NAJSTARSZE GNIAZDA RODU
SACZOWA i ZELISŁAWICE k. Siewierza
Legenda Żelisławic
Nazwa Żelisławice pochodzi od nazwy Żelisław. Rodzina Zalassowskich mieszkała w Żelisławicach przy ówczesnej ulicy Goplana, niestety dwór ten nie zachował się.Pozostałości po nim to tylko fundamenty ale po rodzinie zachowała się praktycznie nie zniszczona Kaplica Grobowa przy ul.Piastów oraz dzieje rodziny.
*Francszek Zalassowski właściciel Żelisławic miał dwóch synów ** Franciszka Juniora i **Stanisława. Syn Stanisław dziedziczył po ojcu wieś Dziewki
natomiast syn **Franciszek Junior dostał Żelisławice. Ożenił się miał 7-mioro dzieci w tym dwoch synów ***Antoniego który osiadł w Dziewkach. *** Kaźimierz wraz z żoną mieli dziewiecioro dzieci zamieszkali w Żelisławicach i był kolejnym właścicielem wsi. Po śmierci ***Kaźimierza spadkobiercami zostali jego synowie ****Marcin i **** Hipolit. Hipolit Zalassowski rozwijał hodowle bydła i owiec jak i powstał dzięki niemu Browar.
Po niespodziewanej śmierci Hipolita w 1832r.i brak testamentu prowadzi do podziału. Połowa dóbr należy się wdowie a druga połowa dzielona jest na dzieci. Matka wraz z córkami postanawia się spisać na
***** syna Franciszka Hipolita który dostaje na własność wieś Żelisławice.Lecz to nie był dobry wybór gdyż Franciszek Hipolit zaciągał coraz to więcej i coraz to nowsze pożyczki bez wiedzy i zgody jego małżonki Walerii.Z powodu narastających długów jak i kredytów żona postanawia część swoich dóbr zachować i przepisuje swoją połowę swojemu synowi ******Kaźimierzowi aby nie zadłużył jej części majątku. Lecz niestety długi rosły gdyż nie były spłacane więc doszło do najgorszego co mogło być- licytacj. Na pierwszej licytacji do niczego nie doszło z braku chetnych. W 1872r.podstawiony adwokat kupił za Kaźimierza ziemie Żelisławic. Z powodu ciągle narastających długów dobra Żelisławic nabyli Julian Służałek i Marcin Machura. Po sprzedaży dóbr Żelisławic rodzina Zalassowskich wyprowadziła się.
Zmiany Żelisławić w przeciągu lat!!
Ostatnim właścicielem Żelisławic był Franciszek Zalassowski który wysprzedawał chłopom ziemię. W okresie pańszczyźnianym sytuacja chłopów była bardzo ciężka. Ziemie te były mało urodzajne,piaszczyste i dawały mało plonów. Żle odżywione krowy dawały mało mleka. Chałupy były małe budowane z drzewa i kryte słomą. Po odzyskaniu niepodległości 11 listopada 1918 roku sytuacja na wsi się poprawiła. Na wsi znajdowalo się Kółko Rolnicze dzęki ktoremu rolnicy byli bardziej uświadomieni jak mają pracować na polu aby ich plony były większe, a krowy dawały więcej mleka. Zaczęto używać nawozów sztucznych, siano lepsze gatunki zboża jak i ziemników. Poźiom oświaty na wsi wzrastał.
1)1931 roku Powstaje pierwsze we wsi Koło Gospodyń Wiejskich.
2)1935 roku Powstała Ochotnicza straż Pożarna.
3)Powstała również Orkiestra która grała na różnych uroczystościach i zabawach.
Wyzwolenie spod okupacji hitlerowskiej następuje 17 stycznia 1945roku.Kierownik szkoły Jóżef Kubit 26 stycznia tegoż roku ogłasza wznowienie zajęć szkolnych. 1 Września 1947r. Wielkie otwarcie Liceum Ogólnokształcącego w Siewierz, pierwsza tak blisko polożona szkoła średnia dla całej młodzieży z okolic. W latach 1947-48 trwa budowa szkoły w Żelisławicach wraz z domem nauczyciela.Budowa trwała stosunkowo niedługo jak na tamte czasy. Ludzie z całym sercem i ofiarnością pomagali w budowie. Uroczyste rozpoczęcie zajęć lekcyjnych w nowym obiekcie szkolnym odbyło się 16 grudnia 1948 roku.
Obiekty w Zelisławicach
W roku 1979 w czynie społecznym wykonano stadion sportowy dla miejscowego LKS. Na tymże bojsku organizowane są różne zabawy i dożynki 17 maja 1958r. Powstaje parafia rzymsko - katolicka pod wezwaniem Jana Chrzciciela.W tymże roku powstaje remiza OSP w Żelisławicach
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ozdobą każdej wsi szlacheckiej był zawsze dwór. Niestety ten żelisławicki nie zachował się. Brak o nim nformacji w pamiętnikach i w dokumentach urzędowych. Według oświadczeń starych mieszkańców Żelisławic był to dwórdrewniany. Nie zachowały się także karczmy oraz młyn.
Z czasów Zalassowskich pozostały dwa zabytki. Na środku wsi stoi kapliczka przydrożna murowana potynkowana zbudowana przez Zalassowskich. W rzucie po¬ziomym kwadratowa na podwyższeniu. Sklepienie krzyżowe. Okna i wejście zamknięte półkoliście. Na zewnątrz narożniki, spięte lizenami zwieńczonymi wydatnie przełamu¬jącymi się gzymsami trójkątnymi przyczółkami. Daszki dwuspadowe i wieżyczka na sygnaturkę pobite blachą. W kaplicy znajduje się figura Św. Floriana z lat 50-tych XX w.
Przy wjeździe do centrum Żelisławic od strony Czekanki stoi kaplica grobowa rodu Zalassowskich. Orientowana w rzucie poziomym prostokątna z absydą. Muro¬wana, potynkowana. Wnętrze przykryte sklepieniem kolebkowym z lunetami. Po¬działy zewnętrzne lizenami. Fasada zachodnia zwieńczona trójkątnym przyczółkiem. Okna okrągłe. W wejściu drzwi
klepkowe z okuciami. Przed wejściem było zejście do krypty pod kaplicę obecnie zamurowane. Krypta przykryta
sklepieniem kolebkowym z lunetami, z kutymi drzwiami. Dach dwuspadowy kryty blachą z sześcioboczną wie¬życzką na
sygnaturkę. W ołtarzu rzeźba Św. Jana Nepomucena barokowo-ludowa pochodząca z miejscowej kapliczki.
Na fasadzie marmurowe epitafium o treści:
Hipolit Zalassowski (zm. 1832) z herbem Półkozic
Izabela Wójcicka z Kmitów (zm. 1845) z herbem Śreniawa
Treść epitafium podaję za katalogiem zabytków. W treści są błędy zrobione przez autorów katalogu albo przez rzemieślników odnawiających kaplicę w 1935r. Zamiast Wójcicki winno być Wojucki herbu Paparona.
Paparona to stary herb przedstawiający białą gęś na zielonej poduszce w polu niebieskim. Wojuccy to rodzice
Felicjany żony Hipolita Zalassowskiego.
Prof. Kazimierz Nowak pisze, iż był jeszcze drugi napis na murach kaplicy o treści " P. W. Hipolit Zalassowski, członek rady województwa krakowskiego tudzież właści¬ciel dóbr Żelisławice i Dziewki, zmarł w dniu 14 lipca 1832r. pogrzebany
z żoną i drogimi dziećmi". Aby określić wiek ka¬plicy Zalassowskich należy ustalić daty i miejsca po¬chówku
członków tej rodziny. Z ksiąg parafialnych wie¬my, iż Antoni Zalassowski zmarły w 1805r. został po¬chowany w kościele Św.Wa-lentego i Barbary w Siewie¬rzu. Tam też chyba został po¬chowany Kazimierz Zalassowski zmarły w 1812r. W kościołach siewierskich brak epitafiów tych zmarłych.
W kościele, Św. Ma¬cieja Ap, w Siewierzu znaj¬duje się wprawdzie epitafium Marcina Zalassowskiego, dziedzica Dobieszowic, który zmarł w 1825r. i został pochowany w Siemoni. Student Kazimierz Zalasowski zmarły w 1825r został pochowany na cmentarzu Św. Jana Chrzciciela w Siewierzu.
Pierwsza data na murach kaplicy grobowej pochodzi 1831r dotyczy zmarłego Szymona Wojuckiego.W krypcie pochowane były pochowane także dzieci a mianowicie:
Zygmunt Zalassowski – lat 3, zmarł w 1858 roku
Romana Zalassowska –lat 2, zmarła w 1856r
Stefania Zalassowska - lat 13, zmarła w 1863r
Na środku wsi mieściła się kiedyś stara szkoła. Teraz na tym miejscu mieści się okolicznościowa tablica upamiętniajaca szkołę wzniesiona w 2004 roku na obchody 600 lecia Żelisławic ufundowana przez Księdza Dziekana
Franciszka Błasika Dziekana Dekanatu Siewierskiego.
Wykorzystano materiały z książki Edwarda Sołtysika - Żelisławice zarys dziejów do 1864 r.
Historia szkolnictwa
Pierwsze wzmianki historyczne o szkole w Żelisławicach pochodzą z 1850 r. Początkowo dzieci uczyły się w mieszkaniu Raczyńskiego, gdzie znajdował się urząd gminny.
Szkołę wybudowano w 1864 roku w środku wsi. Był to drewniany budynek, w którym znajdowało się mieszkanie dla nauczyciela (mały pokoik i kuchnia) i sala gdzie uczyły się dzieci. W Żelisławicach były tylko cztery oddziały, a zajęcia prowadzone były na zmianę: najpierw pierwsze dwa oddziały, następnie oddział trzeci i czwarty.
Do szkoły w Żelisławicach uczęszczały dzieci ze Słowika, dzierżawy i Czekanki.
1945 - 1980
W czasie II Wojny Światowej działalność szkoły została zawieszona. 26 stycznia1945r. w szóstym dniu po wyzwoleniu Żelisławic spod okupacji hitlerowskiej kierownik szkoły Józef Kubit ogłasza wznowienie zajęć szkolnych. Pierwsze po zakończeniu działań wojennych spotkanie nauczycieli z 203 uczniami, zaczyna się od odśpiewania naszego hymnu państwowego: Jeszcze Polska nie zginęła…
W roku szkolnym 1945/1946 zajęcia odbywają się w sali starego drewnianego budynku szkolnego oraz w izbach wynajętych u p. Antoniego Dyszego i Walentego Gocyły. Rok później na sale lekcyjne przeznaczono trzy pomieszczenia w poniemieckim baraku z lotniska w Mierzęcicach. Barak był w opłakanym stanie: nie było szyb, ścian wewnętrznych, sufitów. Mieszkańcy wsi przywieźli rozebrane elementy baraku i postawili w centrum Żelisławic na placu strażackim w miejscu obecnie stojącej remizy OSP. . w dniu 6 maja 1945 roku odbyła się uroczystość poświęcenia tego baraku połączona ze zjazdem straży OSP z całej gminy Pińczyce. Na zebraniu rodziców w dniu 20 września 1945 roku postanowiono zebrać fundusze na budowę nowej szkoły. Projektodawcą był Julian Machura. Za pierwsze zebrane pieniądze zakupiono 20 000 cegieł. Dzieci nadal uczyły się w starym drewnianym budynku i baraku, który w 1946 roku został doprowadzony do porządku. Wieś w tym czasie należała do gminy Pińczyce, której wójtem był Jan Machura. Władze gminy postanowiły w swoim budżecie przeznaczyć kwotę 500 000 zł dla tej wsi, która pierwsza rozpocznie budowę szkoły. Z tej szansy skorzystali żelisławianie. Zostało zwołane zebranie wiejskie. Wszyscy uczestnicy zobowiązali się kupić po dwa metry kamienia z każdego numeru. Ludność opodatkowała się też na sumę 50 tyś. Sł. W dniu 22 maja 1947 roku do Żelisławic przyjechał wojewoda Jerzy Ziętek, starosta Tomasz Soczewica, inspektor oświaty Piotr Skowron, oraz 33 przedstawicieli prasy. Obejrzeli materiał nagromadzony przez społeczeństwo na budowę szkoły. Został on oceniony na sumę 1 000 000zł. Zatwierdzono, że Żelisławice otrzymają dodatkowo 5 300 000zł z przeznaczeniem na budowę szkoły. Dnia 16 czerwca 1947 roku rozpoczęto budowę fundamentów pod nową szkołę.
W pierwotnych planach budowy nie przewidziano Sali gimnastycznej. Widząc ogromne zaangażowanie społeczeństwa wojewoda zlecił dobudowanie Sali. Do grudnia 1947 roku budynek był już przykryty. W drugiej połowie grudnia prace przerwano ze względu na silne mrozy. W ciągu następnego roku tempo prac nie słabło. Wiosna rozpoczęto prace przy sali gimnastycznej. Wstawiono okna, zakładano instalację centralnego ogrzewania, tynkowano pomieszczenia.
W dniu 31 października 1948 roku nastąpiło uroczyste otwarcie nowej szkoły.
Aktu Otwarcia nowego budynku szkolnego w Żelisławicach dokonał starosta Tomasz Soczewica w obecności władz powiatowych, szkolnych, przedstawicieli Kuratorium Oświaty w Katowicach, licznych gości i miejscowego społeczeństwa.
1980 - 1988
Inicjatywy rozbudowy szkoły w Żelisławicach w grudniu 1981 roku na zebraniu Komitetu Rodzicielskiego Przedszkola. Głównym celem był uzasadniony pomysł budowy przedszkola. Mieściło się ono w dwóch salach lekcyjnych na parterze szkoły, a całe zaplecze kuchenne i administracyjne przedszkola było w piwnicach szkoły. Przez dwa lata Dyrekcja Przedszkola i Szkoły prowadziła wiele rozmów z rodzicami, Radą Sołecką, władzami Miasta i Gminy, Dyrektorem Zbiorczej Szkoły Gminnej, zakładami pracy w celu uzyskania poparcia tej inicjatywy, która miała na celu poprawienie warunków edukacyjnych dzieci i młodzieży.
W dniu 2 grudnia 1983 roku na walnym zebraniu mieszkańców Żelisławic został powołany Zarząd Społecznego Komitetu Modernizacji Szkoły i Budowy Przedszkola w Żelisławicach.
Od tego czasu zaczęła się żmudna praca, polegająca na szukaniu projektantów, wykonawców i sponsorów. Na wiosnę 1984 roku rozpoczęły się prace przygotowawcze budowy. W tym przedsięwzięciu uczestniczyli prawie wszyscy mieszkańcy Żelisławic. Z zainteresowaniem obserwowali prace pierwszych wykonawców (było ich kilku). W 1986 roku wybudowana była nowa część szkoły oraz dom nauczyciela. Przystąpiono do budowy przedszkola, którą ukończono w stanie surowym w 1988 roku.
1988 - 2009
W dniu 11 czerwca 1993 roku miała miejsce uroczystość nadania szkole imienia Henryka Sienkiewicza.
Wręczenia aktu nadania dokonał przedstawiciel Kuratorium Oświaty i Wychowania w Katowicach – mgr Andrzej Król. Wśród gości znaleźli się między innymi wizytatorzy: mgr Andrzej Kaźmierczak, mgr Krystyna Cembrzyńska, mgr Bożena Rzepecka, burmistrz Miasta i Gminy Siewierz – mgr Janusz Majczak oraz dyrektorzy okolicznych szkół.
W październiku 1998 roku w Żelisławicach obchodzono pięćdziesiątą rocznicę wybudowania szkoły. Uroczystość jubileuszowa stała się okazją do przekazania ufundowanego przez Radę Rodziców szkolnego sztandaru z wizerunkiem patrona naszej szkoły.
W naszej szkole od 1998 roku realizujemy nowe pomysły: wycieczki, konkursy, spotkania z ciekawymi ludźmi, imprezy dla szkoły i środowiska. Zorganizowaliśmy dwukrotnie spotkania z poetami: Józefem Baranem i Adamem Ziemianinem. Przeprowadziliśmy wystawę i aukcję rzeźb profesora Bronisława Chromego, odbył się wernisaż malarski Tadeusza Puszczewicza, dwukrotnie koncert zespołu „Krywań” oraz „Oscypek” Jana Karpiela Bułecki, spotkanie z artystami „Piwnicy pod Baranami”, benefis Wiesława Nowaka. Dzięki naszym staraniom, przy współpracy inż. Edwarda Sołtysika powstały książki o Żelisławicach „Żelisławice –szkice z dziejów wsi”, monografia szkoły „Dzieje Szkoły Podstawowej w Żelisławicach” oraz „ Żelisławice -zarys dziejów do 1864r. ”. Zorganizowaliśmy sesje historyczne : „Dzieje rodu Zalassowskich” i „Wspomnienie o profesorze Kazimierzu Nowaku” Byliśmy inicjatorami i współorganizatorami uroczystości: 50-lecia i 60-lecia nowej szkoły , 50-lecia parafii w Żelisławicach oraz 600-lecia Żelisławic. W 2008 roku zorganizowaliśmy benefis Wiesława Nowaka .
W okresie wzrostu zainteresowania tematyką europejską w projekcie podróżowaliśmy po Europie za jedno euro, a po Polsce za „jeden uśmiech”. Realizując wychowanie patriotyczne w projekcie „W kręgu literatury polskiej” poznawaliśmy i promowaliśmy nasza ojczystą literaturę . Przez kolejne dwa lata realizowaliśmy tematykę wychowania patriotycznego w projektach „A to Polska właśnie „ oraz „Polska, to taka kraina , która się w sercu zaczyna”. Były jeszcze projekty „Kulturalna szkoła”, „Dziedzictwo kulturowe naszego regionu”, ekologiczny „Czysty las” , „ Czy sztuka do naszych serc zapuka?” oraz wiele mniejszych .
Jesteśmy organizatorem wielu imprez środowiskowych: czterech walentynkowych koncertów charytatywnych na rzecz byłych i obecnych niepełnosprawnych uczniów naszej szkoły. Zorganizowaliśmy Gminny Koncert Pieśni Patriotycznych „Pieśni, którymi szliśmy do niepodległości”, Gminnych Koncertów Kolęd i Pastorałek, trzy Dekanalne Festiwale Piosenek Religijnych. Jesteśmy organizatorem wielu imprez polonistycznych na terenie szkoły i gminy Siewierz: konkursy ortograficzne, recytatorskie, polonistyczne. Nawiązaliśmy współpracę z Muzeum H. Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej. Od lat, co roku przeprowadzamy konkurs interdyscyplinarny o autorze „W pustyni i w puszczy”, który ma coraz szerszy zasięg. Samorząd Uczniowski od 10 lat wydaje gazetkę szkolną , organizuje festiwale piosenki, wspólne z innymi placówkami oświatowymi z terenu naszej gminy konkursy, dyskoteki, wyjazdy. Nasi uczniowie odnoszą liczne sukcesy (I miejsca w konkursach „Moja Mała Ojczyzna”, „Dziedzictwo Kulturowe Naszych Szkół”, laureat etapu wojewódzkiego „Mieć taki Dom”, Gminni Mistrzowie Ortografii , laureaci kolejnych edycji konkursu wojewódzkiego , „Zawsze kocham, Cię mamo” ). Samorząd Uczniowski zdobył I miejsce w Fundacji Roberta Schumana na najciekawszą inicjatywę obywatelska SU oraz w konkursie KO „Pro Publico bono” w kategorii gimnazjum. Nawiązaliśmy współpracę ze szkołami z Włoch i Niemiec. Obecnie szkoła uczestniczy w realizacji kilku projektów , na realizację których pozyskiwane są fundusze z EFS.
Od kilku lat (za jej sprawą) podczas „Dni Folkloru” nasz szkolny korytarz zamienia się w przepięknie kolorowe muzeum regionalne . Uczniowie wraz z nauczycielami przygotowują stoiska regionalne dotyczące ludowych tradycji i zwyczajów do dziś obchodzonych w Żelisławicach. Wystawy zaczynają się od jesiennych wróżb , przez obyczaje bożonarodzeniowe, wielkanocne, aż do letnich świąt Bożego Ciała, Dożynek . Są również przedmioty związane z gospodarstwem : maśniczka, drewniana maglownica, kołowrotek kamienne żarna , ul pszczeli, strugi stolarskie , misy i dzbany gliniane oraz wiele, wiele innych. Ze zgromadzonych eksponatów urządziliśmy Szkolną Izbę Regionalną. W jednej z sal lekcyjnych zorganizowano wystawę prac plastycznych zatytułowaną „Spełniam swoje pasje i marzenia”. Wystawiono prace plastyczne naszych nauczycielek: Barbary Będkowskiej ,Agnieszki Mostowskiej, Małgorzaty Miłoch, pana Zbigniewa Gwoździa , starszych koleżanek i kolegów – Edyty Syrek, Klaudii Machury, Artura Pawlika – byłych uczniów naszej szkoły oraz obecnych naszych kolegów: Oli Mazur, Ani Płaczkowskiej, Magdaleny Machury, Magdaleny Malinowskiej, Marleny Gębskiej. Zorganizowaliśmy wystawę „Kulturotwórcza rola lasu”. Zdobyliśmy tytuł „Szkoły z klasą” , a nasi uczniowie tytuły „Uczniów z klasą”. Obecnie uczestniczymy w projektach „Szkoła myślenia” oraz „Szkoła bez przemocy”. Powołaliśmy „szkolny wolontariat” , powstaje drużyna harcerska. Podporą szkolnych uroczystości
Kierownicy i Dyrektorzy Szkoły Podstawowej w Żelisławicach to:
26 I 1945 - 28 II 1945 p. Józef Kubit
1 III 1945 - 31 VIII 1947 p. Wanda Kubit
1 IX 1947 - 31 VIII 1957 p. Stanisław Kubit
1 XI 1957 - 31 VIII 1967 mgr Stefan Nowak
1 IX 1967 - 31 VIII 1984 mgr Jan Grefkowicz
1 IX 1984 - 31 VIII 1991 mgr Elżbieta Grefkowicz
1 IX 1991 - 31 VIII 1994 p. Jacek Pastwa
1 IX 1994 - nadal mgr Małgorzata Miłoch
Misja Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Żelisławicach
Nasza szkoła jest szkołą środowiskową, która wspiera
indywidualny rozwój każdego ucznia opierając swe działanie na takich wartościach jak mądrość, uczciwość i szczęście i przygotowanie uczniów do pełnienia ważnych ról społecznych i zawodowych.
O nas:
Nasza Szkoła to miejsce, w którym każdy uczeń ma szansę stać się wartościowym człowiekiem otwartym na dobro i piękno, wprowadzającym w życie wartości humanistyczne. Jesteśmy aktywnymi uczestnikami życia społeczności lokalnej, znającymi jej tradycje oraz współczesne potrzeby i problemy. Bierzemy udział w życiu kulturalnym naszej lokalnej społeczności.
Naszą szkołę samorządnie i demokratycznie tworzą uczniowie, rodzice i nauczyciele zintegrowani wokół wspólnych celów i działań. Tożsamość szkoły tworzymy w oparciu o kulturę i tradycje lokalne, narodowe a także cywilizację europejską, jak również ponadczasowe i ogólnoludzkie wartości.
Zespół Szkolno-Przedszkolny w Żelisławicach współtworzą trzy jednostki o różniącej się organizacji: przedszkole, szkoła podstawowa i gimnazjum. Obecnie do szkoły uczęszcza 251 uczniów. Kadra pedagogiczna złożona jest z 31 nauczycieli, którzy posiadają wysokie kwalifikacje zawodowe. Zajęcia odbywają się w 11 klaso-pracowniach. Szkoła dysponuje również dużą salą gimnastyczną, stołówką, świetlicą, biblioteką i gabinetem pedagoga. Uczniowie na co dzień korzystają z pracowni komputerowej z dostępem do Internetu, a w przyszłości również z wielofunkcyjnego boiska ze sztuczną nawierzchnią wybudowanego z funduszów Unii Europejskiej
Aktywnym współorganizatorem życia szkoły jest Samorząd Uczniowski, który chętnie włącza się w przygotowanie uroczystości szkolnych, organizuje wystawy, konkursy, akcje charytatywne, imprezy integracyjne.
Uczniowie chętnie uczestniczą w konkursach przedmiotowych, sprawnościowych i artystycznych zdobywając nierzadko wysokie miejsca, nagrody i wyróżnienia.
Szkoła nie tylko zapewnia wykształcenie i wychowuje, ale również rozwija zdolności oraz zainteresowania uczniów w ramach zajęć przygotowujących do olimpiad i kół zainteresowań.Są to:
- gry i zabawy ogólnorozwojowe, kl. I – mgr Beata Sarnecka
- gry i zabawy ogólnorozwojowe, kl. II – mgr Anna Pastwa
- gry i zabawy ogólnorozwojowe, kl. III – mgr Ilona Ludwik
- informacyjno – matematyczne – mgr Alicja Nimirska
- przyrodnicze – mgr Henryka Skowron
- geograficzno – turystyczne – mgr Agnieszka Mostowska
- filmowe – mgr Agnieszka Łaszczyca
- języka rosyjskiego – mgr Krystyna Śliwa
- języka niemieckiego – mgr Anna Skwara
- koło europejskie - mgr Anna Gnacik
- regionalne – mgr Barbara Będkowska
- sportowe, SKS, kl. IV-VI – mgr Elżbieta Rucińska
- chór – mgr Małgorzata Ziaja
- Koło miłośników wiedzy – mgr Agnieszka Sieradzka
- Przyjaciół książki – mgr Małgorzata Szczotarska
- komputerowe – mgr Robert Machura
- biblijne – mgr Jolanta Machura
- zajęcia przygotowujące . do egzaminu, kl. VI, IIIg – mgr Ilona Kurzak – Szewczyk
- Szkolny klub kariery – mgr Anna Małecka
- dziennikarskie – mgr Aleksandra Buła
- SKS – chłopcy – mgr Dariusz Guzy
- Drużyna harcerska – mgr Małgorzata Miłoch
Udział w tych zajęciach jest bezpłatny.
Uczniowie, którzy mają kłopoty w nauce mogą uzyskać pomoc w czasie zajęć:
- dydaktyczno-wyrównawczych dla uczniów klas 1-3
- dydaktyczno-wyrównawczych dla uczniów klas 4-
Co nas wyróżnia:
¨ Jesteśmy szkołą środowiskowa.
¨ Przestrzegamy praw dziecka
¨ W szkole panuje miła, przyjacielska atmosfera.
¨ Organizowane uroczystości szkolne i środowiskowe reprezentują wysoki poziom.
¨ Promujemy szkołę na terenie gminy, powiatu, województwa.
¨ Nasi rodzice angażują się w życie szkoły.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Historia Sączowa
________________________________________
Sączów to wieś w województwie śląskim, powiecie będzińskim, gminie Bobrowniki. Położona kilka kilometrów od lotniska w Pyrzowicach, przy drodze z Tarnowskich Gór do Siewierza (droga krajowa 78) w odległości 17 kilometrów na północny zachód od Będzina. Sączów leży na Wyżynie Śląskiej na południowym zboczu wału morenowego zaczynającego się nad Brynicą, a kończącego się na Łubiance. Miejscowość usytuowana jest na zboczu jednego z najwyższych wzgórz okolicy zwanego Łubianki (397m.n.p.m).
Wizytówką Sączowa jest Kościół pod wezwaniem Świętego Jakuba Apostoła, który został wpisany w 1991 roku do rejestru zabytków (pod poz. 144/ 91). Z aktu erekcyjnego z 28 marca 1224 r. wynika, że kościół w Sączowie zbudował Komens Andrzej, konsekrował go zaś pod wezwaniem Świętego Jakuba Apostoła Iwo Odrowąż. Współczesna świątynia to budowla zaprojektowana przez architekta Liche w stylu eklektycznym z elementami neoromańskimi i neogotyckimi.
Równie interesująca jak historia kościoła w Sączowie jest historia samej miejscowości datowana na początek XV w.
Zalążki osady sięgają prawdopodobnie czasów Bolesława Chrobrego o czym świadczyć może geneza nazwy miejscowości oraz zmiany jakim ulegała na przestrzeni dziejów. Pierwsza nazwa osady, która pojawiła się w piśmiennictwie to XIII wiek – SANCHOW (w wolnym tłumaczeniu Słoneczny Dwór), XV wiek - SANDCZOW, SANDCZÓW, XVIII wiek SĄNCZOW obecnie SĄCZÓW. Na początku nazwy miejscowości tkwi źródłosłów sond, sąd co może sugerować, że założycielem osady był Sądek rycerz Bolesława Chrobrego. Istniał wprawdzie jeszcze inny Sąd względnie Sądek w latach 1113 – 1125, który jest wymieniony w albumie konfraterni klasztoru lubińskiego, a należący do rodu Odrowążów.
Niegdyś obszar wioski był większy od dzisiejszego. Do Sączowa należała osada leśna Osie (dziś Ossy) leżąca na lewym brzegu Ossy (dopływ Brynicy). W stronie południowej wśród borów dawnej puszczy zwanej Świerklaniec, widniała sadyba bartnicza Pustki (późniejszy Wymysłów). W początkach swego istnienia Sączów należał do Księstwa Siewierskiego – biskupiego księstwa feudalnego Górnego Śląska. W XV wieku biskupi krakowscy posiadali tu znaczne obszary ziemi tzw. role poświętne, na których siedzieli kmiecie świętnicy, co dowodzi, że przed wiekiem XV część Sączowa była wsią kościelną. W tym samym czasie jej częściowymi właścicielami byli Mateusz, Derstaw Ozorowscy (Ożarowscy).
________________________________________
WYDARZENIA DZIEJOWE
Wioska Sączów uczestniczyła w wielu wydarzeniach dziejowych. W roku 1290 po krwawej bitwie pod Siewierzem Władysław Łokietek pędząc za rozgromionymi Ślązakami aż pod Sączów, tutaj odpoczywał przez kilka godzin ze swoimi wojskami. W roku 1445 wioska została spalona i zrabowana w czasie najazdu na Siewierszczyznę braci Wacława - Księcia Cieszyńskiego niezadowolonych ze sprzedaży Księstwa Siewierskiego. Podobnemu najazdowi uległa wioska w 1655roku gdy ciągnęły tędy wojska szwedzkie Hordfelda.
W dniu 24 listopada 1809 roku napadła na Sączów – banda łotrzyków – sformowana przez Jana Mordelskiego, dezertera z gwardii narodowej. Banda wpadłszy do wioski zabrała się do rabunku, lecz natrafiła na niespodziewany opór mieszkańców i rozbiegła się w popłochu po lasach. W czasie Powstania Listopadowego w 1831 roku mieszkańcy Sączowa dostarczali żywność dla wojska, a w 1863 podczas Powstania Styczniowego wieś była schronieniem dla powstańców przedzierających się na Śląsk i uchodzących przed Moskalami.
Około 1810 roku otwarto w Sączowie kopalnie rudy żelaznej, która dotrwała do roku 1865. Na terenie osady, w jej wschodniej części istniała również kopalnia glinki ogniotrwałej. W roku 1887 wieś Sączów liczyła 864 mieszkańców, w roku 1896 – 932, w roku 1925 – 1085 a w roku 1939 – ilość ta wzrosła do 1251. Obecnie powierzchnia sołectwa Sączów wynosi 13,2 km2 a liczba ludności ok. 1406 mieszkańców.
W roku 1913 założono w Sączowie Ochotniczą Straż Pożarną, a w 1932 Koło Gospodyń Wiejskich. W tym też roku wybudowano szkołę, którą rozbudowano w 1957r. Dla rozwoju życia kulturalnego wsi w roku 1960 rozpoczęto budowę domu kultury, który oddano do użytku w 1970 roku, gdzie znalazła lokum GRN, biblioteka i urząd pocztowy.
W okresie II wojny światowej w roku 1940 utworzono Gminę Sączów w skład której weszły wioski: Celiny, Myszkowice, Niezdara, Ossy, Ożarowice, Pyrzowice, Siemonia, Tąpkowice i Twardowice. W wyniku zmian administracyjnych od 1 stycznia 1955 roku utworzono Gromadzką Radę Narodową w Sączowie w skład której weszły wsie: Celiny i Sączów. Gromadzka Rada Narodowa w Siemoni wraz z przynależnymi jej wsiami (Myszkowice, Twardowice) weszła ponownie w skład GRN w Sączowie. Kolejne zmiany administracyjne związane były z utworzeniem gmin. Z dniem 1 stycznia 1973 roku wieś Sączów weszła w skład Gminy Bobrowniki. W roku 1975 zlikwidowane zostały powiaty, w tym powiat będziński do którego wcześniej należały miejscowości wchodzące w skład Gromadzkiej Rady Narodowej w Sączowie.
Z dniem 1 stycznia 1993 roku ponownie utworzono powiaty jako odrębne jednostki samorządu terytorialnego. Miasto Będzin stało się siedzibą Powiatu Będzińskiego. W skład powiatu wchodzą: miasta – Będzin, Czeladź, Siewierz, Sławków, Wojkowice oraz gminy – Bobrowniki, Mierzęcice, Psary.
________________________________________
ARCHEOLOGIA
W roku 1944 na terenie naszej miejscowości prowadzono badania archeologiczne którym przewodził T. Kubiczek pracownik Muzeum Górnośląskiego. Przedmiotem prac badawczych była odkryta osada otwarta z młodszej epoki kamiennej (neolit). Osada ta usadowiona była na piaszczystych wydmach wzdłuż rzeki Ossy. Brak dobrych, urodzajnych gleb przez dość długi okres zniechęcał rody do zakładania stałych osad. Toteż ludność neolityczna opuszczała te tereny, pozostawiając narzędzia kamienne i naczynia gliniane. Znalezione groty i ostrza kamienne, fragmenty naczyń glinianych świadczą o tym, że osadnicy zajmowali się rybołówstwem, myślistwem i zbieractwem ziół. Rozwój transportu jucznego (konnego) przyczynił się w tym czasie do formowania się w osadach otwartych plemion, łączących się w rody złożone z rodzin. Przyczyniło się to do przekształcenia się osadnictwa typu koczowniczego (osady otwarte) w osadnictwo osiadłe. Zgromadzone materiały dotyczące prowadzonych badań archeologicznych, dostępne są w archiwach Muzeum Górnośląskiego.
Dodatkowe zdjęcia - galeria zdjęć!
Materiały źródłowe:
1. Marian Kantor Mirski „ Z przeszłości Zagłębia Dąbrowskiego i okolicy”. Sosnowiec 1932r.
2. Kronika Gminy Bobrowniki.
3. Ekspres Zagłębiowski. Magazyn nr 4-5 1999r.
4. Andrzej Lazar. Genealogia Polska. Rody Zagłębiowskie „ LAZARY TO WY”
5. Archiwum Urzędu Stanu Cywilnego w Bobrownikach.
6. Internet
akarwa Kreator Forum
Kreator Forum Medale: 1Sponsor (1)
Góra
--------------------------------------------------------------------------------