Ruszczyński Maciej

Maciej Ruszczyński urodził sie 24.02.1940 r. w Przasnyszu. Ukończył Technikum Budowy Maszyn Górniczych w Wałbrzychu. Pracę rozpoczął w 1952 r. w Kopalni Węgla Kamiennego Bolesław Chrobry w Wałbrzychu.
W 1960 r. został powołany do służby wojskowej Szkoła Wojsk Lotniczych. W roku 1966 rozpoczął pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo Budowlanym w Wałbrzychu, a w 1973 w Zakładach Odzieżowych Rafio w Świebodzicach, następnie od 1975 r. w Zakładach Stolarki Budowlanej we Wrocławiu. W roku 1976 nawiązał kontakty z wrocławską grupą Tadeusza Jandziszaka (późniejszego lidera KPN), kolportaż druków, usiłowanie włączenia się do protestu w Zakładach Stolarki Budowlanej, Po nieudanej próbie strajku przeniesiony do gorszych prac. Zwolnił się w 1977 r. W tym samym roku rozpoczął pracę w PZL „Hydral” we Wrocławiu.
W 1980 r. współzałożyciel NSZZ „S” i Przewodniczący Komisji Wydziałowej w PZL „Hydral”, Członek Regionalnego Zespołu Komitetu Obrony Więzionych za przekonania. 12.12.1981 r. internowany w wiezieniu Kleczkowski i obozie w Grodkowie. W 1982 po internowaniu nie przyjęty do pracy, okresowo zatrudniony w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Długołęce, (praca około dziesięciu miesięcy). Bezrobotny do 1966r. W tym roku znalazł pracę w Krakowskiej Wytwórni Lalek „Krawal”. W 1989 r. Przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”.
W 1989 r. w związku ze stanem zdrowia przeszedł na rentę, a od roku 2005 jest na emeryturze.
W 1980 r. ważnym wydarzeniem w jego życiu było zorganizowanie we Wrocławiu marszu w obronie więźniów politycznych, następnie oddelegowanie z Hydralu do pomocy w strajku Rolników Indywidualnych w Rzeszowie, udział w pracach Komisji do spraw rozmów z delegacją rządową (Kacała) w Ustrzykach Dolnych. Powrót do Wrocławia pierwsze publikacje w Zakładowym „Życiu Załogi”.
12 grudnia 1981 r. o godz. 23,15 aresztowany i internowany w Zakładzie Karnym przy ul. Kleczkowskiej.
24 grudnia 1981 r. wywieziony do Ośrodka Internowania w Grodkowie. 31.12.1981 r. pobity przez służbę więzienną (wywiązała się żółtaczka) więc w kajdankach przywieziony ponownie do Więzienia na Kleczkowską. Po kilku dniach odwieziony do cywilnego Szpitala Zakaźnego przy ul. Piwnej we Wrocławiu. Pobyt w szpitalu do dnia 20 lutego 1982 r. i w związku z chorobą zwolniony z internowania.
Nie został przyjęty do pracy, PZL „Hydral” zwolnienie z pracy wyniesiono mu do biura przepustek.
Wiosną 1982 r. podjąłem ponownie działalność opozycyjną.
Kilkakrotnie zatrzymywany przez SB na 48 godzin. Założył wraz z kolegami drukarnie podziemna w mieszkaniu Iwony i Mirosławy Kondratowicz we Wrocławiu. 6 czerwca 1984 r. SB aresztowała wraz z grupą drukującą w innym mieszkaniu. Aresztowano również Iwonę i Mirosławę Kondratowicz. W śledztwie nie obciążył nikogo i nie przyznał się do kontaktów z SW.
W dniu 23 lipca 1984 r., objęła go amnestia. Przy wyjściu z więzienia został wraz z Pawłem Falickim zatrzymany i wywieziony do Zakładu Psychiatrycznego w Lubiążu. W odpowiedzi na bezprawne działanie SB ogłosił głodówkę (odmowę przyjmowania pokarmów i napojów). Osadzono go na oddziale zamkniętym. Nie załamał się korzystając okazji powiadomił o swoim położeniu organizacje opozycyjne i zachodnie media, radio WE jak również kościół. Powstał szum i po siedmiu dniach został zwolniony z Zakładu Psychiatrycznego w Lubiążu.
Szykanami zmuszono do opuszczenia Dolnego Śląska.
W 1985 r. uczestniczył w proteście głodowym zorganizowanym przez Annę Walentynowicz w Kościele w Krakowie-Bieżanowie. Potem w podobnym proteście w Głogowcu koło Kutna. Tam protest głodowy został zamieniony na protest pracy. Praca przy renowacji Kościoła w Głogowcu i budowa drogi krzyżowej przy Kościele. Po zakończeniu protestu w Krakowie prowadzi kolportaż „Solidarność Zwycięży” i „Vademecum”, w ten sposób nawiązał współpracę z Piotrem Hlebowiczem”. Kursował na trasie Kraków-Wrocław dostarczając pisma Jurkowi Lemańskiemu oraz Mirosławie i Iwonie Kondratowicz.
Od roku 1983 współpracował z SW. Początkowo głównie z Wacławem Kalinowskim potem z Mirosławą i Iwoną Kondratowicz, Jerzym i Aurelią Lemańskimi, a po wyjeździe do Krakowa z miedzy innymi z Piotrem Hlebowiczem, Elą Ziemniak. Od 1988 członek Wydziału Wschodniego Solidarności Walczącej.

[]

5 lipca prezydent Republiki Litewskiej Valdas Adamkus odznaczył Orderem;Za Zasługi Wobec Litwy; pięcioro Polaków: Jadwigę Chmielowską, Piotra Hlebowicza - członków klubów;Gazety Polskiej; w Gliwicach i Krakowie, oraz Tadeusza Markiewicza, Macieja Ruszczyńskiego i Piotra Pacholskiego.

O uroczystości na stronie - Za waszą i naszą wolność