ANEKS 529
GNIAZDO GRODZIEŃSKIE
*1719-1779 Kazimierz Karwacki Wielkie Eysymonty k. Grodna
** 1740…. 1765 PIOTR KARWACKi (syn Kazimierza ?) – ekonom zarubecki (Aneks 345)
xxxxxxxxxxxxxxx
geneteka 20 luty 2020
2 sluby panien Karwackich w Odolsku
1768 sl Ludwik Steckiewicz Stasiewicz Teresa Korwacka KARWACKA 20 km SW od Grodna przy Kuznicy biał. na granicy Odelsk Hlebowicze 2 akty z roznymi swiadkami
1770 sl Jan Popowski Katarzyna Korwacka KARWACKA Odelsk HLEBOWICZE 3 km SEE od Odelska i 4 km SW od Indura
1798 77zg Marianna lat 30 Korwacka Oszmiana Kolczuny
1827 21sl Jan Ostrowski Aniela Karwacka? Graużyszki 5 km SW od Oszmianyh Szczepanowicze
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
POPIS 1765 – powiat Grodzieński
Roku tysiąc siedmset sześćdziesiąt piątego, miesiąca Oktobra czwartego. Invirtite prawa pospolitego novellae legis, po wydanych odemnie uniwersałach, popis czterodniowy odprawiwszy w regestr obywatelów p-tu Grodzień., possesye swoie maiących, inserowałem.
Parafia Indurska./INDURA na S od Grodna (....) Imć pan Józef Bielski na koniu siwym, ze wszelkim moderunkiem iak do woyny. Imć pan Franciszek Jankowski na koniu gniadym, ze wszystkim porządkiem. Ci ichmość trzey z dóbr ieymość pani woiewodziney Brzeskiey popisali. Imć pan Piotr Karwacki – ekonom Zarubiecki /Zarubicze, z tych że dobr na koniu karym, ze wszelkim moderumkiem popisał się.
Parafia Indurska. Z dóbr iaśnie wielmożnego imci pana Michała Massalskiego – kasztelana Wileńskiego, hetmana wielkiego xięstwa Litewskiego, Olexycz, Domanowszczyzny, cum omnibus attinentis, stawiono pocztów czterech idque: iednego na koniu kasztanowatym, drugiego na szpakowatym, trzeciego na karym, czwartego na karym, ze wszelkim moderunkiem do woyny zgodnym. W Bogu przewielebny imć xiądz Kossakowski – kanonik Łowicki, proboszcz Indurski, stawił imci pana Jakuba Kalickiego na koniu gniadym, ze wszelkim moderunkiem y pocztowy, na koniu gniadym takoż że wszelkim moderunkiem. Z dóbr iaśniey wielmożney imci pani woiewodziney Brzeskiey Indury, Hraina cum attinentiis stawiono: czterech huzarów na koniach karych, ze wszelkim moderunkiem, iak do woyny. Wielmożny imć pan Marcin Jasienczyk-Ochodnicki z dóbr zastawnych Żarnowki na koniu cisawym, z pocztowym na koniu cisawym, ze wszelkim porządkiem, iak do woyny. Imć pan Marcin Kochański na koniu kasztanowatym, ze wszystkim moderunkiem. Imć pan Józef Bielski na koniu siwym, ze wszelkim moderunkiem iak do woyny. Imć pan Franciszek Jankowski na koniu gniadym, ze wszystkim porządkiem. Ci ichmość trzey z dóbr ieymość pani woiewodziney Brzeskiey popisali. Imć pan Piotr Karwacki – ekonom Zarubiecki, z tych że dobr na koniu karym, ze wszelkim moderumkiem popisał się. Wielmożny imc pan Stanisław Daszkiewicz – łowczy powiatu Grodzieńskiego z dóbr Dziemidkowa na koniu kasztanowatym, ze wszelkim porządkiem iak do woyny. Imć pan Paweł Pacenko – stanowniczy popisów Grodzieńskich na koniu gniadym ze wszelkim moderunkiem do woyny. Imć p. Antoni Nakielski na koniu skarogniadym, ze wszelkim moderunkiem zgodnym do woyny. Imć p. Stefan Nasilkowski na koniu gniadym, ze wszelkim moderunkiem do woyny. Imć p. Józef Daszkiewicz z Dziemidkowa na koniu karym, ze szpagą y pistoletami, z pocztowym na koniu wilczatym, ze wszelkim moderunkiem do woyny. Imć pan Michał Pacenko na koniu gniadym z szablą y pistoletami. Imć pan Jan Pacenko na koniu karym, z szablą y pistoletami. Imć pan Antoni Pacenko na koniu gniadym, z szablą. Imć pan Jan Kucewicz na koniu gniadym z wszelkim moderunkiem iak do woyny. Imć pan Michał Pacenko na koniu cisawym, z szablą. Imć pan Mateuss Rocha na koniu karym, z szablą. Imć pan Jakub Rocha na koniu karym, z szablą. Imć pan Paweł Strzałkowski na koniu gniadym, ze wszelkim porządkiem. Imć pan Marcin Horbaczewski na koniu dereszowatym, z szablą y pistoletami. Imć pan Stanisław Macieiewski na koniu gniadym, z szablą. Imć pan Bartłomiey Jodkowski pieszy, z karabinem. Imć pan Jakub Reszka na koniu karym, z szablą y pistoletami. Imć pan Antoni Reszka na koniu karym, z szablą, pistoletami. Imć pan Antoni Bielkiewicz z Baranowa na koniu karym do woyny zgodnum we wszelkim moderunku.
P. Piotr Karwacki ekonom zarubecki u XX. Ogińskich
Majątek ziemski Indura położony był obok miasteczka o tej samej nazwie, w dawnym powiecie grodzieńskim (gmina i parafia Indura), nieco na południe od miasta Grodna. W roku 1928 Indura była gminą wiejską. Do gminy tej przynależały następujące miejscowości: Bojary, Łuckowlany, Poczobuty i Gorzelnia. Na jej terenie nie było zbyt dużo majątków ziemskich. Księga Adresowa Polski [1928] wymienia następujących właścicieli i ich dobra: Leop. Chrapowicka (Lachnów 309 ha), Piotr Jastrzębów (Dziemidkowo 110 ha), Stanisław Klimaszewski (Żarnówka 733 ha), Jan Kozłowski (Żytorodź 164 ha), Michał hr. Krasiński (B. 631, Podgórze 305 ha), Andrzej Kunda (Domanowszczyzna 101 ha), Elżbieta Kurłow (Nowosiółki 640 ha), Jadwiga Odlanicki-Poczobutt (Adelkowszczyzna 285 ha), Tadeusz Ursyn Niemcewicz (Kniaziewicze 397 ha), Zofia Ursyn Niemcewicz (Mandzin 170 ha).
Majątek ziemski Indura położony był obok miasteczka o tej samej nazwie, w dawnym powiecie grodzieńskim (gmina i parafia Indura), nieco na południe od miasta Grodna. W roku 1928 Indura była gminą wiejską. Do gminy tej przynależały następujące miejscowości: Bojary, Łuckowlany, Poczobuty i Gorzelnia. Na jej terenie nie było zbyt dużo majątków ziemskich. Księga Adresowa Polski [1928] wymienia następujących właścicieli i ich dobra: Leop. Chrapowicka (Lachnów 309 ha), Piotr Jastrzębów (Dziemidkowo 110 ha), Stanisław Klimaszewski (Żarnówka 733 ha), Jan Kozłowski (Żytorodź 164 ha), Michał hr. Krasiński (B. 631, Podgórze 305 ha), Andrzej Kunda (Domanowszczyzna 101 ha), Elżbieta Kurłow (Nowosiółki 640 ha), Jadwiga Odlanicki-Poczobutt (Adelkowszczyzna 285 ha), Tadeusz Ursyn Niemcewicz (Kniaziewicze 397 ha), Zofia Ursyn Niemcewicz (Mandzin 170 ha).
Najstarsza historia Indury nie jest do końca znana. W ciągu wieków majątek ten zapewne przechodził co najmniej kilkakrotnie w ręce różnych właścicieli. W XVII wieku Indura należała do Mleczków, o czym wspomina Jan Władysław Poczobut-Odlanicki w swoich pamiętnikach, które obejmują okres od roku 1648 do 1683 [str. 237, wyd. Czytelnik, W-wa, 1987 r.]. Dalej właścicielem dóbr indurskich, a także Hrayna był Jan Isaykowsky, kasztelean smoleński oraz bratanek Franciszka Dołmata Isaykowskiego - proboszcza grodzieńskiego [P. Borowik, Jurydyki miasta Grodna w XV-XVIII wieku. Collegium Suprasliense, 2005 rok]. Kasztelan zmarł w 1659 roku. Wdowa po nim Joanna z Naruszewiczów wyszła ponownie za mąż za księcia Jana Ogińskiego, późniejszego wojewodę połockiego, wnosząc mu pokaźne majętności w tym najprawdopodobniej również Indurę. Z wcześniej obszernie cytowanego opisu parafii dekanatu grodzieńskiego z końca XVIII w. [Rękopiśmienne opisy parafii litewskich z 1784 roku, Dekanat Grodzieński, PAN Instytut Historii Nauki, W-wa, 1994 r.] wynika, że w tym czasie Indura stanowi dalej dziedziczne dobra możnego rodu książąt Ogińskich, który posiadał znaczne majętności (folwarki, wsie i karczmy) w tej parafii ("Indura - dwór i miasteczko JW Ogińskiego, w którym kościół parafialny jest punktem względem którego czyni się opisanie całej parafii"). Wielce interesujące informacje znajdujemy też w opracowaniu autorstwa białostockiego historyka i archiwisty Jerzego Szumskiego pt. "Krasnogruda - Szlacheckie Gniazda", []. Autor ten na podstawie własnych badań ustalił, że dobra ziemskie Indura, od księcia Józefa Poniatowskiego kupił w 1803 roku Maciej Tadusz Eysymont h. Korab - stolnik powiatu grodzieńskiego. Autor ten wzmiankuje też, że Indura należała poprzednio do Michała Kazimierza Ogińskiego hetmana wielkiego litewskiego, co znajduje potwierdzenie w cytowanym powyżej tekście księdza Kossakowskiego. Książe Poniatowski otrzymał natomiast majątek z wyroku sądu eksdywizorsko - taksatorskiego. W skład dóbr wchodziło miasteczko Indura, folwark Zarubicze (na N od Indury) oraz siedem wsi. Szumski jednakże nie wymienia folwarku Żytorodź. Pisze dalej, że Indura była własnością Eysymontów tylko pięć lat. Komisja Ogińskich w Wilnie, ustanowiona przez Senat Rządzący w Petersburgu, skasowała wyrok eksdywizji i pozbawiła w 1808 roku Eysymontów prawa do majątku. W zamian przyznano Eysymontom "wynagrodzenie" w skład, którego wchodziła m.in. wieś Hlebowicze. Z dalszymi roszczeniami odesłano ich do księcia Józefa Poniatowskiego, od którego ów majątek został kupiony. Proces toczący się przed sądem, najpierw przeciwko księciu Poniatowskiemu, a potem jego spadkobiercom, trwał aż do 1837 r. (prawie 30 lat!) i zakończył się zasądzeniem na rzecz nabywców Indury dużego odszkodowania.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
1719-1779 Kazimierz Karwacki Wielkie Eysymonty k. Grodna
1 1779 luty 18 257 Kazimierz Karwacki lat 60 Wielkie Eysymonty Białorus
Ejsymonty Wielkie[1], Wielkie Ejsmonty, Wielkie Eysmonty (biał. Вялікія Эйсманты, Wialikija Ejsmanty[1], ros. Большие Эйсмонты, Bolszyje Ejsmonty) – agromiasteczko na Białorusi, w obwodu grodzieńskim, w rejonie brzostowickim, w sielsowiecie ejsymontowskim. Położona jest 37 km na południowy wschód od Grodna, 20,6 km od granicy polsko-białoruskiej. Nazwa Eysymontty pojawia się już w XVI w. Początkowo obejmowała całość ziemi posiadanej przez bojarów Eisimontów w wołosti wołpieńskiej. W liście królewskim Zygmunta Augusta potwierdzającym sprzedaż dóbr przez Ambrożego Piotrowicza Eisimonta z 1570 r., możemy przeczytać "w powietie Horodienskom w Eisimontach leżaczoje na Burniewie"[2]. Początkowo obejmowała całość ziemi posiadanej przez bojarów Eisimontów. W XVII w. okolica szlachecka położona pomiędzy majątkami Iwanowce i Kuliki. W 1660 r. Anna Eysymontowa, żona Pawła wraz z synem Jakubem (dziedzicem Iwanowców) funduje kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Dzięki staraniom Eysymontów przy wsparciu miejscowej szlachty król Jan Kazimierz podnosi Eysymonty do rangi parafii (1665), co było uznaniem dla wagi i zasług wojennych miejscowej społeczności.
W końcu XVII w. dziedzicem Iwanowców zostaje Aleksander Eysymontt, komornik brzeski.[3]. Po śmierci Jerzego Eysymontta (2 grudnia 1789), proboszcza wielkoejsmontowskiego i kanonika inflanckiego, który sprawował kuratelę nad dobrami po śmierci brata Krzysztofa (zm. 1784), namiestnika petyhorskiego, majątek przeszedł na Atanazego Eysymontta (1762-1832), pułkownika jazdy polskiej (brata Anzelma). Po jego śmierci dziedziczką była córka Ewa Jaskołdowa, sędzina grodzieńska - żona Józefa.
W XIX w. Okolicę zamieszkują zarówno Eysymontowie jak i przedstawiciele blisko spokrewnionych rodzin: Jodkowscy, Kulikowscy, Steckiewiczowie, Rogowscy, Siezieniewszy, Siemaszkowie, Tołłoczkowie, Nawrotyńscy, Petelczycowie, Dziemiańczuki a także Narbuttowie[4].
W czasach zaborów nazwę Ejsymonty Wielkie nosiły: wieś i dwie okolice. Wszystkie położone były w granicach Imperium Rosyjskiego, w guberni grodzieńskiej, w powiecie grodzieńskim. Wieś w gminie Bohorodzicka w 1900 roku miała 4 domy i ziemie o powierzchni 90 dziesięcin włościańskich (ok. 98,3 ha) oraz 33 dziesięcin kościelnych (ok. 36,1 ha). Okolica w gminie Bohorodzicka miała powierzchnię 259 dziesięcin (ok. 283,0 ha). Okolica w gminie Indura miała powierzchnię 21 dziesięcin (ok. 22,9 ha)[5].
Od 1919 r. w granicach II Rzeczypospolitej. 7 czerwca 1919 roku, wraz z całym powiatem grodzieńskim, weszła w skład okręgu wileńskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich – tymczasowej polskiej struktury administracyjnej[6]. Latem 1920 roku zajęta przez bolszewików, następnie odzyskana przez Polskę. 20 grudnia 1920 roku włączona wraz z powiatem do okręgu nowogródzkiego[7]. Od 19 lutego 1921 roku[8] w województwie białostockim, w powiecie grodzieńskim, centrum administracyjne gminy Wielkie Ejsymonty. W 1921 r. nazwę Wielkie Ejsymonty nosiła już tylko jedna miejscowość – okolica. Było w niej 71 domów mieszkalnych[9].
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 r. miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. W pierwszych dniach po wkroczeniu wojsk sowieckich na terytorium Polski, na terenie gminy Wielkie Ejsymonty miało miejsce szczególne nasilenie mordów i grabieży. Ich ofiarami padali zamożniejsi mieszkańcy, urzędnicy, policjanci i żołnierze Wojska Polskiego (zazwyczaj Polacy), sprawcami natomiast były zbrojne grupy skomunizowanych chłopów i kryminalistów, działające z inspiracji ZSRR (zazwyczaj Białorusini i Żydzi)[10].
W październiku 1939 roku miejscowość Ejsymonty Wielkie znalazła się w składzie Zachodniej Białorusi – marionetkowego bytu państwowego utworzonego przez sowieckie władze okupacyjne. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR. 4 grudnia 1939 r. włączona do nowo utworzonego obwodu białostockiego. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. 22 lipca 1941 r. włączona w skład okręgu białostockiego III Rzeszy. W 1944 roku ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR. Od 1991 r. w składzie niepodległej Białorusi.
Między 2005 i 2009 Ejsymonty Wielkie otrzymały status agromiasteczka[11].
W 1900 roku wieś Ejsymonty Wielkie miała 29 mieszkańców[5]. Według spisu powszechnego z 1921 roku, okolica zamieszkana była przez 390 osób, w tym 389 Polaków i 1 Białorusina. Katolicyzm wyznawało 387 jej mieszkańców, prawosławie – 3[9].
Nie jest pewne kiedy powstał pierwszy kościół. Najstarsze informacje dotyczą kościoła ufundowanego przez Annę Eysymontową (z domu Wnuczko-Łobaczewska) i jej syna - Jakuba w 1650 r., chociaż można spotkać się też z informacją, że najstarszy kościół modrzewiowy stanął tu ok. 1425 roku[12]. W 1665 roku utworzono parafię eysymontowską. W 1722 roku kościół spłonął. W 1728 r. został prowizorycznie odbudowany, lecz dopiero w 1748 r. za sprawą Michała Eysymontta, późniejszego chorążego grodzieńskiego został odbudowany de facto i w pełnej okazałości. Wszystkie te kościoły były drewniane. Dopiero w 1843 r. za sprawa ks. Michała Siezieniewskiego i wielkiej ofiarności miejscowej szlachty rozpoczęto budowę kościoła murowanego. Prace ukończono zapewne w 1850 r. Ostatnie datki na budowę kościoła wpłynęły jeszcze w 1854 r. W 1931 r. parafia należała do dekanatu Łunna i liczyła 2.667 wiernych[potrzebne źródło].
W krypcie kościoła ejsmontowskiego zostali pochowani:
• 1768 - Michał Józef Eysymontt - chorąży grodzieński[13].
• 1770 - Anna z Zaniewskich Eysymonttowa (1694-1770)[14] - mierniczyna Wielkiego Księstwa Litewskiego
• 1822 - Szymon Zawistowski (1738-1822), sędzia grodzieński, ojciec Józefy Eysymonttowej, wojskiej grodzieńskiej[15]
W skład parafii w roku 1744 wchodziły następujące miejscowości: Eysymonty, Piaski, Nowydwór, Nowosiółki, Kobielniki, Żukiewicze (wieś i okolica szlachecka), Olekszyce, Rymuciowce, Kojeniowce, Kraśnik, Ogrodniki, Misiewicze, Kniaziewicze, Jarmolicze, Jodkowce, Wojtowszczyzna, Jurowce, Wicicze, Staniewicze, Łaniewicze, Zaniewicze, Maciejowce, Glindzicze, Siemierenki, Odźwierne, Siezienioewicze, Radziewicz, Kulowszczyzna, Gudziewicze, Mitkiewicze, Dublany, Kowale, Kuliki, Burniewo, Wołotynie i Trzeciaki.[16]
W 1793 roku za dekretem biskupa wileńskiego Ignacego Massalskiego parafia została podzielona. Okolice Zaniewicze, Łaniewicze i Staniewicze weszły w skład nowo utworzonej parafii Świsłockiej, PATRZ aneks 227)po jej likwidacji w 1832 roku, powróciły do parafii. W 1867 w skład parafii weszły też miejscowości należące do zlikwidowanej parafii w Brzostowicy Wielkiej.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
**1760 TERESA z Karwackich Ludwikowa Steckiewicz w Steckach/Swisłoczu
Ane
1760 TERESA z Karwackich Ludwikowa Steckiewicz w Steckach
Na Białorusi SWISŁOCZ GÓRNA
1786-1831/29 metryka zgonu Franciszki Steckiewicz, panny lat 45, pochowanej w miejscowości STECKI, 5. 09.1831; córka LUDWIKA i TERESY Z KARWACKICH, ur w Swislocz Gornej (franciszkańskiej), 15 km od obecnej granicy z Polska, na S od mci Litwinki
Kościół p.w. Serca Jezusowego i św. Józefa. Jest to dawna kaplica grobowa rodu Borzęckich z pobliskiej Obrembszczyzny. Zbudowana około 1854 roku na terenie wówczas nieczynnego cmentarza dawnej parafii świsłockiej. Parafia świsłocka istniała w latach 1793-1832 przy klasztorze ojców franciszkanów w Świsłoczy Górnej (kilkaset metrów na południe od wsi Litwinki). Kasata klasztoru i parafii w 1832 była wynikem represji po powstaniu listopadowym. Starania o powtórne utworzenie parafii powiodły się dopiero w 1917 roku. Nowo powstała parafia wzieła swą nazwę od pobliskich Zaniewicze - okolicy szlacheckiej rodu Zaniewskich.
Miasta w pobliżu: Grodno, Białystok, Augustów
Współrzędne: 53°27'50"N 24°2'50"E
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
** 1750 PP Karwaccy bracia z Litwy
1792 rok: PP (anowie) bracia Karwaccy z Litwy funduja dwie armaty polowe Czasy Stanisława Augusta Poniatowskiego...
Czasy Stanisława Augusta Poniatowskiego: przez jednego z pozow ... - Strona 290
„Jan Węgierski SJK poseł ziemi bielskiej, harmat polowych 3 sztuki, moździerzy spiżowych 12 i srebra stołowe, wazy srebrne, wyzłacane i inne. PP. Karwaccy, bracia, dwie ...armaty polowe”
Wg exceptu z protokołu ofiar Komisji Wojewódzkich w Wilnie 1792 z dnia 5 czerwca..
NOTA 29
Wśród ofiarodawców PP KARWACCY bracia ofiarowali dwie armaty polowe
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
1790 Kazimierz Karwacki i Zuzanna Mejer rodzice Michała z Oszmian
* Kazimierz Karwacki i Zuzanna Mejer
**1820 ?..Michał Karwacki slub w Oszmianach w 1843
Księga - Małżeństwa (M) Białorus
Lp. Rok Akt Imię Nazwisko Naz. Matki Imię Nazwisko Naz. matki Parafia Uwagi Dodał
1 1843 55 Michał Karwacki s. Kazimierza i Zuzanny Mejer Antonina Szybut c. Stefana i Katarzyny Kurnicka Oszmiana
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
RODZINA KAZIMIERZA i Konstancji KARWACKICH
KONSTANCJI Michała córka KORWACKAJA zamieszkujacej na czynszowych ziemiach o nazwie ŁACHWE (Łachwa, Mozyrz) hrabiny Wirtemberskiej w składzie męskich i żeńskich dusz.
KAZIMIERZ KARWACKI 1790 ?
KONSTANCJA KARWACKA 1790 ?
JEJ SYNOWIE:
1) HIERONIM Kazimierza syn Korwackij – 18 lat (ur 1816)
2) JAN – 14 lat (ur 1820)
3) NORBERT – 9 lat (ur 1825)
JEJ CÓRKI:
1) JÓZEFA – 13 lat ( ur 1821)
2) ALEKSANDRA 3 lata (ur 1831)
3) Imie nieczytelne
Jest także w oryginale wyżej wspomnianej KONSTANCJI Michjłowny KORWACKOJ do komisji rewizyjnej mozyrskiego ujezda, gdzie ona pisze o tym, że rod Korwackich stary
LACHWE
50 km na NEE od Pinska, 30 km na NNE od Stolina
KONTROLNA NOTATKA z 27 kwietnia 1834 roku w Minskiej guberni Mozyrskij Powiat wdowy szlachcianki przyjmującej odnodworcowe zwanie
Białoruski archiwista z Minska Pan Litwin pisze:
„Pracując w archiwum często trafiam na informacje o Karwackich wiem, że na forum interesuja się ta rodziną, ktoś-cos umieścił w swoich talmudach.
- KONTROLNA NOTATKA z 27 kwietnia 1834 roku w Minskiej guberni Mozyrskij Powiat wdowy szlachcianki przyjmującej odnodworcowe zwanie
KONSTANCJI Michała córka KORWACKAJA zamieszkujacej na czynszowych ziemiach o nazwie ŁACHWE (Łachwa, Mozyrz) hrabiny Wirtemberskiej w składzie męskich i żeńskich dusz.
JEJ SYNOWIE:
1) HIERONIM Kazimierza syn Korwackij – 18 lat (ur 1816)
2) JAN – 14 lat (ur 1820)
3) NORBERT – 9 lat (ur 1825)
JEJ CÓRKI:
1) JÓZEFA – 13 lat ( ur 1821)
2) ALEKSANDRA 3 lata (ur 1831)
3) Imie nieczytelne
Jest także w oryginale wyżej wspomnianej KONSTANCJI Michajłowny KORWACKOJ do komisji rewizyjnej mozyrskiego ujezda, gdzie ona pisze o tym, że rod Korwackich stary szlachecki ród. Tam tez wystepuja wypiski z Kościoła (po polsku). Z zyczeniami powodzenia. Litwin
Работая в архиве случайно попалась информация о Корвацких ,зная что на форуме интересуются этой фамилией ,кое-что пометил в своих талмутах. Ревизская сказка от 27.04 1834г.Минской губернии , Мозырского уезда вдовы шляхтянки принявшей однодворческое звание Констанции Михайла дочери Корвацкой жительствующей на чиншевых землях в имении Лахве графини Витгенштейновой о состоянии мужских и женских душах. Ее сыновья :1. Героним Казимиров сын Корвацкий - 18 лет. 2. Иван-14 лет. 3. Норберт-9 лет. Ее дочери :1. Иозефа-13 лет. 2. Александра-3 года .Имя третьей дочери неразборчиво. Так же присутствует в оригинале письмо вышеуказанной Констанции в Мозырскую уездную ревизскую комиссию , где она пишет о том почему переведена в сословие однодворцев , так же пишет о том что род Корвацких древний шляхетский род . Так же там присутствуют выписки из костела.( на польском языке ). С пожеланием удачи , Litwin.
LITWIN
Дата регистрации на форуме:
8 мая 2005
lachew agad 1805 Kazimierz Karwacki Jednostka aktowa: 1/354/0/21/K 45 Skany: 0 Osoby w kolejności alfabetycznej wg nazwisk.1805 - 1806 Zespół: 1/354/0 Archiwum Warszawskie Radziwiłłów » Seria: 21 Dział XXI - Akta tyczące się sług i rzemieślników domu ks. Radziwiłłów » Jednostka: K 45
lachew agad 1805 Kazimierz Karwacki Zawartość/Incipit/Treść/Opis Karwacki M., pisarz magazynu włościańskiego w Łachewie. Kwity na pensję.
lachew agad 1805 Kazimierz Karwacki Karwaccy aneks 529: Gniazdo Grodzieńskie..
lachew agad 1805 Kazimierz Karwacki
lachew agad 1805 Kazimierz Karwacki ... RODZINA KAZIMIERZA i Konstancji KARWACKICH KONSTANCJI Michała córka KORWACKAJA zamieszkujacej na czynszowych ziemiach o nazwie ŁACHWE (Łachwa, Mozyrz) hrabiny Wirtemberskiej w składzie męskich i żeńskich dusz. KAZIMIERZ KARWACKI 1790 ? KONSTANCJA KARWACKA 1790 ? JEJ SYNOWIE: ...
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
1811 sl Marcin Kizielewicz Rozalia Karwacka Hoża 10 km na N od Grodna Łukawica https://www.familysearch.org/ark:/61903 ... cat=834488 karta 7 sw Piotr Bartłuszewicz i Jan Arackiewicz
1818 sl Andrzej Miłosta Joanna Karwacka Hoża Gombacze https://www.familysearch.org/ark:/61903 ... cat=834488 karta 10 sw Maciej Miłosta ?….., Jozef Kuczunski, Jan Olszewski
1812 ur ur Antonina Karwacki pracowici Piotr Róża Hoża Hoża 10 km na N od Grodna https://www.familysearch.org/ark:/61903 ... cat=834488 karta 26 ch Steafan Sygut Róza Murzecka
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
UWAGA
Graużyszki Szczepanowicze 1827 21sl Jan Ostrowski Aniela Karwacka? vel Korawacka Graużyszki Szczepanowicze
mlodzi pracowici