Deybel Krystian Godfryd (1725-1789)

Krystian Godfryd Deybel de Hammerau, ur. 1725 Warszawa, zm. 1789. Ojciec jego, Jan Zygmunt, przybył do Polski z Saksonii za panowania Augusta II i służył w artylerii koronnej. Syn, mając lat 15, rozpoczął służbę jako kadet także w korpusie artylerii koronnej. Następnie pracował w kancelarii hetmana wielkiego koronnego Józefa Potockiego. Wysłany na koszt Augusta III do Saksonii, kształcił się tam w sztuce artyleryjskiej. Po powrocie do kraju zajmował się reorganizacją artylerii litewskiej oraz nadzorował budowę cekhauzu. W 1760 r. awansował na kapitana. Od 1772 r. zatrudniony był w sztabie korpusu artylerii koronnej, której komendantem został Alojzy Fryderyk Brühl. Dzięki swoim wysokim kwalifikacjom i wzorowemu wykonywaniu powierzonych mu obowiązków dość szybko awansował: w r. 1772 na majora, w r. 1775 na podpułkownika, a w r. 1786 na pułkownika.
Po sprzedaży przez Brühla szarży generała artylerii koronnej Stanisławowi Szczęsnemu Potockiemu cały ciężar kierowania korpusem artylerii spadł na Deybela. Musiał on ponadto sprostać dodatkowym trudnościom natury organizacyjnej, które powstały w wyniku uchwały Sejmu Wielkiego o stutysięcznym etacie wojska. W 1790 r. zdrowie 65-letniego pułkownika zaczęło zawodzić, podał się więc do dymisji, lecz jej nie przyjęto i schorowany pozostawał nadal na swoim odpowiedzialnym stanowisku. Po wybuchu Insurekcji Kościuszkowskiej w Warszawie nakazał wydać powstańcom broń z arsenału. Dnia 1 maja 1794 r. otrzymał od Naczelnika patent na generała majora. W czasie oblężenia stolicy przez Prusaków i Rosjan oddał duże usługi przy organizowaniu skutecznej obrony. Był dwukrotnie żonaty.
Z drugiego małżeństwa miał dwóch synów. Indygenat oblatowano 9 grudnia
1790 r.
Vol. Leg. t.IX, s. 199; Kartoteka; R. Morcinek: biogram Deybela w PSB, t. V, Kraków 1939-1946, s. 135-136.
[Szyndler Bartłomiej, Indygeni Sejmu Czteroletniego, Kraków 1990]