[blok]Oskierka Bolesław, syn Pawła, marszałka pow. mozyrskiego i Franciszki z Jeleńskich; ur. 1822 r. w majątku rodzinnym Wadowiczach (gub. mińskiej, pow. mozynskim); zmarł w Warszawie 30 grudnia 1896 r., pochowany tamże na cmentarzu Powązkowskim. Nauki pobierał w instytucie szlacheckim w Wilnie, oraz na uniwersytecie dorpackim; w Dorpacie był czasowo aresztowany za sprawę Hildebranda, Zaleskiego i innych. Następnie osiadł w majątku Jaczonce (w gub. i pow. mińskim) i tu na ostatnich sejmikach (r. 1862) obrany został na marszałka. W organizacji powstańczej wziął czynny udział, jako komisarz pow. mińskiego. Na tern stanowisku aresztowany w Mińsku (r. 1864), więziony był tutaj przeszło rok (najprzód w t. zw. „ostrogu", później w więzieniu Bernardyńskiem) razem z Henrykiem Oskierką, Mieczysławem Prozorem i innymi. W więzieniu do niczego się nie przyznając (z obawy, by nie narażać zeznaniami innych), skazany został na śmierć, lecz otrzymał złagodzenie wyroku do 20 lat katorgi, na którą z Mińska wysłany został 30 sierpnia 1865 r. Katorgę odbywał w warzelniach soli w Usolu (gub. irkuckiej), po kilkuletnimi tutaj pobycie, na mocy manifestu, przeniesiony został na osiedlenie do Tobolska, stamtąd (na skutek starań żony) pozwolono mu zamieszkać w Wiatce. W r. 1875, na mocy manifestu, zamieszkał w Warszawie, tu też umarł. Dobra Jaczonka uległy konfiskacie jeszcze po wysłaniu Boi. Oskierki. Żonaty był ze swą siostrzenicą, Marją Mikuliczówną. W notatach Jakóba Gieysztora znajdujemy między innemi następującą charakterystykę Bolesława Oskierki: człowiek wielkiej prawości, nader delikatny i obowiązkowy, głębokich uczuć religijnych i prawdziwego, lecz nieostentacyjnego patryjotyzmu. Ze sprawy wyszedł zacnie. Na wygnaniu koleżeński, oddany, na małym poprzestający; przez wszystkich wysoko ceniony, w towarzystwie, nie bez 'dowcipu, ale bez złości. Szczegóły zawdzięczamy p.p. Edwardostwu Mikuliczom
[Pamiętniki Jakóba Gieysztora z lat 1857-1865; Biblioteka Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy] - pisownia aryginalna