Anna Maria Zielińska z domu Szczotkowska (ur. 26.08.1924 w Libiążu k. Chrzanowa, zm. 24.03.2014 we Wrocławiu) - farmaceutka, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. [imgprawa]http://www.myheritageimages.com/D/storage/site162790571/files/00/01/58/000158_787769ketz405a33e69c2n.jpg [herb_lewa]lodziaCórka Zygmunta Szczotkowskiego i Marii Eustachii z d. Wietrzykowskiej (primo voto Borowskiej), urodziła się w domu, oddanym do użytkowania jej ojcu, dyrektorowi (w latach 1920-1939) kopalni węgla kamiennego „Janina” w Libiążu. Mieszkała tam wraz rodzicami, babkami: Julią Wietrzykowską z d. Jabłońską i Marią Filomeną Szczotkowską z d. [Kolbe] (zmarła w 1933), przyrodnią siostrą (z pierwszego małżeństwa ojca) Zofią Szczotkowską (po wyjściu za mąż w 1936 wyemigrowała do Rumunii) przyrodnim bratem (z pierwszego małżeństwa matki) Adamem Marią Borowskim (w 1928 rozpoczął przeszkolenie wojskowe w Centrum Kawalerii w Grudziądzu, a zaraz potem wyjechał na studia prawnicze do Warszawy). Dzieciństwo Anna Zielińska spędziła w domu, a do gimnazjum trafiła do klasztoru (wraz z bursą) sióstr Sacré-Coeur w Zbylitowskiej Górze.
Po wybuchu wojny we 1939 jej matka wraz Julią Wietrzykowską (babką Anny) przeprowadziła się do wybudowanego przez Zygmunta Szczotkowskiego krótko przed wojną domu w Kolonii Bieżanów (dziś to dzielnica Krakowa), a ojciec pozostał w Libiążu, gdzie pełnił jeszcze funkcję zarządcy kopalni, przejętej przez Niemców (rok później przeszedł na emeryturę i zamieszkała z rodziną w Bieżanowie). Podczas wojny Anna ukończyła naukę w szkole dla dziewcząt w Zbylitowskiej Górze i przez resztę czasu okupacji niemieckiej przebywała w domu w Bieżanowie (w tym czasie, w 1943, zmarł tam jej ojciec Zygmunt), a rodzina utrzymywała się między innymi ze sprzedaży produktów spożywczych wymagających większego nakładu pracy bądź wiedzy, jak zastąpić wojenne braki zaopatrzenia półproduktów. Rodzina Anny korzystała przy tym przez pewien czas z pomocy, jakiej udzielić jej mogła rodzina Kolbe: mieszkający w Krakowie Jerzy Kolbe, syn Bronisława Kolbe, kuzyna Zygmunta Szczotkowskiego ożenił się z Małgorzatą Donau, która pochodziła z Austrii i miała w owym czasie łatwiejszy dostęp do niedostępnych na okupacyjnym rynku surowców spożywczych. Szczególnie chętnie kupowane były wypiekane w Bieżanowie wafle czekoladowe - pischinger, których receptury matka Anny zazdrośnie strzegła przed obcymi. W 1945 Anna Zielińska podjęła studia na krakowskim Uniwersytecie Jagiellońskim, na wydziale farmacji; na wybór tego kierunku wpłynęła m.in. nadzieja, że pomimo niemal całkowitej likwidacji własności prywatnej w Polsce, to jednak zostaną w kraju prywatne apteki: Anna chciała po studiach prowadzić własną aptekę. Podczas studiów na UJ działała w „Bratniej Pomocy” - studenckiej organizacji samopomocowej - i tam poznała o cztery lata starszego studenta historii, Henryka Zielińskiego, swojego przyszłego męża. Pobrali się 29.04.1948 w Bieżanowie i przez pewien czas tam mieszkali. Zdecydowali się jednak na wyjazd na Ziemie Zachodnie gdzie Henryk otrzymał etat na Uniwersytecie Wrocławskim (marzenia Anny o własnej aptece nie ziściły się, ostatecznie w Polsce wszystkie je upaństwowiono, podjęła więc pracę w aptece we Wrocławiu, przy czym na początku jej kariery zawodowej zdarzało się, iż była kierowana na kilkudniowe zastępstwa do innych miast na Dolnym Śląsku, m.in. w Oleśnicy). W kwietniu 1950 urodziła we Wrocławiu swojego starszego syna Krzysztofa; drugi syn, Juliusz, przyszedł na świat 1 stycznia 1954 jednak w Krakowie, bowiem wcześniej małżonkowie Zielińscy przyjechali do podkrakowskiego Bieżanowa do matki i babki Anny na święta Bożego Narodzenia.
Dzieci przez parę lat przebywały w Bieżanowie, aż w roku 1956 lub w 1957 małżonkowie Zielińscy przeprowadzili się na stałe do mieszkania we wrocławskiej dzielnicy Biskupin, przy ul. Kotsisa. Mieszkali tam do roku 1970, kiedy - po tym, jak prof. Henrykowi Zielińskiemu zaproponowano pracę na Uniwersytecie Śląskim - przeprowadzili się do Katowic. Spędzili tam cztery lata, wiosną 1974 znów zamieszkali we Wrocławiu (mąż Anny ponownie podjął pracę we wrocławskim uniwersytecie), w nowo budowanym wówczas osiedlu „Anna”. Do początku lat 80. Anna Zielińska mieszkała wraz z mężem we Wrocławiu (obaj synowie ukończyli studia i usamodzielnili się), tu także przez cały ten czas, jako magister farmacji, pracowała w aptece (zatrudniana była przez Wrocławski Zarząd Aptek, który kierował ją w tym czasie do paru różnych aptek, m.in. na stanowisko zastępcy kierownika placówki). W nocy z 5 na 6 marca 1981 w niewyjaśnionych okolicznościach, podczas spaceru z psem, zginął jej mąż Henryk Zieliński. Anna wraz z synami zajęła się (bezskutecznie) próbami wyjaśnienia tych okoliczności, oraz ochroną naukowej spuścizny po mężu. Dzięki tym staraniom, przy pomocy uczniów Henryka Zielińskiego, wydany został w 1982 (i drugie wydanie w 1985) roku podręcznik Arcybiskupi Komitet Charytatywny „Historia Polski (1918-1939)”, nad którym jej mąż pracował do ostatnich chwil przed śmiercią. Anna Zielińska przeszła na emeryturę, ale nie porzuciła pracy farmaceutki. W czasie stanu wojennego zajmowała się m.in. selekcją i rozdziałem napływającej z Europy Zachodniej do Wrocławia, do Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego „Pod czwórką”, pomocy medycznej. Równocześnie zaangażowana była w działalność podziemną, w jej mieszkaniu ukrywali się przez pewien czas Barbara Labuda oraz Władysław Frasyniuk, a także przez wiele miesięcy odbywały się - najczęściej w czwartki po południu - nieformalne spotkania osób związanych z podziemiem oraz ze środowiskiem historyków Uniwersytetu Wrocławskiego. Za pracę przy organizacji pierwszych wolnych wyborów 4 czerwca 1989 otrzymała podziękowanie od wrocławskiego oddziału Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Później nadal pracowała przy rozdziale leków nadal jeszcze nadchodzących do Polski z Zachodu, w aptece z darami w klasztorze przy ul. Antoniego. Pod koniec funkcjonowania tej apteki, kiedy pomoc przekazywana Polsce nie była już tak potrzebna jak dekadę wcześniej, dary te przekazywane były do bardziej potrzebujących - m.in. na Ukrainę. Niemal do ostatnich dni swego życia Anna Zielińska mieszkała w tym samym mieszkaniu, do którego wprowadziła z mężem się czterdzieści lat wcześniej. W marcu 2014 roku niegroźne skaleczenie po kilku dniach przekształciło się w zakażenie, którego później już, pomimo intensywnego leczenia szpitalnego, nie udało się opanować. Anna Zielińska zmarła 24 marca 2014 roku.
