Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Szczepan Wołoszyn (ok. 1350-ok. 1400)
16.02.2021 12:58
Szczepan Wołoszyn (Istvan Dragffy, Stefan Wołoch, Stefan Węgrzyn,[2] Stefan Dżuła) h. Sas. Był synem Sasa - wojewody wołoskiego w Mołdawii i wnukiem Dragosa I. Był też bratem Draga, protoplasty węgierskiego rodu Dragffy, pieczętującego się herbem identycznym z herbem Sas.
Protoplasta w ziemi polskiej rodu Rybotyckich. W 1359 notowany w Rybotyczach[6], choć była to wieś na prawie prawd. ruskim.[7] Przeniesienie do polski zapewne wiązało się z utratą wpływów węgierskich w Mołdawii w związku z pokonaniem Sasa przez Bogdana i ustanowieniem niepodległości tego kraju. W 1367 roku Kazimierz Wielki nadał Stefanowi Rybotycze, Huwniki, Sierakośce, a także trzy monastery[3] - monastyr św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej[4], Syemionow i Gdycza.[3] 4.11.1425 w Medyce jego wnukowie: Jana, Jerzy, Waśki i Aleksander Rybotyccy otrzymują potwierdzenie tego nadania.[1][5] Waśko, który prawd. utrzymał Posadę Rybotycką, przed 1448 został podsędkiem przemyskiem, co również sugeruje pozycję kniazia wołoskiego jego dziada.
Od niego wywodzą się rody Rybotyckich, Brześciańskich, Buchowskich i Hubickich.
[1] MRPS, t. IV, cz. 3, s. 381, nr 601; Zbiór dokumentów małopolskich… VII, s. 197, nr 1993
[2] AGZ VIII, s. 5, nr 3.
[3] Monumenta Medii Aevii…, t. 10, Codicis Diplomatici Poloniae Minoris, t. 3 (1333-1386), s. 212 i nn., nr 807
[4] Beiersdorf Z. 1968 – Z. Beiersdorf, Cerkiew obronna w Posadzie Rybotyckiej, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” 13 1968, nr 1, s. 5-13
[5] Gronek Agnieszka, Opuszczone dziedzictwo, O malowidłach w cerkwi św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej, Kraków 2015
[6] AGZ VIII nr 3
[7] Jawor Grzegorz, Osady prawa wołoskiego i ich mieszkańcy na Rusi Czerwonej w późnym średniowieczu, Lublin 2000
--> Artykuły o Wołochach
--> Zobacz też: Wojewodowie Wołowscy
[skluczowe]artwołosi
Protoplasta w ziemi polskiej rodu Rybotyckich. W 1359 notowany w Rybotyczach[6], choć była to wieś na prawie prawd. ruskim.[7] Przeniesienie do polski zapewne wiązało się z utratą wpływów węgierskich w Mołdawii w związku z pokonaniem Sasa przez Bogdana i ustanowieniem niepodległości tego kraju. W 1367 roku Kazimierz Wielki nadał Stefanowi Rybotycze, Huwniki, Sierakośce, a także trzy monastery[3] - monastyr św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej[4], Syemionow i Gdycza.[3] 4.11.1425 w Medyce jego wnukowie: Jana, Jerzy, Waśki i Aleksander Rybotyccy otrzymują potwierdzenie tego nadania.[1][5] Waśko, który prawd. utrzymał Posadę Rybotycką, przed 1448 został podsędkiem przemyskiem, co również sugeruje pozycję kniazia wołoskiego jego dziada.
Od niego wywodzą się rody Rybotyckich, Brześciańskich, Buchowskich i Hubickich.
[1] MRPS, t. IV, cz. 3, s. 381, nr 601; Zbiór dokumentów małopolskich… VII, s. 197, nr 1993
[2] AGZ VIII, s. 5, nr 3.
[3] Monumenta Medii Aevii…, t. 10, Codicis Diplomatici Poloniae Minoris, t. 3 (1333-1386), s. 212 i nn., nr 807
[4] Beiersdorf Z. 1968 – Z. Beiersdorf, Cerkiew obronna w Posadzie Rybotyckiej, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki” 13 1968, nr 1, s. 5-13
[5] Gronek Agnieszka, Opuszczone dziedzictwo, O malowidłach w cerkwi św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej, Kraków 2015
[6] AGZ VIII nr 3
[7] Jawor Grzegorz, Osady prawa wołoskiego i ich mieszkańcy na Rusi Czerwonej w późnym średniowieczu, Lublin 2000
--> Artykuły o Wołochach
--> Zobacz też: Wojewodowie Wołowscy
[skluczowe]artwołosi