Ziemia Witebska

Jak pisze Mieczysław Jałowiecki w książeczce "Po dworach i wsi litewskiej" wydanej w Kamieniu w roku 1928: "...Był to kraj dziwnie uroczy, a pełen jakiejś średniowiecznej, trochę feudalnej tradycji, kraj starych zamków, romantycznych parków, pięknych charakterów, kraj gdzie nad jeziorami wznoszą się wieżyce wspaniałych świątyń, gdzie wśród zieleni drzew bieleją mury o zdobnej architekturze, kraj w którym ludzie wyglądają jakby zeszli ze starych portretów zdobiących ich rodzinne ściany, kraj o atmosferze duchowej tak innej od tego co dziś spotykamy, w którym nie było tego co jest plaga dnia dzisiejszego - nie było nigdy chamstwa, ani duchowego ani towarzyskiego. A przy tej wysokiej kulturze duchowej, trzeźwa praca nad podniesieniem rolnictwa, przemysły, oświaty w kraju. Przyległa do Inflant Ziemia Witebska stanowi obok Mohylewszczyzny najdalej wysunięte ku wschodowi Ziemie Jagiellonów. Z całą stanowczością muszę zaprzeczyć przysłowiu " jak głowa kiepska pewnie już z Witebska". Przeciwnie, Witebszczyzna wydała szereg wybitnych ludzi i senatorów Rzeczypospolitej, a rody Łopacińskich, Chrapowickich, Zabiełłów, Wołłodkiewiczów, Sołtanów chlubnie zapisały się w historii i kulturze kraju. Sercem Witebszczyzny najbogatszy we wspomnienia, najbardziej zasiedziany, a może i najbardziej malowniczy jest powiat Lepelski. Bogaty w jeziora, przecięty systemem kanałów łączących basen Berezyny z Dźwiną i rzeką Ułłą należał do najbardziej kwitnących pod względem rolnictwa i przemysłu..."

http://www.ihak.net/family/iwona/wsp1920/wsp1920.html