Jan Szymanowski urodził się 9 października 1902 roku w Łęce Wielkiej. Syn Wincentego i Katarzyny z domu Mulkowska. W końcu 1902 roku z rodzicami przeniósł się do Gostynia. W Starym Gostyniu ukończył Szkołę Elementarną. Od 4 lutego 1919 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył w kompanii jarocińskiej pod dowództwem ppor. Stanisława Błażejewskiego na Froncie Południowym, m.in. pod Zdunami. Dalszą służbę wojskową kontynuował w 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1926 roku zawarł związek małżeński z Anną Furman. Miał dwoje dzieci. Pracował na gospodarstwie, które przejął po rodzicach. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do 19 Pułku Piechoty we Lwowie. W czasie walk został ranny. Wzięty do niewoli niemieckiej. 21 października 1939 roku powrócił do Gostynia. W czasie okupacji hitlerowskiej i po II wojnie światowej prowadził własne gospodarstwo rolne. 24 lutego 1972 roku awansowany został na stopień podporucznika. Zmarł 10 marca 1980 roku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Gostyniu. Posiadał odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967), Wielkopolski Krzyż Powstańczy. Opracowano na podstawie: informacje Heleny Rajewskiej - zbiory rodzinne; Muzeum w Gostyniu, Ankieta personalna powstańców wielkopolskich. Roman Tomaszewski