skąd w połowie września zbiegł i przedostał się do Ostrowa Wlkp. Wiosną 1940 roku, za pośrednictwem konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna” związał się ze sztabem Poznańskiego Okręgu Związku Walki Zbrojnej (później AK). Po aresztowaniu dowództwa w 1940 roku został upoważniony do odtworzenia konspiracyjnych władz organizacji oraz systemu łączności w całym okręgu poznańskim. 27 kwietnia 1942 roku wpadł w zasadzkę zorganizowaną przez Gestapo i w trakcie strzelaniny został ranny. Po ciężkim śledztwie, jakie przeszedł w Forcie VII w Poznaniu i tamtejszej siedzibie Gestapo, otrzymał wraz z członkami swojego sztabu karę śmierci. Wyrok wykonano 31 marca 1943 roku w Dreźnie. Odznaczony był m.in. Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Pośmiertnie Komenda Główna Armii Krajowej awansowała go do stopnia majora. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 3 marca 1897 roku w Piaskach, w rodzinie kupca Romana i Pelagii z Sierszulskich. Tutaj uczęszczała do szkoły elementarnej. Następnie rozpoczął naukę w rzemieślniczej szkole budowlanej w Poznaniu, której nie ukończył, ponieważ po zaliczeniu jednego semestru, 24 sierpnia1914 roku został powołany do armii niemieckiej. Służył kolejno w: 37 rezerwowym pułku piechoty, w kompanii saperów 50 Dywizji Piechoty (od 18 kwietnia 1916) oraz w batalionie zapasowym 15 pułku piechoty (5-14 listopada 1918), skąd został zdemobilizowany w stopniu kaprala. Po powrocie do Piasków zajął się pracą niepodległościową. Udzielał się w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”. Był też członkiem, założonej w listopadzie 1918 roku, Rady Robotniczo-Żołnierskiej oraz Powiatowej Rady Ludowej w Gostyniu. Należał do współorganizatorów kompanii powstańczej. Od 7 stycznia 1919 roku walczył na froncie południowo-zachodnim powstania wielkopolskiego w składzie baonu gostyńskiego, jako dowódca plutonu w kompanii piaskowej. 15 stycznia 1919 roku mianowano go sierżantem i tymczasowym dowódcą kompanii.
Po sformowaniu 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich był dowódcą plutonu w 2 kompanii. 28 kwietnia tego samego roku awansowano go do stopnia podporucznika. Po zakończeniu powstania służył zawodowo w swojej jednostce, z którą m.in. brał udział w 1920 roku w wyprawie na Kijów. Ukończywszy kurs aplikacyjny w Rembertowie, otrzymał awans do stopnia porucznika (25 listopada 1920), a w grudniu 1924 roku do stopnia kapitana. Aż do marca 1926 roku pełnił służbę w 60 pułku piechoty, następnie przeniesiono go do doświadczalnego batalionu karabinów maszynowych przeciwlotniczych, skąd w lipcu 1926 roku odszedł na urlop zdrowotny. W lutym 1929 roku przeniesiono go w stan spoczynku. Zamieszkał wtedy w Gnieźnie i tam prowadził wraz z bratem Janem Browar Gnieźnieński aż do wybuchu II wojny światowej. Pełnił tez przez jakiś czas funkcję wiceprezesa Związku Obrony Przemysłu Polskiego. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany i objął dowództwo Batalionu Obrony Narodowej „Gniezno”. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Ranny w bitwie pod Piątkiem umieszczony został w szpitalu w Łodzi, skąd w połowie września zbiegł i przedostał się do Ostrowa Wlkp. Wiosną 1940 roku, za pośrednictwem konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna” związał się ze sztabem Poznańskiego Okręgu Związku Walki Zbrojnej (później AK). Po aresztowaniu dowództwa w 1940 roku został upoważniony do odtworzenia konspiracyjnych władz organizacji oraz systemu łączności w całym okręgu poznańskim. 27 kwietnia 1942 roku wpadł w zasadzkę zorganizowaną przez Gestapo i w trakcie strzelaniny został ranny. Po ciężkim śledztwie, jakie przeszedł w Forcie VII w Poznaniu i tamtejszej siedzibie Gestapo, otrzymał wraz z członkami swojego sztabu karę śmierci. Wyrok wykonano 31 marca 1943 roku w Dreźnie. Odznaczony był m.in. Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Pośmiertnie Komenda Główna Armii Krajowej awansowała go do stopnia majora. http://www.muzeum.gostyn.pl/