Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Świrski
2.04.2009 19:39
Prezentując poniżej najdawniejszych przodków a mianowicie
Przy tym prośba wielka do wszystkich Państwa Świrskich o wymianę juz posiadanych informacji i o wpisywanie własnej już wiedzy genealogicznej Państwu znanej, by można było ją jako całość wprowadzić do herbarza Rodu/ Rodów Świrskich
otworzyć stronę ŚWIRSKICH
Kniaziowie Świrscy
X. Aleksander
Y. Eryk
1. Roman (1432.05.15. Aleksander, Eryk i Roman swoimi podpisami potwierdzili akt pokoju Szwitrigielly z krzyžakami)
1.1.Jan (syn Romana)
1.2. Petko (syn Romana)
1.2.1. Marcin (syn Petko)
1.2.1.1. Michal (syn Marcina)
1.2.1.2. Jan (syn Marcina)
1.2.1.2.1. Bartolomiej (syn Jana)
1.2.1.2.2. Zuzana (corka Jana)
1.2.1.3.Szczastny (syn Marcina)
1.2.1.4.Mikolaj (syn Marcina)
1.2.1.4.1.Maciej (syn Mikolaja)
1.2.1.5. Lukasz (syn Marcina)
1.2.1.5.1. Stanislaw (syn Lukasza)
1.2.1.5.2. Zygmunt (syn Lukasza)
1.2.1.6.Aleksander (syn Marcina)
1.2.1.7. Zofija Izdebska (corka Marcina)
1.2.2. Jakob (syn Petko)
1.2.2.1. corka (corka Jakoba)
1.2.2.2. corka (corka Jakoba)
1.2.2.3. corka (corka Jakoba)
1.2.3. Michal (syn Petko)
1.2.3.1. Piotr (syn Michala)
1.2.3.2. Andrzej (syn Michala)
1.2.3.3. Liudvika (syn Michala)
1.2.3.4. Jurij (syn Michala)
1.2.3.5. Tur (syn Michala)
1.2.3.6. Boleslaw (syn Michala)
1.2.3.6.1. Lukasz (syn Boleslawa)
1.2.3.6.1.1. Zygmunt (1575) (syn Lukasza)
1.2.3.6.2.Janusz (zmarl 1597) (syn Boleslawa)
1.2.3.7. Kozmusz (syn Michala)
1.2.4. Andrzej (syn Petko) – kanonik Wilenski
1.2.5. Aleksander (syn Petko)
1.2.5.1. Ždan (syn Aleksandra)
1.2.6. Nastasja (corka Petko) Olechnowa Matyszkowiczowa
1.2.7. Liudmila (corka Petko) Jurjewa Sollogubowiczowa
1.2.8. Aleksandra (corka Petko) Hrehorowa Oscikowa (marszalkowa) ??
1.2.9. Avdotja (corka Petko) Nemirowa
1.2.10. Zofija (corka Petko) Janowa Kiežgajllowa
1.2.11. marszalkowa?? (corka Petko)
Druga, mniej liczna gałąz tego domu, która dziedziczyła na Świrze:
Wersja I,
jesli są wyliczeni synowie Wojciecha i przez pomyłkę w artykule zapisano
„ Jan, Mikolaj, Stanislaw i Pawel „Anrdrejewicze“, to........ było by tak:
1. IWASZKO (~ XV)
1.1.Stanko
1.1.1.Juchna
1.1.1.1.Wojciech
1.1.1.1.1.Jan
1.1.1.1.1.1.Szczastny
1.1.1.1.1.2.Stanislaw
1.1.1.1.1.3 Malcer
1.1.1.1.1.4.Kacper
1.1.1.1.1.5.Mikolaj
1.1.1.1.2.Mikolaj
1.1.1.1.3.Stanislaw
1.1.1.1.4.Pawel
1.1.1.2. Andrzej
1.1.1.3. Jurij
?? ?? ?? Jan Talmontowicz Swirski ??????
Wersja II,
Jesli w artykule przez pomylkę jest opuszcone slowo „brata“ po slowach „synowie jego“....
to dalej kniaziowie Jan, Mikolaj, Stanislaw i Pawel... by musialo byc tak:
1. IWASZKO
1.1. Stanko
1.1.1. Juchna
1.1.1.1. Woiciech
1.1.1.2. Andrzej
1.1.1.2.1.Jan
1.1.1.2.1.1. Szczastny
1.1.1.2.1.2. Stanislaw
1.1.1.2.1.3. Malcher
1.1.1.2.1.4. Kacper
1.1.1.2.1.5. Mikolaj
1.1.1.2.2.Mikolaj
1.1.1.2.3.Stanislaw
1.1.1.2.4.Pawel
1.1.1.3. Jurij
Poczet rodow w WLK w XV i XVI wieku
/uložyl i wyd. Adam Boniecki/ psl. 339 [DJVu –psl 370]
http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/docmetadat ... ier.net.pl
Świrscy ksiąžęta
( i wiedza o nich).
Aleksander Swirski (X) podpisal w 1432r przymierze zawarte przez Swidrygiellę z krzyžakami (A.Rus.Liw). Aleksander Jag. Wydal w 1503r. Wyrok w sprawie, ktorą toczyli kniaziowie Marcin(1.2.1.) i Jakob(1.2.2.) Petkowicze Swirscy z bojarem Kacparem Hermanowiczem, oženionym z ich stryjęnką, wdową po kniaziu Janie Romanowiczu Swirskim, o dobra Syrmiaž, Spory i Swiro, ktore stryj ich žonie swej zapisal. Aleksander Jag. Uznawszy, že knaiz Jan Romanowicz Swirski(1.1.) zapisal swej žonie więcej, niž byl powinien, nakazal Hermanowiczowi zwrocic Swirskim dobra Syrmiaž i Spory.
Kniaz Petko Swirski (1.2.) pozostawil bardzo liczne potomstwo, bo oprocz wymienionych wyžej synow, Marcina(1.2.1.) i Jakoba(1.2.2.), ktorzy juž w 1494r. Mieli sprawę z Hermanowiczem, mial jeszcze trech synow i szesc corek. W 1503r. Zaskaržyla Nastasja Olechnowa Matyszkowiczowa (1.2.6.) braci swoich, kniaziow: Michala(1.2.3.), Andrzeja(1.2.4.), kanonika Wilenskiego, i Aleksandra(1.2.5.), oraz siostry swe: Ludmilę Juriową Sollohubowiczową(1.2.7.), Aleksandrę Hrehorową (Oscikową) (1.2.8.), marszalkową, Owdotię Niemirową(1.2.9.) i Zofję Janową Kiežgajllową(1.2.10.) o to, že jej dac nie chcą dzialu z dobr ojczystych. Aleksander Jag. Nakazal w tym žwe roku, aby jej odpowiedni dzial wydano.
Kniaz Jakob Petkowicz (1.2.2) pozostawil tylko corki, nieznane z imienia. W 1532r. Sprzedala kniehini Hanna Mikolajowna, wdowa po kniaziu Jakobie Petkowiczu Swirskim(1.2.2.), dwor Czaczkow kniaziowi Sluckiemu. Z szacunku, nal;ežnego na ten dwor, mialy otrzymac posagi corki kniazia Jakoba, stosownie do zastawionego przez tegož tetamentu. Taž Hanna, wdowa po Jakobie, dostarczala w 1528 r. na ekspedycyje wojenne 11 koni; w spisie tym nazwana jest chorožyną.
Kniaz Marcin Petkowicz Swirski (1.2.1.) pozostawil szesciu synow: Michala(1.2.1.1.), Jana(1.2.1.2.), Szczastnego(1.2.1.3.), Mikolaja(1.2.1.4.), Lukasza(1.2.1.5.) i Aleksandra(1.2.1.6.), oraz corkę Zofię(1.2.1.7.). Sprawa, ktorą mial w 1547 r. o dwoch služebnych ludzi wnuk Marcina, kniaz Bartolomiej Janowicz Swirski(1.2.1.2.1.), služebnik Beskiego, namiestnika Wilenskiego, ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem Swirskim(1.2.1.6.), wzmiankuje o wszystkich wyžej podanych synach i corce Marcina. Zofia Marcinowna(1.2.1.7.) wyszla za Marcina Izdebskiego.
Kniaz Michal Marcinowicz Swirski (1.2.1.1.) , ktory w 1526 r. bgbyl podstaroscim brzeskim, nie pozostawil potomstwa, gdyž Zofia Marcinowna Izdebska(1.2.1.7.) miala w 1541 roku sprawę z bratem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem Swirskim(1.2.1.6.), o danie jej udzialu w dobrach, po bracie Michale(1.2.1.1.) pozostalych.
Kniaz Jan Marcinowicz Swirski (1.2.1.2.) mial w 1510 roku sprawę o konia z kniaziem Jakobem Petkowiczem(1.2.2.). Oprocz syna Bartolomieja(1.2.1.2.1.), o ktorym juž mowilismy, moial jeszcze corkę Zuzannę(1.2.1.2.2.). W 1551 roku procesowala się kniažnja Zuzanna Janowna Marcinowiczowna Swirska, siostra kniazia Bartolomieja Janowicza ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem(1.2.1.6.), o pewien majątek.
Kniaz Szczastny Marcinowicz Swirski (1.2.1.3.) sprzedal poddanego w Dubrolanach Roskiemu w 1529 r.
Kniaz Mikolaj Marcinowicz Swirski (1.2.1.4.) zwrocil w 0532 roku bratu swemu Lukaszowi (1.2.1.5.) nabyte poprzednio przez niego grunta w Dubrowlanach. Mikolaj(1.2.1.4.) pozostawil syna Macieja(1.2.1.4.1.), ktory wraz z žoną Polonią Szymkowną procesowal się w 1549r. ze Stetkiewiczem.
Kniaz Lukasz Marcinowicz Swirski(1.2.1.5.), ktory w 1529 r. zawarl pewien uklad o poddanych dubrowlanskich, pozostawil dwoch synow „ Stanislawa(1.2.1.5.1.) i Zygmunta(1.2.1.5.2.) . W 1546r, wniosl Mikolaj Radziwill skargę na kniazia Stanislawa Lukaszewicza Swirskiego(1.2.1.5.1.) o pobicie urzędnika jego, Piaskowskiego, na zamku w Swirze. Kniaz Zygmunt Lukaszewich Swirski(1.2.1.5.2.) sprzedal w 1554r. ląkę w Dubrowlanach.
Kniaz Aleksander Marcinowicz Swirski (1.2.1.6.) žyl jeszcze w 1549 r.
Kniaz Michal Petkowicz Swirski(1.2.3.) pozostawil siedmiu synow:
Petra(1.2.3.1.), Andreja(1.2.3.2.), Ludwika(1.2.3.3.), Juriego(1.2.3.4.), Tura(1.2.3.5.), Bolka(1.2.3.6.) i Kozmusza(1.2.3.7.). W 1512 r. Procesowali isę kniaziowie Peter(1.2.3.1.) i Andrej(1.2.3.2.) Michajlowicze Swirscy, w imieniu swoim i braci z Oscikowiczem, žonatym z siostrą ich stryja, kniazia Andreja Petkowicza Swirskiego(1.2.4.), oraz ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Petkowiczem(1.2.5.). W 1522 r. sprzedali kniaziowie Peter(1.2.3.1.), Andrej(1.2.3.2.) i Ludwik(1.2.3.3.) Michajlowicze Swirscy Žary, Truchowszczyznę i Jakubowszczyznę Wasilowi Hraehorowiczowi. W 1534 r. sprzedal kniaz Peter Michajlowicz Swirski(1.2.3.1.) częsc przypadlą nan w Dubrowlanach Mordasowi. Jako swiiadek na tej przedažy podpisal się jewgo brat, kniaz Andrej (1.2.3.2.).
Kniaz Ludwik Michajlowicz Petkowicz Swirski(1.2.3.3.) i žona jego, Hanna, sprzedali pewne grunta Zenowiewiczowi w 1527 r. W 1536r. procesowal się kniaz Ludwik(1.2.3.3.) z Nosilowskim o dwor Trokinicki, a w 1549r. z Niekrasewiczem.
Kniaz Juri Michajlowicz Swirski (1.2.3.4.)sprzedal Sermeszki w 1525 r. W latach 1547 -1549 procesowali się on i brat jego ludwik z Gorskim i Nekrasewiczem. Częsc przypadlą nan w Dubrowlanach sprzedal kniaz Juri (1.2.3.4.)starszemu bratu Ludwikowi(1.2.3.3.).
Kniehini Karzyna z Krupskich Turowa Michajlowicza Swirska procesowala się w 1522r. z siostrami swemi. Krol Zygmunt wydal w sprawie tej wyrok w tym že roku.
Kniaz Bolko Michajlowicz Swirski (1.2.3.6.), žyjący 1529, pozostawil dwoch synow: Lukasza(1.2.3.6.1.) i Jana(1.2.3.6.2.). W 1549 r. procesowali się kniaziowie Lukasz i Jan Bolweslawowicze Swirscy z Nekrasowiczem.
Kniaz Lukasz Boleslawowicz Swirski(1.2.3.6.1.), w 1556r. pisarz wojewody Wilenskiego, zostal z dworzanina krol. W 1565r. marszalkiem krol. W 1569r. byl i dzieržawc`ą Krewskim, a w 1579r. ciwunwm Birzynianskim. Umarl w 1593r. Žonaty byl z Maryną Mikolajowną, wspolnie z ktorą zamienil w 1588 r. z Roskim pewne grunta w Dubrowlanach. Kniaz Lukasz pozostawil syna Zygmunta(1.2.3.6.1.1.), o ktorym wspominają akta pod. 1575r.
Kniaz Jan v. Janusz Boleslawowicz Swirski(1.2.3.6.2.) , marszalek krol. W latach 1569-1593, mial umrzec w 1957r. W 1576r. byl ciwunem Biržynianskim, w latach 1577-1593 dzieržawcą Meiszagolskim, a w latach 1588-1593 namiestnikiem Wilenskim. Žona jego Hanna Fedoruwna Rogozianka, 1-o v. knehini Michajlowa Sokolinska, zeznala w 1588 r. testament, ktorym rozdzielila swoj majątek pomięedzy swe dzieci z pierwszewgo malženstwa. O dzieciach splodzonych se Swirskim nie ma mowy w testamencie, widocznie ich za tem nie bylo.
Kniaz Kozmus Michajlowicz (1.2.3.7.) odstąpil w niewiadomym czasie dwoch poddanych w Durowlanach starszemu swemu bratu Andrzejowi(1.2.3.2.).
Kniaz Aleksander Petkowicz Swirski(1.2.5.), ktory w 1512 roku procesowal się z synami brata swego Michala(1.2.3.), pozostawil syna Ždana(1.2.5.1.), ktory w 1524 r. mial sprawę z Sidorowiczem.
Kniaz Ždan Aleksandrowicz Swirski(1.2.5.1.) služyl w 1528r. u kniazia Sluckiego; na ekspedycyje wojennedostarczal pięciu konnych.
Obok tej galęzi kniaziow Swirskich, pochodzących od Romana, istniala druga, mniej liczna galąz tego domu, ktorej znanym protoplastą jet kniaz Iwaszko (1.), žyjący w polowie XV wieku. Galąz ta dziedziczyla na Swirze, gdzie Iwaszko ufundowal kosciol parafialny w 1452r. Iwaszko pozostawil syna Stanka(1.1.), ten znow Juchnę(1.1.1.), o ktorym juž się przechowaly wiadomosci..
Kiaz Juchno Stankowicz Iwaszkowicz Swirski(1.1.1.) sprzedal w 1527 roku Swiro Radziwillowi. Synowie jego, kniaziowie Wojciech(1.1.1.1.) i Andrej (1.1.1.2.)Juchnowicze Swirscy, sprzedali dobra swe dziedziczne Miadziol Olbrychtowi Gasztoldowi w 1533r. Mieli oni jesze brata, kniazia Juriego Juchnowicza Swirskiego(1.1.1.3.), w sprawie ktorego z Roskim wydal Gasztold wyrok w 1528 roku.
Kniaz Wojciech Juchnowicz Swirski zakonczyl w 1528roku spory swe z Roskim, poddawszy je rozpoznaniu sądu polubownego. Synowie jego???(więcej podobno na tože to byli synowie jego brata Andrzeja!!!???), kniaziowie : Jan(1.1.1.1.1.) , Mikolaj(1.1.1.1.2.), Stanislaw (1.1.1.1.3.) i Pawel (1.1.1.1.4.) Andrejewicze??????? Swirscy, zamienili w 1545 r. z Roskim pewne grunta w Dubrowlanach. W1588r. z tych czterech braci žyl tylko kniaz Pawel (1.1.1.1.4.) Andrejewich, ktory zawarl w tym že roku uklad z Roskim.
Po kniaziu Janie Andrejewiczu pozostalo pięciu synow: Szczastny, Stanislaw, Malcher, Kacper i Mikolaj, ktorzy w 1584 r. sprzedali pewne grunta w Dubrowlanach Roskiemu, a w 1585r. zamienili z nim tamže rožne grunta.
Kniaz Aleksander Michnowicz Swirski sprzedal swoje dziedziczne Miadziol i Kobelniki Gasztoldowi w 1527r. Z tego aktu okazuje się, že kniaz Aleksander byl potomkiem Iwaszka.
Kniaz Jan Talmontowicz Swirski spisal testament we dworze za jeziorem swirskiem w 1520r.
]Prosimy o UZUPEŁNIANIe POWYŻSZYCH DANYCH
Źródło : http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/doccontent?id=47&dirids=1
Poczet rodów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV i XVI wieku
/uložyl i wyd. Adam Boniecki/ w-wa 1883 r
Opracowanie na podstawie żrodła :KSwirska
<barbthorn (małpka)gmail.com>
- drzewo genealogiczne Książąt Świrskich
Przy tym prośba wielka do wszystkich Państwa Świrskich o wymianę juz posiadanych informacji i o wpisywanie własnej już wiedzy genealogicznej Państwu znanej, by można było ją jako całość wprowadzić do herbarza Rodu/ Rodów Świrskich
otworzyć stronę ŚWIRSKICH
Kniaziowie Świrscy
X. Aleksander
Y. Eryk
1. Roman (1432.05.15. Aleksander, Eryk i Roman swoimi podpisami potwierdzili akt pokoju Szwitrigielly z krzyžakami)
1.1.Jan (syn Romana)
1.2. Petko (syn Romana)
1.2.1. Marcin (syn Petko)
1.2.1.1. Michal (syn Marcina)
1.2.1.2. Jan (syn Marcina)
1.2.1.2.1. Bartolomiej (syn Jana)
1.2.1.2.2. Zuzana (corka Jana)
1.2.1.3.Szczastny (syn Marcina)
1.2.1.4.Mikolaj (syn Marcina)
1.2.1.4.1.Maciej (syn Mikolaja)
1.2.1.5. Lukasz (syn Marcina)
1.2.1.5.1. Stanislaw (syn Lukasza)
1.2.1.5.2. Zygmunt (syn Lukasza)
1.2.1.6.Aleksander (syn Marcina)
1.2.1.7. Zofija Izdebska (corka Marcina)
1.2.2. Jakob (syn Petko)
1.2.2.1. corka (corka Jakoba)
1.2.2.2. corka (corka Jakoba)
1.2.2.3. corka (corka Jakoba)
1.2.3. Michal (syn Petko)
1.2.3.1. Piotr (syn Michala)
1.2.3.2. Andrzej (syn Michala)
1.2.3.3. Liudvika (syn Michala)
1.2.3.4. Jurij (syn Michala)
1.2.3.5. Tur (syn Michala)
1.2.3.6. Boleslaw (syn Michala)
1.2.3.6.1. Lukasz (syn Boleslawa)
1.2.3.6.1.1. Zygmunt (1575) (syn Lukasza)
1.2.3.6.2.Janusz (zmarl 1597) (syn Boleslawa)
1.2.3.7. Kozmusz (syn Michala)
1.2.4. Andrzej (syn Petko) – kanonik Wilenski
1.2.5. Aleksander (syn Petko)
1.2.5.1. Ždan (syn Aleksandra)
1.2.6. Nastasja (corka Petko) Olechnowa Matyszkowiczowa
1.2.7. Liudmila (corka Petko) Jurjewa Sollogubowiczowa
1.2.8. Aleksandra (corka Petko) Hrehorowa Oscikowa (marszalkowa) ??
1.2.9. Avdotja (corka Petko) Nemirowa
1.2.10. Zofija (corka Petko) Janowa Kiežgajllowa
1.2.11. marszalkowa?? (corka Petko)
Druga, mniej liczna gałąz tego domu, która dziedziczyła na Świrze:
Wersja I,
jesli są wyliczeni synowie Wojciecha i przez pomyłkę w artykule zapisano
„ Jan, Mikolaj, Stanislaw i Pawel „Anrdrejewicze“, to........ było by tak:
1. IWASZKO (~ XV)
1.1.Stanko
1.1.1.Juchna
1.1.1.1.Wojciech
1.1.1.1.1.Jan
1.1.1.1.1.1.Szczastny
1.1.1.1.1.2.Stanislaw
1.1.1.1.1.3 Malcer
1.1.1.1.1.4.Kacper
1.1.1.1.1.5.Mikolaj
1.1.1.1.2.Mikolaj
1.1.1.1.3.Stanislaw
1.1.1.1.4.Pawel
1.1.1.2. Andrzej
1.1.1.3. Jurij
?? ?? ?? Jan Talmontowicz Swirski ??????
Wersja II,
Jesli w artykule przez pomylkę jest opuszcone slowo „brata“ po slowach „synowie jego“....
to dalej kniaziowie Jan, Mikolaj, Stanislaw i Pawel... by musialo byc tak:
1. IWASZKO
1.1. Stanko
1.1.1. Juchna
1.1.1.1. Woiciech
1.1.1.2. Andrzej
1.1.1.2.1.Jan
1.1.1.2.1.1. Szczastny
1.1.1.2.1.2. Stanislaw
1.1.1.2.1.3. Malcher
1.1.1.2.1.4. Kacper
1.1.1.2.1.5. Mikolaj
1.1.1.2.2.Mikolaj
1.1.1.2.3.Stanislaw
1.1.1.2.4.Pawel
1.1.1.3. Jurij
Poczet rodow w WLK w XV i XVI wieku
/uložyl i wyd. Adam Boniecki/ psl. 339 [DJVu –psl 370]
http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/docmetadat ... ier.net.pl
Świrscy ksiąžęta
( i wiedza o nich).
Aleksander Swirski (X) podpisal w 1432r przymierze zawarte przez Swidrygiellę z krzyžakami (A.Rus.Liw). Aleksander Jag. Wydal w 1503r. Wyrok w sprawie, ktorą toczyli kniaziowie Marcin(1.2.1.) i Jakob(1.2.2.) Petkowicze Swirscy z bojarem Kacparem Hermanowiczem, oženionym z ich stryjęnką, wdową po kniaziu Janie Romanowiczu Swirskim, o dobra Syrmiaž, Spory i Swiro, ktore stryj ich žonie swej zapisal. Aleksander Jag. Uznawszy, že knaiz Jan Romanowicz Swirski(1.1.) zapisal swej žonie więcej, niž byl powinien, nakazal Hermanowiczowi zwrocic Swirskim dobra Syrmiaž i Spory.
Kniaz Petko Swirski (1.2.) pozostawil bardzo liczne potomstwo, bo oprocz wymienionych wyžej synow, Marcina(1.2.1.) i Jakoba(1.2.2.), ktorzy juž w 1494r. Mieli sprawę z Hermanowiczem, mial jeszcze trech synow i szesc corek. W 1503r. Zaskaržyla Nastasja Olechnowa Matyszkowiczowa (1.2.6.) braci swoich, kniaziow: Michala(1.2.3.), Andrzeja(1.2.4.), kanonika Wilenskiego, i Aleksandra(1.2.5.), oraz siostry swe: Ludmilę Juriową Sollohubowiczową(1.2.7.), Aleksandrę Hrehorową (Oscikową) (1.2.8.), marszalkową, Owdotię Niemirową(1.2.9.) i Zofję Janową Kiežgajllową(1.2.10.) o to, že jej dac nie chcą dzialu z dobr ojczystych. Aleksander Jag. Nakazal w tym žwe roku, aby jej odpowiedni dzial wydano.
Kniaz Jakob Petkowicz (1.2.2) pozostawil tylko corki, nieznane z imienia. W 1532r. Sprzedala kniehini Hanna Mikolajowna, wdowa po kniaziu Jakobie Petkowiczu Swirskim(1.2.2.), dwor Czaczkow kniaziowi Sluckiemu. Z szacunku, nal;ežnego na ten dwor, mialy otrzymac posagi corki kniazia Jakoba, stosownie do zastawionego przez tegož tetamentu. Taž Hanna, wdowa po Jakobie, dostarczala w 1528 r. na ekspedycyje wojenne 11 koni; w spisie tym nazwana jest chorožyną.
Kniaz Marcin Petkowicz Swirski (1.2.1.) pozostawil szesciu synow: Michala(1.2.1.1.), Jana(1.2.1.2.), Szczastnego(1.2.1.3.), Mikolaja(1.2.1.4.), Lukasza(1.2.1.5.) i Aleksandra(1.2.1.6.), oraz corkę Zofię(1.2.1.7.). Sprawa, ktorą mial w 1547 r. o dwoch služebnych ludzi wnuk Marcina, kniaz Bartolomiej Janowicz Swirski(1.2.1.2.1.), služebnik Beskiego, namiestnika Wilenskiego, ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem Swirskim(1.2.1.6.), wzmiankuje o wszystkich wyžej podanych synach i corce Marcina. Zofia Marcinowna(1.2.1.7.) wyszla za Marcina Izdebskiego.
Kniaz Michal Marcinowicz Swirski (1.2.1.1.) , ktory w 1526 r. bgbyl podstaroscim brzeskim, nie pozostawil potomstwa, gdyž Zofia Marcinowna Izdebska(1.2.1.7.) miala w 1541 roku sprawę z bratem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem Swirskim(1.2.1.6.), o danie jej udzialu w dobrach, po bracie Michale(1.2.1.1.) pozostalych.
Kniaz Jan Marcinowicz Swirski (1.2.1.2.) mial w 1510 roku sprawę o konia z kniaziem Jakobem Petkowiczem(1.2.2.). Oprocz syna Bartolomieja(1.2.1.2.1.), o ktorym juž mowilismy, moial jeszcze corkę Zuzannę(1.2.1.2.2.). W 1551 roku procesowala się kniažnja Zuzanna Janowna Marcinowiczowna Swirska, siostra kniazia Bartolomieja Janowicza ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Marcinowiczem(1.2.1.6.), o pewien majątek.
Kniaz Szczastny Marcinowicz Swirski (1.2.1.3.) sprzedal poddanego w Dubrolanach Roskiemu w 1529 r.
Kniaz Mikolaj Marcinowicz Swirski (1.2.1.4.) zwrocil w 0532 roku bratu swemu Lukaszowi (1.2.1.5.) nabyte poprzednio przez niego grunta w Dubrowlanach. Mikolaj(1.2.1.4.) pozostawil syna Macieja(1.2.1.4.1.), ktory wraz z žoną Polonią Szymkowną procesowal się w 1549r. ze Stetkiewiczem.
Kniaz Lukasz Marcinowicz Swirski(1.2.1.5.), ktory w 1529 r. zawarl pewien uklad o poddanych dubrowlanskich, pozostawil dwoch synow „ Stanislawa(1.2.1.5.1.) i Zygmunta(1.2.1.5.2.) . W 1546r, wniosl Mikolaj Radziwill skargę na kniazia Stanislawa Lukaszewicza Swirskiego(1.2.1.5.1.) o pobicie urzędnika jego, Piaskowskiego, na zamku w Swirze. Kniaz Zygmunt Lukaszewich Swirski(1.2.1.5.2.) sprzedal w 1554r. ląkę w Dubrowlanach.
Kniaz Aleksander Marcinowicz Swirski (1.2.1.6.) žyl jeszcze w 1549 r.
Kniaz Michal Petkowicz Swirski(1.2.3.) pozostawil siedmiu synow:
Petra(1.2.3.1.), Andreja(1.2.3.2.), Ludwika(1.2.3.3.), Juriego(1.2.3.4.), Tura(1.2.3.5.), Bolka(1.2.3.6.) i Kozmusza(1.2.3.7.). W 1512 r. Procesowali isę kniaziowie Peter(1.2.3.1.) i Andrej(1.2.3.2.) Michajlowicze Swirscy, w imieniu swoim i braci z Oscikowiczem, žonatym z siostrą ich stryja, kniazia Andreja Petkowicza Swirskiego(1.2.4.), oraz ze stryjem swoim, kniaziem Aleksandrem Petkowiczem(1.2.5.). W 1522 r. sprzedali kniaziowie Peter(1.2.3.1.), Andrej(1.2.3.2.) i Ludwik(1.2.3.3.) Michajlowicze Swirscy Žary, Truchowszczyznę i Jakubowszczyznę Wasilowi Hraehorowiczowi. W 1534 r. sprzedal kniaz Peter Michajlowicz Swirski(1.2.3.1.) częsc przypadlą nan w Dubrowlanach Mordasowi. Jako swiiadek na tej przedažy podpisal się jewgo brat, kniaz Andrej (1.2.3.2.).
Kniaz Ludwik Michajlowicz Petkowicz Swirski(1.2.3.3.) i žona jego, Hanna, sprzedali pewne grunta Zenowiewiczowi w 1527 r. W 1536r. procesowal się kniaz Ludwik(1.2.3.3.) z Nosilowskim o dwor Trokinicki, a w 1549r. z Niekrasewiczem.
Kniaz Juri Michajlowicz Swirski (1.2.3.4.)sprzedal Sermeszki w 1525 r. W latach 1547 -1549 procesowali się on i brat jego ludwik z Gorskim i Nekrasewiczem. Częsc przypadlą nan w Dubrowlanach sprzedal kniaz Juri (1.2.3.4.)starszemu bratu Ludwikowi(1.2.3.3.).
Kniehini Karzyna z Krupskich Turowa Michajlowicza Swirska procesowala się w 1522r. z siostrami swemi. Krol Zygmunt wydal w sprawie tej wyrok w tym že roku.
Kniaz Bolko Michajlowicz Swirski (1.2.3.6.), žyjący 1529, pozostawil dwoch synow: Lukasza(1.2.3.6.1.) i Jana(1.2.3.6.2.). W 1549 r. procesowali się kniaziowie Lukasz i Jan Bolweslawowicze Swirscy z Nekrasowiczem.
Kniaz Lukasz Boleslawowicz Swirski(1.2.3.6.1.), w 1556r. pisarz wojewody Wilenskiego, zostal z dworzanina krol. W 1565r. marszalkiem krol. W 1569r. byl i dzieržawc`ą Krewskim, a w 1579r. ciwunwm Birzynianskim. Umarl w 1593r. Žonaty byl z Maryną Mikolajowną, wspolnie z ktorą zamienil w 1588 r. z Roskim pewne grunta w Dubrowlanach. Kniaz Lukasz pozostawil syna Zygmunta(1.2.3.6.1.1.), o ktorym wspominają akta pod. 1575r.
Kniaz Jan v. Janusz Boleslawowicz Swirski(1.2.3.6.2.) , marszalek krol. W latach 1569-1593, mial umrzec w 1957r. W 1576r. byl ciwunem Biržynianskim, w latach 1577-1593 dzieržawcą Meiszagolskim, a w latach 1588-1593 namiestnikiem Wilenskim. Žona jego Hanna Fedoruwna Rogozianka, 1-o v. knehini Michajlowa Sokolinska, zeznala w 1588 r. testament, ktorym rozdzielila swoj majątek pomięedzy swe dzieci z pierwszewgo malženstwa. O dzieciach splodzonych se Swirskim nie ma mowy w testamencie, widocznie ich za tem nie bylo.
Kniaz Kozmus Michajlowicz (1.2.3.7.) odstąpil w niewiadomym czasie dwoch poddanych w Durowlanach starszemu swemu bratu Andrzejowi(1.2.3.2.).
Kniaz Aleksander Petkowicz Swirski(1.2.5.), ktory w 1512 roku procesowal się z synami brata swego Michala(1.2.3.), pozostawil syna Ždana(1.2.5.1.), ktory w 1524 r. mial sprawę z Sidorowiczem.
Kniaz Ždan Aleksandrowicz Swirski(1.2.5.1.) služyl w 1528r. u kniazia Sluckiego; na ekspedycyje wojennedostarczal pięciu konnych.
Obok tej galęzi kniaziow Swirskich, pochodzących od Romana, istniala druga, mniej liczna galąz tego domu, ktorej znanym protoplastą jet kniaz Iwaszko (1.), žyjący w polowie XV wieku. Galąz ta dziedziczyla na Swirze, gdzie Iwaszko ufundowal kosciol parafialny w 1452r. Iwaszko pozostawil syna Stanka(1.1.), ten znow Juchnę(1.1.1.), o ktorym juž się przechowaly wiadomosci..
Kiaz Juchno Stankowicz Iwaszkowicz Swirski(1.1.1.) sprzedal w 1527 roku Swiro Radziwillowi. Synowie jego, kniaziowie Wojciech(1.1.1.1.) i Andrej (1.1.1.2.)Juchnowicze Swirscy, sprzedali dobra swe dziedziczne Miadziol Olbrychtowi Gasztoldowi w 1533r. Mieli oni jesze brata, kniazia Juriego Juchnowicza Swirskiego(1.1.1.3.), w sprawie ktorego z Roskim wydal Gasztold wyrok w 1528 roku.
Kniaz Wojciech Juchnowicz Swirski zakonczyl w 1528roku spory swe z Roskim, poddawszy je rozpoznaniu sądu polubownego. Synowie jego???(więcej podobno na tože to byli synowie jego brata Andrzeja!!!???), kniaziowie : Jan(1.1.1.1.1.) , Mikolaj(1.1.1.1.2.), Stanislaw (1.1.1.1.3.) i Pawel (1.1.1.1.4.) Andrejewicze??????? Swirscy, zamienili w 1545 r. z Roskim pewne grunta w Dubrowlanach. W1588r. z tych czterech braci žyl tylko kniaz Pawel (1.1.1.1.4.) Andrejewich, ktory zawarl w tym že roku uklad z Roskim.
Po kniaziu Janie Andrejewiczu pozostalo pięciu synow: Szczastny, Stanislaw, Malcher, Kacper i Mikolaj, ktorzy w 1584 r. sprzedali pewne grunta w Dubrowlanach Roskiemu, a w 1585r. zamienili z nim tamže rožne grunta.
Kniaz Aleksander Michnowicz Swirski sprzedal swoje dziedziczne Miadziol i Kobelniki Gasztoldowi w 1527r. Z tego aktu okazuje się, že kniaz Aleksander byl potomkiem Iwaszka.
Kniaz Jan Talmontowicz Swirski spisal testament we dworze za jeziorem swirskiem w 1520r.
]Prosimy o UZUPEŁNIANIe POWYŻSZYCH DANYCH
Źródło : http://ebuw.uw.edu.pl/dlibra/doccontent?id=47&dirids=1
Poczet rodów Wielkiego Księstwa Litewskiego w XV i XVI wieku
/uložyl i wyd. Adam Boniecki/ w-wa 1883 r
Opracowanie na podstawie żrodła :KSwirska
<barbthorn (małpka)gmail.com>
Komentarze (34)
2.04.2009 19:40
Świrscy - ród kniaziowski (ksiażęcy) pochodzenia litewskiego, który wziął swoje nazwisko od Świra nad jeziorem o tej samej nazwie, pieczętujący się według Niesieckiego herbem Lis, a poświadczony w historycznych źródłach już od pierwszej połowy XIV wieku.
Ród mocno rozgałęziony, przez co - podupadły majątkowo. Pierwszymi znanymi przedstawicielami byli niejacy Aleksander, Eryk i Roman, świadczący na dokumentach ksiażąt litewskich w latach 1432 i 1433. Ich potomkowie mają żyć do dnia dzisiejszego, z tym że z kniaziami Świrskimi nie jest tożsama podolska rodzina Świrskich z Romanowa,.
wikipedia.org/
Ród mocno rozgałęziony, przez co - podupadły majątkowo. Pierwszymi znanymi przedstawicielami byli niejacy Aleksander, Eryk i Roman, świadczący na dokumentach ksiażąt litewskich w latach 1432 i 1433. Ich potomkowie mają żyć do dnia dzisiejszego, z tym że z kniaziami Świrskimi nie jest tożsama podolska rodzina Świrskich z Romanowa,.
wikipedia.org/
2.04.2009 19:41
Świrski v. Świerski h. Lis, przyjęli nazwisko i tytuł od zamku i majątku Świr w powiecie oszmiańskim; od XVII stulecia licznie rozrodzeni podupadli majątkowo, lecz prawie stale, jeszcze w początkach XIX stulecia używali tytułu książęcego; jedna linia tej rodziny przyjęła nazwisko Pietkiewicz, druga Bolko, lecz obydwie wygasły. Źródło: Kos. I.
http://polishgenealogy.blogspot.com/search/label/%C5%9A
http://polishgenealogy.blogspot.com/search/label/%C5%9A
2.04.2009 19:44
Świrski, h. Hipocentaur, Lis, Lubicz, Szaława
Alfred Znamierowski Herbarz rodowy,
www.ornatowski.pl
Alfred Znamierowski Herbarz rodowy,
www.ornatowski.pl
2.04.2009 19:46
W Polsce jest 541 osób o nazwisku Świrska.
Zamieszkują oni w 119 różnych powiatach i miastach.
Najwięcej zameldowanych jest w m. Wrocław ,a dokładnie 45.
Dalsze powiaty/miasta ze szczególnie dużą liczbą osób o tym nazwisku
Warszawa (38), Strzelin (21), Szczecinek (16), Złotów (13), Świdnica (12), Jelenia Góra (11), Kłodzko (11), Bolesławiec (11) i Legnica z liczbą wpisów 11.
http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/ ... irska.html
Geograficzny podzial nazwiska Świrska wg Moich Krewnych
Zamieszkują oni w 119 różnych powiatach i miastach.
Najwięcej zameldowanych jest w m. Wrocław ,a dokładnie 45.
Dalsze powiaty/miasta ze szczególnie dużą liczbą osób o tym nazwisku
Warszawa (38), Strzelin (21), Szczecinek (16), Złotów (13), Świdnica (12), Jelenia Góra (11), Kłodzko (11), Bolesławiec (11) i Legnica z liczbą wpisów 11.
http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/ ... irska.html
Geograficzny podzial nazwiska Świrska wg Moich Krewnych
3.04.2009 20:50
Ks. Jan Świrski ufundował w 1452 r w Świrze Kościoł parafialny pod. wez. Św. Mikołaja………
Na zachód od mka, na wysokim wzgórzu, jest dwór, także Ś. zwany, w pierwszej jeszcze połowie b. wieku (własność podupadłej zupełnie rodziny ks. Świrskich. Nad mkiem wznosi się na kilkadziesiąt stóp wysoka, ręką ludzką usypana góra, na wierzchu płaska, na której wznosił się niegdyś zamek książęcy. Założycielem Ś. miał być w XIII w. .Dowmont, ks. litewski, syn Komunta. W XVI w. razem z okolicimemi wsiami dziedzictwo ks. Świrskich, sprzedane z czasem Radziwiłłom, wróciło znowu do Świrskich, aż w końcu z zupełnym upadkiem tej rodziny wyszło z ich rąk. Około 1570 r., kiedy wszystka prawie szlachta okoliczna przyjęła wyznania helweckie, i sami Świrscy do nich się przyłączyli,
O kilka wiorst od Ś. znajduje się okolica szlach., zamieszkała przez Świrskich, mających prawo kollacyi plebanii świrskiej.
http://www.podole.republika.pl/tom-11/s ... 200713.htm
Świr jest miasteczkiem Rejonu (powiatu) Miadziolskiego. Leży na granicy administracyjnej Obłasti (obwodu - województwa) Mińskiej i Grodzieńskiej. Rejon Miadziolski jest częścią obwodu mińskiego. Inne miasteczka tego rejonu to Krywicze, Kniaginie, Postawy i Łyntupy. W tych ostatnich, oddalonych od Świra o 26 kilometrów, a o półtora kilometra od obecnej granicy z Litwą znajduje się najbliższa stacja kolejowa. Granice obwodów w linii Świra oraz wzdłuż zachodniego brzegu jezior Świr i Wiszniewskiego pokrywają się idealnie z dawną granicą diecezji Wileńskiej i Mińskiej. Sam Świr należał wcześniej do diecezji Wileńskiej. Miasteczko usytuowane na północnym wierzchołku rynnowego jeziora Świr leży na linii tzw. Traktu Batorego, czyli starego szlaku wojennego i podróżnego z Wilna przez Mickuny - Ławaryszki - Słobódkę - Symoniele - Michaliszki - Świr - Konstantynów - Kobylnik (Narocz) - Duniłowicze – Głębokie - do Połocka.
Na zachód od mka, na wysokim wzgórzu, jest dwór, także Ś. zwany, w pierwszej jeszcze połowie b. wieku (własność podupadłej zupełnie rodziny ks. Świrskich. Nad mkiem wznosi się na kilkadziesiąt stóp wysoka, ręką ludzką usypana góra, na wierzchu płaska, na której wznosił się niegdyś zamek książęcy. Założycielem Ś. miał być w XIII w. .Dowmont, ks. litewski, syn Komunta. W XVI w. razem z okolicimemi wsiami dziedzictwo ks. Świrskich, sprzedane z czasem Radziwiłłom, wróciło znowu do Świrskich, aż w końcu z zupełnym upadkiem tej rodziny wyszło z ich rąk. Około 1570 r., kiedy wszystka prawie szlachta okoliczna przyjęła wyznania helweckie, i sami Świrscy do nich się przyłączyli,
O kilka wiorst od Ś. znajduje się okolica szlach., zamieszkała przez Świrskich, mających prawo kollacyi plebanii świrskiej.
http://www.podole.republika.pl/tom-11/s ... 200713.htm
Świr jest miasteczkiem Rejonu (powiatu) Miadziolskiego. Leży na granicy administracyjnej Obłasti (obwodu - województwa) Mińskiej i Grodzieńskiej. Rejon Miadziolski jest częścią obwodu mińskiego. Inne miasteczka tego rejonu to Krywicze, Kniaginie, Postawy i Łyntupy. W tych ostatnich, oddalonych od Świra o 26 kilometrów, a o półtora kilometra od obecnej granicy z Litwą znajduje się najbliższa stacja kolejowa. Granice obwodów w linii Świra oraz wzdłuż zachodniego brzegu jezior Świr i Wiszniewskiego pokrywają się idealnie z dawną granicą diecezji Wileńskiej i Mińskiej. Sam Świr należał wcześniej do diecezji Wileńskiej. Miasteczko usytuowane na północnym wierzchołku rynnowego jeziora Świr leży na linii tzw. Traktu Batorego, czyli starego szlaku wojennego i podróżnego z Wilna przez Mickuny - Ławaryszki - Słobódkę - Symoniele - Michaliszki - Świr - Konstantynów - Kobylnik (Narocz) - Duniłowicze – Głębokie - do Połocka.
3.04.2009 21:14
Zasoby metrykalne parafii Świr
http://biblioteka-kresowa.w8w.pl/zbior/ ... y/dir.djvu
http://biblioteka-kresowa.w8w.pl/zbior/ ... r/dir.djvu
http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/bibliot ... _1895.html
http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/bibliot ... _1890.html
Możliwe że tu znajdą Państwo cenne dokumenty
http://biblioteka-kresowa.w8w.pl/zbior/ ... y/dir.djvu
http://biblioteka-kresowa.w8w.pl/zbior/ ... r/dir.djvu
http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/bibliot ... _1895.html
http://www.mm.pl/~wwmkiewicz/ws/bibliot ... _1890.html
Możliwe że tu znajdą Państwo cenne dokumenty
5.04.2009 08:35
Czesław - książę Świrski w Porzeczu
„W pierwszych latach XX wieku w osiedlu pracowniczym kolei mieszka około 350 osób, w samej wsi Porzecze o 100 osób mniej. W tych samych latach Józef Piłsudski, dla uzupełnienia gotówki partyjnej, planuje kilka skoków na kasę carską. Bierze pod uwagę i Porzecze. W końcu jednak tego zaszczytu stacja kolejowa nie dostąpiła. Sława i pamięć historyczna o desperackim ataku na kasę carską dotyczyć będzie stacji w Biezdanach. Stało się to we wrześniu 1908 r. Wybuch bomb, strzały z rewolwerów i ofiary. Grupa rewolucjonistów na czele z towarzyszem „Wiktorem” pruje skrzynię pancerną w wagonie pocztowym pociągu Warszawa-Petersburg. Łupią kasę, uszczuplając majątek Imperium o pół miliona rubli złotem. Dużo to czy mało – trudno określić, ale na pewno czyn był zuchwały. Co dotyczy rewolucjonistów, to ich wyczyn doceniła większość społeczeństwa polskiego na Kresach, przypisując temu skokowi kilkumilionowy łup. Kompania dla grabienia zagrabionego dobrała się wyborowa. Należeli do niej: Walery Sławek, Aleksander Prystor, Tomasz Arciszewski, Czesław - książę Świrski
i małżonka towarzysza „Wiktora”, przyszłego dyktatora i marszałka Polski, Aleksandra Szczerbińska.”-
.........
"W czasie akcji po stronie rosyjskiej zginął jeden żołnierz, pięciu zostało rannych. Po stronie polskiej - dwoje uczestników napadu (Czesław Świrski i Cezaryna Kozakiewiczówna) zostało ujętych i skazanych na karę śmierci, zamienioną następnie na dożywotnią katorgę. (Oboje wrócili z zesłania po odzyskaniu przez Polskę niepodległości).
Ekspropriacyjna akcja w Bezdanach przez jednych była podziwiana i akceptowana, przez drugich – potępiana. Do jej ostrych przeciwników należał ziemianin (m. in. świetny publicysta) Hipolit Korwin-Milewski, do którego dworu trafili naonczas wzmiankowani wyżej Cezaryna Kozakiewiczówna i Czesław Świrski. (Epizod ten Korwin-Milewski opisał w swoich wspomnieniach)."
http://www.pol.org.pl/index.php?option= ... &Itemid=39
„W pierwszych latach XX wieku w osiedlu pracowniczym kolei mieszka około 350 osób, w samej wsi Porzecze o 100 osób mniej. W tych samych latach Józef Piłsudski, dla uzupełnienia gotówki partyjnej, planuje kilka skoków na kasę carską. Bierze pod uwagę i Porzecze. W końcu jednak tego zaszczytu stacja kolejowa nie dostąpiła. Sława i pamięć historyczna o desperackim ataku na kasę carską dotyczyć będzie stacji w Biezdanach. Stało się to we wrześniu 1908 r. Wybuch bomb, strzały z rewolwerów i ofiary. Grupa rewolucjonistów na czele z towarzyszem „Wiktorem” pruje skrzynię pancerną w wagonie pocztowym pociągu Warszawa-Petersburg. Łupią kasę, uszczuplając majątek Imperium o pół miliona rubli złotem. Dużo to czy mało – trudno określić, ale na pewno czyn był zuchwały. Co dotyczy rewolucjonistów, to ich wyczyn doceniła większość społeczeństwa polskiego na Kresach, przypisując temu skokowi kilkumilionowy łup. Kompania dla grabienia zagrabionego dobrała się wyborowa. Należeli do niej: Walery Sławek, Aleksander Prystor, Tomasz Arciszewski, Czesław - książę Świrski
i małżonka towarzysza „Wiktora”, przyszłego dyktatora i marszałka Polski, Aleksandra Szczerbińska.”-
.........
"W czasie akcji po stronie rosyjskiej zginął jeden żołnierz, pięciu zostało rannych. Po stronie polskiej - dwoje uczestników napadu (Czesław Świrski i Cezaryna Kozakiewiczówna) zostało ujętych i skazanych na karę śmierci, zamienioną następnie na dożywotnią katorgę. (Oboje wrócili z zesłania po odzyskaniu przez Polskę niepodległości).
Ekspropriacyjna akcja w Bezdanach przez jednych była podziwiana i akceptowana, przez drugich – potępiana. Do jej ostrych przeciwników należał ziemianin (m. in. świetny publicysta) Hipolit Korwin-Milewski, do którego dworu trafili naonczas wzmiankowani wyżej Cezaryna Kozakiewiczówna i Czesław Świrski. (Epizod ten Korwin-Milewski opisał w swoich wspomnieniach)."
http://www.pol.org.pl/index.php?option= ... &Itemid=39
5.04.2009 09:22
Dziedzictwo ks. Świrskich;
Miadzioł N., m-ko nad jezior. Miastro, w pobliżu St. Miadzioła, około 700 mieszkańców, cerkwie 2 (murów, 'i drewniana), kościół drewniany frijalny św. Andrzeja, kaplica cmentarna i szkoła elementarna. Dawne dziedzictwo ks. Świrskich; Zarząd gminny. W ostatniej chwili Rzplitej trzymał starostwo grodowe Miadzlolskie marszałek oszmiański, Marcin Oskierka.
http://pawet.net/library/history/bel_hi ... _Nowa.html
Miadzioł N., m-ko nad jezior. Miastro, w pobliżu St. Miadzioła, około 700 mieszkańców, cerkwie 2 (murów, 'i drewniana), kościół drewniany frijalny św. Andrzeja, kaplica cmentarna i szkoła elementarna. Dawne dziedzictwo ks. Świrskich; Zarząd gminny. W ostatniej chwili Rzplitej trzymał starostwo grodowe Miadzlolskie marszałek oszmiański, Marcin Oskierka.
http://pawet.net/library/history/bel_hi ... _Nowa.html
5.04.2009 09:45
Posiadłości Świrskich - Staw
"Położenie geograficzne (23°24'E i 51°12'N)
Duża miejscowość w północno-zachodniej części Gminy Chełm, zamieszkana w 2000 r. przez 539 osób i złożona z 121 gospodarstw
W XVIII w. Staw przeszedł w posiadanie rodziny Świrskich. Pierwszym przedstawicielem rodu na ziemi chełmskiej był Wacław Świrski, sędzia kapturowy w 1697 r. Właścicielami Stawu byli Jan i Ewa z Wysockich Świrska. Kolejnym rodem w dziejach Stawu stała się rodzina Cieszkowskich herbu Dołega, wywodząca się z powiatu łęczyckiego (tam znajdowała się rodzinna miejscowość Cieszków). Staw przejął dzięki małżeństwu z Albiną Świrską (zmarła w 1855 r. w wieku 65 lat) Ignacy Cieszkowski, syn Floriana Cieszkowskiego, szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, posła na Sejm Wielki i starosty kleszczewskiego. Sam Ignacy był posłem na sejm w czasach Królestwa Polskiego oraz prezesem Towarzystwa Kredytowego Województwa Podlaskiego. Warto również wspomnieć, że jego bratankiem (po bracie Pawle, który również był posłem w czasach Królestwa Polskiego, a ponadto właścicielem Surhowa w ziemi chełmskiej, dzięki małżeństwu z Zofią Kicką) był hrabia August Cieszkowski, wybitny filozof i ekonomista polski, związany przede wszystkim z Wielkopolską. Ignacy Cieszkowski, piszący się „ze Stawu”, pozostawił dobra swoim dzieciom. Staw przejęła jego druga córka Teresa, wraz z mężem Tadeuszem Kozerskim. Zarządzany przez Świrskich, Cieszkowskich i Kozerskich majątek należał do dosyć zadbanych i dobrze prosperujących. Produkowane zboże było prawdopodobnie spławiane Garką, Uherką i Bugiem do Gdańska."
http://www.gmina.chelm.pl/index.php?opt ... &Itemid=65
"Położenie geograficzne (23°24'E i 51°12'N)
Duża miejscowość w północno-zachodniej części Gminy Chełm, zamieszkana w 2000 r. przez 539 osób i złożona z 121 gospodarstw
W XVIII w. Staw przeszedł w posiadanie rodziny Świrskich. Pierwszym przedstawicielem rodu na ziemi chełmskiej był Wacław Świrski, sędzia kapturowy w 1697 r. Właścicielami Stawu byli Jan i Ewa z Wysockich Świrska. Kolejnym rodem w dziejach Stawu stała się rodzina Cieszkowskich herbu Dołega, wywodząca się z powiatu łęczyckiego (tam znajdowała się rodzinna miejscowość Cieszków). Staw przejął dzięki małżeństwu z Albiną Świrską (zmarła w 1855 r. w wieku 65 lat) Ignacy Cieszkowski, syn Floriana Cieszkowskiego, szambelana króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, posła na Sejm Wielki i starosty kleszczewskiego. Sam Ignacy był posłem na sejm w czasach Królestwa Polskiego oraz prezesem Towarzystwa Kredytowego Województwa Podlaskiego. Warto również wspomnieć, że jego bratankiem (po bracie Pawle, który również był posłem w czasach Królestwa Polskiego, a ponadto właścicielem Surhowa w ziemi chełmskiej, dzięki małżeństwu z Zofią Kicką) był hrabia August Cieszkowski, wybitny filozof i ekonomista polski, związany przede wszystkim z Wielkopolską. Ignacy Cieszkowski, piszący się „ze Stawu”, pozostawił dobra swoim dzieciom. Staw przejęła jego druga córka Teresa, wraz z mężem Tadeuszem Kozerskim. Zarządzany przez Świrskich, Cieszkowskich i Kozerskich majątek należał do dosyć zadbanych i dobrze prosperujących. Produkowane zboże było prawdopodobnie spławiane Garką, Uherką i Bugiem do Gdańska."
http://www.gmina.chelm.pl/index.php?opt ... &Itemid=65
5.04.2009 09:53
Płyta nagrobna Gabriela Świrskiego de Romanow (ur. ok. 1550, zm. 1610), podstarościego trembowelskiego (1587), humanisty, pierwszego tłumacza poezji Wergiliusza na język polski (do 1575) oraz jego żony Katarzyny; płyta wyk. 1 ćw. w. XVII (?) w. XVII (?) (przyp. 24) kamienna, prostokątna (185 x 97 cm; grub. 28 cm), niegdyś w posadzce kościoła, z dawnymi i współczesnymi uszkodzeniami; na płycie herb Saława (Szaława) - Świrskich (częściowo zachowany) i herb Leliwa - żony Gabriela Świrskiego oraz inskrypcje ze znacznymi ubytkami; pełna konserwacja; kons. dr Janusz Smaza z Warszawy z Zespołem (finansowanie BPR); na razie odpowiednio zabezpieczona płyta przechowywana jest w kruchcie; powinna być wmurowana w wewnętrzną ścianę kościoła;
ŚWIRŻ (U), dawny kościół par. obecnie cerkiew gr.-kat
http://www.wspolnota-polska.org.pl
ŚWIRŻ (U), dawny kościół par. obecnie cerkiew gr.-kat
http://www.wspolnota-polska.org.pl
5.04.2009 09:56
Ignacy Świrski (ur. 20 września 1885, zm. 25 marca 1968 w Siedlcach) – biskup siedlecki; profesor Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu, profesor Uniwersytetu Wileńskiego.
Urodzony w Ellern (Alernia) na Łotwie, w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej kapelan. Na Uniwersytecie Wileńskim zajmował się głównie etyką małżeńską. Wykładał teologię moralną. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku. 12 kwietnia 1946 Pius XII mianował go biskupem siedleckim. 30 czerwca 1946 został konsekrowany. 4 lipca 1946 odbył uroczysty ingres do katedry siedleckiej.
Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne. Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament, będący przykładem pokory, rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach.
http://www.archiwumkorporacyjne.pl
Urodzony w Ellern (Alernia) na Łotwie, w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej kapelan. Na Uniwersytecie Wileńskim zajmował się głównie etyką małżeńską. Wykładał teologię moralną. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku. 12 kwietnia 1946 Pius XII mianował go biskupem siedleckim. 30 czerwca 1946 został konsekrowany. 4 lipca 1946 odbył uroczysty ingres do katedry siedleckiej.
Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne. Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament, będący przykładem pokory, rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach.
http://www.archiwumkorporacyjne.pl
5.04.2009 10:08
Andrzej Świrski
Kościół p.w. Trójcy Św. i Wniebowzięcia Matki Boskiej w Świrzu .
Początkowo kościołem z XV w. opiekowali się dominikanie. Obecny kościół ufundował w 1546 r. Andrzej Świrski (konsekracja w 1561 r.). Pierwotnie musiała to być budowla gotycko-renesansowa, ale obecny jej stan jest wynikiem przebudów w XVII i XVIII w. Kościół jest jednonawowy, z dwiema kaplicami po bokach prezbiterium nadającymi całości kształt krzyżowy. Nie zachowały się żadne elementy wyposażenia kościoła, z wyjątkiem kamiennej płyty nagrobnej Gabriela Świrskiego, znalezionej niedawno w podziemiach.
Andrzej Świrski
http://www.odyssei.com
Kościół p.w. Trójcy Św. i Wniebowzięcia Matki Boskiej w Świrzu .
Początkowo kościołem z XV w. opiekowali się dominikanie. Obecny kościół ufundował w 1546 r. Andrzej Świrski (konsekracja w 1561 r.). Pierwotnie musiała to być budowla gotycko-renesansowa, ale obecny jej stan jest wynikiem przebudów w XVII i XVIII w. Kościół jest jednonawowy, z dwiema kaplicami po bokach prezbiterium nadającymi całości kształt krzyżowy. Nie zachowały się żadne elementy wyposażenia kościoła, z wyjątkiem kamiennej płyty nagrobnej Gabriela Świrskiego, znalezionej niedawno w podziemiach.
Andrzej Świrski
http://www.odyssei.com
5.04.2009 10:13
Jerzy Świrski
Wiceadmirał Jerzy Włodzimierz Świrski (1882-1959)
Urodził się w 1882 w Kaliszu, Zmarł we Francji w 1959.
viewtopic.php?f=52&t=2849
Wiceadmirał Jerzy Włodzimierz Świrski (1882-1959)
Urodził się w 1882 w Kaliszu, Zmarł we Francji w 1959.
viewtopic.php?f=52&t=2849
5.04.2009 10:32
Świrski
Michał z Romanowa h. Szalawa ożeniony z Ewą córka Jana z Wojkowa Wojakowskiego i Zofii Silnickiej h. Doliwa kasztelanką kamieniecko-podlaską, córką Gabryela, wielkiego serca kawalera, pamiętnego pod Cudnowem, w r. 1667 pod Brzeżanami, w r. 1675 pod Śniatynem [int]
Michał z Romanowa h. Szalawa ożeniony z Ewą córka Jana z Wojkowa Wojakowskiego i Zofii Silnickiej h. Doliwa kasztelanką kamieniecko-podlaską, córką Gabryela, wielkiego serca kawalera, pamiętnego pod Cudnowem, w r. 1667 pod Brzeżanami, w r. 1675 pod Śniatynem [int]
5.04.2009 10:40
Świrski Józef
Paryż cmentarz Montmartre, położony w północnej części miasta.
„W owych czterech zbiorowych grobach spoczywają również:
- b. członkowie powstańczego Rządu Narodowego z lat 1830-31: Alojzy Biernacki (minister skarbu)
i Józef Świrski (minister spraw wewnętrznych)”
[Int]
Paryż cmentarz Montmartre, położony w północnej części miasta.
„W owych czterech zbiorowych grobach spoczywają również:
- b. członkowie powstańczego Rządu Narodowego z lat 1830-31: Alojzy Biernacki (minister skarbu)
i Józef Świrski (minister spraw wewnętrznych)”
[Int]
5.04.2009 11:37
W dzieje historii wpisali się:
[1945]. Świrski Aleksander (-1630), bernardyn; prowincjał
[1963]. Świrski Andrzej (XV/XVI), kanonik : Wilno; notariusz w.ks. Aleksandra;
wykładowca : Uniw.Krak.
[1946]. Świrski Andrzej (-1572); dziedzic Świrza; żołnierz w służbie cesarza Karola V
[3112]. Świrski Czesław (1883-1973), zesłaniec; adiutant marsz. J. Piłsudskiego; uczestnik :
Konferencja Pokojowa : Paryż
[1947]. Świrski Gabriel (sXVI), tłumacz Wergiliusza
[3113]. Świrski Ignacy (1885-1968), biskup : Siedlce; doktor filozofii; doktor teologii; autor
prac naukowych
[1948]. Świrski Jakub (sXVI), marszałek hospodarski
[1949]. Świrski Jan h. Lis (-b1598), marszałek hospodarski : 1566; namiestnik wileński :
1588
[3115]. Świrski Jerzy (1903-1980), działacz ludowy; dziennikarz; redaktor pism
konspiracyjnych BCh
[3114]. Świrski Jerzy (1882-1959), kontradmirał : Marynarka Wojenna
[1950]. Świrski Łukasz (-1593), dworzanin hospodarski; marszałek hospodarski : 1565
[1855]. Świrski Michał (XX), poeta
[1951]. Świrski Mikołaj (sXVII), biskup sufragan : Chełm; pisarz; fundator zgromadzeń
zakonnych
[1962]. Świrski Roman h. Lis, [Roman ze Świra] (fXV), bojar : 1433-34 : Litwa
[3116]. Świrski Władysław, [ps. Bonawentura; Romuald; Ryszard] (1894-1971), publicysta;
działacz polityczny : Narod.Demokr.; żołnierz : AK; prawnik
[int]
[1945]. Świrski Aleksander (-1630), bernardyn; prowincjał
[1963]. Świrski Andrzej (XV/XVI), kanonik : Wilno; notariusz w.ks. Aleksandra;
wykładowca : Uniw.Krak.
[1946]. Świrski Andrzej (-1572); dziedzic Świrza; żołnierz w służbie cesarza Karola V
[3112]. Świrski Czesław (1883-1973), zesłaniec; adiutant marsz. J. Piłsudskiego; uczestnik :
Konferencja Pokojowa : Paryż
[1947]. Świrski Gabriel (sXVI), tłumacz Wergiliusza
[3113]. Świrski Ignacy (1885-1968), biskup : Siedlce; doktor filozofii; doktor teologii; autor
prac naukowych
[1948]. Świrski Jakub (sXVI), marszałek hospodarski
[1949]. Świrski Jan h. Lis (-b1598), marszałek hospodarski : 1566; namiestnik wileński :
1588
[3115]. Świrski Jerzy (1903-1980), działacz ludowy; dziennikarz; redaktor pism
konspiracyjnych BCh
[3114]. Świrski Jerzy (1882-1959), kontradmirał : Marynarka Wojenna
[1950]. Świrski Łukasz (-1593), dworzanin hospodarski; marszałek hospodarski : 1565
[1855]. Świrski Michał (XX), poeta
[1951]. Świrski Mikołaj (sXVII), biskup sufragan : Chełm; pisarz; fundator zgromadzeń
zakonnych
[1962]. Świrski Roman h. Lis, [Roman ze Świra] (fXV), bojar : 1433-34 : Litwa
[3116]. Świrski Władysław, [ps. Bonawentura; Romuald; Ryszard] (1894-1971), publicysta;
działacz polityczny : Narod.Demokr.; żołnierz : AK; prawnik
[int]
5.04.2009 12:49
Jadwiga, córka Zygmunta ks. Świrskiego 1585 r. zamężna z Fedorem Newelskim
synem Jana Newelskiego.
http://http://szlachcic.hbz.pl/
synem Jana Newelskiego.
http://http://szlachcic.hbz.pl/
5.04.2009 12:51
Barokowy klasztor bernardynów z 1667 roku, przed 1686 przebudowany, z kościołem (obecnie parafialnym), założony przez biskupa sufragana chełmskiego Mikołaja Świrskiego.,w Radecznicy ,o dwuwieżowej fasadzie i krytych schodach. W ołtarzu wielkim był obraz św. Antoniego Padewskiego, głośny z cudów. W lesie w pobliżu kościoła znajduje się studzienka ze źródłem, przy którym ów święty miał się objawić i stąd woda posiada ponoć lecznicze właściwości w różnych chorobach. Corocznie w czasie Zielonych Świątek i w dzień św. Antoniego " zgromadza się w to miejsce z różnych okolic kraju do kilku tysięcy pobożnego ludu..." , (Lubowiecki, 1823 r.). W klasztornych zabudowaniach funkcjonuje szpital dla nerwowo chorych.
http://www.robertkusmierz.com
Radecznica (ZL)
Wieś nad dopływem Wieprza, Porem, przy drodze lokalnej ze Szczebrzeszyna.
Kościół bernardynów z XVII w. W barokowym ołtarzu głównym obraz św. Antoniego uzdrawiającego chorego, kopia z XX w., obok liczne wota.
Klasztor i kościół znajdują się na wzgórzu. Prowadzi tam ganek (104 schody, nadto jeszcze 32 schody do kościoła). Domy bernardynów obok. Budynek gimnazjum bernardyńskiego zajęło państwo na szpital. Powstanie sanktuarium - łączy się ściśle z objawieniami św. Antoniego.
- Św. Antoni objawił się tkaczowi Szymonowi z tejże wsi, z zapowiedzią, że „na tym miejscu chwała Boga Najwyższego odprawiać się będzie; chorzy, ślepi, chromi i różnymi dolegliwościami utrapieni, otrzymywać będą pociechy swoje, chorzy - zdrowie, ślepi - wzrok, chromi - chód ...”. Polecił Szymonowi, by udał się do najbliższego klasztoru franciszkanów (konwentualnych) w Zamościu, w sprawie objęcia przez nich pieczy nad miejscem objawienia. Ponieważ franciszkanie ze staraniami objęcia się nie spieszyli, Walenty Psiarski z Mokrego Lipia, do którego Szymon zwrócił się z polecenia św. Antoniego, na miejscu objawienia wystawia figurę dębową. W 1664 r. św. Antoni zjawił się nadto w kilku innych miejscach, na których potem wzniesiono kaplice:
- na stawie, gdzie jest źródło i ludzie po dzień dzisiejszy biorą wodę, uważając ją za cudowną,
- w lasku na górze.
Biskup sufragan chełmski Mikołaj Świrski wzniósł drewniany klasztorek i kościółek, opiekę powierzył bernardynom. Dzięki ich pracy sława św. Antoniego z radecznickiego sanktuarium stale rosła, a góra objawień stała się miejscem coraz liczniejszych pielgrzymek. Wzrost kultu i wzrost liczby pątniczych grup świadczyły
o żywotności rodzącego się sanktuarium, w którym wierni szczodrze byli obdarowywani licznymi łaskami.
Doznane łaski były spisywane. Ich wiarygodność badała specjalna komisja teologów wyznaczona przez bpa chełmińskiego Stanisława Święcickiego. Delegaci biskupa w roku 1679 prowadzili w Radecznicy przesłuchania kilkudziesięciu osób. Celem komisji było potwierdzenie lub odrzucenie niecodziennych zdarzeń notowanych w księdze łask. Uwieńczeniem pracy teologów był odpowiedni protokół. Zawierał on złożone pod przysięgą świadectwa o konkretnych doznanych łaskach. Fakt ten przyczynił się do potwierdzenia autentyczności miejsca objawień św. Antoniego oraz nakłonił do jeszcze większej aprobaty dla Radecznicy
i kultu Świętego przez władze kościelne i państwowe, które już wcześniej darzyły to sanktuarium nie ukrywaną życzliwością. Opiekę dla sanktuarium i klasztoru gwarantowali biskupi, Sejm Rzeczypospolitej, jak również sam król Jan III Sobieski.
http://www.robertkusmierz.com
Radecznica (ZL)
Wieś nad dopływem Wieprza, Porem, przy drodze lokalnej ze Szczebrzeszyna.
Kościół bernardynów z XVII w. W barokowym ołtarzu głównym obraz św. Antoniego uzdrawiającego chorego, kopia z XX w., obok liczne wota.
Klasztor i kościół znajdują się na wzgórzu. Prowadzi tam ganek (104 schody, nadto jeszcze 32 schody do kościoła). Domy bernardynów obok. Budynek gimnazjum bernardyńskiego zajęło państwo na szpital. Powstanie sanktuarium - łączy się ściśle z objawieniami św. Antoniego.
- Św. Antoni objawił się tkaczowi Szymonowi z tejże wsi, z zapowiedzią, że „na tym miejscu chwała Boga Najwyższego odprawiać się będzie; chorzy, ślepi, chromi i różnymi dolegliwościami utrapieni, otrzymywać będą pociechy swoje, chorzy - zdrowie, ślepi - wzrok, chromi - chód ...”. Polecił Szymonowi, by udał się do najbliższego klasztoru franciszkanów (konwentualnych) w Zamościu, w sprawie objęcia przez nich pieczy nad miejscem objawienia. Ponieważ franciszkanie ze staraniami objęcia się nie spieszyli, Walenty Psiarski z Mokrego Lipia, do którego Szymon zwrócił się z polecenia św. Antoniego, na miejscu objawienia wystawia figurę dębową. W 1664 r. św. Antoni zjawił się nadto w kilku innych miejscach, na których potem wzniesiono kaplice:
- na stawie, gdzie jest źródło i ludzie po dzień dzisiejszy biorą wodę, uważając ją za cudowną,
- w lasku na górze.
Biskup sufragan chełmski Mikołaj Świrski wzniósł drewniany klasztorek i kościółek, opiekę powierzył bernardynom. Dzięki ich pracy sława św. Antoniego z radecznickiego sanktuarium stale rosła, a góra objawień stała się miejscem coraz liczniejszych pielgrzymek. Wzrost kultu i wzrost liczby pątniczych grup świadczyły
o żywotności rodzącego się sanktuarium, w którym wierni szczodrze byli obdarowywani licznymi łaskami.
Doznane łaski były spisywane. Ich wiarygodność badała specjalna komisja teologów wyznaczona przez bpa chełmińskiego Stanisława Święcickiego. Delegaci biskupa w roku 1679 prowadzili w Radecznicy przesłuchania kilkudziesięciu osób. Celem komisji było potwierdzenie lub odrzucenie niecodziennych zdarzeń notowanych w księdze łask. Uwieńczeniem pracy teologów był odpowiedni protokół. Zawierał on złożone pod przysięgą świadectwa o konkretnych doznanych łaskach. Fakt ten przyczynił się do potwierdzenia autentyczności miejsca objawień św. Antoniego oraz nakłonił do jeszcze większej aprobaty dla Radecznicy
i kultu Świętego przez władze kościelne i państwowe, które już wcześniej darzyły to sanktuarium nie ukrywaną życzliwością. Opiekę dla sanktuarium i klasztoru gwarantowali biskupi, Sejm Rzeczypospolitej, jak również sam król Jan III Sobieski.
5.04.2009 13:02
Jan i Tekla ze Świrskich Leszczyńscy w latach 1832 – 1891 byli właścicielami wsi Turze Pole położonej w województwie podkarpackim, w powiecie brzozowskim, w gminie Brzozów.
viewtopic.php?f=98&t=2851
viewtopic.php?f=98&t=2851
5.04.2009 13:04
Świrski Ludwik –
w wykazach ks. Ruczki ( powstańcy styczniowi),
http://209.85.129.132/search?q=cache:wm ... clnk&gl=pl
w wykazach ks. Ruczki ( powstańcy styczniowi),
http://209.85.129.132/search?q=cache:wm ... clnk&gl=pl