Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Zawadzcy, Seroczyńscy, Waszewscy, Pniewscy, Raczyńscy, Remis
9.05.2009 19:18
Zawadzcy, Seroczyńscy, Waszewscy, Pniewscy, Raczyńscy, Remiszewscy
Napisał Robert
czwartek, 01 luty 2007
Zawadzcy, Seroczyńscy, Waszewscy, Pniewscy, Raczyńscy i Remiszewscy
Szlachta i bojarzy putni zamku drohickiego
W XV i XVI wieku na ziemiach wchodz±cych w skład nadań królewskich lub ksi±żęcych na południowym Podlasiu mieszkały obok siebie rodziny szlacheckie wywodz±ce się z terenów Królestwa Polskiego, jak też osiadłe tu już dawniej rodziny bojarskie – ruskiego i litewskiego pochodzenia. Ich losy różnie się póĽniej potoczyły.
Zawadzcy i dwa gniazda
W powiecie sokołowskim znajduj± się obecnie dwie wsie o nazwie Zawady. Jedna położona jest w pobliżu Kosowa Lackiego, druga w gminie Repki, niedaleko wsi Kożuchów. Obie te wsie s± gniazdami rodzinnymi szlacheckich rodów podlaskich, które w XV i XVI w. przyjęły od nich tak samo brzmi±ce nazwiska – Zawadzcy.
Je¶li chodzi o północne Zawady to dobra te przez cały wiek piętnasty należały do możnej rodziny Ciołków Kosowskich. Dopiero na pocz±tku kolejnego stulecia jeden z Kosowskich – Andrzej wydzierżawił j± szlachcicom Markowi i Andrzejowi herbu Brodzic ze Sterdyni. Według jednych dali oni pocz±tek rodzinie Zawadzkich z Zawad pod Kosowem, którzy póĽniej wie¶ tę dziedziczyli. Inni znowu s± skłonni raczej poprzeć hipotezę, że północni Zawadzcy to jedna z gałęzi Kosowskich z Kosowa, choć na to dowodów nie ma.
W przypadku Zawad południowych, historia miała się nieco inaczej. Dobra te jeszcze w XV w. należały do przedstawicieli rodu Kożuchowskich herbu Pierzchała. W wyniku podziałów pomiędzy spadkobierców Zawady Kożuchowskie stały się własno¶ci± jednej z gałęzi Kożuchowskich i najstarsze zachowane zapiski odnosz± się do Kożuchowskiego dziedzica Zawad w 1474 r. Rok póĽniej odnotowano za¶ z Zawad Piotra Kożuchowskiego z żon± Małgorzat±, w 1477 r. Stanisława Kożuchowskiego z Zawad. Nie jest wykluczone, że ci Kożuchowscy nosili przydomek „Zawada”, od którego nowo założona osada przyjęła następnie nazwę Zawady. Odnotowano m.in. w 1501 r. dziedzicz±cego wówczas na Zawadach Jana Kożuchowskiego z zapisanym jego zawołaniem „Zawada”. Kożuchowscy, wła¶ciciele Zawad przyjęli następnie nazwisko Zawadzcy i w niepamięć odeszło stare – Kożuchowscy, choć jeszcze w 1528 r. i Kożuchowscy i Zawadzcy wystawili razem na popis pospolitego ruszenia trzech konnych żołnierzy. Pod koniec stulecia szesnastego podział na dwa odrębne rody był już całkowicie przeprowadzony.
Seroczyńscy i Waszewscy
Obecny Seroczyn zwano dawno temu Syroczynem. Jeszcze w XV i pocz±tkach XVI w. rozległe te dobra stanowiły rozbite na kilka odrębnych maj±tków działy, należ±ce do różnych wła¶cicieli, w tym i króla (tzw. królewszczyzna). Tu pierwsze zachowane wzmianki odnosz± się do lat 1447-1458, a pierwszym znanym z imienia współwła¶cicielem czę¶ci Seroczyna w pocz±tku piętnastego stulecia był Paweł de Syroczyno (na Seroczynie). Jego córk± była ¦więtochna (1447), małżonka Andrzeja z Seroczyna.
W 1454 r. doszło do jakiej¶ znaczniejszej transakcji pomiędzy Seroczyńskimi a ich s±siadami posiadaj±cymi swoje działy na dobrach Seroczyn. Wymienieni zostali w tym dokumencie Seroczyńscy z dopiskiem, że to bojarzy putni m.in.: Dymitr syn Raczka (czyli Rafała) i Jan, Szczepan oraz dwóch Dawidów z dopiskiem Mały i Duży w celu ich odróżnienia. W 1465 r. na czę¶ciach, i to znacznych, dóbr Seroczyn dziedziczyli jeszcze Ch±dzyńscy i ¦wiejkowie. Ci odsprzedali wtedy duże połacie tamtejszej ziemi Karskim z Miedznej, a w wyniku koligacji rodzinnych maj±tek ten przeszedł następnie w ręce Wodyńskich. Jak wynika z dalszych zapisków ta czę¶ć Seroczyna, jako dawna królewszczyzna, powróciła jeszcze w 1505 r. w ręce królewskie i została powtórnie i kilkakronie, w krótkich odstępach czasu, nadana. Ostatecznie w 1515 r. znalazła się w rękach Klimczyckich, a ci sprzedali je w 1531 r. magnatom Kiszkom. Starosta drohicki Piotr Kiszka stał się wówczas niejako bezpo¶rednim zwierzchnikiem bojarów z Seroczyna, czyli Seroczyńskich. Kiszkowie starali się za wszelk± cenę nie pozwolić Seroczyńskim przenikn±ć ze stanu bojarów putnych do stanu szlacheckiego. Nieformalna wojna trwała kilkadziesi±t lat. W 1553 r. bojarzy Seroczyńscy udowadniali przed s±dem swoje pochodzenie szlacheckie, podaj±c jako swój herb klejnot zwany Rogal±. Jednak w 1564 r. król Zygmunt August wzi±ł stronę Kiszków i poddał bojarów Seroczyńskich ich władzy całkowitej, co poci±gnęło za sob± ich stopniow± deklasację. W 1528 r. Seroczyńscy mieli obowi±zek dostarczyć na przegl±d pospolitego ruszenia do pocztów pańskich dwóch konnych żołnierzy.
Więcej szczę¶cia miała rodzina szlachecka Waszewskich vel Wasiewskich z Waszów lub Wasiów, dóbr które niegdy¶ rozlokowane były w bezpo¶rednim s±siedztwie Seroczyna od strony Szwejków. Pierwszym ich znanym Ľródłowo przedstawicielem był Wasz (zdrobnienie od imienia Wawrzyniec) z Seroczyna herbu Rogala, pisz±cy się pierwotnie z „Rudołtowa”– takim samym klejnotem, jak Seroczyńscy. Zreszt± za pokrewieństwem Waszewskich vel Wasiewskich z Seroczyńskimi mogłoby przemawać i to, że ci pierwsi na pocz±tku też używali nierzadko nazwiska Seroczyński lub Serocki. Jednak może to być również skutkiem posiadania czę¶ci dóbr Seroczyn i pisania się w dokumentach „de Seroczyn” W drugiej połowie XV w. odnajdujemy w dokumentach już czterech przedstawicieli tej rodziny, a na czę¶ci dóbr Seroczyn. Przy drodze do Szwejk powstała wie¶ o nazwie Wasze lub Wasie, która zniknęła z map na przełomie XVIII i XIX w. W 1553 r. i Waszowie, i Seroczyńscy udowodniali swoje pochodzenie szlacheckie stawiaj±c siebie nawzajem jako ¶wiadków i podaj±c ten sam herb, czyli Rogalę. Zreszt± w 1528 r. Waszowie wystawili tyle samo konnych, co Seroczyńscy, co ¶wiadczyć może o zbliżonym statusie maj±tkowym.
Pniewscy i Raczyńscy
Ród Pniewskich wywodzi się korzeniami ze wsi Pniewiski w parafii Przesmyki, niedaleko Kamianek Waniek. Najstarszym zapiskiem odnosz±cy się do tej rodziny i wsi jest adnotacja z 1454 r. o Piotrze Pniewskim (de Pniewiska) i jego siostrze Annie, żonie Wojciecha Nasiłowskiego. PóĽniejsze zapiski mówi± jeszcze o innych dziedzicach w dobrach Pniewiski na Podlasiu. Chodzi tu o Macieja Pniewskiego na Pniewiskach (1458), Janie i Annie Pniewskich (1480) oraz Pawle z Pniewisk. Pniewscy z Pniewisk wystawili do przegl±du wojskowego do Drohiczyna w 1528 r. zaledwie jednego konnego żołnierza.
Znacznie bogatsze i sięgaj±ce dalej w przeszło¶ć s± Ľródła dotycz±ce rodu Raczyńskich herbu Lubicz z Raczyn, położonych również na terenie parafii w Przesmykach. W 1438 r. w dokumentach pojawia się rycerz Wit de Raczyno. Mało tego, ten szlachcic rok wcze¶niej osobi¶cie ¶wiadczył jako dworzanin i został wpisany w dokument wydany przez kancelarię hospodarsk± księcia Michała, syna Zygmunta. Zreszt±, w 1444 r. Wit Raczyński piastował już godno¶ć sędziego ziemskiego bielskiego i oprócz Raczyn posiadał także dobra Dłubowo w ziemi drohickiej, gdzie ufundował nawet ko¶ciół w 1465 r. Zmarł jednak bezpotomnie a jego rozległy maj±tek przeszedł w większo¶ci w ręce krewnych żony – Steczków. Jak wynika z badań przeprowadzonych przez historyka Tomasz Jaszczołta na Raczynach w dalszym ci±gu dziedziczyli Raczkowie – Raczyńscy byli to najprawdopodobniej bracia sędziego Wita np. Benedykt Raczyński (1442), który w imieniu swoim i reszty dziedziców Raczyn wiódł spór z s±siadami – Lipińskimi. Ci Raczyńscy wystawili do popisu pospolitego ruszenia w 1528 r. trzech konnych żołnierzy.
Remiszewscy vel Rębiszewscy
Również niedaleko wspomnianego już wcze¶niej Kożuchowa, a w bezpo¶rednim s±siedztwie okolicy szlacheckiej zwanej Krasnodębami na pograniczu parafii sokołowskiej i kożuchowskiej położone były dobra nazywane dawniej Rembiszewem i dzielone następnie na wsie Rębiszewo Truski i Rębiszewo Chrome. To dzisiejsze miejscowo¶ci Remiszew Duży i Remiszew Mały. Po raz pierwszy wymieniono tę okolicę w 1448 r. Nie ma jednak konkretnych informacji, dlatego badacze maj± podzielon± opinię dotycz±c± pocz±tków rodu Remiszewskich, zapisywanych jeszcze w XVIII w. jako Rembiszewscy. Jedni identyfikuj± ich jako gał±Ľ rodziny Krasnodębskich, drudzy jako odrębny ród szlachecki, a trzeci wskazuj± nawet ich pierwotne gniazdo tj. Rębiszew na pograniczu północnego Mazowsza i Podlasia przydaj±c im herb Jastrzębiec.
W 1476 r. pojawił się w dokumentach niejaki Mikołaj de Rębiszewo, czę¶ć maj±tku należała też do księdza Wojciecha Remiszewskiego. Znamy też kolejnych przedstawicieli tej rodziny z drugiej połowy XV w.: Stanisława Remiszewskiego (1482) i Tomasza Remiszewskiego (1485). Na pocz±tku XVI w. duża czę¶ć Remiszewa należała również do rodziny Mleczków, potem za¶ ich krewnych – Steczków, a po nich do ksi±ż±t Drucko-Lubeckich, m.in. wła¶cicieli niedalekiego Rogowa.
DARIUSZ KOSIERADZKI (Życie Sokołowa 1 XII 2006)
Dane uzupełniające:
PNIEWSCY
najstarsze zapisy w księgach drohickich z XV w.:
1482 r. Jan Pniewski
1483 r. Paweł z Pniewisk
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Kurowski - Piotr Kurowski z Pniewisk
Pniewiska:
Stanisław syn Bartosza
Wojciech syn Jakuba
Jakub syn Stanisława
Stanisław syn Jana
Mikołaj syn Pawła
Jan syn Jakuba
Bartosz syn Jerzego
Jan syn Jerzego
Maciej syn Jana
Popis pospolitego ruszenia Radoszkowice 1567 r.:
wieś Pniewiski:
Stanisław syn Bartłomieja - koń, arkabuzer!
Wojciech Pniewski syn Jakuba wysłał sługę pieszo z rohatyną
Mikołaj Trębicki - koń
Stanisław syn Jana - koń, siekiera
Maciej syn Jerzego - koń, rohatyna
Maciej syn Jana - pieszo
Bartłomiej syn Jerzego - klacz
Jan syn Jakuba - koń, miecz
Piotr syn Marcina - koń, siekiera
Jakub "Przedbor?" - koń
Maciej syn Jana - koń, kord
Zygmunt Zaleski stawił sługę swego - Augustyna Kurowskiego - koń, zbroja a sam w poczcie pańskim "Iliniczów" (ros.)
RACZYŃSCY
najstarsze wpisy w księgi:
1476 lub 1477 r. Abraham Raczyński
1479 r. Abraham Raczyński
1481 r Abraham de Raczyno
1481 i 1482 i 1483 r. (trzykrotnie) Abraham z Raczyna Raczyński
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Raczyno:
Lenart syn Wojciecha
Marcin syn Macieja
Mikołaj syn Lenarta
Jan syn Bartosza
Abraham syn Andrzeja
Stanisław syn Macieja
Walenty syn Stanisława
Mikołaj "Pliszka" syn Andrzeja Pliszki
Wawrzyniec syn Andrzeja Lipeński (Lipiński)
Maciej syn Jakuba
Andrzej Raczyński
Wojciech syn Stanisława
Barbara wdowa po Macieju
Wojciech syn Jana
Jan "Ziółko" i za wdowę Katarzynę
Łukasz syn Stanisława
Jan syn Andrzeja
Popis pospolitego ruszenia 1567 r. Radoszkowice:
Marcin syn Macieja - pieszo, kord
Marcin syn Wojciecha - klacz, rohatyna
Lenart syn Wojciecha - klacz, miecz, rohatyna
Andrzej syn Macieja wysłał sługę ..... (nieczytelne ros.) - klacz, rohatyna a sam w poczcie wojewody nowogrodzkiego
Jan syn Macieja Lisowski - pieszo, kord
Stanisław syn Macieja - klacz, miecz
wdowa Matysowa wysłała sługę Stanisława Obudzyńskiego? - pieszo, rohatyna
Łukasz Łęczycki (Łęczycka) - klacz, kord, siekiera
Wojciech syn Jana - klacz, kord, siekiera
Jakub Supełka? żupeła? (ros.) - pieszo, rohatyna
wdowa Stanisławowa (żona Stanisława) wysłała syna pieszo z rohatyną
Walenty Przesmycki od żony - klacz, rohatyna
Wojciech syn Rafała - pieszo, siekiera z kijem!!!
Mikołaj Żułka? syn Lenarta - klacz, miecz
Jan Żułka? - pieszo, rohatyna
Mikołaj Pliszka od żony pieszo z rohatyną
Daniel syn Macieja - klacz, rohatyna
Stanisław syn Marcina - pieszo z rohatyną
wdowa Hieronimowa stawiła syna Grzegorza - pieszo
Wojciech syn Marcina "Bzdzielik?" przysłał Skolimowskiego - klacz, rohatyna, miecz, siekiera
Abram (Abraham) syn Matysa - klacz, miecz
od Barbary Raczyńskiej Stanisławowej Łukasz Bujno stawił sługę Lenarta na klaczy z mieczem
REMISZEWSCY vel Rębiszewscy vel Rembiszewscy
najstarsze wpisy w księgi drohickie z XV w.:
1482 r. Wojciech ksiądz z Rębiszewa?
1481 r. Mikołaj z Rębiszewa Dominikowicz (syn Dominika)
przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Rembiszewo (Remiszew):
Andrzej syn Stanisława
Mikołaj syn Stanisława
Baltazar syn Stanisława
Jan syn Jakuba
Walenty syn Marcina
Wojciech syn Mikołaja
Stanisław syn Macieja
Wawrzyniec syn Macieja
Kamianka Lacka:
Andrzej Rembiszewski i od żony swojej dziedziczki
Popis pospolitego ruszenia 1567 r.:
"Rembisze Wochery??? (ros.): Remiszew Truszki???
Stanisław syn Macieja Papa wysłał syna Andrzeja z Rębiszowa i z kamianki i z żony części - klacz, miecz
Stanisław syn Macieja Truszka? - klacz, miecz
Jan syn Jakuba z matką swą - klacz
Wojciech syn Mikołaja - klacz, miecz
Walenty syn Marcina - klacz, miecz
Stanisław syn Macieja "Trusko" - koń, miecz
Rębiszewo Chrome (Remiszew):
Mikołaj syn Stanisława z bratem swoim Marcinem z części swojej Rębiszewa stawili - koń
Lasota wysłał syna Jana - klacz
Marcin syn Stanisława - koń
ZAWADZCY
(niektórzy utrzymują, że pochodzą od Kożuchowskich, ewentualnie, że mieli wspólnego przodka)
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Jan syn Mikołaja Zawadzki za synowca swego Więcława lat niemającego
Abram syn Jakuba
Bartosz syn Abrama
Piotr syn Serafina
Jakub syn Abrama
Gotard z synami Pawłem i Zygmuntem
Gotard syn Jakuba
Wojciech syn Jakuba - woźny
Jan Zawadzki
Więcław syn Macieja
Andrzej syn Marcina
Paweł syn Marcina
Piotr syn Serafina
Salomon syn Adama
szlachetny Sobieski syn Szczęsnego
Maciej syn Rafała
Andrzej syn Rafała
Salomon syn Rafała
Jan syn Marcina
Andrzej syn Macieja
Mikolaj rzeczony Juguda (???)
Serafin syn Wojciecha
Maciej syn Wojciecha
Jan syn Andrzeja
http://www.zsokolowa.com/index.php?opti ... &Itemid=46
Napisał Robert
czwartek, 01 luty 2007
Zawadzcy, Seroczyńscy, Waszewscy, Pniewscy, Raczyńscy i Remiszewscy
Szlachta i bojarzy putni zamku drohickiego
W XV i XVI wieku na ziemiach wchodz±cych w skład nadań królewskich lub ksi±żęcych na południowym Podlasiu mieszkały obok siebie rodziny szlacheckie wywodz±ce się z terenów Królestwa Polskiego, jak też osiadłe tu już dawniej rodziny bojarskie – ruskiego i litewskiego pochodzenia. Ich losy różnie się póĽniej potoczyły.
Zawadzcy i dwa gniazda
W powiecie sokołowskim znajduj± się obecnie dwie wsie o nazwie Zawady. Jedna położona jest w pobliżu Kosowa Lackiego, druga w gminie Repki, niedaleko wsi Kożuchów. Obie te wsie s± gniazdami rodzinnymi szlacheckich rodów podlaskich, które w XV i XVI w. przyjęły od nich tak samo brzmi±ce nazwiska – Zawadzcy.
Je¶li chodzi o północne Zawady to dobra te przez cały wiek piętnasty należały do możnej rodziny Ciołków Kosowskich. Dopiero na pocz±tku kolejnego stulecia jeden z Kosowskich – Andrzej wydzierżawił j± szlachcicom Markowi i Andrzejowi herbu Brodzic ze Sterdyni. Według jednych dali oni pocz±tek rodzinie Zawadzkich z Zawad pod Kosowem, którzy póĽniej wie¶ tę dziedziczyli. Inni znowu s± skłonni raczej poprzeć hipotezę, że północni Zawadzcy to jedna z gałęzi Kosowskich z Kosowa, choć na to dowodów nie ma.
W przypadku Zawad południowych, historia miała się nieco inaczej. Dobra te jeszcze w XV w. należały do przedstawicieli rodu Kożuchowskich herbu Pierzchała. W wyniku podziałów pomiędzy spadkobierców Zawady Kożuchowskie stały się własno¶ci± jednej z gałęzi Kożuchowskich i najstarsze zachowane zapiski odnosz± się do Kożuchowskiego dziedzica Zawad w 1474 r. Rok póĽniej odnotowano za¶ z Zawad Piotra Kożuchowskiego z żon± Małgorzat±, w 1477 r. Stanisława Kożuchowskiego z Zawad. Nie jest wykluczone, że ci Kożuchowscy nosili przydomek „Zawada”, od którego nowo założona osada przyjęła następnie nazwę Zawady. Odnotowano m.in. w 1501 r. dziedzicz±cego wówczas na Zawadach Jana Kożuchowskiego z zapisanym jego zawołaniem „Zawada”. Kożuchowscy, wła¶ciciele Zawad przyjęli następnie nazwisko Zawadzcy i w niepamięć odeszło stare – Kożuchowscy, choć jeszcze w 1528 r. i Kożuchowscy i Zawadzcy wystawili razem na popis pospolitego ruszenia trzech konnych żołnierzy. Pod koniec stulecia szesnastego podział na dwa odrębne rody był już całkowicie przeprowadzony.
Seroczyńscy i Waszewscy
Obecny Seroczyn zwano dawno temu Syroczynem. Jeszcze w XV i pocz±tkach XVI w. rozległe te dobra stanowiły rozbite na kilka odrębnych maj±tków działy, należ±ce do różnych wła¶cicieli, w tym i króla (tzw. królewszczyzna). Tu pierwsze zachowane wzmianki odnosz± się do lat 1447-1458, a pierwszym znanym z imienia współwła¶cicielem czę¶ci Seroczyna w pocz±tku piętnastego stulecia był Paweł de Syroczyno (na Seroczynie). Jego córk± była ¦więtochna (1447), małżonka Andrzeja z Seroczyna.
W 1454 r. doszło do jakiej¶ znaczniejszej transakcji pomiędzy Seroczyńskimi a ich s±siadami posiadaj±cymi swoje działy na dobrach Seroczyn. Wymienieni zostali w tym dokumencie Seroczyńscy z dopiskiem, że to bojarzy putni m.in.: Dymitr syn Raczka (czyli Rafała) i Jan, Szczepan oraz dwóch Dawidów z dopiskiem Mały i Duży w celu ich odróżnienia. W 1465 r. na czę¶ciach, i to znacznych, dóbr Seroczyn dziedziczyli jeszcze Ch±dzyńscy i ¦wiejkowie. Ci odsprzedali wtedy duże połacie tamtejszej ziemi Karskim z Miedznej, a w wyniku koligacji rodzinnych maj±tek ten przeszedł następnie w ręce Wodyńskich. Jak wynika z dalszych zapisków ta czę¶ć Seroczyna, jako dawna królewszczyzna, powróciła jeszcze w 1505 r. w ręce królewskie i została powtórnie i kilkakronie, w krótkich odstępach czasu, nadana. Ostatecznie w 1515 r. znalazła się w rękach Klimczyckich, a ci sprzedali je w 1531 r. magnatom Kiszkom. Starosta drohicki Piotr Kiszka stał się wówczas niejako bezpo¶rednim zwierzchnikiem bojarów z Seroczyna, czyli Seroczyńskich. Kiszkowie starali się za wszelk± cenę nie pozwolić Seroczyńskim przenikn±ć ze stanu bojarów putnych do stanu szlacheckiego. Nieformalna wojna trwała kilkadziesi±t lat. W 1553 r. bojarzy Seroczyńscy udowadniali przed s±dem swoje pochodzenie szlacheckie, podaj±c jako swój herb klejnot zwany Rogal±. Jednak w 1564 r. król Zygmunt August wzi±ł stronę Kiszków i poddał bojarów Seroczyńskich ich władzy całkowitej, co poci±gnęło za sob± ich stopniow± deklasację. W 1528 r. Seroczyńscy mieli obowi±zek dostarczyć na przegl±d pospolitego ruszenia do pocztów pańskich dwóch konnych żołnierzy.
Więcej szczę¶cia miała rodzina szlachecka Waszewskich vel Wasiewskich z Waszów lub Wasiów, dóbr które niegdy¶ rozlokowane były w bezpo¶rednim s±siedztwie Seroczyna od strony Szwejków. Pierwszym ich znanym Ľródłowo przedstawicielem był Wasz (zdrobnienie od imienia Wawrzyniec) z Seroczyna herbu Rogala, pisz±cy się pierwotnie z „Rudołtowa”– takim samym klejnotem, jak Seroczyńscy. Zreszt± za pokrewieństwem Waszewskich vel Wasiewskich z Seroczyńskimi mogłoby przemawać i to, że ci pierwsi na pocz±tku też używali nierzadko nazwiska Seroczyński lub Serocki. Jednak może to być również skutkiem posiadania czę¶ci dóbr Seroczyn i pisania się w dokumentach „de Seroczyn” W drugiej połowie XV w. odnajdujemy w dokumentach już czterech przedstawicieli tej rodziny, a na czę¶ci dóbr Seroczyn. Przy drodze do Szwejk powstała wie¶ o nazwie Wasze lub Wasie, która zniknęła z map na przełomie XVIII i XIX w. W 1553 r. i Waszowie, i Seroczyńscy udowodniali swoje pochodzenie szlacheckie stawiaj±c siebie nawzajem jako ¶wiadków i podaj±c ten sam herb, czyli Rogalę. Zreszt± w 1528 r. Waszowie wystawili tyle samo konnych, co Seroczyńscy, co ¶wiadczyć może o zbliżonym statusie maj±tkowym.
Pniewscy i Raczyńscy
Ród Pniewskich wywodzi się korzeniami ze wsi Pniewiski w parafii Przesmyki, niedaleko Kamianek Waniek. Najstarszym zapiskiem odnosz±cy się do tej rodziny i wsi jest adnotacja z 1454 r. o Piotrze Pniewskim (de Pniewiska) i jego siostrze Annie, żonie Wojciecha Nasiłowskiego. PóĽniejsze zapiski mówi± jeszcze o innych dziedzicach w dobrach Pniewiski na Podlasiu. Chodzi tu o Macieja Pniewskiego na Pniewiskach (1458), Janie i Annie Pniewskich (1480) oraz Pawle z Pniewisk. Pniewscy z Pniewisk wystawili do przegl±du wojskowego do Drohiczyna w 1528 r. zaledwie jednego konnego żołnierza.
Znacznie bogatsze i sięgaj±ce dalej w przeszło¶ć s± Ľródła dotycz±ce rodu Raczyńskich herbu Lubicz z Raczyn, położonych również na terenie parafii w Przesmykach. W 1438 r. w dokumentach pojawia się rycerz Wit de Raczyno. Mało tego, ten szlachcic rok wcze¶niej osobi¶cie ¶wiadczył jako dworzanin i został wpisany w dokument wydany przez kancelarię hospodarsk± księcia Michała, syna Zygmunta. Zreszt±, w 1444 r. Wit Raczyński piastował już godno¶ć sędziego ziemskiego bielskiego i oprócz Raczyn posiadał także dobra Dłubowo w ziemi drohickiej, gdzie ufundował nawet ko¶ciół w 1465 r. Zmarł jednak bezpotomnie a jego rozległy maj±tek przeszedł w większo¶ci w ręce krewnych żony – Steczków. Jak wynika z badań przeprowadzonych przez historyka Tomasz Jaszczołta na Raczynach w dalszym ci±gu dziedziczyli Raczkowie – Raczyńscy byli to najprawdopodobniej bracia sędziego Wita np. Benedykt Raczyński (1442), który w imieniu swoim i reszty dziedziców Raczyn wiódł spór z s±siadami – Lipińskimi. Ci Raczyńscy wystawili do popisu pospolitego ruszenia w 1528 r. trzech konnych żołnierzy.
Remiszewscy vel Rębiszewscy
Również niedaleko wspomnianego już wcze¶niej Kożuchowa, a w bezpo¶rednim s±siedztwie okolicy szlacheckiej zwanej Krasnodębami na pograniczu parafii sokołowskiej i kożuchowskiej położone były dobra nazywane dawniej Rembiszewem i dzielone następnie na wsie Rębiszewo Truski i Rębiszewo Chrome. To dzisiejsze miejscowo¶ci Remiszew Duży i Remiszew Mały. Po raz pierwszy wymieniono tę okolicę w 1448 r. Nie ma jednak konkretnych informacji, dlatego badacze maj± podzielon± opinię dotycz±c± pocz±tków rodu Remiszewskich, zapisywanych jeszcze w XVIII w. jako Rembiszewscy. Jedni identyfikuj± ich jako gał±Ľ rodziny Krasnodębskich, drudzy jako odrębny ród szlachecki, a trzeci wskazuj± nawet ich pierwotne gniazdo tj. Rębiszew na pograniczu północnego Mazowsza i Podlasia przydaj±c im herb Jastrzębiec.
W 1476 r. pojawił się w dokumentach niejaki Mikołaj de Rębiszewo, czę¶ć maj±tku należała też do księdza Wojciecha Remiszewskiego. Znamy też kolejnych przedstawicieli tej rodziny z drugiej połowy XV w.: Stanisława Remiszewskiego (1482) i Tomasza Remiszewskiego (1485). Na pocz±tku XVI w. duża czę¶ć Remiszewa należała również do rodziny Mleczków, potem za¶ ich krewnych – Steczków, a po nich do ksi±ż±t Drucko-Lubeckich, m.in. wła¶cicieli niedalekiego Rogowa.
DARIUSZ KOSIERADZKI (Życie Sokołowa 1 XII 2006)
Dane uzupełniające:
PNIEWSCY
najstarsze zapisy w księgach drohickich z XV w.:
1482 r. Jan Pniewski
1483 r. Paweł z Pniewisk
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Kurowski - Piotr Kurowski z Pniewisk
Pniewiska:
Stanisław syn Bartosza
Wojciech syn Jakuba
Jakub syn Stanisława
Stanisław syn Jana
Mikołaj syn Pawła
Jan syn Jakuba
Bartosz syn Jerzego
Jan syn Jerzego
Maciej syn Jana
Popis pospolitego ruszenia Radoszkowice 1567 r.:
wieś Pniewiski:
Stanisław syn Bartłomieja - koń, arkabuzer!
Wojciech Pniewski syn Jakuba wysłał sługę pieszo z rohatyną
Mikołaj Trębicki - koń
Stanisław syn Jana - koń, siekiera
Maciej syn Jerzego - koń, rohatyna
Maciej syn Jana - pieszo
Bartłomiej syn Jerzego - klacz
Jan syn Jakuba - koń, miecz
Piotr syn Marcina - koń, siekiera
Jakub "Przedbor?" - koń
Maciej syn Jana - koń, kord
Zygmunt Zaleski stawił sługę swego - Augustyna Kurowskiego - koń, zbroja a sam w poczcie pańskim "Iliniczów" (ros.)
RACZYŃSCY
najstarsze wpisy w księgi:
1476 lub 1477 r. Abraham Raczyński
1479 r. Abraham Raczyński
1481 r Abraham de Raczyno
1481 i 1482 i 1483 r. (trzykrotnie) Abraham z Raczyna Raczyński
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Raczyno:
Lenart syn Wojciecha
Marcin syn Macieja
Mikołaj syn Lenarta
Jan syn Bartosza
Abraham syn Andrzeja
Stanisław syn Macieja
Walenty syn Stanisława
Mikołaj "Pliszka" syn Andrzeja Pliszki
Wawrzyniec syn Andrzeja Lipeński (Lipiński)
Maciej syn Jakuba
Andrzej Raczyński
Wojciech syn Stanisława
Barbara wdowa po Macieju
Wojciech syn Jana
Jan "Ziółko" i za wdowę Katarzynę
Łukasz syn Stanisława
Jan syn Andrzeja
Popis pospolitego ruszenia 1567 r. Radoszkowice:
Marcin syn Macieja - pieszo, kord
Marcin syn Wojciecha - klacz, rohatyna
Lenart syn Wojciecha - klacz, miecz, rohatyna
Andrzej syn Macieja wysłał sługę ..... (nieczytelne ros.) - klacz, rohatyna a sam w poczcie wojewody nowogrodzkiego
Jan syn Macieja Lisowski - pieszo, kord
Stanisław syn Macieja - klacz, miecz
wdowa Matysowa wysłała sługę Stanisława Obudzyńskiego? - pieszo, rohatyna
Łukasz Łęczycki (Łęczycka) - klacz, kord, siekiera
Wojciech syn Jana - klacz, kord, siekiera
Jakub Supełka? żupeła? (ros.) - pieszo, rohatyna
wdowa Stanisławowa (żona Stanisława) wysłała syna pieszo z rohatyną
Walenty Przesmycki od żony - klacz, rohatyna
Wojciech syn Rafała - pieszo, siekiera z kijem!!!
Mikołaj Żułka? syn Lenarta - klacz, miecz
Jan Żułka? - pieszo, rohatyna
Mikołaj Pliszka od żony pieszo z rohatyną
Daniel syn Macieja - klacz, rohatyna
Stanisław syn Marcina - pieszo z rohatyną
wdowa Hieronimowa stawiła syna Grzegorza - pieszo
Wojciech syn Marcina "Bzdzielik?" przysłał Skolimowskiego - klacz, rohatyna, miecz, siekiera
Abram (Abraham) syn Matysa - klacz, miecz
od Barbary Raczyńskiej Stanisławowej Łukasz Bujno stawił sługę Lenarta na klaczy z mieczem
REMISZEWSCY vel Rębiszewscy vel Rembiszewscy
najstarsze wpisy w księgi drohickie z XV w.:
1482 r. Wojciech ksiądz z Rębiszewa?
1481 r. Mikołaj z Rębiszewa Dominikowicz (syn Dominika)
przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Rembiszewo (Remiszew):
Andrzej syn Stanisława
Mikołaj syn Stanisława
Baltazar syn Stanisława
Jan syn Jakuba
Walenty syn Marcina
Wojciech syn Mikołaja
Stanisław syn Macieja
Wawrzyniec syn Macieja
Kamianka Lacka:
Andrzej Rembiszewski i od żony swojej dziedziczki
Popis pospolitego ruszenia 1567 r.:
"Rembisze Wochery??? (ros.): Remiszew Truszki???
Stanisław syn Macieja Papa wysłał syna Andrzeja z Rębiszowa i z kamianki i z żony części - klacz, miecz
Stanisław syn Macieja Truszka? - klacz, miecz
Jan syn Jakuba z matką swą - klacz
Wojciech syn Mikołaja - klacz, miecz
Walenty syn Marcina - klacz, miecz
Stanisław syn Macieja "Trusko" - koń, miecz
Rębiszewo Chrome (Remiszew):
Mikołaj syn Stanisława z bratem swoim Marcinem z części swojej Rębiszewa stawili - koń
Lasota wysłał syna Jana - klacz
Marcin syn Stanisława - koń
ZAWADZCY
(niektórzy utrzymują, że pochodzą od Kożuchowskich, ewentualnie, że mieli wspólnego przodka)
Przysięga na wiernośc Koronie Drohiczyn 1569 r.:
Jan syn Mikołaja Zawadzki za synowca swego Więcława lat niemającego
Abram syn Jakuba
Bartosz syn Abrama
Piotr syn Serafina
Jakub syn Abrama
Gotard z synami Pawłem i Zygmuntem
Gotard syn Jakuba
Wojciech syn Jakuba - woźny
Jan Zawadzki
Więcław syn Macieja
Andrzej syn Marcina
Paweł syn Marcina
Piotr syn Serafina
Salomon syn Adama
szlachetny Sobieski syn Szczęsnego
Maciej syn Rafała
Andrzej syn Rafała
Salomon syn Rafała
Jan syn Marcina
Andrzej syn Macieja
Mikolaj rzeczony Juguda (???)
Serafin syn Wojciecha
Maciej syn Wojciecha
Jan syn Andrzeja
http://www.zsokolowa.com/index.php?opti ... &Itemid=46