Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Krukowiecki Jan
22.12.2013 00:48
JAN STEFAN KRUKOWIECKI – herbu Pomian (ur. 1772 r., zm. 1850 r.) polski generał, uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego, hrabia. Jan Krukowiecki ukończył wiedeńskie Theresianum. W wojsku od 1786 roku, początkowo służył w armii austriackiej, potem w wojsku francuskim i Księstwa Warszawskiego. Był ciężko ranny w 1812 roku w czasie walk o Smoleńsk. Generał brygady od 1813 roku, w 1815 roku już w armii Królestwa Polskiego. Awansowany na generała dywizji, dowodził najpierw brygadami w 2 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Piechoty, a od 1829 r. 1 Dywizją Piechoty.
Po wybuchu powstania listopadowego dowodził 1 Dywizją Piechoty. Sprawował dowództwo w zwycięskiej bitwie pod Białołęką. Brał udział w bitwie pod Olszynką Grochowską, w której odmówił wykonania rozkazu przeciwnatarcia gen. Chłopickiego. W marcu 1831 mianowany generałem piechoty, objął stanowisko gubernatora Warszawy. W sierpniu i wrześniu 1831 roku prezes Rządu Narodowego oraz faktyczny wódz w końcowym okresie walk. Oficer o poglądach skrajnie konserwatywnych, zdelegalizował Towarzystwo Patriotyczne. W gruncie rzeczy przeciwny kontynuowaniu powstania, prowadził rokowania z marszałkiem Iwanem Paskiewiczem o warunki kapitulacji. Obciążany był winą za niedostateczne przygotowanie stolicy do obrony i oskarżany o potajemne kontakty z przeciwnikiem. Po kapitulacji Warszawy pozostał w stolicy. Po upadku powstania decyzją cara zesłany początkowo do Jarosławia, w którym przebywał od listopada 1831 roku do maja 1832 roku. Następnie rozkazem carskim przeniesiony do Wołogdy, w której przebywał do 1834 roku.
Po zakończeniu zesłania wrócił do Królestwa i osiadł w Popniu, majątku należącym do żony - Heleny z Wolskich Krukowieckiej. Zmarł tam 17 kwietnia 1850 r., pochowany w Jeżowie w rodzinnym grobowcu. http://jezow.pl/?cid=31&par=31&unroll=1&unrol=27
Po wybuchu powstania listopadowego dowodził 1 Dywizją Piechoty. Sprawował dowództwo w zwycięskiej bitwie pod Białołęką. Brał udział w bitwie pod Olszynką Grochowską, w której odmówił wykonania rozkazu przeciwnatarcia gen. Chłopickiego. W marcu 1831 mianowany generałem piechoty, objął stanowisko gubernatora Warszawy. W sierpniu i wrześniu 1831 roku prezes Rządu Narodowego oraz faktyczny wódz w końcowym okresie walk. Oficer o poglądach skrajnie konserwatywnych, zdelegalizował Towarzystwo Patriotyczne. W gruncie rzeczy przeciwny kontynuowaniu powstania, prowadził rokowania z marszałkiem Iwanem Paskiewiczem o warunki kapitulacji. Obciążany był winą za niedostateczne przygotowanie stolicy do obrony i oskarżany o potajemne kontakty z przeciwnikiem. Po kapitulacji Warszawy pozostał w stolicy. Po upadku powstania decyzją cara zesłany początkowo do Jarosławia, w którym przebywał od listopada 1831 roku do maja 1832 roku. Następnie rozkazem carskim przeniesiony do Wołogdy, w której przebywał do 1834 roku.
Po zakończeniu zesłania wrócił do Królestwa i osiadł w Popniu, majątku należącym do żony - Heleny z Wolskich Krukowieckiej. Zmarł tam 17 kwietnia 1850 r., pochowany w Jeżowie w rodzinnym grobowcu. http://jezow.pl/?cid=31&par=31&unroll=1&unrol=27