Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Krupczyński Ignacy
21.12.2013 00:58
Krupczyński Ignacy (1901-1940)
Urodził się 31 lipca 1901 roku w Borku. Syn Józefa, kupca i prezesa miejscowego Banku Ludowego i Marty z domu Wawrzynowicz. W 1911 roku ukończył szkołę elementarną w Borku. W latach 1911-1918 uczęszczał do gimnazjum w Rawiczu, gdzie ukończył sześć klas. Od 7 stycznia 1919 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Służył w 1 Pułku Rezerwy Strzelców Wielkopolskich, z którymi uczestniczył w walkach na froncie zachodnim (Babimost, Kargowa, Wielki Grójec, Nowa Wieś Zbąska). W lutym został wysłany na kurs dla aspirantów oficerskich w 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 68 Pułk Piechoty). W kwietniu 1919 roku został awansowany na stopień starszego strzelca i skierowany na front północny, na którym walczył do połowy czerwca (Czarnków, Kcynia, Rymarzew, Szubiń). Latem 1919 roku jego pułk został skierowany na front ukraiński do Małopolski Wschodniej, gdzie wszedł w skład grupy wielkopolskiej gen. Konarzewskiego. Od 18 czerwca do 15 października 1919 roku uczestniczył w walkach od Gniłej Lipy do Seretu pod Brzeżanami, Tarnopolem, Skałatem, Zbarażem i w obronie Lwowa. Jesienią 1919 roku powrócił z 10 Pułkiem Strzelców do Wielkopolski. Pułk obsadził odcinek frontu południowego od Sulmierzyc do Ponieca. Dowodził placówką w Janowie pod Szkaradowem, niedaleko Rawicza. 19 grudnia został odkomenderowany najpierw do batalionu zapasowego w Poznaniu, a następnie do pierwszej grupy aeronautycznej (balonowej) na Ławicy w Poznaniu, na stanowisko instruktora piechoty w szkole oficerskiej. Służył w niej do lutego 1920 roku. W kwietniu z pułkiem został skierowany na front litewsko-białoruski, gdzie dowodził plutonem strzelców. W końcu sierpnia został ranny (zgniecenie klatki piersiowej) i umieszczony w szpitalu wojskowym w Warszawie. Po wypisaniu ze szpitala 10 października 1920 roku został przeniesiony do rezerwy. W Koźminie, w latach 1921-1927 trudnił się handlem, a następnie pracował w Powiatowym Urzędzie PWiWF. 11 kwietnia 1927 roku został awansowany na stopień podporucznika w korpusie osobowym oficerów piechoty ze starszeństwem od 1 lipca 1925 roku i wcielony do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. Ćwiczenia wojskowe jako rezerwista odbył w 1927 roku w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Krakowie, w 1929 roku w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w 1931 i 1933 w macierzystym pułku. 18 kwietnia 1928 roku zawarł związek małżeński ze Stefanią Bogusiewicz z Borku. Miał dwoje dzieci (Witold, ur. 16 stycznia 1929 roku i Bożena, ur. 2 lutego 1930 roku). W latach 1930-1931 był zatrudniony na stanowisku sekretarza Starostwa Powiatowego w Koźminie, następnie w Powiatowej Komendzie Związku Strzeleckiego w Krotoszynie, a od 1938 roku był urzędnikiem w Starostwie w Gostyniu. 21 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany i przydzielony do ośrodka zapasowego 14 Dywizji Piechoty w Kutnie. Od 4 września rozpoczął się odwrót batalionów ośrodka w kierunku Warszawy. 10 września bataliony dotarły do Mińska. 17 września na wieść o agresji sowieckiej kolumna, w której znajdował się ppor. Krupczyński, odeszła w kierunku granicy rumuńskiej. Dwa dni później została pod Bursztynem otoczona i wzięta do niewoli sowieckiej. Ppor. Krupczyński został początkowo osadzony w Kozielsku, a zimą 1940 roku przeniesiony do Starobielska. Z obozu został wywieziony 24 kwietnia 1940 roku do Charkowa (lista NKWD nr 046/1 z 22 IV 1940 roku), gdzie w piwnicy budynku NKWD został zastrzelony. Odznaczony był Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich Frontu Litewsko-Białoruskiego i Obrony Lwowa.
Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolic w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps
http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 31 lipca 1901 roku w Borku. Syn Józefa, kupca i prezesa miejscowego Banku Ludowego i Marty z domu Wawrzynowicz. W 1911 roku ukończył szkołę elementarną w Borku. W latach 1911-1918 uczęszczał do gimnazjum w Rawiczu, gdzie ukończył sześć klas. Od 7 stycznia 1919 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Służył w 1 Pułku Rezerwy Strzelców Wielkopolskich, z którymi uczestniczył w walkach na froncie zachodnim (Babimost, Kargowa, Wielki Grójec, Nowa Wieś Zbąska). W lutym został wysłany na kurs dla aspirantów oficerskich w 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 68 Pułk Piechoty). W kwietniu 1919 roku został awansowany na stopień starszego strzelca i skierowany na front północny, na którym walczył do połowy czerwca (Czarnków, Kcynia, Rymarzew, Szubiń). Latem 1919 roku jego pułk został skierowany na front ukraiński do Małopolski Wschodniej, gdzie wszedł w skład grupy wielkopolskiej gen. Konarzewskiego. Od 18 czerwca do 15 października 1919 roku uczestniczył w walkach od Gniłej Lipy do Seretu pod Brzeżanami, Tarnopolem, Skałatem, Zbarażem i w obronie Lwowa. Jesienią 1919 roku powrócił z 10 Pułkiem Strzelców do Wielkopolski. Pułk obsadził odcinek frontu południowego od Sulmierzyc do Ponieca. Dowodził placówką w Janowie pod Szkaradowem, niedaleko Rawicza. 19 grudnia został odkomenderowany najpierw do batalionu zapasowego w Poznaniu, a następnie do pierwszej grupy aeronautycznej (balonowej) na Ławicy w Poznaniu, na stanowisko instruktora piechoty w szkole oficerskiej. Służył w niej do lutego 1920 roku. W kwietniu z pułkiem został skierowany na front litewsko-białoruski, gdzie dowodził plutonem strzelców. W końcu sierpnia został ranny (zgniecenie klatki piersiowej) i umieszczony w szpitalu wojskowym w Warszawie. Po wypisaniu ze szpitala 10 października 1920 roku został przeniesiony do rezerwy. W Koźminie, w latach 1921-1927 trudnił się handlem, a następnie pracował w Powiatowym Urzędzie PWiWF. 11 kwietnia 1927 roku został awansowany na stopień podporucznika w korpusie osobowym oficerów piechoty ze starszeństwem od 1 lipca 1925 roku i wcielony do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. Ćwiczenia wojskowe jako rezerwista odbył w 1927 roku w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Krakowie, w 1929 roku w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, w 1931 i 1933 w macierzystym pułku. 18 kwietnia 1928 roku zawarł związek małżeński ze Stefanią Bogusiewicz z Borku. Miał dwoje dzieci (Witold, ur. 16 stycznia 1929 roku i Bożena, ur. 2 lutego 1930 roku). W latach 1930-1931 był zatrudniony na stanowisku sekretarza Starostwa Powiatowego w Koźminie, następnie w Powiatowej Komendzie Związku Strzeleckiego w Krotoszynie, a od 1938 roku był urzędnikiem w Starostwie w Gostyniu. 21 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany i przydzielony do ośrodka zapasowego 14 Dywizji Piechoty w Kutnie. Od 4 września rozpoczął się odwrót batalionów ośrodka w kierunku Warszawy. 10 września bataliony dotarły do Mińska. 17 września na wieść o agresji sowieckiej kolumna, w której znajdował się ppor. Krupczyński, odeszła w kierunku granicy rumuńskiej. Dwa dni później została pod Bursztynem otoczona i wzięta do niewoli sowieckiej. Ppor. Krupczyński został początkowo osadzony w Kozielsku, a zimą 1940 roku przeniesiony do Starobielska. Z obozu został wywieziony 24 kwietnia 1940 roku do Charkowa (lista NKWD nr 046/1 z 22 IV 1940 roku), gdzie w piwnicy budynku NKWD został zastrzelony. Odznaczony był Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką Pamiątkową Wojsk Wielkopolskich Frontu Litewsko-Białoruskiego i Obrony Lwowa.
Wojciech Śmigielski, Mieszkańcy Gostynia i okolic w obozach specjalnych NKWD w latach 1939-1940, Poznań 2000, mps
http://www.muzeum.gostyn.pl/