Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Solecznikl
1.11.2009 17:59
Nazwa tej miejscowości pochodzi od rzeki Solczy. Rzeka ta , płynąc krętym korytem zasila swoimi wodami miejskie łąki, pastwiska i ogrody i wraz z maleńkimi nadbrzeżnymi źródłami stanowi - zwłaszcza w upalną letnią pogodę- doskonałe miejsce rekreacji i wypoczynku . W 1311 roku wielki komtur Henryk , 150 braci z silnym wojskiem oraz 2000 pieszych odbyli wyprawę wojenną na Litwę do okolicy zwanej Soleczniki , gdzie nigdzie jeszcze nie było widziane wojsko chrześcijańskie - tak po raz pierwszy w historii wymieniono nazwę Soleczniki. W "Kronice Duisburskiej" jako zapisano po raz pierwszy nazwę miejscowości " Saltseniken". Krzyżacy w białych płaszczach z czarnymi krzyżami ogniem i mieczem niszczyli mieszkańców, grabili, zagarniali mienie i jeńców. Soleczniki trzykrotnie - w 1378, 1382 i 1394 roku - padały ofiarą napadów krzyżackich. Dwukrotnie - w latach 1378 i 1382- domostwa i zamki w Solecznikach były zrównane z ziemią. W 1410 roku w miasteczku został wybudowany drewniany kościół. W 1655 roku świątynia katolicka pod wezwaniem Św. Piotra Apostoła została spalona przez armię najeźdźcy rosyjskiego. W szybkim czasie staraniem ówczesnych właścicieli Solecznik, rodziny Hlebowiczów, kościół był odbudowany.
To właśnie tutaj na starym przykościelnym Adam Mickiewicz przebywając 2 listopada 1821 roku z wizytą w Solecznikach na zaproszenie Puttkamerów - miał okazję w towarzystwie Maryli Wereszczakównej obejrzeć obrzęd dziadów. Twórczość Wielkiego Adama jest szczególnie bliska mieszkańcom Solecznik. Mickiewicz bywał w Solecznikach, znał te okolice i odzwierciedlił je w swojej twórczości. Osobą , którą odwiedzał poeta w Solecznikach , był " administrator " miejscowego kościoła ks. Paweł Hranyszkiewicz .Poetę z ks. Pawłem łączyły przyjazne stosunki, spędzał u niego święta Bożego Narodzenia . Dnia 19 grudnia 1998 roku w Solecznikach został odsłonięty pomnik A. Mickiewicza, poświęcony dwusetnej rocznicy urodzin. Jeszcze w drugiej połowie XVI wieku Soleczniki należały do Hlebowiczów. W 1523 roku Jan Hlebowicz , wojewoda wileński i jego żona zapisali na rzecz miejscowego kościoła dużo gruntów i innego trwałego mienia. W owych czasach Soleczniki posiadały kaplicę protestancką i żydowski dom modlitwy. Ponadto sprawnie funkcjonowały huta szkła, młyn i gorzelnie. Po Hlebowiczach Soleczniki stały się w 1824r. własnością Chodkiewiczów, a 11 lat później, Soleczniki nabył hr. Karol Ferdynand Wagner. Po śmierci Karola Ferdynanda Wagnera majątkiem solecznickim zaczął zarządzać jego syn Olgierd. Olgierd Wagner wspólnie z synem rozpoczął budowę pałacu według projektu niemieckiego architekta Hetzcholda. Budowa została zakończona w 1880 roku. Mieszkańcy Solecznik i okolic brali czynny udział w powstaniu 1863 roku, walcząc w szeregach oddziału Ludwika Narbutta. W 1867 roku w miasteczku działały huta szkła, papiernia, gorzelnia, rynek, poczta. W okresie międzywojennym , gdy dziedzicem Solecznik był Karol Wagner , jego pałac należał do najlepiej utrzymanych siedzib ziemiańskich na Wileńszczyźnie. Gospodarstwo było zwiedzane przez liczne wycieczki krajowe i zagraniczne. Jako gospodarstwo wzorowe zostało wyłączone spod ustawy o reformie rolnej. Prawo własności do Solecznik, które w 1939 roku zamieszkiwało 4844 mieszkańców, Wagnerzy utracili po wybuchu II wojny światowej.W czasie II wojny światowej wnętrza i ruchome urządzenia pałacowe zostały zniszczone , bibliotekę i archiwum spalono , a park w stylu angielskim został w dużym stopniu wycięty. Pałac Wagnerów był dwukrotnie restaurowany, po drugiej wojnie światowej. Obecnie mieści się w nim dziecięca szkoła muzyczna. W 1882 roku przez Soleczniki zbudowano kolej żelazną Wilno- Lida. Druga wojna światowa przyniosła Solecznikom wiele nieszczęść 1942 roku według danych spisu ludności miasteczko liczyło 733 mieszkańców.
Obecnie
W 1956 roku Soleczniki otrzymały prawa miejskie. W 1972 roku z Ejszyszek do Solecznik został przeniesiony ośrodek rejonu. Rozpoczęło się wielkie budownictwo. W ciągu krótkiego czasu powstało wiele obiektów o przeznaczeniu publicznym i domów mieszkalnych . Liczba mieszkańców wzrosła do 3,7 tys. (w 1976 roku). Ożywił się również przemysł , zaczęły działać nowe zakłady. W 1974 roku uruchomiono przedsiębiorstwo " Stikloplastika" , produkujące plastikowe kadłuby do łodzi motorowych, łodzie, części samochodowe. Powstał oddział wileńskiej fabryki włókienniczej "Sparta" (1984 rok) . Nowe bazy zbudowały przedsiębiorstwo samochodowe i zarząd budownictwa melioracyjnego. W 1990 roku w centrum miasta powstał nowy sklep uniwersalny. Nie opodal nieco wcześniej otwarto nową księgarnię , hotel "Kesminta". W 1986 roku przy szosie Wilno-Lida , między Jaszunami i Małymi Solecznikami założono pierwszy w rejonie zespół kapliczek " Człowiekowi- pokój" (autor projektu- etnograf J. Kudirka ). Po prawej stronie szosy w kierunku Wilna, w północnej części miasta wznosi się murowana kaplica o 6 m wysokości, której budowę zakończono u schyłku XIX wieku (architekta- W. Gucewicza).
Herb miasta Soleczniki
Głównym problemem w opracowywaniu herbu Solecznik stanowił dla plastyka Arvydasa Každailisa, autora herbu Wilna, powiatu wileńskiego, Ejszyszek itd. brak historycznych tradycji miejskich. W ciągu 6 - wiekowej historii miasteczko nigdy nie posiadało praw miejskich z tytułu prawa magdaburskiego. Dlatego tworząc herb młodego miasta artysta kierował się właściwościami współczesnych Solecznik. Z ramienia samorządu solecznickiego udział w opracowaniu projektu herbu brał wicemer Zdzisław Palewicz, który razem z plastykiem uczestniczył w posiedzeniach Komisji Heraldycznej.
Specyfiką herbu jest istotność każdego przedstawionego na nim szczegółu: bądź to obrazu, czy koloru. W składającym się z dwóch pól godle Solecznik w górnej jego części na granatowym tle zostały umieszczone klucze Św. Piotra (złoty i srebrny), symbolizujące katolicką wiarę mieszkańców miasta. Klucze apostolskie w herbach miejskich często występują również jako symbol wolności. W większej dolnej części herbu na czerwonym tle jako symbol jedności i braterstwa mieszkańców wielonarodowościowego miasta zostały przedstawione trzy orzechy. Związany z Chrystusem w słownikach katolickich symbol orzechów dotychczas nie był wykorzystywany przez heraldyków w tworzeniu herbów miejskich.
Żrodło: republika.pl
Solecznikl Małe
nad rz. Wisińczą, o 54 w. od Wilna. Kościół z XVII w.
Źródło:P-k po Guberni Wileńskiej E. Maliszewski r. 1919
To właśnie tutaj na starym przykościelnym Adam Mickiewicz przebywając 2 listopada 1821 roku z wizytą w Solecznikach na zaproszenie Puttkamerów - miał okazję w towarzystwie Maryli Wereszczakównej obejrzeć obrzęd dziadów. Twórczość Wielkiego Adama jest szczególnie bliska mieszkańcom Solecznik. Mickiewicz bywał w Solecznikach, znał te okolice i odzwierciedlił je w swojej twórczości. Osobą , którą odwiedzał poeta w Solecznikach , był " administrator " miejscowego kościoła ks. Paweł Hranyszkiewicz .Poetę z ks. Pawłem łączyły przyjazne stosunki, spędzał u niego święta Bożego Narodzenia . Dnia 19 grudnia 1998 roku w Solecznikach został odsłonięty pomnik A. Mickiewicza, poświęcony dwusetnej rocznicy urodzin. Jeszcze w drugiej połowie XVI wieku Soleczniki należały do Hlebowiczów. W 1523 roku Jan Hlebowicz , wojewoda wileński i jego żona zapisali na rzecz miejscowego kościoła dużo gruntów i innego trwałego mienia. W owych czasach Soleczniki posiadały kaplicę protestancką i żydowski dom modlitwy. Ponadto sprawnie funkcjonowały huta szkła, młyn i gorzelnie. Po Hlebowiczach Soleczniki stały się w 1824r. własnością Chodkiewiczów, a 11 lat później, Soleczniki nabył hr. Karol Ferdynand Wagner. Po śmierci Karola Ferdynanda Wagnera majątkiem solecznickim zaczął zarządzać jego syn Olgierd. Olgierd Wagner wspólnie z synem rozpoczął budowę pałacu według projektu niemieckiego architekta Hetzcholda. Budowa została zakończona w 1880 roku. Mieszkańcy Solecznik i okolic brali czynny udział w powstaniu 1863 roku, walcząc w szeregach oddziału Ludwika Narbutta. W 1867 roku w miasteczku działały huta szkła, papiernia, gorzelnia, rynek, poczta. W okresie międzywojennym , gdy dziedzicem Solecznik był Karol Wagner , jego pałac należał do najlepiej utrzymanych siedzib ziemiańskich na Wileńszczyźnie. Gospodarstwo było zwiedzane przez liczne wycieczki krajowe i zagraniczne. Jako gospodarstwo wzorowe zostało wyłączone spod ustawy o reformie rolnej. Prawo własności do Solecznik, które w 1939 roku zamieszkiwało 4844 mieszkańców, Wagnerzy utracili po wybuchu II wojny światowej.W czasie II wojny światowej wnętrza i ruchome urządzenia pałacowe zostały zniszczone , bibliotekę i archiwum spalono , a park w stylu angielskim został w dużym stopniu wycięty. Pałac Wagnerów był dwukrotnie restaurowany, po drugiej wojnie światowej. Obecnie mieści się w nim dziecięca szkoła muzyczna. W 1882 roku przez Soleczniki zbudowano kolej żelazną Wilno- Lida. Druga wojna światowa przyniosła Solecznikom wiele nieszczęść 1942 roku według danych spisu ludności miasteczko liczyło 733 mieszkańców.
Obecnie
W 1956 roku Soleczniki otrzymały prawa miejskie. W 1972 roku z Ejszyszek do Solecznik został przeniesiony ośrodek rejonu. Rozpoczęło się wielkie budownictwo. W ciągu krótkiego czasu powstało wiele obiektów o przeznaczeniu publicznym i domów mieszkalnych . Liczba mieszkańców wzrosła do 3,7 tys. (w 1976 roku). Ożywił się również przemysł , zaczęły działać nowe zakłady. W 1974 roku uruchomiono przedsiębiorstwo " Stikloplastika" , produkujące plastikowe kadłuby do łodzi motorowych, łodzie, części samochodowe. Powstał oddział wileńskiej fabryki włókienniczej "Sparta" (1984 rok) . Nowe bazy zbudowały przedsiębiorstwo samochodowe i zarząd budownictwa melioracyjnego. W 1990 roku w centrum miasta powstał nowy sklep uniwersalny. Nie opodal nieco wcześniej otwarto nową księgarnię , hotel "Kesminta". W 1986 roku przy szosie Wilno-Lida , między Jaszunami i Małymi Solecznikami założono pierwszy w rejonie zespół kapliczek " Człowiekowi- pokój" (autor projektu- etnograf J. Kudirka ). Po prawej stronie szosy w kierunku Wilna, w północnej części miasta wznosi się murowana kaplica o 6 m wysokości, której budowę zakończono u schyłku XIX wieku (architekta- W. Gucewicza).
Herb miasta Soleczniki
Głównym problemem w opracowywaniu herbu Solecznik stanowił dla plastyka Arvydasa Každailisa, autora herbu Wilna, powiatu wileńskiego, Ejszyszek itd. brak historycznych tradycji miejskich. W ciągu 6 - wiekowej historii miasteczko nigdy nie posiadało praw miejskich z tytułu prawa magdaburskiego. Dlatego tworząc herb młodego miasta artysta kierował się właściwościami współczesnych Solecznik. Z ramienia samorządu solecznickiego udział w opracowaniu projektu herbu brał wicemer Zdzisław Palewicz, który razem z plastykiem uczestniczył w posiedzeniach Komisji Heraldycznej.
Specyfiką herbu jest istotność każdego przedstawionego na nim szczegółu: bądź to obrazu, czy koloru. W składającym się z dwóch pól godle Solecznik w górnej jego części na granatowym tle zostały umieszczone klucze Św. Piotra (złoty i srebrny), symbolizujące katolicką wiarę mieszkańców miasta. Klucze apostolskie w herbach miejskich często występują również jako symbol wolności. W większej dolnej części herbu na czerwonym tle jako symbol jedności i braterstwa mieszkańców wielonarodowościowego miasta zostały przedstawione trzy orzechy. Związany z Chrystusem w słownikach katolickich symbol orzechów dotychczas nie był wykorzystywany przez heraldyków w tworzeniu herbów miejskich.
Żrodło: republika.pl
Solecznikl Małe
nad rz. Wisińczą, o 54 w. od Wilna. Kościół z XVII w.
Źródło:P-k po Guberni Wileńskiej E. Maliszewski r. 1919
Odpowiedzi (1)
20.11.2016 13:19
Soleczniki - pałac Soleczniki - pałac
Budowa pałacu Wagnerów w Solecznikach rozpoczęła się w 1876 roku.Inicjatorem budowy był Olgierd hr. Wagner. Podobnie jak ojciec działał w ruchu narodowo–wyzwoleńczym. Brał czynny udział w Powstaniu Styczniowym i z tego powodu był kilkakrotnie aresztowany, ale władze carskie nie potrafiły przedstawić mu dowodów winy i wypuszczały go na wolność.
Pałac otaczał stary park, któremu charakter ogrodu angielskiego nadała żona Olgierda Henrietta Wagnerowa. Główne wejście do pałacu prowadziło z portyku do dużego, kwadratowego hallu. Na piętrze głównym pomieszczeniem był duży, kwadratowy salon, do którego wchodzi się prosto z klatki schodowej. Obecnie w tym budynku mieści się Szkoła Muzyczna im.Stanisława Moniuszki.
W przestronnym holu naprzeciwko wejścia szerokie są drewniane wiekowe schody prowadzące na piętro. Na ścianie wisi płaskorzeźba patrona szkoły Stanisława Moniuszki. Na piętrze jest przepiękna ,,złota sala”, zw. „Kameralną”, gdyż świetnie się nadaje na kameralne koncerty . Złota sala poza walorami estetycznymi ma wspaniałą akustykę. Stiukowe dekoracje pokrywające ściany są pokryte szlachetnym kruszcem. Po ostatniej renowacji sprzed kilku lat sala odzyskała swój pierwotny wygląd.
Zachował się też piękny autentyczny wagnerowski parkiet z różnych rodzajów drewna. Kaflowy piec został przeniesiony z parteru. Stanął na miejscu kominka z białego marmuru, ozdobionego aniołkami. Po 1945 r. aniołki kłóciły się z ogólną ideologią partyjną, toteż usunięto je razem z kominkiem.
Po wojnie mieściła się tu siedziba partii, następnie szpital, od 1974 — Szkoła Muzyczna.
Budowa pałacu Wagnerów w Solecznikach rozpoczęła się w 1876 roku.Inicjatorem budowy był Olgierd hr. Wagner. Podobnie jak ojciec działał w ruchu narodowo–wyzwoleńczym. Brał czynny udział w Powstaniu Styczniowym i z tego powodu był kilkakrotnie aresztowany, ale władze carskie nie potrafiły przedstawić mu dowodów winy i wypuszczały go na wolność. Pałac otaczał stary park, któremu charakter ogrodu angielskiego nadała żona Olgierda Henrietta Wagnerowa. Główne wejście do pałacu prowadziło z portyku do dużego, kwadratowego hallu. Na piętrze głównym pomieszczeniem był duży, kwadratowy salon, do którego wchodzi się prosto z klatki schodowej. Obecnie w tym budynku mieści się Szkoła Muzyczna im.Stanisława Moniuszki.
W przestronnym holu naprzeciwko wejścia szerokie są drewniane wiekowe schody prowadzące na piętro. Na ścianie wisi płaskorzeźba patrona szkoły Stanisława Moniuszki. Na piętrze jest przepiękna ,,złota sala”, zw. „Kameralną”, gdyż świetnie się nadaje na kameralne koncerty . Złota sala poza walorami estetycznymi ma wspaniałą akustykę. Stiukowe dekoracje pokrywające ściany są pokryte szlachetnym kruszcem. Po ostatniej renowacji sprzed kilku lat sala odzyskała swój pierwotny wygląd.
Zachował się też piękny autentyczny wagnerowski parkiet z różnych rodzajów drewna. Kaflowy piec został przeniesiony z parteru. Stanął na miejscu kominka z białego marmuru, ozdobionego aniołkami. Po 1945 r. aniołki kłóciły się z ogólną ideologią partyjną, toteż usunięto je razem z kominkiem.
Po wojnie mieściła się tu siedziba partii, następnie szpital, od 1974 — Szkoła Muzyczna.