Kamil Stefko
(ur. 8 kwietnia 1875 w Złoczowie, zm. 17 lutego 1966 we Wrocławiu) – polski prawnik, specjalista prawa procesowego cywilnego, profesor prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu, członek Komisji Kodyfikacyjnej II RP. Był synem Michała i Kamili z domu Lemoch, wnukiem Ignacego Lemocha, czeskiego profesora matematyki elementarnej Uniwersytetu Lwowskiego i rektora tej uczelni. W 1892 ukończył VIII klasę ze stopniem celującym i zdał egzamin dojrzałości z odznaczeniem w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (w jego klasie był m.in. Roman Negrusz. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, w 1897 obronił tamże doktorat i w 1907 habilitował się. Odbył także studia w Berlinie. Był sędzią powiatowym w Brodach i prowadził kancelarię adwokacką we Lwowie. W 1910 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1916 – profesorem zwyczajnym prawa procesowego cywilnego na Uniwersytecie Lwowskim. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1923 był zweryfikowany z lokatą 30, a w 1924 z lokatą 11. W latach 20. był oficerem rezerwowym 5 Pułku Artylerii Polowej we Lwowie, w tym w 1924 jako oficer pospolitego ruszenia. Został członkiem Komisji Kodyfikacyjnej w II RP, zaś od 1932 członkiem Trybunału Kompetencyjnego. W roku akademickim 1933/1934 był komisarzem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie po tym, jak z urzędu ustąpił Henryk Halban. Był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie[. W 1941 wyjechał ze Lwowa do Warszawy. Został tam kierownikiem biura tłumaczeń niemieckich w Polskiej Pocztowej Kasie Oszczędności. Od maja 1945 był pełnomocnikiem ds. uruchomienia Wydziału Prawa i Administracji we Wrocławiu, a także pierwszym dziekanem tego wydziału, współorganizator
i pierwszy rektor Wyższej Szkoły Handlowej Prace: "O omieszkaniu wedle austriackiej procedury cywilnej" (1907), "Rzut oka na historyczny rozwój prawa egzekucyjnego" (1916), "Główne zasady polskiej procedury cywilnej" (1919), "Dyplomatyczne zwolnienie od jurysdykcji w sprawach cywilnych" (1938), "Udział prokuratora w postępowaniu cywilnym" (1956). Był działaczem Stronnictwa Demokratycznego, z jego ramienia zasiadał w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu[ 10 listopada 1933 „za owocną działalność naukową i profesorską” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[ Krzyż Komandorski otrzymał także w okresie PRL nadany uchwałą Rady Państwa z 27 września 1955. Zmarł 17 lutego 1966 we Wrocławiu i tam został pochowany
