Dunajewski Wiktor

Wiktor Dunajewski - Obrońca Lwowa 1918
ur. 1884 Lwów - zm. 1947 Wrocław

Wiktor był bratem mojego dziadka Stanisława, (niestety
nie zachowały się żadne zdjęcia Wiktora).
Urodził się we Lwowie jako ostatnie (ósme) dziecko
Antoniego Dunajewskiego (ok 1829-1903 Lwów) i Julii
z Jaworskich, (1848-po 1910). O dzieciństwie Wiktora
wiem niewiele, w roku 1918 był już żonaty i miał dziecko.
Żona jego Maria (panieńskiego nazwiska nie udało się
ustalić). Wiktor i Maria mieli córkę Wandę.
Lata w wojsku i obrona Lwowa to temat na dziś.
Wiktor będąc na urlopie z armii austryjackiej zgłosił
się we wrześniu 1918 do Wojska Polskiego na ulicę
Akademicką 3 we Lwowie.
Z Akademickiej został wysłany dnia 31 października
1918 roku do szkoły imienia Henryka Sienkiewicza,
(budynek szkolny był to bardzo ważny obiekt w historii
obrony Lwowa w 1918 roku podczas walk polsko-ukraińskich.
Było to również miejsce gdzie została utworzona pierwsza
placówka polskiej obrony Lwowa. Podczas obrony Lwowa
szkoła należała do V odcinka obrony po polskiej stronie
frontu). Następnie przydzielony został na II odcinek
(Poczta - Reduta Piłsudskiego).
Ze wspomnień ppor. P.O.W. Rapackiego Alfreda Komendanta
załogi "Reduta Piłsudskiego"
- "Udział w akcji wzięło ponad 20 ludzi. Na poczcie
pozostał z resztą sił ppor. Olechowski. Ubezpieczywszy
się od przodu i tyłu wypadliśmy ulicą Słowackiego,
skąd zajęliśmy ukraińską barykadę przy ulicy Kopernika.
W bramach i kamienicach przylegających do tej barykady
nie znaleźliśmy żywej duszy. Po dojściu do wylotu ul
Kopernika (ok 6 rano) na Wałach Hetmańskich rozdzieliłem
moje siły, oddając sierżantowi Dunajewskiemu Wiktorowi
około sześciu ludzi z poleceniem posuwania się ulicami:
Kilińskiego, Rynkiem, Ruską, Wałami Gubernatorskimi,
Łyczakowską, św Piotra i Pawła do cmentarza
Łyczakowskiego, resztę ludzi poprowadziłem ulicami:
Karola Ludwika, placem Marjackim, Halickim, Bernardyńskim,
Piekarską do cmentarza Łyczakowskiego, gdzie wyznaczyłem
punkt zborny dla obu oddziałów. Kiedy osiągnęliśmy
plac Marjacki zaczęło świtać. Pod hotelem Krakowskim
wzięliśmy do niewoli 2 oficerów ukraińskich oraz kilku
żołnierzy, których po rozbrojeniu kazałem odstawić do
komendy. Na ulicy Piekarskiej dopadliśmy większej partii.
Było 2 oficerów i ok 20 szeregowców (1 oficer żyd).
byli to lekko ranni i maruderzy. W rejon cmentarza
przybyłem przed sierż. Dunajewskim. Sierż. Dunajewskiego,
gdy przybył pozostawiłem na miejscu dla dozorowania koszar
św. Piotra i Pawła.
Radość trudna do opisania, Lwów wolny od wroga.
Droga powrotna prowadziła ulicami: Pijarów, Św Piotra i
Pawła, Łyczakowską. Dopiero teraz przekonaliśmy się
że większość mieszkańców nie wiedziała o odzyskaniu
miasta. Jak z pod ziemi wyrastały zakąski, trunki, i
papierosy. Po krótkim postoju z trudem udało się nam
uwolnić od tej ogromnej gościnności Łyczakowian."-
Sierżant Wiktor Dunajewski (dwukrotnie ranny) został
odznaczony "Krzyżem Obrony Lwowa"-Przed wrześniem 1918 r.
służył w armii austryjackiej 30 pp w stopniu sierżanta
rachunkowego. W wojsku Polskim I załoga obrońców Lwowa,
II odcinek "poczta Reduta Piłsudskiego", cały czas
służba frontowa. W listopadzie 1933 roku Prezydent nadał
Wiktorowi Dunajewskiemu Medal Niepodległości (Monitor
Polski Dnia 9 listopada 1933 r.)
W obronie Lwowa brali też udział jego siostrzeńcy
(bracia Adam zginął 20.04.1919 r. ugodzony kulą w pierś,
Antoni i Bolesław Dubel).
Losy podczas II wojny światowej nie są mi znane, zmarł we
Wrocławiu 13 stycznia 1947 roku.
Pochowany na cmentarzu Osobowickim.