Klimkówka, pow. sanocki

Klimkówka, wieś w pow. sanockim, zostająca pod jurysdykcyą starostwa w Sanoku, sądu pow. w Rymanowie, odbierająca pocztą tamże. Ma 150 domów i ludność 1000 głów wynoszącą. Mieszkańcy wyłącznie katolicy, należeli niegdyś do narodowości niemieckiej, za czasów Jana Kazimierza tutaj skolonizowanej, obecnie mówią i myślą po polsku i jedynie nazwiska zdradzają ich cudzoziemskie pochodzenie. Obszar dworski, którego właścicielem jest Teofil Ostaszewski ze Wzdowa, posiada tutaj 350 morgów roli, 124 mr. łąk i ogrodów, 19 mr. pastwisk i 458 mr. lasu. Włościanie mają 861 mr. pola, 93 mr. ogrodów, 137 mr. pastwisk i 2 mr. lasu. Gospodarstwo rolne, tak na gruntach dworskich, jako też włościańskich postępowe i wzorowe, dla tego zamożność tutejszych kmieci znaczna i z każdym dniem wzrasta. Grunta, drenowane od lat kilkunastu, wydają plon w dwójnasób większy niż dawniej. Istnieje tutaj gorzelnia, cegielnia, drenarnia, utrzymywane przez właściciela. Włościanie mają piękne sady, zaopatrujące targi całej okolicy w owoce, a gruszki klimkówkami zwane słyną z dobroci i stanowią znaczny artykuł handlu w olicy. Klimkówka jest krańcową wsią powiatu sanockiego na zachód wysuniętą i graniczy z gminą Iwonicz, która już do pow. krośnieńskiego należy. Przez K. płyną potoki: Kellarów i Jarosów, które, łącząc się tutaj, tworzą potok Kompacha, będący dopływem Morawy. Grunta mokre choć zyżne, przechodzą w bagniste na granicy północno-wschodniej wsi, od Ładzina i Wróblika królewskiego, a mają tutaj najniższe wzniesienie, bo 315 m. n. p. m. Najwyższe wzniesienie na Suchej górze, z południa, od strony Wulki, bo 608 m. n. p. m. Klimkówka leży przy trakcie podkarpackim między Rymanowem a Krosnem. Parafia łacińska, należąca do dekanatu rymanowskiego, jest w miejscu, a należy do niej prócz Klimkówki, także Bałucianka i Wola. Przywilej erekcyjny tutejszej parafii zaginął w wieku XVI, gdy Klimkówka zajętą została przez reformowanych. W aktach biskupich z r. 1567 zanotowano, że beneficium to w skutek zajęcia przez heretyków „dawno" wakuje. Jak świadczą księgi wizytacyi z tegoż czasu, kościół tutejszy poświęcany był w r. 1453 pod wezw. św. Michała, przez Mikołaja Błażejowskiego bisk. przemyskiego, co się zaś tyczy założenia parafii, to miało mieć miejsce w początkach XV wieku. Wizytacya fredrowska z r. 1728 przypuszcza, że kościół był fundowany przez urodzonego Bobolę, podkomorzego przemyskiego. Oddali go reformowani w końcu XVII wieku. Obecny drewniany kościół wzniesiono w r. 1854 a poświęcono w r. 1869, również pod wezw. św. Michała. Na cmentarzu jest kaplica murowana, mszalna, w stylu ostrołukowym, w niewyprawianej cegle zbudowana przez Teofila Ostaszewskiego, według planów Teofila Żebrawskiego. Pod nią grobowce rodziny Ostaszewskich.
[SGKP]