Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Lubieszów - cmentarz rzymskokatolicki
20.09.2009 19:19
W połowie XVIII wieku, a dokładniej w 1757 roku kasztelan bracławski Jan Antoni Czarnecki i jego żona Felicja Czosnowska, którzy zostali właścicielami Lubieszowa, zaproponowali założenie tutaj klasztoru Ojców Kapucynów, którzy przybyli do Lubieszowa w maju tegoż roku i ogłosili w kościele pijarów o stworzeniu nowej fundacji.
W słowniku polskich kapucynów (opracowanym przez Korneliusza Gadacza), tak mówi się o tym katolickim zakonie:
„Kapucyni – gałąź zakonu franciszkanów. Nazwę zakonnicy otrzymali od ostro zakończonego kaptura (z włoskiego cappucio). Przyszywano go na stałe do habitó z grubego sukna, w których chodzili zakonnicy, przepasawszy się sznurem. Zakon Kapucynów powstał w 1525 roku w Italii i szybko szerzył się w krajach Europy Zachodniej. Często występował on w charakterze misyjnym, jak to miało miejsce na terenach Polski, zamieszkałych przez Ukraińców i Białorusinów”.
Niedaleko od pałacu Czarneckich, w miejscu wyznaczonym przez łuckich architektów i hierarchów, została wydzielona działka pod wzniesienie nowego klasztoru. Miał on nosić imię reformatora Kościoła Powszechnego początku XVIII wieku św. Franciszka z Asyżu. Wznoszenie świątyni trwało 29 lat. Poświęcenie miało miejsce w 1786 roku, którego dokonał łucki bp pomocniczy Jan Kaczkowski.
W ciągu dwóch i pół stulecia zaznał wszystkiego i jego ściany mogłyby bardzo wiele opowiedzieć . To i wielki pożar, który strawił Lubieszów w 1817 roku, nie ominął i klasztoru OO. Kapucynów. Klasztor był na tyle zniszczony, że na jego odbudowę potrzebne były wielkie środki. W 1829 roku przedstawiciel prowincji ruskiej Zakonu OO. Kapucynów Jan Skarżewski wziął się do dzieła przywrócenia klasztoru do stanu pierwotnego, ale niestety nie udało się zakończyć remontu w związku z polskimi powstaniami w latach 1830-1831, co dało możliwość rosyjskiemu carowi Mikołajowi I powód do zamknięcia klasztoru.
Dopiero w 1926 roku kościół i klasztor zwrócono i rozpoczęto remont. Od 1936 roku był tu postulat dla kandydatów do wschodniej gałęzi Zakonu Kapucyńskiego. Przy kościele istniał przytułek dla sierot i Przychodnia Dobrego Samarytanina i dwie filie duszpasterskie w wioskach Uhrynicze i Sądcze. Przełożonym był o. Cyryl Fermont – członek holenderskiej prowincji prowincji Braci Mniejszych Kapucynów.
Ściany klasztoru mogłyby opowiedzieć o bratobójczej wojnie w latach 1941-1945. O przelanej niewinnej krwi naszych współmieszkańców. Klasztor był świadkiem bezsensownego i barbarzyńskiego zniszczenia jednego z piękniejszych kościołów Europy Zachodniej – kościoła OO. Pijarów. Czego tylko nie było w ścianach klasztoru – niemiecka forteca podczas wojny, magazyn ziarna, zakład energetyczny, sala sportowa, a nawet sąd, prokuratura i milicja.
Ale on doczekał się, a razem z nim doczekali się i wierzący, kiedy dzięki cudownemu zbiegowi okoliczności, cudownemu zrządzeniu Opatrzności Bożej, 28 września 1990 roku powraca do Lubieszowa, aby rozpalić nie zgasły jeszcze ogień jedności chrześcijańskiej, śp. o. Jan Paweł Mucharski, który do 1939 roku pracował w tym klasztorze.
Jan Paweł Mucharski członek Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów otrzymał wykształcenie filozoficzno-teologiczne. Później studiował na wydziale socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tylko dzięki jego uporowi, umiejętnościom i dyplomacji piętnaście lat temu, 21 kwietnia 1992 roku, przedstawiciel prezydenta Ukrainy w obwodzie wołyńskim W.I. Błażenczuk zwrócił kościół jego prawowitym właścicielom. 28 sierpnia 1992 roku odbyło się uroczyste otwarcie kościoła pw. „równych apostołom nauczycieli słowiańskich” Świętych Cyryla i Metodego. Uroczystej Mszy św. przewodniczył o. Jan Paweł Mucharski.
Po raz pierwszy, po wielu latach, w ścianach świątyni zabrzmiało Słowo Boże. Te trzy jubileuszowe daty – 4 lutego 1757 r., 21 kwietnia 1992 r., 28 sierpnia 1992 r., – pozostaną w historii tego kościoła, w historii Lubieszowa.
Wiktor Chomicz
[„Wołanie z Wołynia” nr 2 (75) z marca-kwietnia 2007 r., s. 46-47.]
Lubieszów
– płyta na cmentarzu rzymskokatolickim oraz krzyż przy kościele,
upamiętniające śmierć około 200 polskich mieszkańców w dniu 9 listopada 1943 roku,
1. Andrzejkowski Platon (+1855)
2. Andrzejkowski Platon (+1899)
3. Borysewicz Ludwik (+1879) dziecko
4. Godlewski Adam (+1931) organista
5. Korszuń Roman (+1930)
6. Łucewicz Maria z Mesów (+1910)
7. Makowski Julian (+1902)
8. Medwediuk Elżbieta, dziecko (+1943) inskrypcja w języku ukraińskim
9. Medwediuk Renata, dziecko (+1943), nagrobek był odnawiany)
10. Ordzianka Emilia (+1892) zmarła w Ojcowie
11. Ozdzyński Michał (+1936)
12. Sopocka Joanna z Małachowskich (+1846)
13. Wiszniewska Róża z Onichimowskich (+1851)
14. Wiszniewski Paweł (+1830) płk., poległ w Warnie w 1830 roku.
15. Wysoki Jan (+1930)
16. Zawacki Jan syn Pawła (+1843) ksiądz, dziedzic wsi Szłapania
17. Zawistowicz Kazimierz (+1905) doktor medycyny
18. Żmijowski (+1816) żył lat 63; na płycie herb Ślepowron
Wspólna mogiła około 200 znanych z nazwiska i nieznanych ofiar ludobójstwa 09.11.1943 r. na cmentarzu w Lubieszowie
1. Adamczykowa wraz z dwojgiem
2. Bogusławski Stefan z żoną i synem
3. Bodzewiczowa
4. Borowscy, brat i siostra
5. Buttmanowa
6. Dudek Jan
7. Dylewscy Józef i Maria (zginęli przy własnym domu, ich pochówek w tej mogile nie jest pewny
8. Falińska z dwojgiem dzieci
9. Frankiewicz z sześciorgiem członków rodziny
10. Gębski
11. Godlewska
12. Grabarz Czesława
13. Horodelski z żoną i dwiema córkami
14. Januchta Władysław z żoną Natalią i trojgiem dzieci
15. Knysz Władysław
16. Krawczykówna
17. Kufel z żoną i dwojgiem dzieci
18. Lesisz Roman i Maria
19. Lipa Ignacy z trojgiem członków rodziny
20. Małyszczycki Stanisław (ur.1888 r.)
21. Nowowiejski
22. Pachniewiczowa
23. Pajdo
24. Pitulejowna
25. Pycz Ryszard
26. Rogalska z siostrą i córką
27. Rogula
28. Skupińska Maria
29. Snopkowie (czworo lub pięcioro członków rodziny)
30. Topolscy, mąż i żona
31. Wójcik Władysław
32. Wróblowie, mąż i żona
33. Zakonnice: s. Gano i s. Andrzeja
34. Zakonnik pijar
http://www.luckkg.polemb.net/index.php?document=29
W słowniku polskich kapucynów (opracowanym przez Korneliusza Gadacza), tak mówi się o tym katolickim zakonie:
„Kapucyni – gałąź zakonu franciszkanów. Nazwę zakonnicy otrzymali od ostro zakończonego kaptura (z włoskiego cappucio). Przyszywano go na stałe do habitó z grubego sukna, w których chodzili zakonnicy, przepasawszy się sznurem. Zakon Kapucynów powstał w 1525 roku w Italii i szybko szerzył się w krajach Europy Zachodniej. Często występował on w charakterze misyjnym, jak to miało miejsce na terenach Polski, zamieszkałych przez Ukraińców i Białorusinów”.
Niedaleko od pałacu Czarneckich, w miejscu wyznaczonym przez łuckich architektów i hierarchów, została wydzielona działka pod wzniesienie nowego klasztoru. Miał on nosić imię reformatora Kościoła Powszechnego początku XVIII wieku św. Franciszka z Asyżu. Wznoszenie świątyni trwało 29 lat. Poświęcenie miało miejsce w 1786 roku, którego dokonał łucki bp pomocniczy Jan Kaczkowski.
W ciągu dwóch i pół stulecia zaznał wszystkiego i jego ściany mogłyby bardzo wiele opowiedzieć . To i wielki pożar, który strawił Lubieszów w 1817 roku, nie ominął i klasztoru OO. Kapucynów. Klasztor był na tyle zniszczony, że na jego odbudowę potrzebne były wielkie środki. W 1829 roku przedstawiciel prowincji ruskiej Zakonu OO. Kapucynów Jan Skarżewski wziął się do dzieła przywrócenia klasztoru do stanu pierwotnego, ale niestety nie udało się zakończyć remontu w związku z polskimi powstaniami w latach 1830-1831, co dało możliwość rosyjskiemu carowi Mikołajowi I powód do zamknięcia klasztoru.
Dopiero w 1926 roku kościół i klasztor zwrócono i rozpoczęto remont. Od 1936 roku był tu postulat dla kandydatów do wschodniej gałęzi Zakonu Kapucyńskiego. Przy kościele istniał przytułek dla sierot i Przychodnia Dobrego Samarytanina i dwie filie duszpasterskie w wioskach Uhrynicze i Sądcze. Przełożonym był o. Cyryl Fermont – członek holenderskiej prowincji prowincji Braci Mniejszych Kapucynów.
Ściany klasztoru mogłyby opowiedzieć o bratobójczej wojnie w latach 1941-1945. O przelanej niewinnej krwi naszych współmieszkańców. Klasztor był świadkiem bezsensownego i barbarzyńskiego zniszczenia jednego z piękniejszych kościołów Europy Zachodniej – kościoła OO. Pijarów. Czego tylko nie było w ścianach klasztoru – niemiecka forteca podczas wojny, magazyn ziarna, zakład energetyczny, sala sportowa, a nawet sąd, prokuratura i milicja.
Ale on doczekał się, a razem z nim doczekali się i wierzący, kiedy dzięki cudownemu zbiegowi okoliczności, cudownemu zrządzeniu Opatrzności Bożej, 28 września 1990 roku powraca do Lubieszowa, aby rozpalić nie zgasły jeszcze ogień jedności chrześcijańskiej, śp. o. Jan Paweł Mucharski, który do 1939 roku pracował w tym klasztorze.
Jan Paweł Mucharski członek Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów otrzymał wykształcenie filozoficzno-teologiczne. Później studiował na wydziale socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tylko dzięki jego uporowi, umiejętnościom i dyplomacji piętnaście lat temu, 21 kwietnia 1992 roku, przedstawiciel prezydenta Ukrainy w obwodzie wołyńskim W.I. Błażenczuk zwrócił kościół jego prawowitym właścicielom. 28 sierpnia 1992 roku odbyło się uroczyste otwarcie kościoła pw. „równych apostołom nauczycieli słowiańskich” Świętych Cyryla i Metodego. Uroczystej Mszy św. przewodniczył o. Jan Paweł Mucharski.
Po raz pierwszy, po wielu latach, w ścianach świątyni zabrzmiało Słowo Boże. Te trzy jubileuszowe daty – 4 lutego 1757 r., 21 kwietnia 1992 r., 28 sierpnia 1992 r., – pozostaną w historii tego kościoła, w historii Lubieszowa.
Wiktor Chomicz
[„Wołanie z Wołynia” nr 2 (75) z marca-kwietnia 2007 r., s. 46-47.]
Lubieszów
– płyta na cmentarzu rzymskokatolickim oraz krzyż przy kościele,
upamiętniające śmierć około 200 polskich mieszkańców w dniu 9 listopada 1943 roku,
1. Andrzejkowski Platon (+1855)
2. Andrzejkowski Platon (+1899)
3. Borysewicz Ludwik (+1879) dziecko
4. Godlewski Adam (+1931) organista
5. Korszuń Roman (+1930)
6. Łucewicz Maria z Mesów (+1910)
7. Makowski Julian (+1902)
8. Medwediuk Elżbieta, dziecko (+1943) inskrypcja w języku ukraińskim
9. Medwediuk Renata, dziecko (+1943), nagrobek był odnawiany)
10. Ordzianka Emilia (+1892) zmarła w Ojcowie
11. Ozdzyński Michał (+1936)
12. Sopocka Joanna z Małachowskich (+1846)
13. Wiszniewska Róża z Onichimowskich (+1851)
14. Wiszniewski Paweł (+1830) płk., poległ w Warnie w 1830 roku.
15. Wysoki Jan (+1930)
16. Zawacki Jan syn Pawła (+1843) ksiądz, dziedzic wsi Szłapania
17. Zawistowicz Kazimierz (+1905) doktor medycyny
18. Żmijowski (+1816) żył lat 63; na płycie herb Ślepowron
Wspólna mogiła około 200 znanych z nazwiska i nieznanych ofiar ludobójstwa 09.11.1943 r. na cmentarzu w Lubieszowie
1. Adamczykowa wraz z dwojgiem
2. Bogusławski Stefan z żoną i synem
3. Bodzewiczowa
4. Borowscy, brat i siostra
5. Buttmanowa
6. Dudek Jan
7. Dylewscy Józef i Maria (zginęli przy własnym domu, ich pochówek w tej mogile nie jest pewny
8. Falińska z dwojgiem dzieci
9. Frankiewicz z sześciorgiem członków rodziny
10. Gębski
11. Godlewska
12. Grabarz Czesława
13. Horodelski z żoną i dwiema córkami
14. Januchta Władysław z żoną Natalią i trojgiem dzieci
15. Knysz Władysław
16. Krawczykówna
17. Kufel z żoną i dwojgiem dzieci
18. Lesisz Roman i Maria
19. Lipa Ignacy z trojgiem członków rodziny
20. Małyszczycki Stanisław (ur.1888 r.)
21. Nowowiejski
22. Pachniewiczowa
23. Pajdo
24. Pitulejowna
25. Pycz Ryszard
26. Rogalska z siostrą i córką
27. Rogula
28. Skupińska Maria
29. Snopkowie (czworo lub pięcioro członków rodziny)
30. Topolscy, mąż i żona
31. Wójcik Władysław
32. Wróblowie, mąż i żona
33. Zakonnice: s. Gano i s. Andrzeja
34. Zakonnik pijar
http://www.luckkg.polemb.net/index.php?document=29