Dynów - pow. rzeszowski, woj. podkarpackie
Najstarsza znana wzmianka źródłowa dotycząca Dynowa pochodzi z 1423 r. Wspomniano wówczas o niejakim Andrzeju Wernerze de Denow. Nie jest pewne, czy Dynów był już wówczas miastem. Dowody na to pochodzą dopiero z 1429 r.Cechą charakterystyczną rozwoju Dynowa na przestrzeni stuleci od średniowiecza po schyłek epoki nowożytnej były częste zmiany właścicieli i dzierżawców samego miasta i dóbr dynowskich.
Dzieje Dynowa począwszy od pierwszej połowy XV wieku nie różniły się zbytnio od przyszłości innych miast prywatnych. Wojny, najazdy, pożary, zmieniający się właściciele, okresy rozwoju upadku tworzyły bogatą historię.Latem 1506 roku miasteczko zniszczył napad Tatarów, a późniejsze wysiłki właścicieli Dynowa w kierunku poprawy bytu mieszkańców nie dały większych rezultatów. Mimo niekorzystnych układów, do czasu wojen szwedzkich, Dynów był jednym z najludniejszych miast ziemi sanockiej. Rangę i prestiż miasteczka podniosło utworzenie w 1886 r. sądu powiatowego, a w 1895 r. urzędu podatkowego.
Od 1904 r. Dynów posiadał połączenie kolejowe z Przeworskiem. Choć ta nowa linia kolejowa przyczyniła się do aktywizacji gospodarczej okolic Dynowa tylko w niewielkim stopniu, polepszyła jednak komunikację miasta z Przeworskiem, a pośrednio z innymi ośrodkami miejskimi na magistrali kolejowej Kraków-Lwów. Druga wojna zadała miastu poważne straty w ludziach i zniszczyła jego zabudowę w 50 %.
Odbudowany i rozbudowany w ostatnich dziesięcioleciach Dynów jest nieformalną stolicą Pogórza Dynowskiego.
Bibliografia
http://www.dynow.pl
Dwór w Dynowie Na Przedmieściu Dynowskim znajdował się pochodzący z XVIII wieku stylowy klasycystyczny dworek ziemiańskiej rodziny - Trzecieskich. Budynek dworu wzniesiony został w 1750 lub w 1760 roku. Nie ma też zgodności odnośnie fundatora obiektu. Według R. Aftanazego w 1784 roku Stanisław Trzecieski kupił dobra dynowskie od Piotra Ożarowskiego. Po Stanisławie Trzecieskim właścicielami dworu byli kolejno: Józef, Zbigniew i Stefan Trzeciescy. W rękach tej rodziny majątek pozostawał aż do zakończenia II wojny światowej.
W lipcu 1944r podczas działań wojennych został on całkowicie zniszczony na skutek wybuchu składu amunicji, wysadzonej przez cofającą się armię niemiecką. Rodzina Trzecieskich mieszkała odtąd w drugim budynku mieszkalnym, obok starego dworu. Z dawnych zabudowań dworskich zachowała się jedynie oficyna w stylu eklektycznym, wybudowana w 1904 roku przez znanego budowniczego dynowskiego Andrzeja Wolańskiego dla rodziny Trzecieskich. Nie dotrwał do dnia dzisiejszego należący do zespołu dworskiego XIX-wieczny murowany spichlerz pochodzący z 1883 roku. Został rozebrany w 1996 roku.
Oficynę i resztki parku - ogrodu (rośnie w nim pomnik przyrody - prawie 400-letni dąb szypułkowy o obwodzie pnia 500 cm), pani Kinga Moysa córka ostatnich właścicieli majątku przeznaczyła na rzecz kościoła. Majątek ten został przekazany przez kościół na rzecz Fundacji Pomocy Młodzieży "Wzrastanie". W latach 1992 - 1998 wykonany został generalny remont budynku.
