Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Lewkowicz Wojciech
7.01.2015 01:28
Lewkowicz Wojciech
(1901 – 1971), muzykolog, kompozytor pieśni kościelnych, dyrygent.
Urodził się 11 III 1901 r. w Kańczudze k. Przeworska w wielodzietnej rodzinie rzemieślnika. Uczęszczał do Gimnazjum najpierw w Jarosławiu (1913 – 21), a następnie w Przemyślu. Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Przemyślu, a po ich ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie 29 VI 1925 r. Już podczas studiów seminaryjnych zwracał uwagę przełożonych swymi uzdolnieniami muzycznymi i zamiłowaniem do prowadzenia chórów, stąd też wkrótce po święceniach mianowany został na okres roku akademickiego prefektem Małego Seminarium i wykładowcą śpiewu gregoriańskiego w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Po rocznym pobycie na posadzie wikariusza w Mościskach skierowany został w 1927 r. przez bpa A. Nowaka na studia muzyczne do Rzymu w Papieskiej Wyższej Szkole Muzyki Sakralnej. W r. 1928 wyjechał do Regensburga, gdzie studiował m. in. dyrygenturę, kompozycję kościelną i grę na organach. Tu uzyskał w r. 1929 magisterium nauk muzycznych. Po powrocie do Polski objął posadę wikariusza katedralnego, a następnie katechety. Od września 1930 r. z polecenia Kapituły Katedralnej objął funkcję dyrektora męskiego chóru katedralnego. Równocześnie uczył śpiewu w Seminarium Duchownym oraz był doradcą diecezjalnym w sprawach remontu i kupna organów. W r. 1939 zamierzał wydać napisany przez siebie „Podręcznik do nauki śpiewu chórów i osób pragnących zapoznać się bliżej z muzyką”. Wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Z polecenia bpa ordynariusza przejął w 1940 r. administrację osieroconej parafii Jarosław.
We wrześniu 1944 r. powrócił do Przemyśla, gdzie podjął przerwane przez wojnę zajęcia. Prowadzony przez niego chłopięco-męski chór katedralny cieszył się znaczną popularnością. Polskie radio kilkakrotnie transmitowało mszę św. z katedry przemyskiej. Za pozwoleniem ministerstwa oświaty ks. Lewkowicz otworzył w szkole T. Czackiego eksperymentalne klasy muzyczne. U schyłku 1948 r. jego działalność na polu muzyki kościelnej została na kilka lat przerwana. Ukrywał się poza diecezją poszukiwany przez władze bezpieczeństwa. Pracował w tym czasie pod zmienionym nazwiskiem w diecezji chełmińskiej, a następnie jako kapelan w kilku domach zakonnych. Aresztowany przebywał w więzieniu śledczym w Przemyślu do 12 VIII 1955 r. (po X 1956 został rehabilitowany). Do diecezji już nie powrócił. Osiadł jako rezydent przy parafii Nawrócenia św. Pawła w Warszawie. Za zgodą ordynariusza przemyskiego bpa Bardy przyjął obowiązki wykładowcy muzyki sakralnej na KUL–u, w Wyższym Seminarium Duchownym Ks. Ks. Pallotynów w Ołtarzewie, oraz wykłady dla sióstr organistek w Międzylesiu. Nadto zorganizował Instytut Muzyki Sakralnej „Musica Sacra” im. Piusa X w Warszawie–Aninie (erygowany 2 X 1959) dla księży i mężczyzn świeckich. W 1960 r. w diecezji olsztyńskiej, a w 1965 przy Kurii Metropolitalnej warszawskiej zorganizował studium dla organistów. Nadto współpracował z sekcją muzyki kościelnej przy ATK w Warszawie, oraz licznymi seminariami duchownymi w Polsce. Niestrudzony wykładowca znajdował czas na pracę z zespołami śpiewaczymi. Przez wiele lat prowadził z wielkim powodzeniem chłopięcą „Schola Cantorium” przy parafii, w której rezydował. Zmarł 20 VIII 1971 r. w Warszawie. Pozostawił po sobie liczne kompozycje oraz publikacje z teorii muzyki.
Słownik polskich teologów katolickich, Warszawa 1983, s. 321-322
(1901 – 1971), muzykolog, kompozytor pieśni kościelnych, dyrygent.
Urodził się 11 III 1901 r. w Kańczudze k. Przeworska w wielodzietnej rodzinie rzemieślnika. Uczęszczał do Gimnazjum najpierw w Jarosławiu (1913 – 21), a następnie w Przemyślu. Studia teologiczne odbył w Seminarium Duchownym w Przemyślu, a po ich ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie 29 VI 1925 r. Już podczas studiów seminaryjnych zwracał uwagę przełożonych swymi uzdolnieniami muzycznymi i zamiłowaniem do prowadzenia chórów, stąd też wkrótce po święceniach mianowany został na okres roku akademickiego prefektem Małego Seminarium i wykładowcą śpiewu gregoriańskiego w Seminarium Duchownym w Przemyślu. Po rocznym pobycie na posadzie wikariusza w Mościskach skierowany został w 1927 r. przez bpa A. Nowaka na studia muzyczne do Rzymu w Papieskiej Wyższej Szkole Muzyki Sakralnej. W r. 1928 wyjechał do Regensburga, gdzie studiował m. in. dyrygenturę, kompozycję kościelną i grę na organach. Tu uzyskał w r. 1929 magisterium nauk muzycznych. Po powrocie do Polski objął posadę wikariusza katedralnego, a następnie katechety. Od września 1930 r. z polecenia Kapituły Katedralnej objął funkcję dyrektora męskiego chóru katedralnego. Równocześnie uczył śpiewu w Seminarium Duchownym oraz był doradcą diecezjalnym w sprawach remontu i kupna organów. W r. 1939 zamierzał wydać napisany przez siebie „Podręcznik do nauki śpiewu chórów i osób pragnących zapoznać się bliżej z muzyką”. Wybuch II wojny światowej pokrzyżował te plany. Z polecenia bpa ordynariusza przejął w 1940 r. administrację osieroconej parafii Jarosław.
We wrześniu 1944 r. powrócił do Przemyśla, gdzie podjął przerwane przez wojnę zajęcia. Prowadzony przez niego chłopięco-męski chór katedralny cieszył się znaczną popularnością. Polskie radio kilkakrotnie transmitowało mszę św. z katedry przemyskiej. Za pozwoleniem ministerstwa oświaty ks. Lewkowicz otworzył w szkole T. Czackiego eksperymentalne klasy muzyczne. U schyłku 1948 r. jego działalność na polu muzyki kościelnej została na kilka lat przerwana. Ukrywał się poza diecezją poszukiwany przez władze bezpieczeństwa. Pracował w tym czasie pod zmienionym nazwiskiem w diecezji chełmińskiej, a następnie jako kapelan w kilku domach zakonnych. Aresztowany przebywał w więzieniu śledczym w Przemyślu do 12 VIII 1955 r. (po X 1956 został rehabilitowany). Do diecezji już nie powrócił. Osiadł jako rezydent przy parafii Nawrócenia św. Pawła w Warszawie. Za zgodą ordynariusza przemyskiego bpa Bardy przyjął obowiązki wykładowcy muzyki sakralnej na KUL–u, w Wyższym Seminarium Duchownym Ks. Ks. Pallotynów w Ołtarzewie, oraz wykłady dla sióstr organistek w Międzylesiu. Nadto zorganizował Instytut Muzyki Sakralnej „Musica Sacra” im. Piusa X w Warszawie–Aninie (erygowany 2 X 1959) dla księży i mężczyzn świeckich. W 1960 r. w diecezji olsztyńskiej, a w 1965 przy Kurii Metropolitalnej warszawskiej zorganizował studium dla organistów. Nadto współpracował z sekcją muzyki kościelnej przy ATK w Warszawie, oraz licznymi seminariami duchownymi w Polsce. Niestrudzony wykładowca znajdował czas na pracę z zespołami śpiewaczymi. Przez wiele lat prowadził z wielkim powodzeniem chłopięcą „Schola Cantorium” przy parafii, w której rezydował. Zmarł 20 VIII 1971 r. w Warszawie. Pozostawił po sobie liczne kompozycje oraz publikacje z teorii muzyki.
Słownik polskich teologów katolickich, Warszawa 1983, s. 321-322