Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Kulesza Julian
21.12.2013 01:04
ks. Kulesza Julian (1838-1902)
Urodził się 17 kwietnia 1838 roku w Gostyniu, w rodzinie burmistrza, kapitana wojsk napoleońskich Jana i Franciszki z Łopińskich. Wykształcenie średnie zdobył w Poznaniu w Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny. Tutaj 29 września 1858 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku podjął studia teologiczne w seminarium w Poznaniu, a następnie w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1862 roku. Na pierwszy wikariat skierowano go do Ostrzeszowa, a po dwóch latach przyszedł do Gozdowa (ówczesny dekanat miłosławski). Z powodu poważnej choroby tamtejszego proboszcz musiał przejąć cały ciężar pracy duszpasterskiej i administracyjnej. Po śmierci proboszcza objął w 1868 roku oficjalnie administrację tej parafii. W lipcu tego samego roku uzyskał instytucję kanoniczną na proboszcza. Po swym poprzedniku przejął zadanie wybudowania nowego kościoła. Na realizację tego projektu rozpoczął zbiórkę pieniędzy w postaci składek rocznych od parafian. Niestety, kulturkampf, który wkrótce nastąpił, nie sprzyjał temu zamiarowi. Zachowały się tylko fragmentaryczne wiadomości o jego działalności w tym okresie. Z akt prezydium policji w Poznaniu wynika, że w 1870 roku wzywał wiernych do udziału w zebraniach narodowych, a także w licznych innych przypadkach „zajmował się nacjonalistycznymi sprawami polskimi”. W 1875 roku władze pruskie odebrały mu uprawnienia inspektora szkolnego w szkołach katolickich powiatu wrzesińskiego. Od 1876 roku udzielał się w polskim ruchu wyborczym. 1 sierpnia tegoż roku wybrano go do Komitetu Wyborczego powiatu i został delegatem na walne zebranie w Poznaniu. W 1879 był już prezesem tego komitetu, przemawiając na wiecu we Wrześni (także w 1885). Po dłuższych staraniach doprowadził do rozpoczęcia budowy nowego kościoła w Gozdowie. Kamień węgielny poświęcono 22 maja 1881 roku (stary drewniany kościół groził zawaleniem, a Msze Święte odbywały się w prowizorycznej kaplicy). 27 września 1886 roku został mianowany proboszczem w Miłosławiu. Jeszcze w grudniu tegoż roku otrzymał nominację na prodziekana, a po dwóch kolejnych latach na dziekana dekanatu miłosławskiego. Jednocześnie pełnił obowiązki komendarza niewielkiej parafii Bardo w tym dekanacie. W 1893 roku otrzymał godność szambelana papieskiego. Pełnił też urząd sędziego prosynodalnego. Na stanowiskach tych rozwinął szeroką, energiczną działalność narodową. W sprawie obrony mowy polskiej zorganizował 18 grudnia 1887 roku zebranie narodowe w Opieszynie pod Wrześnią. Z tego powodu decyzją władz zaborczych został pozbawiony prawa nauczania religii. Nie zrażony takim obrotem sprawy, 8 stycznia 1888 roku przewodniczył wiecowi w Miłosławiu zwołanemu w obronie języka polskiego w szkołach, wygłaszając patriotyczne przemówienie. Jego też nazwisko znalazło się wśród osób, które podpisały wezwanie do udziału w wiecu generalnym 21 stycznia 1891 roku w Poznaniu w sprawie powrotu wypędzonych jezuitów oraz w kwestii szkolnej. W tym samym roku przemawiał na wiecu w Miłosławiu, zwołanym z okazji 100-lecia Konstytucji 3 Maja. W 1892 roku wszedł w skład komitetu, który zapoczątkował prywatną naukę języka polskiego w Miłosławiu. Ponownie w 1894 roku działał w komitecie ogólnym przygotowującym II wiec katolicki w Poznaniu w obronie wiary i praw ludności polskiej. W tym samym roku stanął też na czele komitetu obchodu 100-lecia powstania kościuszkowskiego w Miłosławiu. W 1899 roku znajdował się w komitecie głównym kolejnego wiecu generalnego w Poznaniu, odbywającego się 29 czerwca pod hasłem obrony polskości. Z okazji odsłonięcia pomnika Juliusza Słowackiego w dniu 16 września 1898 roku w Miłosławiu, odprawił w kościele nabożeństwo, dając tym początek patriotycznej uroczystości. W 1900 roku był członkiem komitetu organizacyjnego, przygotowującego wiec jubileuszowy w Gnieźnie z okazji 900-lecia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Na wiecu został wybrany jego pierwszym „marszałkiem”. W przemówieniu wzywał do trwania w obronie wiary i polskości. W następnym roku wygłosił otwierające przemówienie na wiecu w sprawach językowych we Wrześni. W manifestacji uczestniczyło 1000 osób. Nadal aktywnie uczestniczył w Komitecie Wyborczym powiatu wrzesińskiego jako jego prezes, prowadząc zebrania i wiece, na których zwykle przemawiał. Przez wiele lat pełnił też funkcję prezesa Towarzystwa Przemysłowego w Miłosławiu i działał w Centralnym Towarzystwie Gospodarczym, udzielał się w powiatowym Towarzystwie Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego. Od 1895 roku był członkiem Wydziału Historyczno-Literackiego PTPN. Poza tym opiekował się w Miłosławiu tamtejszym Bractwem Pospolitym, dokonując poświęcenia jego chorągwi 9 maja 1892 roku. Zmarł w Miłosławiu 20 grudnia 1902 roku. http://www.muzeum.gostyn.pl/
Urodził się 17 kwietnia 1838 roku w Gostyniu, w rodzinie burmistrza, kapitana wojsk napoleońskich Jana i Franciszki z Łopińskich. Wykształcenie średnie zdobył w Poznaniu w Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny. Tutaj 29 września 1858 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku podjął studia teologiczne w seminarium w Poznaniu, a następnie w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1862 roku. Na pierwszy wikariat skierowano go do Ostrzeszowa, a po dwóch latach przyszedł do Gozdowa (ówczesny dekanat miłosławski). Z powodu poważnej choroby tamtejszego proboszcz musiał przejąć cały ciężar pracy duszpasterskiej i administracyjnej. Po śmierci proboszcza objął w 1868 roku oficjalnie administrację tej parafii. W lipcu tego samego roku uzyskał instytucję kanoniczną na proboszcza. Po swym poprzedniku przejął zadanie wybudowania nowego kościoła. Na realizację tego projektu rozpoczął zbiórkę pieniędzy w postaci składek rocznych od parafian. Niestety, kulturkampf, który wkrótce nastąpił, nie sprzyjał temu zamiarowi. Zachowały się tylko fragmentaryczne wiadomości o jego działalności w tym okresie. Z akt prezydium policji w Poznaniu wynika, że w 1870 roku wzywał wiernych do udziału w zebraniach narodowych, a także w licznych innych przypadkach „zajmował się nacjonalistycznymi sprawami polskimi”. W 1875 roku władze pruskie odebrały mu uprawnienia inspektora szkolnego w szkołach katolickich powiatu wrzesińskiego. Od 1876 roku udzielał się w polskim ruchu wyborczym. 1 sierpnia tegoż roku wybrano go do Komitetu Wyborczego powiatu i został delegatem na walne zebranie w Poznaniu. W 1879 był już prezesem tego komitetu, przemawiając na wiecu we Wrześni (także w 1885). Po dłuższych staraniach doprowadził do rozpoczęcia budowy nowego kościoła w Gozdowie. Kamień węgielny poświęcono 22 maja 1881 roku (stary drewniany kościół groził zawaleniem, a Msze Święte odbywały się w prowizorycznej kaplicy). 27 września 1886 roku został mianowany proboszczem w Miłosławiu. Jeszcze w grudniu tegoż roku otrzymał nominację na prodziekana, a po dwóch kolejnych latach na dziekana dekanatu miłosławskiego. Jednocześnie pełnił obowiązki komendarza niewielkiej parafii Bardo w tym dekanacie. W 1893 roku otrzymał godność szambelana papieskiego. Pełnił też urząd sędziego prosynodalnego. Na stanowiskach tych rozwinął szeroką, energiczną działalność narodową. W sprawie obrony mowy polskiej zorganizował 18 grudnia 1887 roku zebranie narodowe w Opieszynie pod Wrześnią. Z tego powodu decyzją władz zaborczych został pozbawiony prawa nauczania religii. Nie zrażony takim obrotem sprawy, 8 stycznia 1888 roku przewodniczył wiecowi w Miłosławiu zwołanemu w obronie języka polskiego w szkołach, wygłaszając patriotyczne przemówienie. Jego też nazwisko znalazło się wśród osób, które podpisały wezwanie do udziału w wiecu generalnym 21 stycznia 1891 roku w Poznaniu w sprawie powrotu wypędzonych jezuitów oraz w kwestii szkolnej. W tym samym roku przemawiał na wiecu w Miłosławiu, zwołanym z okazji 100-lecia Konstytucji 3 Maja. W 1892 roku wszedł w skład komitetu, który zapoczątkował prywatną naukę języka polskiego w Miłosławiu. Ponownie w 1894 roku działał w komitecie ogólnym przygotowującym II wiec katolicki w Poznaniu w obronie wiary i praw ludności polskiej. W tym samym roku stanął też na czele komitetu obchodu 100-lecia powstania kościuszkowskiego w Miłosławiu. W 1899 roku znajdował się w komitecie głównym kolejnego wiecu generalnego w Poznaniu, odbywającego się 29 czerwca pod hasłem obrony polskości. Z okazji odsłonięcia pomnika Juliusza Słowackiego w dniu 16 września 1898 roku w Miłosławiu, odprawił w kościele nabożeństwo, dając tym początek patriotycznej uroczystości. W 1900 roku był członkiem komitetu organizacyjnego, przygotowującego wiec jubileuszowy w Gnieźnie z okazji 900-lecia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Na wiecu został wybrany jego pierwszym „marszałkiem”. W przemówieniu wzywał do trwania w obronie wiary i polskości. W następnym roku wygłosił otwierające przemówienie na wiecu w sprawach językowych we Wrześni. W manifestacji uczestniczyło 1000 osób. Nadal aktywnie uczestniczył w Komitecie Wyborczym powiatu wrzesińskiego jako jego prezes, prowadząc zebrania i wiece, na których zwykle przemawiał. Przez wiele lat pełnił też funkcję prezesa Towarzystwa Przemysłowego w Miłosławiu i działał w Centralnym Towarzystwie Gospodarczym, udzielał się w powiatowym Towarzystwie Pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego. Od 1895 roku był członkiem Wydziału Historyczno-Literackiego PTPN. Poza tym opiekował się w Miłosławiu tamtejszym Bractwem Pospolitym, dokonując poświęcenia jego chorągwi 9 maja 1892 roku. Zmarł w Miłosławiu 20 grudnia 1902 roku. http://www.muzeum.gostyn.pl/