Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Wojnowo w gm. Kargowa i jego historia.
25.09.2018 21:04
Wojnowo (niem. Woynowo, 1934-45 Reckenwalde) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Kargowa.
W 1623 Wojnowo stało się własnością cystersów z Obry, którzy na wieś wymienili znajdujący się w ich posiadaniu Ruchocki Młyn. Podczas kasacji (sekularyzacji) klasztoru w Obrze w 1796 roku Wojnowo oraz Stare i Nowe Kramsko zostały podarowane Unruhowi[2]. Opat z przejętego przez władze pruskie klasztoru zamieszkał w Wojnowie.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Wojnowo należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej.
Wojnowo należało do babimojskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek Wojnowo, który należał do miasta Celichów (Sulechów).
Według spisu urzędowego z 1837 roku Wojnowo liczyło 118 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 17 dymów (domostw). Wzmiankowana była również karczma Wojnowo, gdzie mieszkało w 1837 roku 6 osób.
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest:
zespół pałacowy i folwarczny, z połowy XIX wieku:
pałac neobarokowy z początku XX wieku
park
gorzelnia
spichrz
budynek gospodarczy, drewniany
spichlerz, obecnie rzymsko-katolicka kaplica pod wezwaniem MB Częstochowskiej, drewniany.
Pierwsze zapisy na temat Wojnowa pochodzą z 1623 roku. Była to wieś rybacka, która należała do klasztoru cystersów w Obrze. Po likwidacji zakonu w 1835 roku wieś stała się własnością rodziny von Unruh. W drugiej połowie XVIII wieku majątek zmieniał wielokrotnie właścicieli. W latach 1905-1909 Wojnowo było własnością barona Aschwina, po jego śmierci właścicielką była Armgarda Kunegunda- hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. W latach trzydziestych XX wieku majątek został rozprzedany ze względu na długi. Miał go odremontować książę Bernard z Julianą , holenderską następczynią tronu.
Trochę informacji o pałacu wojnowskim.
Pałac w Wojnowie (niem. Woynowo) położony jest w południowo-zachodniej części wsi, w zespole pałacowo-parkowym. W otoczeniu pałacu od północy znajduje się park, a od południa dziedziniec z zabudową folwarczną z XIX i z początku XX wieku: gorzelnią, spichlerzem i stajnią. W zespole znajduje się także kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej, powstała z przebudowanego XIX-wiecznego spichlerza. Obecnie w pałacu mieści się sanatorium rehabilitacyjne dla dzieci.
Wojnowo po raz pierwszy wzmiankowane jest w 1623 roku, jako wieś rybacka należąca do klasztoru cystersów w Obrze. Po kasacji zakonu w 1835 roku przechodzi ona na własność rodu von Unruh. W 2. poł. XVIII wieku majątek zmieniał kilkakrotnie właścicieli. W latach 1905-1909 właścicielem Wojnowa został baron Aschwin, a po jego śmierci Armgarda Kundegunda, hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. Mieszkała ona w pałacu wraz mężem Bernardem i dziećmi do 1944 roku. W latach 30. XX wieku majątek został rozprzedany, ze względu na wysokie zadłużenie, powstałe m.in. w wyniku prac remontowo-porządkowych przeprowadzonych w zespole pałacowo-parkowym, a związanych z planami matrymonialnymi młodego księcia Bernarda z Julianą, następczynią tronu Holandii. Krótko przed zakończeniem wojny pałac przejęło SS, natomiast po 1945 roku ulokowano w nim sanatorium dla dzieci.
Nie jest znana data wybudowania pierwotnej siedziby właścicieli majątku w Wojnowie ani jej twórców. W związku z tym, iż zabudowa folwarczna powstała w początkach XIX wieku, można przypuszczać, iż pałac w obecnej formie powstał około połowy XIX wieku, na zrębach wcześniejszej budowli. Z inicjatywy księcia Beranarda w 1910 roku przeprowadzono przebudowę elewacji tylnej, w której umieszczono na osi otwierający się arkadowo ganek z balkonem na piętrze, wykonany przez mistrza murarskiego I. Rychly.
Neobarokowy pałac jest budowlą murowaną, dwukondygnacyjną, z użytkowym poddaszem, podpiwniczoną, założoną na planie prostokąta. Obiekt posiada wysoki dach dwuspadowy, łamany z lukarnami. Przy narożnikach fasady umiejscowione zostały sześcioboczne wieżyczki, nakryte wielobocznymi daszkami. Elewacje frontową i tylną wzbogacają ponadto umiejscowione osiowo ryzality, do których przylegają tarasy poprzedzone schodami (jednobiegowe rozszerzające się wachlarzowo od frontu i trójbiegowe rozdzielne od strony elewacji zachodniej). Elewacje boczne oraz ryzality zostały zwieńczone szczytami ze spływami wolutowymi. Otwory okienne częściowo są prostokątne, a częściowo półkoliście zamknięte, ujęte opaskami wykonanymi w tynku. W pałacu została zachowana oryginalna stolarka okienna i drzwiowa oraz boazerie.
Po II wojnie światowej w latach 1964-1968 przeprowadzono remont pałacu, w czasie którego wykonano betonową klatkę schodową, drewniane stropy nad przyziemiem i piętrem wymieniono na ceramiczne na belkach stalowych, dostosowano obiekt do potrzeb sanatorium poprzez wprowadzenie nowych podziałów wnętrz. Niedawno wymieniono połowę pokrycia dachowego w elewacji tylnej.
Biografia księcia Bernarda.
Książę Bernhard (29 czerwca 1911 w Jenie - 1 grudnia 2004 w Utrechcie), niemiecki arystokrata, mąż królowej Holandii Juliany, ojciec królowej Beatrix.
Urodził się jako Bernhard Leopold Friedrich Eberhard Julius Curt Karl Gottfried Peter zu Lippe-Biesterfeld, syn księcia Bernharda zur Lippe (młodszego brata panującego ówcześnie księcia Lippe w północnej Nadrenii-Westfalii) i baronessy Armgard von Sierstorpff-Cramm. Małżeństwo rodziców nie spełniało wymogów dworu panującego Lippe, w związku z czym nowo narodzony członek rodu otrzymał jedynie tytuł hrabiowski. Wkrótce jednak (jeszcze w 1911) panujący książę Lippe Leopold IV nadał mu tytuł księcia zur Lippe-Biesterfield.
W wyniku I wojny światowej ród utracił panowanie w księstwie. Książę Bernhard spędził młode lata w Prusach Wschodnich, w dobrach rodzinnych Reckenwalde (obecnie Wojnowo w Polsce) koło Zuellichau (Sulechów). Tam też zdobył podstawowe wykształcenie; gimnazjum ukończył w Berlinie w 1929. Studiował prawo na uniwersytetach w Lozannie (Szwajcaria) i Berlinie. Prowadził rozrywkowy tryb życia, był znany jako miłośnik szybkich samochodów, jazdy konnej i wypraw myśliwskich safari.
W okresie dochodzenia do władzy Hitlera odbywał służbę wojskową jako pilot i podjął później pracę w przedsiębiorstwie chemicznym IG Farben. Jego młodszy brat Aschwin publicznie poparł politykę Hitlera i NSDAP. W połowie lat 30. książę Bernhard - protestant, pochodzący z rodu książęcego - został zaakceptowany przez królową Holandii Wilhelminę jako kandydat na męża jej córki Juliany, następczyni tronu. Wybór ten wzbudził w Holandii kontrowersje, przyszły mąż Juliany uchodził za zwolennika polityki niemieckiej, która groziła wybuchem wojny na skalę europejską. W czasie spotkania z Bernhardem Hitler wskazywał na szanse sojuszu niemiecko-holenderskiego, którego osoba księcia miała być gwarantem.
Małżeństwo zostało zawarte 7 stycznia 1937. Po wybuchu wojny swoimi działaniami zyskał uznanie Holendrów. Wspomagał rodzinę królewską w wyjeździe do Anglii po napadzie niemieckim, wysłał następnie żonę z dziećmi do Kanady. Sam pozostał w Anglii, gdzie służył jako pilot (nie zaakceptowano jego oferty pracy w wywiadzie), wspierał holenderski ruch oporu w kraju oraz był osobistym sekretarzem królowej Wilhelminy. W 1944 został naczelnym dowódcą wojsk holenderskich, rok później wraz z rodziną powrócił do Holandii. Uczestniczył w rozmowach kapitulacyjnych w maju 1945.
Po wojnie pozostał w służbie wojskowej, pełniąc m.in. funkcję szefa połączonych sztabów. Pracował także w wielu organizacjach międzynarodowych i miał opinię gospodarczego ambasadora Holandii. W 1948 po abdykacji matki na tron holenderski wstąpiła jego żona Juliana.
Był inicjatorem tzw. Grupy Bilderberg, forum debat liderów intelektualnych i gospodarczych Europy Zachodniej; na spotkaniach Grupy padła m.in. inicjatywa powołania Unii Europejskiej. W 1961 książę Bernhard współtworzył znaną fundację ochrony środowiska World Wildlife Fund.
Był bohaterem kilku skandali gospodarczych i obyczajowych, przede wszystkim afery Lockheed; w 1976 ujawniono, że miał przyjąć od amerykańskiej korporacji lotniczej milion dolarów łapówki w zamian za wspieranie działalności firmy w Holandii. Afera Lockheed zatoczyła szerokie kręgi i sięgała m.in. nieuczciwej współpracy z rządem argentyńskim Juana Perona. Inny zarzut wobec księcia i jego działalności wysunął Nelson Mandela; domagał się on wyjaśnienia roli funduszu World Wildlife Fund w RPA, zarzucając współfinansowanie reżimu apartheidu.
Do skandali politycznych i gospodarczych należy dodać obyczajowe. Książę Bernhard był ojcem dwóch nieślubnych córek, jednej w Paryżu, drugiej w USA.
Z małżeństwa z królową Julianą (która abdykowała w 1980) urodziły się cztery córki:
Beatrix (ur. 31 stycznia 1938), od 1980 królowa Holandii
Irene Emma Elisabeth (ur. 5 sierpnia 1939)
Margriet Francisca (ur. 19 stycznia 1943)
Marijke Christina (ur. 18 lutego 1947)
Książę Bernhard zmarł po długiej chorobie nowotworowej 1 grudnia 2004, pół roku po śmierci żony.
W 1623 Wojnowo stało się własnością cystersów z Obry, którzy na wieś wymienili znajdujący się w ich posiadaniu Ruchocki Młyn. Podczas kasacji (sekularyzacji) klasztoru w Obrze w 1796 roku Wojnowo oraz Stare i Nowe Kramsko zostały podarowane Unruhowi[2]. Opat z przejętego przez władze pruskie klasztoru zamieszkał w Wojnowie.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Wojnowo należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej.
Wojnowo należało do babimojskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowiło odrębny majątek Wojnowo, który należał do miasta Celichów (Sulechów).
Według spisu urzędowego z 1837 roku Wojnowo liczyło 118 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 17 dymów (domostw). Wzmiankowana była również karczma Wojnowo, gdzie mieszkało w 1837 roku 6 osób.
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest:
zespół pałacowy i folwarczny, z połowy XIX wieku:
pałac neobarokowy z początku XX wieku
park
gorzelnia
spichrz
budynek gospodarczy, drewniany
spichlerz, obecnie rzymsko-katolicka kaplica pod wezwaniem MB Częstochowskiej, drewniany.
Pierwsze zapisy na temat Wojnowa pochodzą z 1623 roku. Była to wieś rybacka, która należała do klasztoru cystersów w Obrze. Po likwidacji zakonu w 1835 roku wieś stała się własnością rodziny von Unruh. W drugiej połowie XVIII wieku majątek zmieniał wielokrotnie właścicieli. W latach 1905-1909 Wojnowo było własnością barona Aschwina, po jego śmierci właścicielką była Armgarda Kunegunda- hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. W latach trzydziestych XX wieku majątek został rozprzedany ze względu na długi. Miał go odremontować książę Bernard z Julianą , holenderską następczynią tronu.
Trochę informacji o pałacu wojnowskim.
Pałac w Wojnowie (niem. Woynowo) położony jest w południowo-zachodniej części wsi, w zespole pałacowo-parkowym. W otoczeniu pałacu od północy znajduje się park, a od południa dziedziniec z zabudową folwarczną z XIX i z początku XX wieku: gorzelnią, spichlerzem i stajnią. W zespole znajduje się także kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej, powstała z przebudowanego XIX-wiecznego spichlerza. Obecnie w pałacu mieści się sanatorium rehabilitacyjne dla dzieci.
Wojnowo po raz pierwszy wzmiankowane jest w 1623 roku, jako wieś rybacka należąca do klasztoru cystersów w Obrze. Po kasacji zakonu w 1835 roku przechodzi ona na własność rodu von Unruh. W 2. poł. XVIII wieku majątek zmieniał kilkakrotnie właścicieli. W latach 1905-1909 właścicielem Wojnowa został baron Aschwin, a po jego śmierci Armgarda Kundegunda, hrabina von Biesterfeld, a od 1916 roku księżna Biesterfeld zu Lippe. Mieszkała ona w pałacu wraz mężem Bernardem i dziećmi do 1944 roku. W latach 30. XX wieku majątek został rozprzedany, ze względu na wysokie zadłużenie, powstałe m.in. w wyniku prac remontowo-porządkowych przeprowadzonych w zespole pałacowo-parkowym, a związanych z planami matrymonialnymi młodego księcia Bernarda z Julianą, następczynią tronu Holandii. Krótko przed zakończeniem wojny pałac przejęło SS, natomiast po 1945 roku ulokowano w nim sanatorium dla dzieci.
Nie jest znana data wybudowania pierwotnej siedziby właścicieli majątku w Wojnowie ani jej twórców. W związku z tym, iż zabudowa folwarczna powstała w początkach XIX wieku, można przypuszczać, iż pałac w obecnej formie powstał około połowy XIX wieku, na zrębach wcześniejszej budowli. Z inicjatywy księcia Beranarda w 1910 roku przeprowadzono przebudowę elewacji tylnej, w której umieszczono na osi otwierający się arkadowo ganek z balkonem na piętrze, wykonany przez mistrza murarskiego I. Rychly.
Neobarokowy pałac jest budowlą murowaną, dwukondygnacyjną, z użytkowym poddaszem, podpiwniczoną, założoną na planie prostokąta. Obiekt posiada wysoki dach dwuspadowy, łamany z lukarnami. Przy narożnikach fasady umiejscowione zostały sześcioboczne wieżyczki, nakryte wielobocznymi daszkami. Elewacje frontową i tylną wzbogacają ponadto umiejscowione osiowo ryzality, do których przylegają tarasy poprzedzone schodami (jednobiegowe rozszerzające się wachlarzowo od frontu i trójbiegowe rozdzielne od strony elewacji zachodniej). Elewacje boczne oraz ryzality zostały zwieńczone szczytami ze spływami wolutowymi. Otwory okienne częściowo są prostokątne, a częściowo półkoliście zamknięte, ujęte opaskami wykonanymi w tynku. W pałacu została zachowana oryginalna stolarka okienna i drzwiowa oraz boazerie.
Po II wojnie światowej w latach 1964-1968 przeprowadzono remont pałacu, w czasie którego wykonano betonową klatkę schodową, drewniane stropy nad przyziemiem i piętrem wymieniono na ceramiczne na belkach stalowych, dostosowano obiekt do potrzeb sanatorium poprzez wprowadzenie nowych podziałów wnętrz. Niedawno wymieniono połowę pokrycia dachowego w elewacji tylnej.
Biografia księcia Bernarda.
Książę Bernhard (29 czerwca 1911 w Jenie - 1 grudnia 2004 w Utrechcie), niemiecki arystokrata, mąż królowej Holandii Juliany, ojciec królowej Beatrix.
Urodził się jako Bernhard Leopold Friedrich Eberhard Julius Curt Karl Gottfried Peter zu Lippe-Biesterfeld, syn księcia Bernharda zur Lippe (młodszego brata panującego ówcześnie księcia Lippe w północnej Nadrenii-Westfalii) i baronessy Armgard von Sierstorpff-Cramm. Małżeństwo rodziców nie spełniało wymogów dworu panującego Lippe, w związku z czym nowo narodzony członek rodu otrzymał jedynie tytuł hrabiowski. Wkrótce jednak (jeszcze w 1911) panujący książę Lippe Leopold IV nadał mu tytuł księcia zur Lippe-Biesterfield.
W wyniku I wojny światowej ród utracił panowanie w księstwie. Książę Bernhard spędził młode lata w Prusach Wschodnich, w dobrach rodzinnych Reckenwalde (obecnie Wojnowo w Polsce) koło Zuellichau (Sulechów). Tam też zdobył podstawowe wykształcenie; gimnazjum ukończył w Berlinie w 1929. Studiował prawo na uniwersytetach w Lozannie (Szwajcaria) i Berlinie. Prowadził rozrywkowy tryb życia, był znany jako miłośnik szybkich samochodów, jazdy konnej i wypraw myśliwskich safari.
W okresie dochodzenia do władzy Hitlera odbywał służbę wojskową jako pilot i podjął później pracę w przedsiębiorstwie chemicznym IG Farben. Jego młodszy brat Aschwin publicznie poparł politykę Hitlera i NSDAP. W połowie lat 30. książę Bernhard - protestant, pochodzący z rodu książęcego - został zaakceptowany przez królową Holandii Wilhelminę jako kandydat na męża jej córki Juliany, następczyni tronu. Wybór ten wzbudził w Holandii kontrowersje, przyszły mąż Juliany uchodził za zwolennika polityki niemieckiej, która groziła wybuchem wojny na skalę europejską. W czasie spotkania z Bernhardem Hitler wskazywał na szanse sojuszu niemiecko-holenderskiego, którego osoba księcia miała być gwarantem.
Małżeństwo zostało zawarte 7 stycznia 1937. Po wybuchu wojny swoimi działaniami zyskał uznanie Holendrów. Wspomagał rodzinę królewską w wyjeździe do Anglii po napadzie niemieckim, wysłał następnie żonę z dziećmi do Kanady. Sam pozostał w Anglii, gdzie służył jako pilot (nie zaakceptowano jego oferty pracy w wywiadzie), wspierał holenderski ruch oporu w kraju oraz był osobistym sekretarzem królowej Wilhelminy. W 1944 został naczelnym dowódcą wojsk holenderskich, rok później wraz z rodziną powrócił do Holandii. Uczestniczył w rozmowach kapitulacyjnych w maju 1945.
Po wojnie pozostał w służbie wojskowej, pełniąc m.in. funkcję szefa połączonych sztabów. Pracował także w wielu organizacjach międzynarodowych i miał opinię gospodarczego ambasadora Holandii. W 1948 po abdykacji matki na tron holenderski wstąpiła jego żona Juliana.
Był inicjatorem tzw. Grupy Bilderberg, forum debat liderów intelektualnych i gospodarczych Europy Zachodniej; na spotkaniach Grupy padła m.in. inicjatywa powołania Unii Europejskiej. W 1961 książę Bernhard współtworzył znaną fundację ochrony środowiska World Wildlife Fund.
Był bohaterem kilku skandali gospodarczych i obyczajowych, przede wszystkim afery Lockheed; w 1976 ujawniono, że miał przyjąć od amerykańskiej korporacji lotniczej milion dolarów łapówki w zamian za wspieranie działalności firmy w Holandii. Afera Lockheed zatoczyła szerokie kręgi i sięgała m.in. nieuczciwej współpracy z rządem argentyńskim Juana Perona. Inny zarzut wobec księcia i jego działalności wysunął Nelson Mandela; domagał się on wyjaśnienia roli funduszu World Wildlife Fund w RPA, zarzucając współfinansowanie reżimu apartheidu.
Do skandali politycznych i gospodarczych należy dodać obyczajowe. Książę Bernhard był ojcem dwóch nieślubnych córek, jednej w Paryżu, drugiej w USA.
Z małżeństwa z królową Julianą (która abdykowała w 1980) urodziły się cztery córki:
Beatrix (ur. 31 stycznia 1938), od 1980 królowa Holandii
Irene Emma Elisabeth (ur. 5 sierpnia 1939)
Margriet Francisca (ur. 19 stycznia 1943)
Marijke Christina (ur. 18 lutego 1947)
Książę Bernhard zmarł po długiej chorobie nowotworowej 1 grudnia 2004, pół roku po śmierci żony.