Stanisław Grodzki urodził się 8 października 1914 roku w Starym Gostyniu. Syn Stanisława i Agnieszki z domu Zborowska. W Gostyniu Starym ukończył Szkołę Powszechną. Od 2 września 1930 roku kontynuował naukę w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej w Gostyniu, którą ukończył 7 czerwca 1933 roku. Praktyczną naukę w zawodzie ślusarza pobierał w Zakładzie Budowy Maszyn S. Thielmanna w Gostyniu (1.04.1930 - 1.04.1933). Po złożeniu egzaminu czeladniczego nadal pracował w tejże firmie. 1 września 1936 roku powołany został do czynnej służby wojskowej i wcielony do 10 Dywizjonu Taborów w Poznaniu. 15 marca 1937 roku został przeniesiony do warsztatów ślusarskich 14 Pułku Artylerii Lekkiej na stanowisko rusznikarza. 10 kwietnia tegoż roku awansowany na stopień starszego szeregowego, a 24 września 1938 roku przeniesiony do rezerwy. 24 sierpnia 1939 roku zmobilizowany został do 6 szwadronu Kawalerii Zapasowej w Jarosławiu. Następnie przeniesiony został do magazynów wojskowych w Warszawie. W czasie odwrotu brał udział w walkach, m.in. w rejonie Brześcia nad Bugiem i Lwowa. 20 września dostał się do niewoli sowieckiej, a następnie przekazany Niemcom. W październiku 1939 roku został zwolniony z niewoli i powrócił do domu. Od 1 kwietnia 1940 roku pracował w młynie Klimpla, a po jego upaństwowieniu w Zakładach Młynarskich w Lesznie, Młyn Nr 2 w Gostyniu. W 1940 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą Marciniak. W 1947 roku z rodziną przeniósł się do Gostynia. Od 1964 roku do 1976 roku pracował w Wielkopolskiej Hucie Szkła na stanowisku ślusarza. Zmarł 14 grudnia 1991 roku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Gostyniu. Odznaczony został m.in. Medalem "Za Udział w Wojnie Obronnej 1939" (1983), Medalem "Zwycięstwa i Wolności 1945" (1973). Opracowano na podstawie: Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych Koło Gostyń, Ankieta personalna ZBoWiD, Rexam Szkło Gostyń S.A., Akta osobowe Stanisława Grodzkiego; Książeczka wojskowa nr 468232 RKU Rawicz (16.12.1949).