Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Białas Tomasz
21.04.2015 17:29
Białas Tomasz (1901 – 1974), krystalograf, specjalista z dziedziny pomiarów manometrycznych, pracownik naukowy Głównego urzędu Miar.
Urodził się 23 stycznia 1901 r. w Rymanowie w pow. sanockim. Gimnazjum ukończył w Sanoku w 1920 r. Od 1925 r. pracował jako nauczyciel w szkole w Staszowie w pow. sandomierskim. 1925-1936 studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1929 r. otrzymał stopień mgr. filozofii i krystalografii, a w 1936 dr. filozofii. Przez ostatnie dwa lata był asystentem prof. Zygmunta Weyberga w Katedrze Krystalografii. 1 sierpnia 1936 r. podjął pracę w Głównym Urzędzie Miar, współpracując z dr Janem (Oberfeldem) Obalskim w laboratorium pomiarów ciśnienia. W 1940 r. został przeniesiony do Tarczyna, do ekspozytury I Obwodowego Urzędu Miar i tam pracował do zakończenia działań wojennych. W 1945 r. powrócił do pracy w administracji miar, a w 1951 r. został kierownikiem pracowni manometrycznej Głównego Urzędu Miar w Warszawie. Równolegle w latach 1948 – 1950 pracował jako asystent w Katedrze Mineralogii i Krystalografii Uniwersytetu Warszawskiego i prowadził tam wykłady zlecone. W latach 1951- 1953 wykładał krystalografię na Wydziale Matematycznym i Przyrodniczo-Chemicznym Uniwersytetu Marii Skłodowskiej Curie w Lublinie. Po latach współpracy z Uniwersytetami na stałe związał się z GUM. Uzyskał tytuł adiunkta, a potem samodzielnego pracownika naukowego. Publikował w prasie technicznej liczne artykuły z dziedziny manometrów tłokowych i był współautorem poradnika dla użytkowników i wytwórców narzędzi mierniczych (dwa wydania). W latach 1959 – 65 kierował pracownią metrologii ogólnej. Na emeryturę odszedł 1 lipca 1968 r. Zmarł w Warszawie 24 grudnia 1974 r.
Na podstawie: Praca zbiorowa (oprac. M. Klarner-Śniadowska, B. Piotrowska), Słownik Biograficzny Pracowników Głównego Urzędu Miar, Warszawa 2007 s. 11- 13.
Urodził się 23 stycznia 1901 r. w Rymanowie w pow. sanockim. Gimnazjum ukończył w Sanoku w 1920 r. Od 1925 r. pracował jako nauczyciel w szkole w Staszowie w pow. sandomierskim. 1925-1936 studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1929 r. otrzymał stopień mgr. filozofii i krystalografii, a w 1936 dr. filozofii. Przez ostatnie dwa lata był asystentem prof. Zygmunta Weyberga w Katedrze Krystalografii. 1 sierpnia 1936 r. podjął pracę w Głównym Urzędzie Miar, współpracując z dr Janem (Oberfeldem) Obalskim w laboratorium pomiarów ciśnienia. W 1940 r. został przeniesiony do Tarczyna, do ekspozytury I Obwodowego Urzędu Miar i tam pracował do zakończenia działań wojennych. W 1945 r. powrócił do pracy w administracji miar, a w 1951 r. został kierownikiem pracowni manometrycznej Głównego Urzędu Miar w Warszawie. Równolegle w latach 1948 – 1950 pracował jako asystent w Katedrze Mineralogii i Krystalografii Uniwersytetu Warszawskiego i prowadził tam wykłady zlecone. W latach 1951- 1953 wykładał krystalografię na Wydziale Matematycznym i Przyrodniczo-Chemicznym Uniwersytetu Marii Skłodowskiej Curie w Lublinie. Po latach współpracy z Uniwersytetami na stałe związał się z GUM. Uzyskał tytuł adiunkta, a potem samodzielnego pracownika naukowego. Publikował w prasie technicznej liczne artykuły z dziedziny manometrów tłokowych i był współautorem poradnika dla użytkowników i wytwórców narzędzi mierniczych (dwa wydania). W latach 1959 – 65 kierował pracownią metrologii ogólnej. Na emeryturę odszedł 1 lipca 1968 r. Zmarł w Warszawie 24 grudnia 1974 r.
Na podstawie: Praca zbiorowa (oprac. M. Klarner-Śniadowska, B. Piotrowska), Słownik Biograficzny Pracowników Głównego Urzędu Miar, Warszawa 2007 s. 11- 13.