Ruprecht Karol (1821—1875)

Ruprecht Karol (1821—1875) ieden z najwybitniejszych działaczy doby powstaniowe]". W r. 1846, biorąc udział w przygotowaniach do powstania, skazany był na śmierć, lecz iuż pod szubienicą otrzymał zamianę kary na dożywotnie roboty ciężkie na Syberii. Po wstąpieniu na tron cesarza Aleksandra II, ułaskawiony wrócił do Warszawy, otoczony urokiem niezwykłej prawości duszy i przebytych cierpień. Przyczynił się wiele do utworzenia stronnictwa umiarkowanego, był jednym z najwybitniejszych członków organizacji „białych" i wchodził w skład t. zw. Dyrekcji. Po wybuchu powstania R. uważał, iż Dyrekcja białych winna poprzeć ruch zbrojny i po zlaniu się obu organizacji (Dyrekcji z Komitetem Centralnym) dn. 3 marca 1863 r. on, który tak niedawno przed zgubnemi skutkami ruchu zbrojnego ostrzegał, znalazł się między głównemi kierownikami tegoż. Po obaleniu Rządu przez Chmieleńskiego, R. się usunął i, zagrożony aresztowaniem, wyjechał za granicę. Zmarł w Monachium. Por. Agaton Giller, Karol Ruprecht, Szkic biograficzny, Lwów 1875; nekrolog Br. Z. w Roczniku T-wa hist.-Iiter. w Paryżu. 1873—78, t. II (Poznań 1879).
[Gieysztor, Pamiętniki ...]