Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Zieliński Jerzy
27.06.2021 21:25
Jerzy Zieliński
(ur. 1914)
Lekarz urolog, prof. ŚAM W 1. 1931-37 studiował na Wydz. Lekarskim Uniw. Lwów. Staże podyplomowe w Szpitalu Powszechym oraz w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Pierwszym nauczycielem urologii Z. był dr Franciszek Mehrer. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa, w czerwcu
1941, utracił możliwość pracy jako lekarz na skutek prześladowań rasowych. Przeniósł się ze Lwowa do Warszawy, gdzie pracował jako sprzedawca sklepowy, księgowy i robotnik. Brał udział w powstaniu warszawskim. W styczniu 1945 znalazł się w Krakowie i powrócił do zawodu lekarza na Oddz. Urologicznym pod kier. prof. Emila Michałowskiego. Od marca 1945 do października 1948 był asystentem na Oddz. Chirurgicznym Szpitala Miejskiego w Bytomiu. W 1949 uzyskał st. dra med. na Uniw. Wróci. W 1. 1951-55 pracował dodatkowo na Oddz. Urologicznym Szpitala Miejskiego nr 2 w Katowicach. W lutym 1955 podjął pracę na stanowisku adiunkta w II Klinice Chirurgicznej ŚAM w Zabrzu jako kier. Pododdz. Urologicznego. Po przeniesieniu Kliniki Chirurgicznej z Zabrza do Katowic w 1959 r. został ordynatorem jej Oddz. Urologicznego. W 1972 r. otrzymał tytuł prof, nadzw., w 1979 r. nominację prof, zw., zatwierdzoną przez Radę Państwa dopiero 26 XI 1985, już po przejściu Z. na emeryturę. Od września 1981 do lutego 1982 pełnił obowiązki rektora ds. rozwoju ŚAM, został usunięty z tego stanowiska na początku stanu wojennego w ramach represji stosowanych wobec działaczy Solidarności. 1 X 1984 przeszedł na emeryturę. Żonaty od 1941 r., ma trzy córki: Marię Magdalenę (lekarz anestezjolog), Krystynę i Ewę
https://sbc.org.pl
(ur. 1914)
Lekarz urolog, prof. ŚAM W 1. 1931-37 studiował na Wydz. Lekarskim Uniw. Lwów. Staże podyplomowe w Szpitalu Powszechym oraz w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Pierwszym nauczycielem urologii Z. był dr Franciszek Mehrer. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa, w czerwcu
1941, utracił możliwość pracy jako lekarz na skutek prześladowań rasowych. Przeniósł się ze Lwowa do Warszawy, gdzie pracował jako sprzedawca sklepowy, księgowy i robotnik. Brał udział w powstaniu warszawskim. W styczniu 1945 znalazł się w Krakowie i powrócił do zawodu lekarza na Oddz. Urologicznym pod kier. prof. Emila Michałowskiego. Od marca 1945 do października 1948 był asystentem na Oddz. Chirurgicznym Szpitala Miejskiego w Bytomiu. W 1949 uzyskał st. dra med. na Uniw. Wróci. W 1. 1951-55 pracował dodatkowo na Oddz. Urologicznym Szpitala Miejskiego nr 2 w Katowicach. W lutym 1955 podjął pracę na stanowisku adiunkta w II Klinice Chirurgicznej ŚAM w Zabrzu jako kier. Pododdz. Urologicznego. Po przeniesieniu Kliniki Chirurgicznej z Zabrza do Katowic w 1959 r. został ordynatorem jej Oddz. Urologicznego. W 1972 r. otrzymał tytuł prof, nadzw., w 1979 r. nominację prof, zw., zatwierdzoną przez Radę Państwa dopiero 26 XI 1985, już po przejściu Z. na emeryturę. Od września 1981 do lutego 1982 pełnił obowiązki rektora ds. rozwoju ŚAM, został usunięty z tego stanowiska na początku stanu wojennego w ramach represji stosowanych wobec działaczy Solidarności. 1 X 1984 przeszedł na emeryturę. Żonaty od 1941 r., ma trzy córki: Marię Magdalenę (lekarz anestezjolog), Krystynę i Ewę
https://sbc.org.pl