Pnikut, powiat mościski, woj. lwowskie

W roku 1366 Piotr Radziejowski kupuje dziedzictwo we wsi Pnikut.
AGZ Tom_8 1880.

W roku 1385 wieś Pnikut stała się własnością Biskupstwa Przemyskiego, skutkiem darowizny dokonanej przez właściciela wsi - Piotra Stryjskiego.
Poniżej treść dokumentu, za AGZ Tom_7 1878.

[attachment]pnikut.jpg

Fragment dokumentu przetłumaczony na język polski:
„My przeto Emeryk Bebek całego Królestwa Ruskiego Starosta, przez pismo niniejsze czynimy wiadomo wszystkim, teraz żyjącym lub następnie, jako r. 1385. dnia 8. po dniu Błogosławionych Apostołów Filipa i Jakuba. stanąwszy w Mieście Przemyślu osobiście przed nami szlachetnie urodzony i zacny mąż Piotr Stryjski, ani przymuszony, ani zniewolony od kogo, lecz z wrodzonej sobie dobrotliwości i z własnej chęci, zdrowy na ciele i na umyśle, wynurzył, opowiedział i zeznał przed nami co następnie:
(…) wieś swoją pewną Pnekolt zwaną leżącą w obwodzie Przemyskim, odkazał, dał,
nadał, darował wieczyście i nieodzownie, kościołowi Katedralnemu miasta Przemyśla (...)
a zatem rządcy teraźniejszemu tego kościoła i następcom jego przyszłym z wszelkimi pożytkami, przychodami , dochodami w granicach prawych i w zupełnych obrębach …”.

W roku 1402 biskup przemyski potwierdza sprzedaż sołtystwa w Pnikucie. W tamtym czasie sołtys, to zarządzający wsią w imieniu właściciela, a jednocześnie podejmujący działania dla pomnażania jego majątku. Więcej o sołtysach w: [Prawo Polityczne Narodu Polskiego T 2_1787 Wincenty Skrzetuski]
Poniżej fragment dokumentu potwierdzającego sprzedaż - AGZ Tom_8 1880.

Według „Kroniki Diecezji Przemyskiej” z roku 1912, w archiwum Kapituły przemyskiej obrządku łacińskiego znajduje się dokument z roku 1479, o tytule jak poniżej, rozstrzygający spór kompetencyjny dotyczący Pnikuta.

Według „Kroniki Diecezji Przemyskiej” z roku 1912, w archiwum Kapituły przemyskiej obrządku łacińskiego znajduje się dokument z roku 1359, dotyczący sprzedaży dziedzictwa we wsi Pnekolt (współczesna nazwa Pnikut). Dokument sporządzony w hramocie w roku 6867 (kalendarz bizantyjski), czyli w roku 1359.

Krótki opis kościoła w Pnikucie.
Opis za: Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1905_z1.

Biskup Przemyski obrządku łacińskiego -Walenty Herbut z Felsztyna, dnia 14 sierpnia 1567 roku wydaje dekret.
Treść za: Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1902_z11.

Wieś Pnikut wymieniona jest w dokumencie z dnia 7 marca 1421 roku.
Biskup przemyski Janusz, czyli Jan z Lubienia, zatwierdza uchwałę dotyczącą wspólności majątku kapituły przemyskiej.
Dokument w: AGZ Tom_8.
Poniżej przetłumaczony fragment (Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1901_z11).

Biskup przemyski Mikołaj z Błażejowic „jako czujny stróż, nie chcąc dopuścić do tego, aby dobra biskupie były rozdrapywane, postarał się o urzędowe rozgraniczenie dóbr biskupich od dóbr szlacheckich”
Dokumenty opisane w AGZ Tom_8.
Rozgraniczenie pomiędzy Pnikutem, a Buchowicami.

[attachment]Akta grodzkie i ziemskie z archiwum t.z.jpg

Rozgraniczenie pomiędzy Pnikutem, a Bolanowicami. Rozgraniczenia dokonał Jerzy z Humnisk, a nie Grzegorz.

29 października 1408 roku Władysław Jagiełlo uwalnia kilka wsi, w tym Pnikut, od wszelkich danin i ciężarów należnych skarbowi królewskiemu.
Treść dokumentu w AGZ Tom_8.
Poniżej wycinek z „Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1912.

[attachment]Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1912_z12 jnikut_412.jpg

Poniżej opis tego wydarzenia za: "Przyiaciél Chrześciańskiéy Prawdy" 1834_z1.

[attachment]Przyiaciél Chrześciańskiéy Prawdy_1834_z1.jpg

W roku 1725 w Pnikucie znajdował się majątek prepozyta przemyskiego. Dzierżawcą majątku był Aleksander Leśnicki.
Treść za: „Kronika Dyecezyi Przemyskiej_1909”.

Wieś Pnikut lokowana była na prawie średzkim.
Fakt ten wynika z opisu dokumentu sporządzonego w Przemyślu, dnia 1 listopada 1406 roku.
Opis za: „Materyały archiwalne wyjęte głównie z metryki litewskiej”, wyd. 1890 r.
Poniżej fragment dokumentu.

Pnikut – rok 1832, czyli okres pańszczyzny w zaborze austriackim.
Skutkiem samowolnego oddalenia się z miejsca zamieszkania było obwieszczenie stosownych władz.
Treść za: „Gazeta Lwowska” z dnia 1 listopada 1832 roku.

W roku 1385 Pnikut stał się własnością biskupstwa przemyskiego (o czym wcześniejszy wpis).
Trzy lata później – w lutym 1398 roku, biskup przemyski Maciej dokonał rozdziału wspólności majątkowej kapituły przemyskiej. Własnością we wsi Pnikut obdarowany został Mikołaj Wigand – dziekan kapituły przemyskiej.
Treść za: „Studya do dziejów Uniwersytetu Krakowskiego i …”, 1898, autor Jan Nepomucen Fijałek.

„W dokumentach wspomnianym jest syn Wiganda (...), gdy wskutek rozdziału wspólności majątkowej kapituły przemyskiej przez biskupa Macieja, w lutym 1398 r., otrzymał był o cztery mile pod Przemyślem wioskę Pnikut, której sołtystwo sprzedał później, za za­twierdzeniem biskupiem 2 lipca 1402 r., Maciejowi Krawczykowi (sy­nowi krawca) z Kazimierza.”

Dokument sprzedaży sołtystwa - we wcześniejszym wpisie.